Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο που μπορούν να υπερηφανεύονται για απίστευτα εκτεταμένες και πολύτιμες συλλογές δίσκων, ενώ ορισμένοι αφιερώνουν ακόμη και πολλά δωμάτια στα σπίτια τους για την αποθήκευση των αντίστοιχων συλλογών βινυλίου – άνθρωποι αφοσιωμένοι ψυχή τε και σώματι στη μουσική, όπως ο Σαλονικιός επιχειρηματίας Θόδωρος Παπαδόπουλος.
Ο Zero Freitas πηγαίνει τη συλλογή δίσκων και βινυλίων σε ένα εντελώς νέο επίπεδο, διαθέτοντας πάνω από οκτώ εκατομμύρια τεμάχια. Δηλαδή τη μεγαλύτερη ατομική συλλογή βινυλίων του κόσμου.
Ο José Roberto Alves Freitas (γνωστός χαϊδευτικά ως «Zero Freitas») είναι ένας επιχειρηματίας με καταγωγή από τη Βραζιλία, του οποίου η αγάπη για τη συλλογή δίσκων ξεκίνησε από τα πρώτα παιδικά του χρόνια. Ο Φρέιτας «εκτέθηκε» για πρώτη φορά στη μουσική όταν ο πατέρας του τού αγόρασε ένα στερεοφωνικό σύστημα που συνοδευόταν από διακόσια άλμπουμ.
Το γεγονός ότι ο Freitas είχε μετακομίσει στο Σάο Πάολο για να κληρονομήσει την οικογενειακή επιχείρηση μεταφορών δεν τον απέτρεψε από το να προσθέτει συνεχώς στη συλλογή του, με αυτή να αυξάνεται σε περίπου 30.000 δίσκους μέχρι να κλείσει τα 30 του χρόνια το 1985.
Το εντυπωσιακό ήταν ότι πάντα εργαζόταν, στις ελεύθερές του ώρες, για την επέκταση της συλλογής του, τοποθετώντας διαφημίσεις κα αγγελίες σε τοπικές εφημερίδες.
Η συλλογή συνέχισε να μεγαλώνει, με τον Freitas να αγοράζει οτιδήποτε μπορούσε να βρει. Αγόρασε ακόμη και 200.000 δίσκους από ένα δισκοπωλείο με το όνομα Colony Records, αφού αυτό αναγκάστηκε να κλείσει το κατάστημά του στην Times Square το 2012.
O Ζέρο Φρέιτας συνεχίζει να μαζεύει, λίγο πριν τα 70 του χρόνια, με ρυθμούς εμμονής, δίσκους βινυλίου από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης και τους στοιβάζει σε μια τεράστια αποθήκη, δίπλα στο σπίτι του.
Το μεγάλο… μπαμ για τον βραζιλιάνο συλλέκτη έγινε περίπου προ δεκαετίας, όταν μια συλλογή που πριν καιρό αριθμούσε περίπου δυο εκατομμύρια βινύλια, τότε μπλουτίστηκε με ακόμη τρία εκατομμύρια κομμάτια: ο 69χρονος Φρέιτας απέκτησε την δεύτερη μεγαλύτερη συλλογή βινυλίων του κόσμου, αυτή του αμερικανού δισκοπώλη Πολ Μοχίνι.
Ο Μοχίνι διέθετε μια εντυπωσιακή αποθήκη με τρία εκατομμύρια βινύλια, που έψαχνε εδώ και πολλά χρόνια έναν πρόθυμο αγοραστή.
Η πρόταση που του έγινε, ήταν από αυτές που δεν μπορούσε να αρνηθεί: «το μόνο που γνώριζα είναι πως ο αγοραστής της συλλογής μου είναι ένας Βραζιλιανός», λέει ο Μοχίνι.
Το ίδιο ακριβώς πράγμα συνέβη και στον πιο γνωστό συλλέκτη δίσκων βινυλίου του Λος Άντζελες, τον Μάρεϊ Γκέρσενζ, ο οποίος λίγο πριν πεθάνει, στα 91 του χρόνια, πρόλαβε κι αυτός και πούλησε, διάμεσου του γιου του, την τεράστια συλλογή του. «Απ’ ότι ξέρω, οι δίσκοι φορτώθηκαν σε ένα πλοίο με προορισμό τη Βραζιλία», λέει ο γιος του Γκέρσενζ, Ιρβιν.
