Ας δούμε τι λέει για αρχή η Wikipedia (όχι για τα βιντεοκλίπ): ο όρος κιτς (γερμανικά: Kitsch), πιθανότατα γερμανικής καταγωγής, χρησιμοποιείται κυρίως υποτιμητικά για την περιγραφή έργων τέχνης ή εν γένει αντικειμένων των οποίων η αισθητική θεωρείται ψεύτικη, επιτηδευμένη ή ευτελής, στερούμενη βαθιάς σκέψης, και με αποκλειστικό σκοπό την τέρψη του θεατή για οικονομικό όφελος.
Αρχικά χρησιμοποιήθηκε αποκλειστικά για την περιγραφή έργων ζωγραφικής, και αργότερα η χρήση του επεκτάθηκε προς άλλες μορφές τέχνης. Συχνά ταυτίζεται με την έννοια του κακού γούστου.
Φαίνεται πως ο όρος επινοήθηκε περίπου το 1870, στους καλλιτεχνικούς κύκλους του Μονάχου, ωστόσο η προέλευσή του παραμένει αβέβαιη. Σύμφωνα με μία ετυμολογική υπόθεση, προέρχεται από τον αγγλικό όρο sketch (σκετς, σκίτσo), τον οποίο χρησιμοποιούσαν Αγγλόφωνοι επισκέπτες ζητώντας από ντόπιους καλλιτέχνες σχέδια τοπίων ή άλλων θεμάτων.
Κατά μία άλλη εκδοχή, ετυμολογείται από το δύσχρηστο γερμανικό ρήμα kitschen που σημαίνει μαζεύω λάσπη στο δρόμο, παραπέμποντας στους τουρίστες που μάζευαν άκριτα έργα ζωγραφικής ή σχέδια. Για πολλά χρόνια ο όρος είχε ξεχαστεί, για να επανέλθει ως διεθνής πλέον τη δεκαετία του 1930.
Αν λοιπόν υπήρχε γούστο, τα παρακάτω βιντεοκλίπ δεν θα έβλεπαν ποτέ τους το φως της ημέρας: επειδή όμως η ανθρώπινη ακαλαισθησία είναι σαν την βλακεία, δηλαδή αιώνια και ανίκητη, με χαρά σας παρουσιάζουμε τα πιο κιτς βιντεοκλίπ όλων των εποχών.
Συμβουλή: καλού κακού, μην έχετε φάει πριν τα δείτε.
David Hasselhoff – Hooked on a Feeling
Χωρίς νόημα ρατσιστικό (στη σκηνή με τους Aφρικανούς γύρω απ τις καλύβες τους), κακόγουστο, αλλά κυρίως φθηνό (ο graphic designer είτε ήταν ανήλικος, είτε τυφλός), το ανοσιούργημα αυτό καθιέρωσε τον Hoff στη συνείδηση της μέσης γερμανίδας νοικοκυράς στα πρόθυρα της εμμηνόπαυσης.
Armi and Danny – I Wanna Love You Tender
Ένα βίντεο που μοιάζει αποκύημα του μυαλού ενός Σαϊεντολογου ή μιας παρόμοιας θρησκευτικής αίρεσης. Όλα, μα όλα, μέσα στο κλιπ φαίνονται αφύσικα γελοία: απ’ τα κουρέματα των τραγουδιστών μέχρι τις σκανδαλωδώς ασυντόνιστες φιγούρες των χορευτών.
Carl Lewis – Break It Up
Είναι κρίμα: να είσαι ο ταχύτερος άνθρωπος στον κόσμο, να μην ξέρεις που να επενδύσεις τα χρήματα σου και τελικά να κάνεις αυτήν εδώ την μυρωδάτη «πατάτα» πολυτελείας που θα έκανε ακόμη και τον Freddie Mercury να κοκκινίσει απ’ τη ντροπή του.
Village People – Sex over the phone
Οι Village People νιαουρίζουν σαν γατούλες σε ένα βιντεοκλίπ δίχως αρχή, μέση και τέλος και ένα που ανήκει στην κατηγορία «απειλή για τον μέσο ανθρώπινο αμφιβληστροειδή».
Billy Squier – Rock Me Tonite
Εγώ να καθόμουν 43 λεπτά πάνω απ’ το Photoshop μου, καλύτερο βιντεοκλίπ θα έβγαζα, όχι σαν αυτό εδώ που μοιάζει σαν σχολική εργασία ενός ερασιτέχνη μαθητή της Γ’ Γυμνασίου. Είναι μερικές φορές που η καλλιτεχνική λογοκρισία δεν μοιάζει δα και τόσο κακή ως επιλογή.
