Αν με ρωτήσεις τι είδος μουσικής παίζουν οι Electric Litany σίγουρα δεν θα μπορούσα να την περικλείσω σε μια συγκεκριμένη κατηγορία. Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι ότι αντηχεί αλλόκοσμη, σα να συνθλίβονται μυριάδες λεπτόπλοκοι καλειδοσκοπικοί κρύσταλοι που στη συνέχεια διαστέλλονται μέσα στα αφτιά σου σαν υπόκωφο νανούρισμα κάτω από τον βυθό της θάλασσας. Αυτό αποτελεί και το concept του επερχόμενου EP τους –«Sonder» – που γράφτηκε εν μέσω lockdown και αναμένεται να κυκλοφορήσει τον ερχόμενο Σεπτέμβριο από την Inner Ear. 

Συνδυάζοντας παραδοσιακά στοιχεία, βυζαντινούς ύμνους, ηλεκτρονικά και lo-fi post rock χαρακτηριστικά, η σκοτεινή, καθαρτική μουσική των Electric Litany σε συνδυαμό με την ψαλτική και υπνωτική φωνή του Αλέξανδρου Μιαρή, σχηματίζουν χρώματα και ιριδισμούς στο σκοτάδι σε μια τελετουργική επιστροφή στη συναισθηματική πλευρά του κόσμου.

Οι κοινωνικές κεραίες του συγκροτήματος παρέμεναν πάντα ανοιχτές, όπως απέδειξε η προηγούμενη κυκλοφορία του bootleg 9 ακυκλοφόρητων κομματιών της τελευταίας τους δουλειάς The Amniotic Tranquility of Being Indoors During a Thunderstorm, στο οποίο συμπεριλαμβάνεται κι ένα τραγούδι αφιερωμένο στη μνήμη του Ζακ Κωστόπουλου. Συγκλονιστικό ήταν και το βίντεο που συνόδεψε την κυκλοφορία του τραγουδιού, ενώ οι Electric Litany προσέφεραν δωρεάν το τελευταίο του άλμπουμ, προτρέποντας τους ακροατές να καταθέσουν χρήματα στις τράπεζες τροφίμων και στο ταμείο φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών.

«You make me feel like I am home again. You make me real and then I’m lost again»

Οι Electric Litany μας μεταφέρουν μια διαβατήρια αίσθηση ενός κοινωνικού, γεωγραφικού και μεταφυσικού ου-τόπου, που δεν ανήκει στ’ αλήθεια πουθενά, σα να κινούμαστε σώματι και διανοία ανάμεσα σε δυο κόσμους, σε ένα μυσταγωγικό τοπίο. Μια αρμονική ταλάντευση ανάμεσα στη παγωμένη Γηραιά Αλβιώνα και τις ζεστές αμμουδιές της Κέρκυρας. Όπως ένας νεκρός ή ένας ερωτευμένος ή κάθε άλλο πρόσωπο πρωταγωνιστικό μιας διαβατήριας κατάστασης.

Μετά από μια σειρά sold out shows στο Ηνωμένο Βασίλειο, οι Electric Litany βάζουν στην περιοδεία τους και την Ελλάδα για να παρουσιάσουν πολλά νέα κομμάτια από το επερχόμενο EP και δίσκο για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό, κι εγώ συζήτησα με τον Αλέξανδρο Μιαρή για την Κέρκυρα, τα όνειρα, τη θάλασσα, και την πολιτική, μπας και καταφέρω να αποκωδικοποιήσω τον πολύπλοκο κόσμο των Electric Litany.

– Ποιες ήταν οι πρώτες σου αναμνήσεις από τη μουσική;

Θυμάμαι ένα πολύ συγκεκριμένο τρίπτυχο σε μικρή ηλικία. Τόσο, που νόμιζα τότε ότι αυτές οι τρεις ήταν οι μουσικές του κόσμου όλες κι όλες.

