Σήμα κατατεθέν του οι μωβ καρδιές, η αστική ρομαντζάδα, οι περίπατοι με καφέ ή κοκτέιλ στο χέρι στο κέντρο της Αθήνας, συνήθως με ακουστικά στ’ αυτιά και πολύχρωμους φίλους. Φοράει total pink outfits και, το επόμενο πρωί, φοράει μαύρο μολύβι στα μάτια και ένα παράξενο, σκούρο παλτό και γίνεται αγνώριστος.

«Η Αθήνα για μένα είναι μια πολυδιάστατη πόλη. Άλλοτε φωτίζει πολύχρωμη κι άλλοτε πνίγεται στο γκρίζο. Δεν είναι τυχαία η πόλη που επέλεξα να ζω», λέει ο ίδιος.

Και πώς ζει σε αυτή την πόλη;

Φτιάχνει μουσική, ακούει μουσική, ερωτεύεται, γελά και κλαίει. Το σπίτι του, τα τραγούδια του, το στιλ του είναι βγαλμένα από ποπ βιντεοκλίπ των 90s ή του μακρινού μέλλοντος-την ίδια στιγμή.

Επιχειρεί, μέσω της τέχνης τους, να παντρέψει τον ελληνικό στίχο με έναν ήχο πειραματικό και φρέσκο. Τα κομμάτια που έχει κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια που από Αποστόλης (Τόλης) Μπόγρης μάς συστήθηκε ως Silot είναι ακατατάταχτα, αυτό που θα λέγαμε sui generis.

Μετά το πρώτο του άλμπουμ «Οι Καρδιές Μας Πού Πάνε» και την επιτυχημένη διασκευή των Mikro στο τραγούδι «Αυτή Η Πόλη», ο Silot επέστρεψε με μια σκοτεινή διασκευή του τραγουδιού «Σαδισμός» του Νίκου Καρβέλα, από το album της Άννας Βίσση «Κραυγή» που κυκλοφόρησε το 2000. Μπολιάζει το κομμάτι με ήχο ανατρεπτικό και καθαρές dance επιρροές, φρεσκάροντάς το ουσιαστικά και συνοδεύοντάς το με ένα music video απόκοσμο και ατμοσφαιρικό, σε σκηνοθεσία του Alexis Rummler και παραγωγή του Psycho design.

Το φετινό καλοκαίρι η ποπ μουσική του Silot μας κάνει να νιώθουμε λίγο πιο άνετα με την μόνιμη, αστική μας μελαγχολία.

– Τι σημαίνει για σένα η Άννα Βίσση; Αν κάποιος έλεγε στον 17χρονο εαυτό σου για αυτήν την συνεργασία, την άδεια να διασκευάσεις κομμάτι της, τι θα απαντούσε ο πιτσιρικάς;
Η Άννα Βίσση για εμένα είναι έμπνευση! Έχω παρακολουθήσει αμέτρητα lives της, συνεντεύξεις της, έχω όλη την δισκογραφία της. Οπότε θα έλεγα ότι την έχω μελετήσει αρκετά καλά. Τα τραγούδια της για εμένα έχουν υπάρξει καταφύγιο, λύτρωση, έρωτας, αισιοδοξία, χαρά, στενοχώρια. Την θαυμάζω για την πορεία της και αυτό που έχει φέρει στην ελληνική ποπ σκηνή. Για εμένα η γνωριμία μου με την Άννα θα έλεγε κανείς ότι είναι το βάφτισμα του πυρός. Είναι πολύ κοκέτικο να ακούς από τον Νίκο Καρβέλα και την Άννα Βισση ότι τους άρεσε τόσο πολύ η διασκευή του «Σαδισμού». Ο 17χρονος εαυτός μου θα είχε σαστίσει. Μπορεί να είχε πάθει και εγκεφαλικό (γέλια). Μέσα μου για κάποιον λόγο ήξερα ότι θα γνωριστούμε με την Άννα. Έγινε ένα ασυνείδητο θα έλεγα manifest.

– Δεν είσαι τραγουδιστής, το έχεις πει. Θα έλεγες, όμως, ότι είσαι τραγουδοποιός;
Ναι σωστά. Δεν είμαι τραγουδιστής με τον όρο που τον ξέρουμε ή τον εννοούμε στην Ελλάδα. Εγώ αντιμετωπίζω αυτό που κάνω σε όλη του την καλλιτεχνική διάσταση. Από τον στίχο και την μουσική, την εικόνα, το styling και γενικά το σύνολο όλων αυτών είναι η τέχνη μου. Τραγουδοποιός ναι είμαι. Γιατί αυτά που γράφω ανθίζουν από μέσα μου και φτάνει η στιγμή που θέλω να τα μοιραστώ. Αλλα ούτε αυτός ο όρος με καλύπτει για να είμαι ειλικρινής. Ας πούμε ότι απλά είμαι ένας καλλιτέχνης.

