Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ζάκυνθο, ένα νησί που είναι σταυροδρόμι μουσικών επιρροών: από βορρά έχει την πλούσια επτανησιώτικη και ηπειρώτικη παράδοση, καθώς και τα Βαλκάνια, από νότο τα κρητικά και τις μαντινάδες τους, από δυσμάς την Ιταλία και την Μεσόγειο εν γένει και εξ ανατολών τα κυκλαδίτικα και, γενικά, τα νησιώτικα.

Ο Πέτρος Κλαμπάνης σε κάποιο σημείο της ζωής του παράτησε το Πολυτεχνείο Αθηνών και αποφάσισε ότι ήθελε να ασχοληθεί σοβαρά και αφοσιωμένα με τη μουσική. Κάπως έτσι, το 2005 άρχισε τις σπουδές κοντραμπάσου στο Κονσερβατόριο του Άμστερνταμ και συνέχισε τις σπουδές του στη Νέα Υόρκη, όπου συνεργάστηκε με κορυφαία ονόματα του χώρου και εμφανίστηκε σε εμβληματικούς χώρους, όπως το Carnegie Hall, τα Lincoln Center και Kennedy Center στην Washington, με σπουδαίους μουσικούς να τον έχουν συνοδεύσει, κατά καιρούς, όπως τον Γάλλο πιανίστα Jean-Michel Pilc και τον Ισραηλινό κιθαρίστα Gilad Hekselman.

Ο πρώτος προσωπικός του δίσκος με τον τίτλο «Contextual» κυκλοφόρησε τo 2011 από την δισκογραφική εταιρεία του Greg Osby, την Inner Circle Music. Ο δεύτερος δίσκος του, με τον τίτλο «Minor Dispute» κυκλοφόρησε το 2015 επίσης από την Inner Circle στις ΗΠΑ και από την Minos EMI στην Ελλάδα και επιλέχθηκε ανάμεσα στα καλύτερα jazz albums του 2015 στο Εθνικό Δημόσιο Ραδιόφωνο των ΗΠΑ, ενώ ο τρίτος δίσκος του, με τον τίτλο «Chroma» κυκλοφόρησε το 2017 από την δισκογραφική εταιρεία Motéma και βραβεύθηκε ως το «καλύτερο live album» της χρονιάς από τα Βραβεία «Independent Music Awards».

Στη συνέχεια, ο Κλαμπάνης κυκλοφόρησε δυο ακόμη άλμπουμ, το «Irrationalities» του 2019, το οποίο παραπέμπει στη νουβέλα «Invisible Cities» (1972) του Italo Calvino και ακολούθησε το «Rooftop Stories» το 2021 και φτάνουμε αισίως στο σήμερα, με τον ζακυνθινό κοντραμπασίστα να πειραματίζεται με την παραδοσιακή ελληνική μουσική, επιχειρώντας να τήν γεφυρώσει με την σύγχρονη τζαζ.

Ο έκτος προσωπικός του δίσκος έχει τον τίτλο «Tora Collective» και σε αυτόν, δίπλα στον ίδιο τον Κλαμπάνη, ο οποίος παίζει μπάσο και έχει την καλλιτεχνική διεύθυνση, συμμετέχουν επίσης η Αρετή Κετιμέ στο τραγούδι, ο Θωμάς Κωνσταντίνου στο ούτι και το λαούτο, ο Γιώργος Κωτσίνης στο κλαρίνο, ο Kristjan Randalu στο πιάνο και ο Ziv Ravitz στα τύμπανα. Στο νέο άλμπουμ επιχειρείται μια «υβριδική» συνύπαρξη της τζαζ με την παραδοσιακή ελληνική μουσική, μέσα από τραγούδια όπως τα «Ξεχωρίσματα», την «Συμπεθέρα», το «Χαρικλάκι» και το «Μενεξέδες και Ζουμπούλια».

