Τι ακριβώς συνέβη μεταξύ του Sid και της Nancy μέσα στο Δωμάτιο 100 του ξενοδοχείου Chelsea εκείνο το βράδυ της 12ης Οκτωβρίου 1978, δηλαδή πριν από ακριβώς 45 χρόνια;
Για να δώσουμε έστω μια ικανοποιητική απάντηση, πρέπει να ανατρέξουμε τόσο στο παρελθόν του «καταραμένου» ζευγαριού, όσο – κυρίως – στους μήνες που ακολούθησαν της δολοφονίας της Spungen.
Οι πρώτες ημέρες του 1979 στη Νέα Υόρκη είναι κρύες, σχεδόν παγωμένες. Το Βίλατζ όμως, γιορτάζει, γιατί μια απ’ αυτές τις ημέρες εμφανίζεται live ένα από τα σημαντικότερα μουσικά συγκροτήματα που «ξέρασε» ποτέ η, πάντα ανήσυχη, πανκ σκηνή του «Μεγάλου Μήλου», οι Blondie.
Το κοινό έχει κυριολεκτικά λαλήσει: όχι μόνο με τα ερωτικά σκέρτσα της ξανθιάς κουκλίτσας του συγκροτήματος, της Debbie Harry, αλλά γιατί στις πρώτες σειρές κάνει headbanging, μαζί με τους υπόλοιπους «κοινούς θνητούς» ο 21χρονος Sid Vicious, παρέα με τη νέα του σύντροφο, την Michelle Robison.
Ο πρώην μπασίστας των Sex Pistols φοράει στο χέρι του ένα πλαστικό βραχιόλι –σημάδι πως η αποτοξίνωση από την ηρωίνη που μόλις υποβλήθηκε, έπιασε τόπο. Ο Sid, μετά από τρία χρόνια, είναι πάλι «καθαρός». Λίγες μέρες μετά τη συναυλία, ο Sid διοργανώνει ένα πάρτι στο σπίτι της Robison για να γιορτάσει την αποφυλάκισή του, καθώς αντιμετώπιζε κατηγορίες για τη δολοφονία της πρώην κοπέλας του, της Νancy Spungen.
Το πάρτι κρατάει μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες –τότε είναι που η Michelle βρίσκει το πτώμα του Sid πεσμένο και άψυχο από υπερβολική δόση ηρωίνης. Ο σημαντικότερος αντί-ήρωας της πανκ ήταν νεκρός, θύμα του ντίλερ του, του Peter Kodick, του ίδιου ανθρώπου που (λέγεται πως) είχε μαχαιρώσει τη Νancy μερικούς μήνες πριν.
Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει στην ταινία του «Who Killed Nancy?» ο «γκουρού» της πανκ, ο συγγραφέας Alan Parker (καμία σχέση με τον συνονόματο του που σκηνοθέτησε το των Pink Floyd).
Δεν είναι τυχαίο πως η κυκλοφορία της ταινίας, το 2009, συνέπεσε χρονικά με της 30η επέτειο θανάτου του Sid Vicious: ήταν επιθυμία τόσο του ίδιου του Parker, όσο και της μητέρας του Sid, της Ann Beverley, η οποία αυτοκτόνησε το 1996, αφού πρώτα ζήτησε από τον συγγραφέα να διαλευκάνει την υπόθεση της δολοφονίας της Nancy και να προσπαθήσει να «καθαρίσει» το όνομα του νεκρού της γιου, ο οποίος, μέχρι σήμερα που μιλάμε θεωρείται από πολλούς ως ο δολοφόνος της Spungen.
Έκτοτε, ο Parker, ο οποίος έχει γράψει και πολλά σχετικά με την υπόθεση βιβλία, το πήρε… προσωπικά που λέμε και αφοσιώθηκε στην έρευνα, προσπαθώντας να ανακαλύψει τί πραγματικά συνέβη μέσα στο Δωμάτιο 100 του ξενοδοχείου Chelsea εκείνο το βράδυ της 12ης Οκτωβρίου 1978, δηλαδή πριν από ακριβώς 55 χρόνια.