Πώς ξεκίνησε η μανία για τη συλλογή
«Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει, μέχρι και σε ψυχολόγο πήγα για να μου εξηγήσει τι μου συμβαίνει και θέλω να αγοράζω συνέχω βινύλια», αστειεύεται ο Φρέιτας που θυμάται μέχρι και την ημέρα εκείνη που αγόρασε το πρώτο του βινύλιο: ήταν Δεκέμβριος του 1964 όταν και πήρε στα χέρια του το δίσκο «Roberto Carlos Sings to the Children», ενός από τους πιο γνωστούς Βραζιλιανούς μουσικούς της δεκαετίας του 1960 και 1970.
Όταν τελείωσε το σχολείο, το 1971, είχε ήδη στην κατοχή του πάνω από 3.000 βινύλια. Στα 30 του, είχε 30.000 δίσκους. Και έκτοτε η συλλογή του ολοένα και μεγάλωνε, αφού το «μαμούνι» της βινυλιομανίας αρνιόταν πεισματικά να τον εγκαταλείψει.
Ο Φρέιτας πλέον έχει έναν και μοναδικό στόχο: να δημιουργήσει ένα ψηφιοποιημένο μουσικό αρχείο που θα περιλαμβάνει ολόκληρη τη συλλογή του και θα είναι προσβάσιμα στο κοινό μέσω Διαδικτύου.
Για το λόγο αυτό έχει προσλάβει δώδεκα υπαλλήλους που τον βοηθούν στο τιτάνιο αυτό έργο: αρχειοθετούν περίπου 500 δίσκους ανά ημέρα με στόχο την δημιουργία της απόλυτης μουσικής ψηφιακής βιβλιοθήκης.
Ο Φρέιτας σκοπεύει να μετατρέψει τα βινύλια του σε ένα μουσικό αρχείο, προσβάσιμα απ’ όλους
Σήμερα, δηλώνει αισιόδοξος για την ευόδωση του σχεδίου του, αν και παραμένει προσγειωμένος για το χρόνο που θα απαιτηθεί. «Πιστεύω ότι σε περίπου δέκα χρόνια να έχουμε τελειώσει [το μουσικό αρχείο]», τονίζει ο Φρέιτας.
Όποτε και αν το τελειώσει πάντως, θα είναι μια Μουσική Ψηφιακή Βιβλιοθήκη που θα αποτελέσει την σημαντικότερη παρακαταθήκη του στις νέες γενιές.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο που μπορούν να υπερηφανεύονται για απίστευτα εκτεταμένες και πολύτιμες συλλογές δίσκων, ενώ ορισμένοι αφιερώνουν ακόμη και πολλά δωμάτια στα σπίτια τους για την αποθήκευση των αντίστοιχων συλλογών βινυλίου – άνθρωποι αφοσιωμένοι ψυχή τε και σώματι στη μουσική, όπως ο Σαλονικιός επιχειρηματίας Θόδωρος Παπαδόπουλος.
Ο Zero Freitas πηγαίνει τη συλλογή δίσκων και βινυλίων σε ένα εντελώς νέο επίπεδο, διαθέτοντας πάνω από οκτώ εκατομμύρια τεμάχια. Δηλαδή τη μεγαλύτερη ατομική συλλογή βινυλίων του κόσμου.
Ο José Roberto Alves Freitas (γνωστός χαϊδευτικά ως «Zero Freitas») είναι ένας επιχειρηματίας με καταγωγή από τη Βραζιλία, του οποίου η αγάπη για τη συλλογή δίσκων ξεκίνησε από τα πρώτα παιδικά του χρόνια. Ο Φρέιτας «εκτέθηκε» για πρώτη φορά στη μουσική όταν ο πατέρας του τού αγόρασε ένα στερεοφωνικό σύστημα που συνοδευόταν από διακόσια άλμπουμ.
Το γεγονός ότι ο Freitas είχε μετακομίσει στο Σάο Πάολο για να κληρονομήσει την οικογενειακή επιχείρηση μεταφορών δεν τον απέτρεψε από το να προσθέτει συνεχώς στη συλλογή του, με αυτή να αυξάνεται σε περίπου 30.000 δίσκους μέχρι να κλείσει τα 30 του χρόνια το 1985.
Το εντυπωσιακό ήταν ότι πάντα εργαζόταν, στις ελεύθερές του ώρες, για την επέκταση της συλλογής του, τοποθετώντας διαφημίσεις κα αγγελίες σε τοπικές εφημερίδες.
Η συλλογή συνέχισε να μεγαλώνει, με τον Freitas να αγοράζει οτιδήποτε μπορούσε να βρει. Αγόρασε ακόμη και 200.000 δίσκους από ένα δισκοπωλείο με το όνομα Colony Records, αφού αυτό αναγκάστηκε να κλείσει το κατάστημά του στην Times Square το 2012.
