Οι μουσικές της ερήμου έχουν την δική τους ομορφιά. Είτε πρόκειται για εκείνες που προέρχονται από τους βεδουίνους Tinariwen της Υπερσαχάριας Αφρικής, είτε για εκείνες που μας έρχονται από τους Κyuss ή τους Queens Of The Stones Age και τα διάσημα Desert Sessions τους στην μέση της αμερικανικής ενδοχώρας, ένα είναι σίγουρο: ότι αυτή η αίσθηση της απόλυτης μοναξιάς και του εθελούσιου ασκητισμού έχει έναν πολύ συγκεκριμένο αντίκτυπο πάνω στο παραγόμενο μουσικό αποτέλεσμα.
Οι Αθηναίοι Desert Monks μπορεί να μην ηχογραφούν μεν στην μέση μιας ερήμου, αλλά η μουσική τους έχει μια ερημιτική χροιά. Μια αίσθηση απομονωτισμού από διάφορα άλλα είδη και μουσικά genres και μια, ταυτόχρονη, προσκόλληση στο ιδίωμα του alt-rock της δεκαετίας του ’90 και των αρχών του ’00, αλλά δίχως να υποπίπτει στα διάφορα κλισέ που (νομοτελειακά) διαθέτει και αυτή η σκηνή.
Λόγου χάρη, στις συνθέσεις του νέου τους άλμπουμ, με τίτλο «Sympan», είναι εμφανής όχι μόνο η αγάπη τους για τον Greg Dulli και τους Afghan Whigs τους ή για το μονίμως μεθυσμένο sympan της μουσικής του προσφάτως μακαρίτη Mark Lanegan, αλλά ακόμη και για υπεράνω πάσης υποψίας κλασικότροπες επιρροές όπως η βαριά συμφωνική βραχνάδα των «Πλανητών» του Gustav Holst, συμπλεκόμενη με την εγχώρια DIY προσέγγιση από «ομόδοξες» μπάντες όπως οι Planet of Zeus και οι 1000Mods.
Αυτό που είναι, πρωτίστως, πασιφανές στις 11 συνθέσεις του «Sympan» είναι το δέσιμο που υπάρχει ανάμεσα στα τέσσερα μέλη της μπάντας. Ο Ανδρέας Ντρούλιας στα φωνητικά και την κιθάρα, ο Βαγγέλης Μπουγιατιώτης στην κιθάρα, ο Θάνης Παρασκευόπουλος στο μπάσο και τα φωνητικά και ο Κώστας Αμαργιανιτάκης στα τύμπανα και τα φωνητικά ηχούν σαν να είναι μαζί όχι από το 2016, οπότε και σχηματίστηκαν, αλλά από το 2006. Υπάρχει κάποιο μυστικό για μια καλή συνεργασία ανάμεσα σε τέσσερα διαφορετικά άτομα που είναι ταυτόχρονα και μουσικοί, με ό,τι αυτό συνεπάγεται;
«Αρχικά, είναι πολύ σημαντικό -τουλάχιστον για εμάς- να μοιραζόμαστε διάφορα άλλα πράγματα πλέον της μουσικής δημιουργίας. Αυτό που κατεξοχήν οδηγεί στη δημιουργία της όποιας τέχνης είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Το να αισθάνεσαι ότι έχεις μια κοινή φωνή με τον διπλανό σου, μια παρακαταθήκη από δυνατές στιγμές, πρωτίστως εκτός “δουλειάς”, είναι αυτό που σου επιτρέπει στο τέλος να δημιουργείς χωρίς περιορισμούς. Αν υπάρχει λοιπόν κάποιο κλειδί, είναι η επίκληση στην αυθεντία της ομάδας και η παραδοχή πως η συλλογική αντίληψη υπερτερεί της ατομικότητας. Για να φτιαχτεί βέβαια το κλειδί αυτό, χρειάζεται αγάπη, υπομονή, αυταπάρνηση και διάθεση. Ένα συγκρότημα ζει περισσότερο χρόνο εκτός του studio ή της σκηνής, και αυτός ο χρόνος είναι που δίνει την όποια προστιθέμενη αξία τελικά στο έργο του», μου λένε.