Πήρε συνεντεύξεις από συνολικά 182 άτομα και επανεξέτασε τα στοιχεία που είχε συλλέξει η αστυνομία της Νέας Υόρκης, αποδεικνύοντας πως μέσα στο δωμάτιο που δολοφονήθηκε η Nancy είχαν περάσει τουλάχιστον έξι άτομα, τις καταθέσεις των οποίων δεν ζήτησε ποτέ, άγνωστο γιατί, η αστυνομία.
O σκηνοθέτης καταλήγει πως ο Sid είναι αθώος, πέραν πάσης αμφιβολίας, γιατί την ημέρα της δολοφονίας της Nancy είχε καταπιεί 30 ηρεμιστικά χάπια, τα οποία όχι απλά δεν του επέτρεπαν να σηκώσει μαχαίρι επάνω της, αλλά θα τον είχαν ρίξει σε μια ρέκλα και μια νιρβάνα ισχυρότερη απ’ αυτή των βουδιστών μοναχών του Θιβέτ.
«Ο Sid ήταν σαν να έδινε μια παράσταση με στιλ»
Τις ημέρες που πέθανε ο Sid, τα ραδιοκύματα της Αγγλίας συγκλονίζονταν από την βέβηλη σόλο διασκευή του στο «Μy Way» του Frank Sinatra. Δεν κατάφερε να ζήσει πολύ –μόλις 21 και κάτι χρόνια. Πρόλαβε όμως, σε αυτό το μικρό διάστημα, να αποτελέσει το άπ(ό)λυτο σήμα κατατεθέν του κινήματος της πανκ μουσικής.
«Ο Sid έζησε τη ζωή του σαν να έδινε μια παράσταση με στιλ», είχε πει μετά το θάνατό του ο πανούργος μάνατζερ των Sex Pistols, o Malcolm McLaren, αυτός που ουσιαστικά έπεισε, τον Γενάρη του 1977, τους υπόλοιπους Pistols να τον πάρουν ως μπασίστα στη θέση του μοναδικού καταρτισμένου, μουσικά, μέλους των Sex Pistols, του Glen Matlock, τον οποίο πέταξαν με τις κλωτσιές από την μπάντα επειδή, λέει, ήταν πολύ «καθαρός, δεν έφτυνε και του άρεσαν οι Beatles».
Τον αντικατέστησε ο κολλητός του τραγουδιστή Johnny Rotten και «απόλυτος θαυμαστής των Sex Pistols», ο John Ritchie, που άλλαξε το όνομά του στο πιο απειλητικό και τρομακτικό Sid Vicious.
Ο Sid δεν έπαιζε καλό μπάσο. Βασικά, δεν έπαιζε καν μπάσο: απλά το γρατζουνούσε άτεχνα. Άλλωστε, η ηχορύπανση των Sexpistol-ικού θορύβου του επέτρεπε να «θάβει» τις νότες του μπάσου κάτω από τα 130 και βάλε ντεσιμπέλ των ενισχυτών, ώστε να μην ακούγεται σχεδόν τίποτα από το μουσικό όργανο που ο ίδιος επέλεξε να παίξει.
«Οι πρώτες πρόβες με τον Sid ήταν κόλαση. Ο Sid προσπαθούσε, αλλά πραγματικά δεν μπορούσε να παίξει μπάσο», θυμάται ο Rotten, ο οποίος προσθέτει πως του έκλειναν τον ενισχυτή στις συναυλίες τους και πως έβγαλαν έναν αναστεναγμό ανακούφισης όταν, κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του ενός και μοναδικού τους άλμπουμ, ο Sid νοσηλευόταν στο νοσοκομείο με ηπατίτιδα.