– Αν η ποπ σου ήταν σπίτι πώς θα ήταν; Τι έπιπλα θα είχε, πώς θα μύριζε;
Νομίζω ότι αν ο Andy Warhol ήταν αρχιτέκτονας, θα είχε επιμεληθεί αυτό το ποπ σπίτι μου στην φαντασία μου. Πολύχρωμο, αλλά αρμονικό. Τα έπιπλα θα είχαν οβάλ σχήματα και έντονα patterns. Περίεργα φυτά και λουλούδια εσωτερικά και εξωτερικά. Τα δωμάτια θα έμοιαζαν σαν να έχουν βγει από ταινία του Wes Anderson. Θα μύριζε cake λεμονιού πιστεύω γιατί είναι το αγαπημένο μου, όποτε θα είχαν ποτίσει οι τοίχοι από αυτήν την μυρωδιά.

– Από ποια υλικά αποτελείται το εικαστικό και μουσικό σου σύμπαν εκτός από μωβ καρδιές, υπερμεγέθη ρούχα και μετεφηβική μελαγχολία;
Το βασικό και κύριο υλικό μου είναι ο έρωτας. Ο έρωτας που μεταμορφώνεται σε σχήματα, λέξεις, συναίσθημα, χρώματα. Εκεί κάπου έχει αρχίσει και ανθίζει όλη η εικαστική συνέχεια, ο σπόρος είναι όμως μόνο αυτός. Ο έρωτας, η αγάπη, οι πεταλούδες στο στομάχι.

Κέικ λεμονιού και έρωτας. Silot aka Αποστόλης Μπόγρης.

-Λάιβ πότε θα κάνεις, επιτέλους;
Θα ήθελα πολύ να σου δώσω μια απάντηση. Είμαστε σε συζητήσεις με την εταιρία μου, Walnut Entertainment, για κάποιες καλοκαιρινές εμφανίσεις σε διάφορα stages και πόλεις. Αλλά δυστυχώς δεν έχω κάτι ανακοινώσιμο ακόμα. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι ανυπομονώ τρελά για τα lives!

-Τι μουσική ακούς αυτή την εποχή;
Είμαι λιγο κυκλοθυμικός στην διάθεση να ακούω μουσική. Δηλαδή, μπορεί μια μέρα να θέλω να ακούσω μόνο ορχηστρική, χωρίς λόγια. Είτε αυτή είναι κλασική είτε πιο urban ηλεκτρονικοί ήχοι. Αλλά μου αρέσει να ανακαλύπτω καλλιτέχνες που δεν βρίσκεις εύκολα στα charts. Τώρα έχω κολλήσει λιγο με την BENEE και την TOVE LO.

-Τι θα ήθελες να πεις σε όλους εκείνους που δεν σε πίστεψαν ποτέ καλλιτεχνικά; Και τώρα βλέπουν κλιπ, συνεργασίες, καταπληκτικές φωτογραφίσεις κλπ;
Εγώ δεν έχω να πω κάτι. Αφείνω την τέχνη μου να μιλήσει και έχω πίστη στην εξέλιξη της. Γενικά δεν είναι εύκολος ο χώρος. Ειδικά όταν αυτό που κάνεις δεν είναι σύνηθες, είναι κάτι καινούργιο. Αυτό ξενίζει. Το έχω αντιμετωπίσει και συνεχίζω να το αντιμετωπίζω. Αλλά οτιδήποτε καλλιτεχνικό αφορά μόνο αυτούς που το καταλαβαίνουν. Ίσως εμένα δεν με καταλαβαίνουν ακόμη κάποιοι. Ή απλά δεν τους αρέσει αυτό που κάνω.

-Είσαι καθόλου σαδιστής, εσύ προσωπικά, ως Αποστόλης;
Ίσως έχω υπάρξει ψυχολογικά σαδιστής στον εαυτό μου. Είμαι σε μια φάση της ζωής μου που δεν χωράει τίποτα σαδιστικό πάντως. Αλλά ας μην συμπεριλάβουμε το σεξουαλικό κομμάτι! (γέλια)

Από την φωτογράφιση για το backstage του κλιπ «Σαδισμός». Το ποπ τραγούδι μπορεί να είναι και μαύρο.

-Με ποια άλλα είδωλά σου θα ήθελες ή θα επεδίωκες συνεργασία;
Γενικά μου αρέσουν αρκετοί καλλιτέχνες. Θα μου άρεσε μια συνεργασία με την Τάμτα, τον Saske, την Μαρίνα Σαττι ή την Marseaux. Αλλά για να σας ξαφνιάσω, θα ήθελα πολύ να κάνω κάτι με την Νατάσσα Μποφίλιου!

-Τι άλλαξε μέσα σου, τι εξελίχθηκε ενδεχομένως, από το πρώτο τραγούδι με το οποίο μας συστήθηκες μέχρι τον Σαδισμό;
Νιώθω ότι πέρα από το στιχουργικό, έχει αλλάξει αρκετά και ο ήχος μου. Είναι πιο πολύ εγώ αυτό που έχουμε κάνει με τον «Σαδισμό» σαν ήχο. Θα έλεγα ότι κάπως είναι πιο ώριμος ήχος. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα συνεχίζω να πειραματίζομαι. Μέσα μου πάντως δεν έχει αλλάξει κάτι. Ο πυρήνας είναι ο ίδιος. Έχω την ίδια λαχτάρα να μοιραστώ την μουσική μου και ό,τι την συνοδεύει.