Το «Sympan» είναι ένα χαρακτηριστικό άλμπουμ της πανδημίας υπό την έννοια ότι μεθοδεύτηκε και συντέθηκε εξολοκλήρου κάτω από αντίξοες συνθήκες απομονωτισμού –όχι ότι αυτό «χάλασε» και πολύ τους, φύσει και θέσει, «ερημίτες» των Desert Monks.
«Δυστυχώς ή ευτυχώς, διανύουμε ζοφερές εποχές -αν και μάλλον έτσι είναι πάντα τα πράγματα- που επιβάλλουν να πατάμε γερά στα πόδια μας ώστε να ανταπεξερχόμαστε στις προκλήσεις τους», μου επισημαίνουν εμφατικά, συνεχίζοντας και λέγοντας μου ότι «όπως και οι περισσότεροι συνάδελφοί μας, εξερευνούμε τρόπους για να δίνουμε τις απαντήσεις μας μέσα από αυτό που θεωρούμε τέχνη. Εξωτερικεύουμε τις ανησυχίες μας, λειαίνουμε τις γωνίες μας, κάνουμε την ειρήνη μας με τα συναισθήματά μας, μαχόμαστε, αντιδρούμε και ψάχνουμε την ισορροπία μεταξύ της στείρας πραγματικότητας, των ονείρων μας και των προσδοκιών μας. Όπως πολύ εύστοχα έχει πει και ο σκηνοθέτης Αντρέι Ταρκόφσκι, “η τέχνη γεννιέται μέσα από τις κακοτεχνίες του κόσμου”. Εμείς κάνουμε ότι κάνουμε για να τις αμβλύνουμε και εν τέλει αυτό είναι που μας κινητοποιεί», προσθέτουν.
Βέβαια, ακριβώς λόγου όλου αυτού του ζόφου που βιώνει ο καθένας μας καθημερινά, αντίστοιχα υπάρχουν και στιγμές όπου η έμπνευση και η καλλιτεχνική δημιουργικότητα… πάνε περίπατο και το ανθρώπινο μυαλό κινείται σε λιγότερο δημιουργικά μονοπάτια, αυτά της απλής επιβίωσης / διαβίωσης. Οι Desert Monks ξεκαθαρίζουν ότι κάτι τέτοιο δεν τους φοβίζει – απεναντίας: «δεν είναι κακό να διανύουμε περιόδους χωρίς έμπνευση. Μέσα σε μια γενικευμένη “αποδοτική θετικότητα” που επιβάλλει πάντα το πρόγραμμα να είναι γεμάτο, η διάθεση super και η ενέργεια στο 110%, καλό είναι να μη δαιμονοποιούμε την απραξία. Είναι ανάγκη να παίρνουμε απόσταση από το οτιδήποτε, ακόμα και από αυτά που μας γεμίζουν. Το να νιώθει κανείς ανέμπνευστος είναι ένα φορετό συναίσθημα που προκύπτει από άλλου είδους επιβολές. Στην πραγματικότητα, είναι μάλλον ένας τρόπος για να σου πει ο εαυτός σου να κατεβάσεις στροφές. Κοιτάς λίγο το ταβάνι, κρατάς μια minimum ρουτίνα μελέτης, διαβάζεις, βλέπεις ταινίες, βολτάρεις με τους αγαπημένους σου και όλα καλά. Ξαναέρχεται η έμπνευση όταν δεν τη ζητάς με το ζόρι και παράλληλα διώχνει τον υπόλοιπο αρνητισμό».
Και, κλασικά, όπως κάθε φιλοσοφημένος ερημίτης που έχει αναλογιστεί εαυτόν και διάφορες, έως και πολυσύνθετες, φιλοσοφικές έννοιες, οι Desert Monks δεν φοβούνται να αντιπαρατεθούν, διαλεκτικά, με όρους όπως «επιτυχία» και «αποτυχία».