Ναι, δεν κατάφερε ποτέ του να παίξει μπάσο –αν παρατηρήσετε καλά ένα οποιοδήποτε live των Pistols, βλέπετεολοκάθαρα πως ο Sid απλά το κουβαλάει γύρω από τη μέση του, σαν μόστρα, παριστάνοντας πως χτυπάει τις τέσσερις χοντρές χορδές του.
Romeo Is Bleeding
Το 1977 είναι χρονιά-σταθμός για τον Vicious: γίνεται μόνιμο μέλος του πιο ταραχοποιού μουσικού συνόλου του πλανήτη και χτίζει το προφίλ του συγκροτήματος γύρω από την ανατρεπτική του συμπεριφορά. «Αν ο Rotten είναι η φωνή της πανκ, τότε ο Sid είναι το πραγματικό του attitude», δηλώνει ευθαρσώς ο McLaren.
Το Φεβρουάριο του ’77 η δισκογραφική τους εταιρία, η ΕΜΙ διοργανώνει μια συναυλία τους στο Club Paradiso στο Άμστερνταμ, αλλά το ταξίδι αποδεικνύεται τόσο καταστροφικό, με τον Rotten να ξερνάει στο φαγητό δύο ηλικιωμένων κυριών μέσα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου που έμεναν και τους υπόλοιπους Pistols να διαλύουν τις τουαλέτες του αεροπλάνου της Βrisith Airways, ώστε αμέσως μετά η ΕΜΙ, πανικοβλημένη, σπεύδει να ακυρώσει το συμβόλαιό της μαζί τους.
Τον Μάρτιο του 1977 ο «Ρωμαίος» της πανκ γνωρίζει την «Ιουλιέτα του», την Nancy Spungen, μια 19χρονη αμερικανίδα που δεν μπορούμε να πούμε ότι είχε καλοπεράσει στη ζωή της μέχρι τότε: ήταν περιστασιακή πόρνη, απ’ όπου είχε κληρονομήσει και κάτι αφροδίσια νοσήματα, δήλωνε επαγγελματίας groupie (είχε αρχικά ταξιδέψει στην Αγγλία για να βρει και να πηδηχτεί με τον Jerry Nolan των Heartbreakers) και επιπλέον ήταν και τακτική χρήστης ηρωίνης.
Το πανκ ειδύλλιο ξεκίνησε με έρωτα και μουσική και σύντομα πέρασε στις σύριγγες και τους συνεχόμενους καυγάδες. Η χρονιά συνέχισε και τελείωσε με την εξής εικόνα: την ψηλή, λιπόσαρκη φιγούρα του Sid, με το χαρακτηριστικό μαύρο, κολλητό παντελόνι και την αλυσίδα με το λουκέτο στο λαιμό, να κοιτάζει σαν υπνωτισμένος στις πρώτες σειρές του κοινού τη Νancy. Είχαν καταντήσει πλέον δυο «τζάνκια» στα πρόθυρα της ολοκληρωτικής κατάρρευσης. Είχαν βρει το άλλο τους μισό -κάποιος θα μπορούσε να πει κυνικά ότι «άξιζαν ο ένας στον άλλον».
Έχοντας πλέον αποκοπεί από τους υπόλοιπους Pistols και με μόνη του συντροφιά και παρηγοριά την Nancy και τους φίλους της, ντίλερ ηρωίνης, ο Sid έχει γίνει ένας βίαιος τύπος που δικαιολογεί το παρατσούκλι του (vicious = μοχθηρός) και που αποτελεί δημόσιο κίνδυνο για τους γύρω του.
«Κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας ώστε να πάρουμε τον Sid μακριά από την Nancy. Η τύπισσα τον σκότωνε σιγά σιγά. Ήμουν σίγουρος πως ήταν σε διατεταγμένη υπηρεσία να αυτοκτονήσει και να πάρει τον Sid μαζί της. Ήταν μια γυναίκα διεστραμμένη, διαταραγμένη και κακιά», θα πει κατόπιν ο Rotten. Στην Αμερική, κατά τη διάρκεια της περιοδείας των Sex Pistols, ο Vicious έχει καταντήσει πλέον ένα φάντασμα του παλιού του εαυτού: αφήνει το συγκρότημα στα κρύα του λουτρού την ώρα που είναι πάνω στη σκηνή σε ένα κλαμπ του Σαν Φρανσίσκο, για να κάνει, όπως λέει ο ίδιος, μία σόλο καριέρα.
