Πριν πιάσουν το μικρόφωνο, την κιθάρα, τα ντραμς ή το πιάνο, κλωτσούσαν μια μπάλα ή δραστηριοποιούνταν σε κάποιο άλλο άθλημα εκτός ποδοσφαίρου.
Από ένα τυχαίο όμως «στρίψιμο της βίδας», οι παρακάτω άνθρωποι βρέθηκαν να κάνουν μια άλλη, εντελώς διαφορετική καριέρα πάνω (και γύρω) απ’ το πεντάγραμμο.
Badly Drawn Boy
Ο άγγλος Damon Gough, ο μουσικός που έγινε γνωστός όχι μόνο απ’ τα τραγούδια, αλλά κι απ’ το σκουφί που δεν μοιάζει να αποχωρίζεται ούτε καν την ώρα που κάνει μπάνιο, εκπαιδεύτηκε για λίγο καιρό στα «τσικό» της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά, όπως δηλώνει σήμερα ο ίδιος «προσπαθούσα να τελειοποιήσω την υψηλή τέχνη του να την “πέφτω” στα κορίτσια πίνοντας και δεν μπορούσα αυτήν την στρατιωτική πειθαρχία των ποδοσφαιρικών ομάδων».
Nicky Wire
Ο μπασίστας των Manic Street Preachers ήταν τόσο καλός ποδοσφαιριστής που στα 15 του χρόνια, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και τις αρχές του ’80, ήταν αρχηγός της εθνικής ομάδας Νέων της πατρίδας του της Ουαλίας. Ένας σοβαρός τραυματισμός όμως στο γόνατο τον ανάγκασε να κόψει πρόωρα την μπάλα.
Mark Owen
Ο λιγότερο ταλαντούχος μουσικός των Take That ήταν, παραδόξως, ο πιο ταλαντούχος της παρέας όσον αφορά τη μπάλα, λόγω της μακρόχρονης του ενασχόλησης με τη στρογγυλή θεά και της θητείας του επίσης στα «τσικό» της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ: μάλιστα ήταν συμπαίκτης του Ryan Giggs πριν ένας τραυματισμός αναγκάσει τους γιατρούς να του πουν πως η καριέρα του τελείωσε άδοξα ως μεσοεπιθετικός.
Lars Ulrich
Με έναν πατέρα όχι απλώς δεινό τενίστα αλλά έναν απ’ τους θρύλους του τένις στη χώρα του, τη Δανία, ο μικρός Lars ήταν φυσικό να κληρονομήσει τα αθλητικά γονίδια του μπαμπά Torben. Είχε γραφτεί στις καλύτερες ακαδημίες τένις της χώρας, αλλά ένα εισιτήριο για μια συναυλία των Deep Purple το 1973 στην Κοπεγχάγη στάθηκε, σύμφωνα με δήλωση του, αφορμή να ρίξει όλο του το εφηβικό ενδιαφέρον στις μπαγκέτες των ντραμς.
Rod Stewart
Η ποδοσφαιρική ομάδα της Brentford FC στις αρχές της δεκαετίας του ’60 διάθετε στις τάξεις της έναν ψηλόλιγνο σκωτσέζο ονόματι Rod Stewart, ο οποίος όμως ήταν τόσο αδύνατος που δεν κατάφερνε ποτέ να παίξει άμυνα της προκοπής, ειδικά σε 1-on-1 καταστάσεις, οπότε σύντομα ο νεαρός Rod παράτησε τη μπάλα και έπιασε το μικρόφωνο.
Julio Iglesias
Το πως είναι δυνατόν ένας απ’ τους πιο ελπιδοφόρους νεαρούς παίχτες της ισπανικής λίγκας της δεκαετίας του ’50 (με θητεία μάλιστα κάτω απ’ τα δοκάρια της Ρεαλ Μαδρίτης), κατέληξε να τραγουδάει ερωτικά καψουροτράγουδα, είναι ένα αίνιγμα το οποίο θα λύσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος. Ο Julio όμως είχε όλα τα φόντα να γίνει ο Iker Casillas της εποχής του, αν ένα αυτοκινητικό ατύχημα δεν τον άφηνε σχεδόν παράλυτο απ’ το ένα του πόδι, όταν ήταν 18 ετών.