«Επιτυχία είναι να ταυτίζεται κάποιος άγνωστος με αυτά που σε ακούει να του λες. Να συμμετέχεις στα συναισθήματά του και να γεννάς κι άλλα. Η ουσία κάποιου έργου κρίνεται από τη διαχρονικότητά του και την ικανότητά του να συγκινεί. Αν βέβαια έχει και την τύχη να γίνει μαζικό, ακόμα καλύτερα. Θα θέλαμε σίγουρα έχουμε την τύχη να δούμε κομμάτια μας να πληρούν και τα δυο παραπάνω κριτήρια», τονίζουν από κοινού, και καταλήγοντας ταυτόχρονα με νόημα ότι «Δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει ουσιαστική αποτυχία στη δημιουργική διαδικασία, αρκεί αυτή να είναι απαλλαγμένη από σκοπιμότητες και άγχη. Κάθε φορά που ξεκινάμε κάτι με καθαρό μυαλό, είτε τελειώσει είτε όχι, κάτι καλό παίρνουμε. Η διαύγεια είναι αυτή που τελικά μας επιτρέπει να επιμείνουμε σε κάτι ή να το απορρίψουμε. Υπάρχουν κομμάτια που μας βγήκαν αβίαστα αλλά δεν μας μετέδωσαν το κάτι παραπάνω και τα αφήσαμε με πολλή χαρά στην άκρη. Υπάρχουν κομμάτια που μας βασάνισαν για μήνες αλλά κάτι μας έλεγε ότι θα έρθουν εκεί που πρέπει και μας αποζημίωσαν. Κάθε φορά που δουλεύεις με όλο σου το είναι, παίρνεις κάτι. Ακόμα κι αν αυτό είναι εφόδιο για κάποιο άλλο έργο ή κάποιο άλλο στάδιο της δημιουργικής διαδικασίας. Αποτυχία ίσως να είναι μόνο το να παραδίδεται κανείς στο άγχος της κυκλοφορίας και να παραβλέπει την ίδια τη δημιουργία».
* Το «Sympan» κυκλοφορεί στις 6 Μαΐου σε ψηφιακή μορφή, CD και διπλό LP από την Just Gazing Records.
* Οι Desert Monks θα παρουσιάσουν το νέο τους άλμπουμ στη σκηνή του Temple Athens την Παρασκευή 3 Ιουνίου.
Οι μουσικές της ερήμου έχουν την δική τους ομορφιά. Είτε πρόκειται για εκείνες που προέρχονται από τους βεδουίνους Tinariwen της Υπερσαχάριας Αφρικής, είτε για εκείνες που μας έρχονται από τους Κyuss ή τους Queens Of The Stones Age και τα διάσημα Desert Sessions τους στην μέση της αμερικανικής ενδοχώρας, ένα είναι σίγουρο: ότι αυτή η αίσθηση της απόλυτης μοναξιάς και του εθελούσιου ασκητισμού έχει έναν πολύ συγκεκριμένο αντίκτυπο πάνω στο παραγόμενο μουσικό αποτέλεσμα.
Οι Αθηναίοι Desert Monks μπορεί να μην ηχογραφούν μεν στην μέση μιας ερήμου, αλλά η μουσική τους έχει μια ερημιτική χροιά. Μια αίσθηση απομονωτισμού από διάφορα άλλα είδη και μουσικά genres και μια, ταυτόχρονη, προσκόλληση στο ιδίωμα του alt-rock της δεκαετίας του ’90 και των αρχών του ’00, αλλά δίχως να υποπίπτει στα διάφορα κλισέ που (νομοτελειακά) διαθέτει και αυτή η σκηνή.
Λόγου χάρη, στις συνθέσεις του νέου τους άλμπουμ, με τίτλο «Sympan», είναι εμφανής όχι μόνο η αγάπη τους για τον Greg Dulli και τους Afghan Whigs τους ή για το μονίμως μεθυσμένο sympan της μουσικής του προσφάτως μακαρίτη Mark Lanegan, αλλά ακόμη και για υπεράνω πάσης υποψίας κλασικότροπες επιρροές όπως η βαριά συμφωνική βραχνάδα των «Πλανητών» του Gustav Holst, συμπλεκόμενη με την εγχώρια DIY προσέγγιση από «ομόδοξες» μπάντες όπως οι Planet of Zeus και οι 1000Mods.