1. 80’s-90s Hifi pop τα καλοκαίρια – καθε βραδυ απο το restaurant που έπαιζε δίσκους ο θείος μου o Άκης. Phil Collins, Chaka Kan, Elton John, Chris De Burgh, Sade κτλ.- Μαγεία όλα.
2. Κολλητά με το εστιατόριο αυτό υπήρχε ένα άλλο τουριστικό «greek restaurant», το «Esperides». Εκεί άκουγα τα βράδια τα άπαντα Πουλόπουλου, Καλατζή, Θέμη Ανδρεάδη με την μυρωδιά καμένου οινοπνεύματος και ξενικά «Opa, Opa!» – Μια ωραία ζεστασιά.
3. Ο τρίτος κόσμος ήταν μια διπλή κασέτα που είχα ακούσει περίπου 150.000 φορές με γνωστά κλασικά έργα, με την μισή κασέτα να είναι Tchaikovsky – Στιγμές σοκ με τα ακουστικά.

Ακόμη εκτιμώ όλες αυτές τις μουσικές και τις ακούω βαθύτερα, για διαφορετικούς λόγους, συναισθηματικούς η μη.

– Αν δεν ήσουν μουσικός τι θα επέλεγες να ήσουν, και γιατί;

Δεν το έχω πολυσκεφτεί, από μικρός μόνο μουσικός ήθελα να γίνω. Η ψυχολογία και η νομική επιστήμη με ενδιαφέρει αλλά μάλλον δεν θα ήμουν και πολύ καλός. Η ψυχολογία μου προκαλεί ένα δέος για το μεγάλο μυστήριο που υπάρχει μέσα μας και είμαστε εμείς αυτό. Η νομική επιστήμη από την άλλη, με συναρπάζει ως δημιούργημα συστήματος του ανθρώπου. Βέβαια και στις δύο αυτές περιπτώσεις θα έπεφτα σε μοραλιστικά λάθη και θα ήμουν είτε ο ψυχολόγος που είναι εν τελεί φίλος είτε ο χασοδίκης που τσακώνεται με την έδρα για την προφανή αδικία και τον αποβάλλουν.

– «The amniotic tranquility of being indoors during a thunderstorm». Στα τραγούδια σας οι στίχοι έχουν μια ποιητική υφή επιτελεστικών συμβολισμών που δημιουργούν μια αίσθηση αναχωρητικότητας από ένα παγωμένο παρόν σε κάτι ζεστό και οικείο. Με μια ψυχαναλυτική διάθεση θα ήθελα να σε ρωτήσω αν υπάρχει κάτι από την Κέρκυρα της νεότητάς σου που να σου λείπει σήμερα;

Αυτό που λέμε νοσταλγία ή ανάμνηση έχει την σημασία του και διαφαίνεται η σημασία αυτή στην ίδια σου την ερώτηση. Η Κέρκυρα της νεότητας μου είναι μια άχνη αίσθηση παρά ένα εξηγήσιμο νόημα για μένα. Η χρήση της αίσθησης αυτής στο συγκεκριμένο δίσκο λειτουργεί ως ένα σημείο οριοθέτησης του συναισθηματικού αλλά και αισθητικού φάσματος. Σαν μια οριζόντια γραμμή όπου από τη μια υπάρχει ένα καθαρό σημείο που εκπέμπει αυτήν την ζέστη αίσθηση και από την άλλη ένα άλλο σημείο με μια άλλη πιο τετράγωνη παγωμένη ζωή. Ότι συμβαίνει ενδιάμεσα σε αυτό το φάσμα λοιπόν, είναι όλα όσα προσπαθούν να εκφραστούν σε αυτό το δίσκο αλλά ίσως και σε όλους τους άλλους.

– Τη θάλασσα τη συναντάμε παντού σχεδόν στη μουσική σας, είτε αυτολεξεί, είτε σαν αισθητηριακή επίκληση. Τι συμβολίζει για σένα;

Η σχέση μου με αυτήν είναι έντονη όπως και σε πολλούς που μεγάλωσαν δίπλα στη θάλασσα. Η ανάμνηση των στιγμών στη θάλασσα έχει όλα τα χαρακτηριστικά που την κάνουν σημαντική. Είναι αληθινή, είναι ορατή και με κλειστά μάτια, μπορεί να τοποθετηθεί σε χρονολογικούς χώρους και αφορά και τις πιο ασήμαντες στιγμής της ζωής. Στην μουσική μας είτε μπαίνει αυτολεξεί, είτε σαν αίσθηση είτε και ακόμη σαν ηχητική τεχνική. Οι ήχοι φερ ειπείν από τις κιθάρες που μου αρέσει να παίζω και να φτιάχνω – ως μη κιθαρίστας-  είναι έτσι δουλεμένοι με ασύμβατα delay και συνδεσμολογία, που νομίζω ήθελα από πάντα να έχει λίγο από τον ήχο της φουρτούνας της δυτικής ακτής του Περιβολιού στην Κέρκυρα. Μια φουρτούνα που μπορεί ανά πάσα  στιγμή να σου ξεφύγει από τα χέρια.