O Ζέρο Φρέιτας συνεχίζει να μαζεύει, λίγο πριν τα 70 του χρόνια, με ρυθμούς εμμονής, δίσκους βινυλίου από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης και τους στοιβάζει σε μια τεράστια αποθήκη, δίπλα στο σπίτι του.
Το μεγάλο… μπαμ για τον βραζιλιάνο συλλέκτη έγινε περίπου προ δεκαετίας, όταν μια συλλογή που πριν καιρό αριθμούσε περίπου δυο εκατομμύρια βινύλια, τότε μπλουτίστηκε με ακόμη τρία εκατομμύρια κομμάτια: ο 69χρονος Φρέιτας απέκτησε την δεύτερη μεγαλύτερη συλλογή βινυλίων του κόσμου, αυτή του αμερικανού δισκοπώλη Πολ Μοχίνι.
Ο Μοχίνι διέθετε μια εντυπωσιακή αποθήκη με τρία εκατομμύρια βινύλια, που έψαχνε εδώ και πολλά χρόνια έναν πρόθυμο αγοραστή.
Η πρόταση που του έγινε, ήταν από αυτές που δεν μπορούσε να αρνηθεί: «το μόνο που γνώριζα είναι πως ο αγοραστής της συλλογής μου είναι ένας Βραζιλιανός», λέει ο Μοχίνι.
Το ίδιο ακριβώς πράγμα συνέβη και στον πιο γνωστό συλλέκτη δίσκων βινυλίου του Λος Άντζελες, τον Μάρεϊ Γκέρσενζ, ο οποίος λίγο πριν πεθάνει, στα 91 του χρόνια, πρόλαβε κι αυτός και πούλησε, διάμεσου του γιου του, την τεράστια συλλογή του. «Απ’ ότι ξέρω, οι δίσκοι φορτώθηκαν σε ένα πλοίο με προορισμό τη Βραζιλία», λέει ο γιος του Γκέρσενζ, Ιρβιν.
Πώς ξεκίνησε η μανία για τη συλλογή
«Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει, μέχρι και σε ψυχολόγο πήγα για να μου εξηγήσει τι μου συμβαίνει και θέλω να αγοράζω συνέχω βινύλια», αστειεύεται ο Φρέιτας που θυμάται μέχρι και την ημέρα εκείνη που αγόρασε το πρώτο του βινύλιο: ήταν Δεκέμβριος του 1964 όταν και πήρε στα χέρια του το δίσκο «Roberto Carlos Sings to the Children», ενός από τους πιο γνωστούς Βραζιλιανούς μουσικούς της δεκαετίας του 1960 και 1970.
Όταν τελείωσε το σχολείο, το 1971, είχε ήδη στην κατοχή του πάνω από 3.000 βινύλια. Στα 30 του, είχε 30.000 δίσκους. Και έκτοτε η συλλογή του ολοένα και μεγάλωνε, αφού το «μαμούνι» της βινυλιομανίας αρνιόταν πεισματικά να τον εγκαταλείψει.
Ο Φρέιτας πλέον έχει έναν και μοναδικό στόχο: να δημιουργήσει ένα ψηφιοποιημένο μουσικό αρχείο που θα περιλαμβάνει ολόκληρη τη συλλογή του και θα είναι προσβάσιμα στο κοινό μέσω Διαδικτύου.
Για το λόγο αυτό έχει προσλάβει δώδεκα υπαλλήλους που τον βοηθούν στο τιτάνιο αυτό έργο: αρχειοθετούν περίπου 500 δίσκους ανά ημέρα με στόχο την δημιουργία της απόλυτης μουσικής ψηφιακής βιβλιοθήκης.
Ο Φρέιτας σκοπεύει να μετατρέψει τα βινύλια του σε ένα μουσικό αρχείο, προσβάσιμα απ’ όλους
Σήμερα, δηλώνει αισιόδοξος για την ευόδωση του σχεδίου του, αν και παραμένει προσγειωμένος για το χρόνο που θα απαιτηθεί. «Πιστεύω ότι σε περίπου δέκα χρόνια να έχουμε τελειώσει [το μουσικό αρχείο]», τονίζει ο Φρέιτας.
Όποτε και αν το τελειώσει πάντως, θα είναι μια Μουσική Ψηφιακή Βιβλιοθήκη που θα αποτελέσει την σημαντικότερη παρακαταθήκη του στις νέες γενιές.