Αυτό που είναι, πρωτίστως, πασιφανές στις 11 συνθέσεις του «Sympan» είναι το δέσιμο που υπάρχει ανάμεσα στα τέσσερα μέλη της μπάντας. Ο Ανδρέας Ντρούλιας στα φωνητικά και την κιθάρα, ο Βαγγέλης Μπουγιατιώτης στην κιθάρα, ο Θάνης Παρασκευόπουλος στο μπάσο και τα φωνητικά και ο Κώστας Αμαργιανιτάκης στα τύμπανα και τα φωνητικά ηχούν σαν να είναι μαζί όχι από το 2016, οπότε και σχηματίστηκαν, αλλά από το 2006. Υπάρχει κάποιο μυστικό για μια καλή συνεργασία ανάμεσα σε τέσσερα διαφορετικά άτομα που είναι ταυτόχρονα και μουσικοί, με ό,τι αυτό συνεπάγεται;
«Αρχικά, είναι πολύ σημαντικό -τουλάχιστον για εμάς- να μοιραζόμαστε διάφορα άλλα πράγματα πλέον της μουσικής δημιουργίας. Αυτό που κατεξοχήν οδηγεί στη δημιουργία της όποιας τέχνης είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Το να αισθάνεσαι ότι έχεις μια κοινή φωνή με τον διπλανό σου, μια παρακαταθήκη από δυνατές στιγμές, πρωτίστως εκτός “δουλειάς”, είναι αυτό που σου επιτρέπει στο τέλος να δημιουργείς χωρίς περιορισμούς. Αν υπάρχει λοιπόν κάποιο κλειδί, είναι η επίκληση στην αυθεντία της ομάδας και η παραδοχή πως η συλλογική αντίληψη υπερτερεί της ατομικότητας. Για να φτιαχτεί βέβαια το κλειδί αυτό, χρειάζεται αγάπη, υπομονή, αυταπάρνηση και διάθεση. Ένα συγκρότημα ζει περισσότερο χρόνο εκτός του studio ή της σκηνής, και αυτός ο χρόνος είναι που δίνει την όποια προστιθέμενη αξία τελικά στο έργο του», μου λένε.
Το «Sympan» είναι ένα χαρακτηριστικό άλμπουμ της πανδημίας υπό την έννοια ότι μεθοδεύτηκε και συντέθηκε εξολοκλήρου κάτω από αντίξοες συνθήκες απομονωτισμού –όχι ότι αυτό «χάλασε» και πολύ τους, φύσει και θέσει, «ερημίτες» των Desert Monks.
«Δυστυχώς ή ευτυχώς, διανύουμε ζοφερές εποχές -αν και μάλλον έτσι είναι πάντα τα πράγματα- που επιβάλλουν να πατάμε γερά στα πόδια μας ώστε να ανταπεξερχόμαστε στις προκλήσεις τους», μου επισημαίνουν εμφατικά, συνεχίζοντας και λέγοντας μου ότι «όπως και οι περισσότεροι συνάδελφοί μας, εξερευνούμε τρόπους για να δίνουμε τις απαντήσεις μας μέσα από αυτό που θεωρούμε τέχνη. Εξωτερικεύουμε τις ανησυχίες μας, λειαίνουμε τις γωνίες μας, κάνουμε την ειρήνη μας με τα συναισθήματά μας, μαχόμαστε, αντιδρούμε και ψάχνουμε την ισορροπία μεταξύ της στείρας πραγματικότητας, των ονείρων μας και των προσδοκιών μας. Όπως πολύ εύστοχα έχει πει και ο σκηνοθέτης Αντρέι Ταρκόφσκι, “η τέχνη γεννιέται μέσα από τις κακοτεχνίες του κόσμου”. Εμείς κάνουμε ότι κάνουμε για να τις αμβλύνουμε και εν τέλει αυτό είναι που μας κινητοποιεί», προσθέτουν.