Το Σεπτέμβριο του 1978 το ζευγάρι νοικιάζει το Δωμάτιο 100 στο θρυλικό ξενοδοχείο Chelsea, της Νέας Υόρκης, πληρώνοντας το πανάκριβο ενοίκιό του με τα χρήματα που έλαβε από τις πωλήσεις του «Never Mind The Bollocks».
Από το δωμάτιο αυτό θα βγει, ένα μήνα μετά, ζωντανός μόνο ο ένας του ένοικος, ο Sid.
Στις 12 Οκτωβρίου 1978, η αστυνομία της Νέας Υόρκης βρίσκει την Nancy Spungen μέσα σε μια λίμνη αίματος, στο μπάνιο του δωματίου, και δίπλα της ένα μαχαίρι, που είχε, πριν λίγες ώρες, καρφωθεί με δύναμη στην κοιλιακή της χώρα. Ο Sid ισχυρίζεται πως δεν την δολοφόνησε αυτός –την λάτρευε, όπως λέει κι ο ίδιος μυξοκλαίγοντας στους αστυνομικούς. Καταδικάζεται σε 55 μέρες φυλάκιση και μπαίνει σε αποτοξίνωση.
Πέθανε, τυπικά, στις 2 Φεβρουάριου του 1979. Είχε ουσιαστικά όμως πεθάνει την 12η του Οκτωβρίου του 1978, όταν έχασε την «Ιουλιέτα» του, τον μοναδικό λόγο, όπως παραδεχόταν ο ίδιος, που είχε για να ζει.
Τι ακριβώς συνέβη μεταξύ του Sid και της Nancy μέσα στο Δωμάτιο 100 του ξενοδοχείου Chelsea εκείνο το βράδυ της 12ης Οκτωβρίου 1978, δηλαδή πριν από ακριβώς 45 χρόνια;
Για να δώσουμε έστω μια ικανοποιητική απάντηση, πρέπει να ανατρέξουμε τόσο στο παρελθόν του «καταραμένου» ζευγαριού, όσο – κυρίως – στους μήνες που ακολούθησαν της δολοφονίας της Spungen.
Οι πρώτες ημέρες του 1979 στη Νέα Υόρκη είναι κρύες, σχεδόν παγωμένες. Το Βίλατζ όμως, γιορτάζει, γιατί μια απ’ αυτές τις ημέρες εμφανίζεται live ένα από τα σημαντικότερα μουσικά συγκροτήματα που «ξέρασε» ποτέ η, πάντα ανήσυχη, πανκ σκηνή του «Μεγάλου Μήλου», οι Blondie.
Το κοινό έχει κυριολεκτικά λαλήσει: όχι μόνο με τα ερωτικά σκέρτσα της ξανθιάς κουκλίτσας του συγκροτήματος, της Debbie Harry, αλλά γιατί στις πρώτες σειρές κάνει headbanging, μαζί με τους υπόλοιπους «κοινούς θνητούς» ο 21χρονος Sid Vicious, παρέα με τη νέα του σύντροφο, την Michelle Robison.
Ο πρώην μπασίστας των Sex Pistols φοράει στο χέρι του ένα πλαστικό βραχιόλι –σημάδι πως η αποτοξίνωση από την ηρωίνη που μόλις υποβλήθηκε, έπιασε τόπο. Ο Sid, μετά από τρία χρόνια, είναι πάλι «καθαρός». Λίγες μέρες μετά τη συναυλία, ο Sid διοργανώνει ένα πάρτι στο σπίτι της Robison για να γιορτάσει την αποφυλάκισή του, καθώς αντιμετώπιζε κατηγορίες για τη δολοφονία της πρώην κοπέλας του, της Νancy Spungen.