Luciano Pavarotti
Οι ίδιοι ιστορικοί να μας απαντήσουν επίσης πως είναι δυνατόν ένας νεαρός Luciano Pavarotti να έκανε, 70 χρόνια πριν, καριέρα σε μια μικρή ποδοσφαιρική ομάδα της Ιταλίας, την Lepanto FC. O μύθος λέει πως ο μικρός Luciano ήταν δεινός μεσοεπιθετικός που η ομάδα του τον πήγε για δόκιμη στα προπονητικά κέντρα τόσο της Ρόμα, όσο και της Λάτσιο, αλλά κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες, παρά μόνο ένας καθηγητής μουσικής για τη φωνή του.
Sammy Hagar
Ο πρώην τραγουδιστής των Van Halen είχε αρχίσει να κάνει προπονήσεις ως επαγγελματίας μποξέρ και να σκέφτεται σοβαρά να κάνει καριέρα τρώγοντας ξύλο, όπως ο πατέρας του, Bobby Burns, αστέρας της αμερικανικής πυγμαχίας τη δεκαετία του ’40. Σε μια παρόμοια φάση όμως με τον Ulrich, γοητεύτηκε απ’ το hard rock των ’70s και τελικά αποφάσισε πως μια καριέρα πάνω σε μια σκηνή τού ταιριάζει περισσότερο.
Sean Paul
Ο τζαμαϊκανός μουσικός ξεκίνησε να γυμνάζεται από πολύ μικρή ηλικία και στα 13 του χρόνια έφτασε να εκπροσωπεί την χώρα του στους διεθνείς αγώνες νέων κολύμβησης και water polo –ήταν, μάλιστα, ένας απ’ τους καλύτερους παίχτες πόλο της εποχής του. Άγνωστο γιατί σταμάτησε την καριέρα του προς όφελος της μουσικής.
Des O’Connor
Ο άγγλος μουσικός έπαιξε για ένα φεγγάρι με την ομάδα της Νορθάμπτον, αλλά απ’ τους πρώτους του αγώνες που έπαιξε σε επαγγελματικό επίπεδο, κατάλαβε πως δεν ήταν γεννημένος για τη μπάλα: «ήρθε ένας αντίπαλος και μου είπε πως αν τολμούσα να τον περάσω θα μου σταματούσε με τον μόνο τρόπο που ήξερε, δηλαδή σπάζοντάς μου τα γόνατα», θυμάται σήμερα με χιούμορ.
Πριν πιάσουν το μικρόφωνο, την κιθάρα, τα ντραμς ή το πιάνο, κλωτσούσαν μια μπάλα ή δραστηριοποιούνταν σε κάποιο άλλο άθλημα εκτός ποδοσφαίρου.
Από ένα τυχαίο όμως «στρίψιμο της βίδας», οι παρακάτω άνθρωποι βρέθηκαν να κάνουν μια άλλη, εντελώς διαφορετική καριέρα πάνω (και γύρω) απ’ το πεντάγραμμο.
Badly Drawn Boy
Ο άγγλος Damon Gough, ο μουσικός που έγινε γνωστός όχι μόνο απ’ τα τραγούδια, αλλά κι απ’ το σκουφί που δεν μοιάζει να αποχωρίζεται ούτε καν την ώρα που κάνει μπάνιο, εκπαιδεύτηκε για λίγο καιρό στα «τσικό» της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά, όπως δηλώνει σήμερα ο ίδιος «προσπαθούσα να τελειοποιήσω την υψηλή τέχνη του να την “πέφτω” στα κορίτσια πίνοντας και δεν μπορούσα αυτήν την στρατιωτική πειθαρχία των ποδοσφαιρικών ομάδων».
Nicky Wire
Ο μπασίστας των Manic Street Preachers ήταν τόσο καλός ποδοσφαιριστής που στα 15 του χρόνια, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και τις αρχές του ’80, ήταν αρχηγός της εθνικής ομάδας Νέων της πατρίδας του της Ουαλίας. Ένας σοβαρός τραυματισμός όμως στο γόνατο τον ανάγκασε να κόψει πρόωρα την μπάλα.
Mark Owen
Ο λιγότερο ταλαντούχος μουσικός των Take That ήταν, παραδόξως, ο πιο ταλαντούχος της παρέας όσον αφορά τη μπάλα, λόγω της μακρόχρονης του ενασχόλησης με τη στρογγυλή θεά και της θητείας του επίσης στα «τσικό» της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ: μάλιστα ήταν συμπαίκτης του Ryan Giggs πριν ένας τραυματισμός αναγκάσει τους γιατρούς να του πουν πως η καριέρα του τελείωσε άδοξα ως μεσοεπιθετικός.