Ο Πέτρος Κλαμπάνης είχε την καλοσύνη να μιλήσει στο Olafaq αναφορικά με αυτό το νέο δισκογραφικό του εγχείρημα:

– Για αρχή, να σας δώσω τα συγχαρητήριά μου για το άλμπουμ «Tora Collective», το οποίο βρήκα εξαιρετικό. Ποια είναι η επίγευση που σας άφησε η ηχογράφησή του;
Είναι σίγουρα γλυκιά η αίσθηση. Ήταν αρκετά μακρόχρονη η διαδικασία σύλληψης και παραγωγής αυτού του album – ίσως περισσότερο από οποιοδήποτε δικό μου πριν από αυτό. Οπότε νιώθω μεγάλη ικανοποίηση με το αποτέλεσμα, όπως και με τη συνεργασία μου με αυτό το σύνολο σπουδαίων μουσικών και ανθρώπων.

– Σε ποιο σημείο της καριέρας σας θεωρείτε ότι σας βρίσκει το άλμπουμ αυτό; Της Αναζήτησης ή της Ωριμότητας;
Θεωρώ πως τα στοιχεία της αναζήτησης και του πειραματισμού έπαιξαν κεντρικό ρόλο για τη δημιουργία του «Tora Collective». Ήθελα πολύ καιρό να ασχοληθώ με υλικό που προέρχεται από την ελληνική μουσική παράδοση – πράγμα που είχα κάνει ως έναν βαθμό στο παρελθόν, αλλά ποτέ σε τέτοια έκταση. Η γνώση που αποκόμισα με προηγούμενες κυκλοφορίες -μιας και αυτό είναι το έκτο μου προσωπικό album– με έχει βοηθήσει να μάθω αρκετά πράγματα σχετικά όχι μόνο με τη μουσική, αλλά και με τη διαδικασία της δημιουργίας και κυκλοφορίας ενός ηχογραφήματος. Οπότε σαφώς μπορώ να πω ότι πρόκειται για την πιο ώριμη δουλειά μου.

– Όταν ακούσατε ολοκληρωμένο το άλμπουμ, υπήρξαν πράγματα που θα θέλατε πιθανώς να αλλάξετε ή να επανηχογραφήσετε με άλλη μορφή; Πού σταματάει ο πειραματισμός και πού ξεκινάει η τελειομανία για έναν μουσικό όπως εσείς που «παίζετε μπάλα» με πολλά, συχνά ετερόκλητα, μουσικά genres;
Πάντα υπάρχει κάτι που σκέφτομαι πως θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά όταν ακούω μια ηχογράφησή μου. Χρειάζεται πολλή εμπειρία για να μπορέσει κάποιος να πάρει απόσταση από τη μουσική την οποία έχει δημιουργήσει ή είναι μέρος της με κάποιον τρόπο. Τελευταία, έχω αρχίσει να γίνομαι καλύτερος σε αυτό, αλλά δεν νομίζω να φτάσω ποτέ στο σημείο που να μου ακούγεται σαν να την έχει δημιουργήσει κάποιος άλλος. Ο πειραματισμός και η τελειομανία μπορούν να συνυπάρξουν. Απλά είναι μια αρκετή επίπονη «συμβίωση».

– Ποια είναι η καλύτερη μουσική συμβουλή που λάβατε ποτέ και ποια είναι η καλύτερη που θα δίνατε εσείς;
Είναι συνηθισμένο, ιδιαίτερα στα πρώτα βήματα ενός μουσικού δημιουργού, να μπλοκάρει το «flow», την ροή της δημιουργικότητας, επειδή θέλει να πετύχει το τελικό αποτέλεσμα γρήγορα. Αυτό το μπλοκάρισμα συνήθως έχει τη μορφή της τελειομανίας που μεταμορφώνεται σε αυστηρή αυτοκριτική και δυνάμει απογοήτευση που πληγώνει την αυτοπεποίθηση. Έχετε δει ποτέ παιδιά να παίζουν και να επικρίνουν τους εαυτούς τους; Εγώ όχι. Αυτό το μέρος του εγκεφάλου που ευθύνεται γι’ αυτή τη διαδικασία μάλλον αναπτύσσεται αργότερα. Όταν γράφω μουσική, θέλω να την πλησιάζω με αυτό το παιγνιώδες, ανεπιτήδευτο πνεύμα. Η τελειομανία και το «αυτομαστίγωμα» έρχονται αργότερα, και προσπαθώ να τα κρατάω υπό έλεγχο.