Το πάρτι κρατάει μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες –τότε είναι που η Michelle βρίσκει το πτώμα του Sid πεσμένο και άψυχο από υπερβολική δόση ηρωίνης. Ο σημαντικότερος αντί-ήρωας της πανκ ήταν νεκρός, θύμα του ντίλερ του, του Peter Kodick, του ίδιου ανθρώπου που (λέγεται πως) είχε μαχαιρώσει τη Νancy μερικούς μήνες πριν.
Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει στην ταινία του «Who Killed Nancy?» ο «γκουρού» της πανκ, ο συγγραφέας Alan Parker (καμία σχέση με τον συνονόματο του που σκηνοθέτησε το των Pink Floyd).
Δεν είναι τυχαίο πως η κυκλοφορία της ταινίας, το 2009, συνέπεσε χρονικά με της 30η επέτειο θανάτου του Sid Vicious: ήταν επιθυμία τόσο του ίδιου του Parker, όσο και της μητέρας του Sid, της Ann Beverley, η οποία αυτοκτόνησε το 1996, αφού πρώτα ζήτησε από τον συγγραφέα να διαλευκάνει την υπόθεση της δολοφονίας της Nancy και να προσπαθήσει να «καθαρίσει» το όνομα του νεκρού της γιου, ο οποίος, μέχρι σήμερα που μιλάμε θεωρείται από πολλούς ως ο δολοφόνος της Spungen.
Έκτοτε, ο Parker, ο οποίος έχει γράψει και πολλά σχετικά με την υπόθεση βιβλία, το πήρε… προσωπικά που λέμε και αφοσιώθηκε στην έρευνα, προσπαθώντας να ανακαλύψει τί πραγματικά συνέβη μέσα στο Δωμάτιο 100 του ξενοδοχείου Chelsea εκείνο το βράδυ της 12ης Οκτωβρίου 1978, δηλαδή πριν από ακριβώς 55 χρόνια.
Πήρε συνεντεύξεις από συνολικά 182 άτομα και επανεξέτασε τα στοιχεία που είχε συλλέξει η αστυνομία της Νέας Υόρκης, αποδεικνύοντας πως μέσα στο δωμάτιο που δολοφονήθηκε η Nancy είχαν περάσει τουλάχιστον έξι άτομα, τις καταθέσεις των οποίων δεν ζήτησε ποτέ, άγνωστο γιατί, η αστυνομία.
O σκηνοθέτης καταλήγει πως ο Sid είναι αθώος, πέραν πάσης αμφιβολίας, γιατί την ημέρα της δολοφονίας της Nancy είχε καταπιεί 30 ηρεμιστικά χάπια, τα οποία όχι απλά δεν του επέτρεπαν να σηκώσει μαχαίρι επάνω της, αλλά θα τον είχαν ρίξει σε μια ρέκλα και μια νιρβάνα ισχυρότερη απ’ αυτή των βουδιστών μοναχών του Θιβέτ.
«Ο Sid ήταν σαν να έδινε μια παράσταση με στιλ»
Τις ημέρες που πέθανε ο Sid, τα ραδιοκύματα της Αγγλίας συγκλονίζονταν από την βέβηλη σόλο διασκευή του στο «Μy Way» του Frank Sinatra. Δεν κατάφερε να ζήσει πολύ –μόλις 21 και κάτι χρόνια. Πρόλαβε όμως, σε αυτό το μικρό διάστημα, να αποτελέσει το άπ(ό)λυτο σήμα κατατεθέν του κινήματος της πανκ μουσικής.