Βέβαια, ακριβώς λόγου όλου αυτού του ζόφου που βιώνει ο καθένας μας καθημερινά, αντίστοιχα υπάρχουν και στιγμές όπου η έμπνευση και η καλλιτεχνική δημιουργικότητα… πάνε περίπατο και το ανθρώπινο μυαλό κινείται σε λιγότερο δημιουργικά μονοπάτια, αυτά της απλής επιβίωσης / διαβίωσης. Οι Desert Monks ξεκαθαρίζουν ότι κάτι τέτοιο δεν τους φοβίζει – απεναντίας: «δεν είναι κακό να διανύουμε περιόδους χωρίς έμπνευση. Μέσα σε μια γενικευμένη “αποδοτική θετικότητα” που επιβάλλει πάντα το πρόγραμμα να είναι γεμάτο, η διάθεση super και η ενέργεια στο 110%, καλό είναι να μη δαιμονοποιούμε την απραξία. Είναι ανάγκη να παίρνουμε απόσταση από το οτιδήποτε, ακόμα και από αυτά που μας γεμίζουν. Το να νιώθει κανείς ανέμπνευστος είναι ένα φορετό συναίσθημα που προκύπτει από άλλου είδους επιβολές. Στην πραγματικότητα, είναι μάλλον ένας τρόπος για να σου πει ο εαυτός σου να κατεβάσεις στροφές. Κοιτάς λίγο το ταβάνι, κρατάς μια minimum ρουτίνα μελέτης, διαβάζεις, βλέπεις ταινίες, βολτάρεις με τους αγαπημένους σου και όλα καλά. Ξαναέρχεται η έμπνευση όταν δεν τη ζητάς με το ζόρι και παράλληλα διώχνει τον υπόλοιπο αρνητισμό».
Και, κλασικά, όπως κάθε φιλοσοφημένος ερημίτης που έχει αναλογιστεί εαυτόν και διάφορες, έως και πολυσύνθετες, φιλοσοφικές έννοιες, οι Desert Monks δεν φοβούνται να αντιπαρατεθούν, διαλεκτικά, με όρους όπως «επιτυχία» και «αποτυχία».
«Επιτυχία είναι να ταυτίζεται κάποιος άγνωστος με αυτά που σε ακούει να του λες. Να συμμετέχεις στα συναισθήματά του και να γεννάς κι άλλα. Η ουσία κάποιου έργου κρίνεται από τη διαχρονικότητά του και την ικανότητά του να συγκινεί. Αν βέβαια έχει και την τύχη να γίνει μαζικό, ακόμα καλύτερα. Θα θέλαμε σίγουρα έχουμε την τύχη να δούμε κομμάτια μας να πληρούν και τα δυο παραπάνω κριτήρια», τονίζουν από κοινού, και καταλήγοντας ταυτόχρονα με νόημα ότι «Δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει ουσιαστική αποτυχία στη δημιουργική διαδικασία, αρκεί αυτή να είναι απαλλαγμένη από σκοπιμότητες και άγχη. Κάθε φορά που ξεκινάμε κάτι με καθαρό μυαλό, είτε τελειώσει είτε όχι, κάτι καλό παίρνουμε. Η διαύγεια είναι αυτή που τελικά μας επιτρέπει να επιμείνουμε σε κάτι ή να το απορρίψουμε. Υπάρχουν κομμάτια που μας βγήκαν αβίαστα αλλά δεν μας μετέδωσαν το κάτι παραπάνω και τα αφήσαμε με πολλή χαρά στην άκρη. Υπάρχουν κομμάτια που μας βασάνισαν για μήνες αλλά κάτι μας έλεγε ότι θα έρθουν εκεί που πρέπει και μας αποζημίωσαν. Κάθε φορά που δουλεύεις με όλο σου το είναι, παίρνεις κάτι. Ακόμα κι αν αυτό είναι εφόδιο για κάποιο άλλο έργο ή κάποιο άλλο στάδιο της δημιουργικής διαδικασίας. Αποτυχία ίσως να είναι μόνο το να παραδίδεται κανείς στο άγχος της κυκλοφορίας και να παραβλέπει την ίδια τη δημιουργία».
* Το «Sympan» κυκλοφορεί στις 6 Μαΐου σε ψηφιακή μορφή, CD και διπλό LP από την Just Gazing Records.
* Οι Desert Monks θα παρουσιάσουν το νέο τους άλμπουμ στη σκηνή του Temple Athens την Παρασκευή 3 Ιουνίου.
