Η πιο διάσημη κόκκινη ροκάδικη γλώσσα έκλεισε τα 50 και βγήκε για ευρωπαϊκή περιοδεία. Οι Rolling Stones ενώ προσπαθούν να ξεπεράσουν το θάνατο του Charlie Watts, γυρνούν διάφορες πόλεις γιορτάζοντας όλα αυτά τα χρόνια που ο Mick Jagger και οι φίλοι του έχουν κάνει μια συμφωνία με τον χρόνο να μην τους ενοχλεί για να κάνουν ό,τι ξέρουν καλύτερα. Να βρωμίζουν τις αγγλικές κιθάρες και να κάνουν οργασμικές συναυλίες ακόμα και τόσες δεκαετίες μετά το πρώτο τους άλμπουμ.

Το 1971, τους βρήκε να αντιμετωπίζουν προβλήματα με τη φορολογία και να είναι κάπως μετέωροι οπότε μετακόμισαν στη Villa Nellcôte στο Côte d’Azur. Εκεί, για αρκετούς μήνες έκαναν αμέτρτητα πάρτυ με διάσημους καλλιτέχνες, κορίτσια, φίλους, εμπόρους ναρκωτικών και κάποια στιγμή αποφάσισαν να στήσουν ένα στούντιο ηχογράφησης στο υπόγειο, όπου ολοκλήρωσαν το άλμπουμ Exile on Main St. Ύστερα από πολλά τζαμαρίσματα με μουσικούς που περνούσαν και αυτοσχεδιάζαν μαζί τους και διάφορους πειραματισμούς, κατάφεραν να απογειώσουν τη δημιουργικότητα που είχαν αφήσει στην άκρη φτιάχνοντας έναν από τους καλύτερους δίσκους της καριέρας τους.

Η Guardian, για να γιορτάσει την επέτειο της κυκλοφορίας του (12 Μαΐου 1972), ζήτησε από κάποιους αγαπημένους μουσικούς και τραγουδιστές να σχολιάσουν το μεγαλείο που κρύβει αυτό το άλμπουμ, που αποθέωσε τα blues, απενοχοποίησε όλες τις ταμπέλες που κυνηγούν τα ροκ συγκροτήματα και συνεχίζει να παίζει σε λούπα.

Chris Robinson, The Black Crowes
Ήμασταν harcore punk παιδιά αλλά όταν ανακαλύψαμε τo Exile in Main St, το αποκαλούσαμε ως τη Βίβλο μας. Θέλαμε να αποκωδικοποιήσουμε αυτή τη μαγεία και το μυστήριο του. Είναι Άγγλοι που προσεγγίζουν την country, τα αμερικάνικα blues, τη soul και τη gospel μέσα από τη δική τους αισθητική, τα ναρκωτικά, τα σατέν πουκάμισα και τα γυαλιστερά παπούτσια.
Οι Stones είχαν τα κότσια να βγάλουν τον εαυτο τους από την κοινωνία και να ζήσουν εκτός νόμου, μέσα στην απληστία και τη βρωμιά, την υπερβολική δόση ναρκωτικών και τις συλλήψεις. Υπάρχει σ’ αυτόν τον τρόπο ζωής ένας ρομαντισμός που σε πάει πίσω στον Baudelaire και τον Rimbaud.Πρόσφατα, διασκευάσαμε το Rocks Off και λατρεύω τη ρομαντική του παρακμή όταν λέει I was making love this time with a dancer friend of mine. / I couldn’t seem to stay in step, but she comes every time that she pirouettes on me. Είναι σαν ένα ιερό λείψανο οπότε όταν το παίζαμε, νιώθαμε σαν να περπατάμε με τον Γιάννη τον Βαπτιστή.