«Ο Sid έζησε τη ζωή του σαν να έδινε μια παράσταση με στιλ», είχε πει μετά το θάνατό του ο πανούργος μάνατζερ των Sex Pistols, o Malcolm McLaren, αυτός που ουσιαστικά έπεισε, τον Γενάρη του 1977, τους υπόλοιπους Pistols να τον πάρουν ως μπασίστα στη θέση του μοναδικού καταρτισμένου, μουσικά, μέλους των Sex Pistols, του Glen Matlock, τον οποίο πέταξαν με τις κλωτσιές από την μπάντα επειδή, λέει, ήταν πολύ «καθαρός, δεν έφτυνε και του άρεσαν οι Beatles».
Τον αντικατέστησε ο κολλητός του τραγουδιστή Johnny Rotten και «απόλυτος θαυμαστής των Sex Pistols», ο John Ritchie, που άλλαξε το όνομά του στο πιο απειλητικό και τρομακτικό Sid Vicious.
Ο Sid δεν έπαιζε καλό μπάσο. Βασικά, δεν έπαιζε καν μπάσο: απλά το γρατζουνούσε άτεχνα. Άλλωστε, η ηχορύπανση των Sexpistol-ικού θορύβου του επέτρεπε να «θάβει» τις νότες του μπάσου κάτω από τα 130 και βάλε ντεσιμπέλ των ενισχυτών, ώστε να μην ακούγεται σχεδόν τίποτα από το μουσικό όργανο που ο ίδιος επέλεξε να παίξει.
«Οι πρώτες πρόβες με τον Sid ήταν κόλαση. Ο Sid προσπαθούσε, αλλά πραγματικά δεν μπορούσε να παίξει μπάσο», θυμάται ο Rotten, ο οποίος προσθέτει πως του έκλειναν τον ενισχυτή στις συναυλίες τους και πως έβγαλαν έναν αναστεναγμό ανακούφισης όταν, κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του ενός και μοναδικού τους άλμπουμ, ο Sid νοσηλευόταν στο νοσοκομείο με ηπατίτιδα.
Ναι, δεν κατάφερε ποτέ του να παίξει μπάσο –αν παρατηρήσετε καλά ένα οποιοδήποτε live των Pistols, βλέπετεολοκάθαρα πως ο Sid απλά το κουβαλάει γύρω από τη μέση του, σαν μόστρα, παριστάνοντας πως χτυπάει τις τέσσερις χοντρές χορδές του.
Romeo Is Bleeding
Το 1977 είναι χρονιά-σταθμός για τον Vicious: γίνεται μόνιμο μέλος του πιο ταραχοποιού μουσικού συνόλου του πλανήτη και χτίζει το προφίλ του συγκροτήματος γύρω από την ανατρεπτική του συμπεριφορά. «Αν ο Rotten είναι η φωνή της πανκ, τότε ο Sid είναι το πραγματικό του attitude», δηλώνει ευθαρσώς ο McLaren.
Το Φεβρουάριο του ’77 η δισκογραφική τους εταιρία, η ΕΜΙ διοργανώνει μια συναυλία τους στο Club Paradiso στο Άμστερνταμ, αλλά το ταξίδι αποδεικνύεται τόσο καταστροφικό, με τον Rotten να ξερνάει στο φαγητό δύο ηλικιωμένων κυριών μέσα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου που έμεναν και τους υπόλοιπους Pistols να διαλύουν τις τουαλέτες του αεροπλάνου της Βrisith Airways, ώστε αμέσως μετά η ΕΜΙ, πανικοβλημένη, σπεύδει να ακυρώσει το συμβόλαιό της μαζί τους.
Τον Μάρτιο του 1977 ο «Ρωμαίος» της πανκ γνωρίζει την «Ιουλιέτα του», την Nancy Spungen, μια 19χρονη αμερικανίδα που δεν μπορούμε να πούμε ότι είχε καλοπεράσει στη ζωή της μέχρι τότε: ήταν περιστασιακή πόρνη, απ’ όπου είχε κληρονομήσει και κάτι αφροδίσια νοσήματα, δήλωνε επαγγελματίας groupie (είχε αρχικά ταξιδέψει στην Αγγλία για να βρει και να πηδηχτεί με τον Jerry Nolan των Heartbreakers) και επιπλέον ήταν και τακτική χρήστης ηρωίνης.