Lars Ulrich
Με έναν πατέρα όχι απλώς δεινό τενίστα αλλά έναν απ’ τους θρύλους του τένις στη χώρα του, τη Δανία, ο μικρός Lars ήταν φυσικό να κληρονομήσει τα αθλητικά γονίδια του μπαμπά Torben. Είχε γραφτεί στις καλύτερες ακαδημίες τένις της χώρας, αλλά ένα εισιτήριο για μια συναυλία των Deep Purple το 1973 στην Κοπεγχάγη στάθηκε, σύμφωνα με δήλωση του, αφορμή να ρίξει όλο του το εφηβικό ενδιαφέρον στις μπαγκέτες των ντραμς.
Rod Stewart
Η ποδοσφαιρική ομάδα της Brentford FC στις αρχές της δεκαετίας του ’60 διάθετε στις τάξεις της έναν ψηλόλιγνο σκωτσέζο ονόματι Rod Stewart, ο οποίος όμως ήταν τόσο αδύνατος που δεν κατάφερνε ποτέ να παίξει άμυνα της προκοπής, ειδικά σε 1-on-1 καταστάσεις, οπότε σύντομα ο νεαρός Rod παράτησε τη μπάλα και έπιασε το μικρόφωνο.
Julio Iglesias
Το πως είναι δυνατόν ένας απ’ τους πιο ελπιδοφόρους νεαρούς παίχτες της ισπανικής λίγκας της δεκαετίας του ’50 (με θητεία μάλιστα κάτω απ’ τα δοκάρια της Ρεαλ Μαδρίτης), κατέληξε να τραγουδάει ερωτικά καψουροτράγουδα, είναι ένα αίνιγμα το οποίο θα λύσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος. Ο Julio όμως είχε όλα τα φόντα να γίνει ο Iker Casillas της εποχής του, αν ένα αυτοκινητικό ατύχημα δεν τον άφηνε σχεδόν παράλυτο απ’ το ένα του πόδι, όταν ήταν 18 ετών.
Luciano Pavarotti
Οι ίδιοι ιστορικοί να μας απαντήσουν επίσης πως είναι δυνατόν ένας νεαρός Luciano Pavarotti να έκανε, 70 χρόνια πριν, καριέρα σε μια μικρή ποδοσφαιρική ομάδα της Ιταλίας, την Lepanto FC. O μύθος λέει πως ο μικρός Luciano ήταν δεινός μεσοεπιθετικός που η ομάδα του τον πήγε για δόκιμη στα προπονητικά κέντρα τόσο της Ρόμα, όσο και της Λάτσιο, αλλά κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες, παρά μόνο ένας καθηγητής μουσικής για τη φωνή του.
Sammy Hagar
Ο πρώην τραγουδιστής των Van Halen είχε αρχίσει να κάνει προπονήσεις ως επαγγελματίας μποξέρ και να σκέφτεται σοβαρά να κάνει καριέρα τρώγοντας ξύλο, όπως ο πατέρας του, Bobby Burns, αστέρας της αμερικανικής πυγμαχίας τη δεκαετία του ’40. Σε μια παρόμοια φάση όμως με τον Ulrich, γοητεύτηκε απ’ το hard rock των ’70s και τελικά αποφάσισε πως μια καριέρα πάνω σε μια σκηνή τού ταιριάζει περισσότερο.
Sean Paul
Ο τζαμαϊκανός μουσικός ξεκίνησε να γυμνάζεται από πολύ μικρή ηλικία και στα 13 του χρόνια έφτασε να εκπροσωπεί την χώρα του στους διεθνείς αγώνες νέων κολύμβησης και water polo –ήταν, μάλιστα, ένας απ’ τους καλύτερους παίχτες πόλο της εποχής του. Άγνωστο γιατί σταμάτησε την καριέρα του προς όφελος της μουσικής.
Des O’Connor
Ο άγγλος μουσικός έπαιξε για ένα φεγγάρι με την ομάδα της Νορθάμπτον, αλλά απ’ τους πρώτους του αγώνες που έπαιξε σε επαγγελματικό επίπεδο, κατάλαβε πως δεν ήταν γεννημένος για τη μπάλα: «ήρθε ένας αντίπαλος και μου είπε πως αν τολμούσα να τον περάσω θα μου σταματούσε με τον μόνο τρόπο που ήξερε, δηλαδή σπάζοντάς μου τα γόνατα», θυμάται σήμερα με χιούμορ.