Cat Power
Αυτό το άλμπουμ είναι σαν να έχει λοξοδρομήσει από τους μουσικούς κανόνες και αισθάνομαι πως συγχωρεί κάθε ανθρώπινο λάθος. Κι αυτό είναι που το κάνει σπουδαίο. Υπάρχει ένα μυστήριο και ένα μύθος πίσω από τη δημιουργία του- φοροαπαλλαγή, ναρκωτικά, απόλυτη ελευθερία. Όλα τα στυλ ανθρώπων μπήκαν στο στούντιο αλλά με έναν τρόπο, ενώθηκαν για να ηχογραφήσουν τον δίσκο. Έσπασαν το καλούπι με το Exile. Όποτε ακούω το Shake Your Hips, κατευθείαν αρχίζω να χορεύω και πιστεύω πως αυτός ο δίσκος παρεκκλίνει από τους υπόλοιπους της δισκογραφίας τους.

Mike Scott, The Waterboys
Είναι ένας ακατέργαστος δίσκος που δεν μπορεις να τον βάλεις σε μία κατηγορία: αληθινός, ωμός και όμορφος. Έχει επιρροές από τους Delanye and Bonnie και το Mad Dogs and Englishmen του Joe Cocker και ο Jim Price με τον Bobby Keys, που έπαιξαν στο Exile, ήταν σ’ αυτές τις μπάντες. To άλμπουμ είναι σαν ένας βάλτος στο υπόγειο της Villa Nellcôte. Το Shine a ligt έχει τη δολοφονική εισαγωγή Saw you stretched out in room ten-oh-nine.” Mick Taylor plays this fantastic virtuoso guitar solo which I always thought was for Brian, his deceased predecessor ενώ το Let it Loose έχει το φοβερό κουπλέ Who’s that woman on your arm? All dressed up to do you harm / And I’m hip to what she’s gonna do / Give her just about a month or two. Επίσης, τα riffs του Keith Richards σε όλα τα κομμάτια είναι συγκλονιστικά.

J Mascis, Dinosaur Jr
Όταν ήμουν 13 χρονών, αγόρασα το άλμπουμ με τα λεφτά που μου είχε δώσει η μαμά μου για να αγοράσω φαγητό. Δυσκολεύτηκα να μπω στο κλίμα συγκριτικά με άλλα των Rolling Stones και ταυτόχρονα δυσκολεύτηκα επίσης να το βαρεθώ. Ήθελα να παίξω κιθάρα σαν τον Keith ή τον Mick Taylor και εννοείται μιμήθηκα τον Mick όταν άρχισα να τραγουδάω. Λατρεύω τα Rocks Off, Tumbling Dice, All Down the Line και Let It Loose και το αγαπημένο μου είναι το Happy, στο οποίο τραγουδάει ο Keith. Προτιμούσα να ακούω τις δικές τους εκδοχές στα blues παρά τα αυθνετικά αμερικάνικα και για μένα, βγήκαν από τη σκιά των Beatles για να γίνουν η καλύτερη μπάντα στον κόσμο.

Alexis Taylor, Hot Chips
Άκουσα το Exile γιατί οι Pussy Galore το διασκεύασαν ολόκληρο σε κασέτα και υπάρχει ένας συγκεκριμένος μύθος γύρω από αυτό. Μόλις άκουσα το κανονικό άλμπουμ, άκουσα μελωδίες και φράσεις που δανείστηκαν άλλοι καλλιτέχνες. Το Rocks Off έγινε ρεφρέν σε τραγούδι των Primal Scream και ο συγκεκριμένος δίσκος ήταν μία τεράστια επιρροή για τους Royal Trux. Θαυμάζω πολύ την ποιότητα της παραγωγής τους, η οποία είναι εντελώς ακατέργαστη και καθόλου στυλιζαρισμένη. Το Rocks Off ήταν ένα από τα πρώτα ροκ τραγούδια που έπαιξα ως dj στα sets μου σε σπιτικά πάρτυ. Φυσικά, είναι ακόμα στη δισκοθήκη μου.