Το πανκ ειδύλλιο ξεκίνησε με έρωτα και μουσική και σύντομα πέρασε στις σύριγγες και τους συνεχόμενους καυγάδες. Η χρονιά συνέχισε και τελείωσε με την εξής εικόνα: την ψηλή, λιπόσαρκη φιγούρα του Sid, με το χαρακτηριστικό μαύρο, κολλητό παντελόνι και την αλυσίδα με το λουκέτο στο λαιμό, να κοιτάζει σαν υπνωτισμένος στις πρώτες σειρές του κοινού τη Νancy. Είχαν καταντήσει πλέον δυο «τζάνκια» στα πρόθυρα της ολοκληρωτικής κατάρρευσης. Είχαν βρει το άλλο τους μισό -κάποιος θα μπορούσε να πει κυνικά ότι «άξιζαν ο ένας στον άλλον».
Έχοντας πλέον αποκοπεί από τους υπόλοιπους Pistols και με μόνη του συντροφιά και παρηγοριά την Nancy και τους φίλους της, ντίλερ ηρωίνης, ο Sid έχει γίνει ένας βίαιος τύπος που δικαιολογεί το παρατσούκλι του (vicious = μοχθηρός) και που αποτελεί δημόσιο κίνδυνο για τους γύρω του.
«Κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας ώστε να πάρουμε τον Sid μακριά από την Nancy. Η τύπισσα τον σκότωνε σιγά σιγά. Ήμουν σίγουρος πως ήταν σε διατεταγμένη υπηρεσία να αυτοκτονήσει και να πάρει τον Sid μαζί της. Ήταν μια γυναίκα διεστραμμένη, διαταραγμένη και κακιά», θα πει κατόπιν ο Rotten. Στην Αμερική, κατά τη διάρκεια της περιοδείας των Sex Pistols, ο Vicious έχει καταντήσει πλέον ένα φάντασμα του παλιού του εαυτού: αφήνει το συγκρότημα στα κρύα του λουτρού την ώρα που είναι πάνω στη σκηνή σε ένα κλαμπ του Σαν Φρανσίσκο, για να κάνει, όπως λέει ο ίδιος, μία σόλο καριέρα.
Το Σεπτέμβριο του 1978 το ζευγάρι νοικιάζει το Δωμάτιο 100 στο θρυλικό ξενοδοχείο Chelsea, της Νέας Υόρκης, πληρώνοντας το πανάκριβο ενοίκιό του με τα χρήματα που έλαβε από τις πωλήσεις του «Never Mind The Bollocks».
Από το δωμάτιο αυτό θα βγει, ένα μήνα μετά, ζωντανός μόνο ο ένας του ένοικος, ο Sid.
Στις 12 Οκτωβρίου 1978, η αστυνομία της Νέας Υόρκης βρίσκει την Nancy Spungen μέσα σε μια λίμνη αίματος, στο μπάνιο του δωματίου, και δίπλα της ένα μαχαίρι, που είχε, πριν λίγες ώρες, καρφωθεί με δύναμη στην κοιλιακή της χώρα. Ο Sid ισχυρίζεται πως δεν την δολοφόνησε αυτός –την λάτρευε, όπως λέει κι ο ίδιος μυξοκλαίγοντας στους αστυνομικούς. Καταδικάζεται σε 55 μέρες φυλάκιση και μπαίνει σε αποτοξίνωση.
Πέθανε, τυπικά, στις 2 Φεβρουάριου του 1979. Είχε ουσιαστικά όμως πεθάνει την 12η του Οκτωβρίου του 1978, όταν έχασε την «Ιουλιέτα» του, τον μοναδικό λόγο, όπως παραδεχόταν ο ίδιος, που είχε για να ζει.