– Τι είναι το πρώτο πράγμα που περνάει από το μυαλό σας όταν αντικρίζετε το κοινό σε μια συναυλία;
Είναι όπως όταν γνωρίζω έναν άνθρωπο. Στην αρχή δεν ξέρω τίποτα γι’ αυτόν και σιγά σιγά τον ανακαλύπτω – κι αυτός εμένα. Νιώθω ευθύνη προς τους ακροατές μου και ιδιώς προς αυτούς που με εμπιστεύτηκαν ερχόμενοι σε μια συναυλία μου, που απαιτεί ενέργεια και συγκέντρωση για να την απολαύσουν – αν, τέλος πάντων, την απολαύσουν. Οπότε έχω ένα άγχος, το οποίο δεν έχει να κάνει τόσο πολύ με εμένα ως εκτελεστή, αλλά με το αν αυτό που έχω να πω θα μιλήσει τελικά στο ακροατήριο, πράγμα που με κρατάει σε μια δημιουργική εγρήγορση.

– Υπάρχει, όντως, τρόπος να γνωρίζετε ότι ένα τραγούδι είναι ολοκληρωμένο και δεν χρειάζεται να το δουλέψετε κι άλλο;
Προσπαθώντας να πάρω τόση απόσταση από αυτό όση μου επιτρέπει η ωριμότητά μου ως δημιουργού. Αφήνω τις μέρες να περάσουν, από τη στιγμή που έχω καταγράψει κάποια ιδέα, και σταδιακά το διανθίζω κάνοντας ερωτήσεις στον εαυτό μου αν είναι αρκετά ικανοποιητική ως ιστορία για έναν ακροατή. Όπως είπαμε πριν, η διαδικασία αυτή μπορεί να μην τελειώσει ποτέ, οπότε κάποια στιγμή πρέπει με κάποιον τρόπο να τελειώσει. Για μένα ο τρόπος αυτός είναι ο χρόνος.

– Όταν ξεκινάτε κάτι και το παρατάτε, τι κάνετε; Το πιέζετε ή το αφήνετε στην άκρη και το πιάνετε ξανά όταν σας ξαναέρθει;
Το αφήνω, όπως θα άφηνε ένας ανθοκόμος ένα λουλούδι να μεγαλώσει. Με αγάπη και επιμέλεια. Μπορεί να το κάνει να μεγαλώσει πιο γρήγορα ή να το κάνει πιο όμορφο; Ξέρετε, η μουσική υπάρχει ανεξάρτητα από εμάς. Εμείς απλά την παρατηρούμε και αποδίδουμε ένα μικρό μέρος της κάθε φορά που γράφουμε ένα έργο. Όπως είπα, ο χρόνος είναι ο τρόπος που ακολουθώ για να επιτρέψω σε μια ιδέα να αναπτυχθεί – μουσική και μη.

– Πώς ορίζετε την επιτυχία ενός άλμπουμ ή ενός τραγουδιού;
Με κριτήριο πόσο έντονα μπορεί να κάνει κάποιους να νιώσουν ένα συναίσθημα ή να τους μεταφέρει σε έναν χώρο που δεν υπήρχε – ή που νόμιζαν πως δεν υπήρχε. Αυτό κάνει η μουσική, όπως και η τέχνη συνολικά: προεκτείνει το σύμπαν μας.

– Αλήθεια, έχετε κατανοήσει ή συνειδητοποιήσει το πώς και πόσο έχει αλλάξει το μουσικό σας γούστο μέσα στα χρόνια;
Επιφανειακά, πολύ. Επί της ουσίας, όχι ιδιαίτερα. Μου αρέσει η καλή μουσική.

– Μετά από όλα αυτά, με βάζετε σε πειρασμό να σας ρωτήσω ποιον ή ποια μουσικό θα είχατε πρωτοφανές άγχος, αν συναντούσατε από κοντά;
Τον Keith Jarrett.

*Μετά τις δύο επιτυχημένες συναυλίες στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου το 2021, το Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2023, στις 21.00, ο Πέτρος Κλαμπάνης, μαζί με ένα διεθνές σχήμα σπουδαίων μουσικών, θα παρουσιάσει για πρώτη φορά στην Αθήνα τον έκτο προσωπικό δίσκο του “Tora Collective” στην ιστορική αίθουσα συναυλιών του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός». Προπώληση εισιτηρίων εδώ.

*Μπορείτε να ακούσετε και να παραγγείλετε το άλμπουμ «Tora Collective» εδώ.