Tommy Sparks – She’s got me dancing
Κι όμως, όσο αφύσικα παράξενο κι αν σας φαίνεται, το βιντεοκλίπ δεν βγήκε τον προηγούμενο (ίσως και τον προπερασμένο…) αιώνα, αλλά πριν 14 χρόνια, την άνοιξη του 2009. Παρόλο που είναι τόσο κακόγουστο όσο οι ταινίες του Ταμτάκου, του χρεώνουμε στα θετικά το ότι κατάφερε να μας κοροϊδέψει όσον αφορά την ημερομηνία δημιουργίας του.
Zlad – Elektronik Supersonik
Αυτό πάλι το βιντεοκλίπ είναι τόσο κακό, που καταντάει καλό, σύμφωνα πάντα με τον Γ’ Νόμο της Κιτς Κουλτούρας. Και ίσως, λέω ίσως, αν είχα πιει και 2-3 ποτηράκια παραπάνω, ακόμη και το τραγούδι να μην μου φαινόταν τόσο αηδιαστικό όσο μου ακούγεται αυτή τη στιγμή που το ακούω.
Journey – Separate Ways
Να αρχίσω απ’ τη χαίτη-λασπωτήρα του τραγουδιστή; Να συνεχίσω στην ερμηνεία της τρελής που μοιάζει σαν να ξέφυγε από σανατόριο για ψυχικά διαταραγμένους; Να τελειώσω στον τύπο που κάνει air-keyboarding;
Michael Jackson and Eddie Murphy – Whatzupwitu
Είναι το βίντεο που οι φήμες λένε πως ο μακαρίτης ο Jackson ζήτησε να καεί μαζί με τα master tapes, έτσι ώστε ποτέ κανείς σε αυτόν τον γαλαξία ή in a galaxy far far away να βιώσει το συναίσθημα της στομαχικής ανακατωσούρας να επανέρχεται ξανά και ξανά, κάθε φορά που θα το βλέπει.
David Bowie & Mick Jagger – Dancing in the Street
Το χορευτικό, τα ρούχα, τα χρώματα, η μεταξύ τους χημεία: τίποτα από αυτά δεν λειτουργεί. Κρίμα για όλους (Copyright: Olafaq)
Maroon 5 – Misery
Το τραγούδι είναι άθλιο, όπως και το 96,7% των κομματιών των Maroon 5, όμως εδώ έχουμε ένα οπτικο κατασκεύασμα που δεν προκαλεί ούτε ένα απλό, τόσο δα ρίγος ερωτισμού ή αισθησιασμού στο θεατή του.
Ας δούμε τι λέει για αρχή η Wikipedia (όχι για τα βιντεοκλίπ): ο όρος κιτς (γερμανικά: Kitsch), πιθανότατα γερμανικής καταγωγής, χρησιμοποιείται κυρίως υποτιμητικά για την περιγραφή έργων τέχνης ή εν γένει αντικειμένων των οποίων η αισθητική θεωρείται ψεύτικη, επιτηδευμένη ή ευτελής, στερούμενη βαθιάς σκέψης, και με αποκλειστικό σκοπό την τέρψη του θεατή για οικονομικό όφελος.
Αρχικά χρησιμοποιήθηκε αποκλειστικά για την περιγραφή έργων ζωγραφικής, και αργότερα η χρήση του επεκτάθηκε προς άλλες μορφές τέχνης. Συχνά ταυτίζεται με την έννοια του κακού γούστου.
Φαίνεται πως ο όρος επινοήθηκε περίπου το 1870, στους καλλιτεχνικούς κύκλους του Μονάχου, ωστόσο η προέλευσή του παραμένει αβέβαιη. Σύμφωνα με μία ετυμολογική υπόθεση, προέρχεται από τον αγγλικό όρο sketch (σκετς, σκίτσo), τον οποίο χρησιμοποιούσαν Αγγλόφωνοι επισκέπτες ζητώντας από ντόπιους καλλιτέχνες σχέδια τοπίων ή άλλων θεμάτων.
Κατά μία άλλη εκδοχή, ετυμολογείται από το δύσχρηστο γερμανικό ρήμα kitschen που σημαίνει μαζεύω λάσπη στο δρόμο, παραπέμποντας στους τουρίστες που μάζευαν άκριτα έργα ζωγραφικής ή σχέδια. Για πολλά χρόνια ο όρος είχε ξεχαστεί, για να επανέλθει ως διεθνής πλέον τη δεκαετία του 1930.
Αν λοιπόν υπήρχε γούστο, τα παρακάτω βιντεοκλίπ δεν θα έβλεπαν ποτέ τους το φως της ημέρας: επειδή όμως η ανθρώπινη ακαλαισθησία είναι σαν την βλακεία, δηλαδή αιώνια και ανίκητη, με χαρά σας παρουσιάζουμε τα πιο κιτς βιντεοκλίπ όλων των εποχών.
Συμβουλή: καλού κακού, μην έχετε φάει πριν τα δείτε.
David Hasselhoff – Hooked on a Feeling
Χωρίς νόημα ρατσιστικό (στη σκηνή με τους Aφρικανούς γύρω απ τις καλύβες τους), κακόγουστο, αλλά κυρίως φθηνό (ο graphic designer είτε ήταν ανήλικος, είτε τυφλός), το ανοσιούργημα αυτό καθιέρωσε τον Hoff στη συνείδηση της μέσης γερμανίδας νοικοκυράς στα πρόθυρα της εμμηνόπαυσης.
Armi and Danny – I Wanna Love You Tender
Ένα βίντεο που μοιάζει αποκύημα του μυαλού ενός Σαϊεντολογου ή μιας παρόμοιας θρησκευτικής αίρεσης. Όλα, μα όλα, μέσα στο κλιπ φαίνονται αφύσικα γελοία: απ’ τα κουρέματα των τραγουδιστών μέχρι τις σκανδαλωδώς ασυντόνιστες φιγούρες των χορευτών.
Carl Lewis – Break It Up
Είναι κρίμα: να είσαι ο ταχύτερος άνθρωπος στον κόσμο, να μην ξέρεις που να επενδύσεις τα χρήματα σου και τελικά να κάνεις αυτήν εδώ την μυρωδάτη «πατάτα» πολυτελείας που θα έκανε ακόμη και τον Freddie Mercury να κοκκινίσει απ’ τη ντροπή του.
Village People – Sex over the phone
Οι Village People νιαουρίζουν σαν γατούλες σε ένα βιντεοκλίπ δίχως αρχή, μέση και τέλος και ένα που ανήκει στην κατηγορία «απειλή για τον μέσο ανθρώπινο αμφιβληστροειδή».
Billy Squier – Rock Me Tonite
Εγώ να καθόμουν 43 λεπτά πάνω απ’ το Photoshop μου, καλύτερο βιντεοκλίπ θα έβγαζα, όχι σαν αυτό εδώ που μοιάζει σαν σχολική εργασία ενός ερασιτέχνη μαθητή της Γ’ Γυμνασίου. Είναι μερικές φορές που η καλλιτεχνική λογοκρισία δεν μοιάζει δα και τόσο κακή ως επιλογή.
Tommy Sparks – She’s got me dancing
Κι όμως, όσο αφύσικα παράξενο κι αν σας φαίνεται, το βιντεοκλίπ δεν βγήκε τον προηγούμενο (ίσως και τον προπερασμένο…) αιώνα, αλλά πριν 14 χρόνια, την άνοιξη του 2009. Παρόλο που είναι τόσο κακόγουστο όσο οι ταινίες του Ταμτάκου, του χρεώνουμε στα θετικά το ότι κατάφερε να μας κοροϊδέψει όσον αφορά την ημερομηνία δημιουργίας του.
Zlad – Elektronik Supersonik
Αυτό πάλι το βιντεοκλίπ είναι τόσο κακό, που καταντάει καλό, σύμφωνα πάντα με τον Γ’ Νόμο της Κιτς Κουλτούρας. Και ίσως, λέω ίσως, αν είχα πιει και 2-3 ποτηράκια παραπάνω, ακόμη και το τραγούδι να μην μου φαινόταν τόσο αηδιαστικό όσο μου ακούγεται αυτή τη στιγμή που το ακούω.
Journey – Separate Ways
Να αρχίσω απ’ τη χαίτη-λασπωτήρα του τραγουδιστή; Να συνεχίσω στην ερμηνεία της τρελής που μοιάζει σαν να ξέφυγε από σανατόριο για ψυχικά διαταραγμένους; Να τελειώσω στον τύπο που κάνει air-keyboarding;
Michael Jackson and Eddie Murphy – Whatzupwitu
Είναι το βίντεο που οι φήμες λένε πως ο μακαρίτης ο Jackson ζήτησε να καεί μαζί με τα master tapes, έτσι ώστε ποτέ κανείς σε αυτόν τον γαλαξία ή in a galaxy far far away να βιώσει το συναίσθημα της στομαχικής ανακατωσούρας να επανέρχεται ξανά και ξανά, κάθε φορά που θα το βλέπει.
David Bowie & Mick Jagger – Dancing in the Street
Το χορευτικό, τα ρούχα, τα χρώματα, η μεταξύ τους χημεία: τίποτα από αυτά δεν λειτουργεί. Κρίμα για όλους (Copyright: Olafaq)
Maroon 5 – Misery
Το τραγούδι είναι άθλιο, όπως και το 96,7% των κομματιών των Maroon 5, όμως εδώ έχουμε ένα οπτικο κατασκεύασμα που δεν προκαλεί ούτε ένα απλό, τόσο δα ρίγος ερωτισμού ή αισθησιασμού στο θεατή του.