– Ποια πράγματα κινητοποιούν τη φαντασία σου για να γράψεις στίχους και μουσική;

Δεν ξέρω πως να την απαντήσω αυτή την ερώτηση. «Όλα τα πράγματα» θα ήταν μάλλον η σωστή απάντηση αλλά ακούγεται λίγο κάπως. Αν τα διαχωρίσω είναι πιο εύκολο. Μουσική γράφω είτε  όταν κάτι μου κινητοποιεί την φαντασία, είτε όχι. Σπάνια συμβαίνει να κάτσω να γράψω με αφορμή ένα συγκεκριμένο γεγονός. Αυτό που συμβαίνει πάντα είναι πως απλά κάθομαι στο όργανο να παίξω μέσα στην μέρα, και τότε αρχίζω να γράφω. Αν κάτι ξεπηδήσει γράφω μουσική αλλιώς απλά συνεχίζω να παίζω καθώς η μέρα προχωρά. Υπάρχει ένα συγκεκριμένο χρονικό σημείο όπου παίζοντας, σταματάς πλέον να «βλέπεις» τον εαυτό σου να παίζει και απλά ακούς αυτό που παίζεται.. κάπως σαν ακροατής. Εκεί λοιπόν σε αυτό το κομβικό σημείο όπου δεν «ξυπνάς από το όνειρο», παίζει ρόλο πόσο καλός κριτής είσαι σε αυτό που ακούς για να το κρατήσεις η όχι. Δεν είναι τόσο αυθαίρετο όσο ακούγεται. Καθώς παίζεις / αυτοσχεδιάζεις, εκεί είναι που σαν ακροατής πλέον πρέπει να επιλέξεις τι απ’ όλα αυτά σε συγκινεί και να τα επιλέξεις. Γι’ αυτό είναι συγκλονιστικά σημαντικό να ακούμε πολύ μουσική στην ζωή μας ως μουσικοί. Για να είμαστε πιο ουσιώδεις και καταρτισμένοι κριτές σε αυτά που γράφουμε την στιγμή που τα γράφουμε. Όσο για τους στίχους, θα γραφτούν λέξη-λέξη αφότου γραφτεί η μουσική. Και το νόημα θα έρθει αν ακολουθήσω την ίδια διαδικασία του να αφήνεις τα πράγματα να γράφονται μόνα τους κάπως (sic).

– Με το που επισκέπτεται κάποιος την ιστοσελίδα των Electric Litany, το πρώτο πράγμα που βλέπει, είναι μια μεγάλη λεζάντα που γράφει: «Noone is illegal». Έχετε επίσης γράψει κατά καιρούς κομμάτια με ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα, όπως το «refugee (Under a common sky)», ένα κομμάτι για τον Τάσο Θεοφίλου, το «Leverage», ένα τραγούδι αφιερωμένο στον Ζακ Κωστόπουλο, αλλά και το «How to be a child and win the war», που γράφτηκε για την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου για την εξέγερση του 2008. Σήμερα τί σας απασχολεί στο επίκαιρο πολιτικό προσκήνιο;

Μας απασχολούν τα ίδια και χειρότερα. Μας απασχολεί το ότι πολλά από αυτά που πάλευε ο κόσμος τα τελευταία 10-12 χρόνια όχι μόνο έχουν επιστρέψει αλλά έχουν γίνει και πιο βάναυσα. Δεν γίνεται κάθε χρόνο να λέμε πως είναι ο χειρότερος χρόνος. Έλα όμως που γίνεται. Το επίκαιρο πολιτικό σκηνικό είναι με μαθηματική ακρίβεια ό,τι χειρότερο. Δεν είναι μόνο ο Μητσοτάκης κάθαρμα, είναι οι περισσότεροι ένα μάτσο καθάρματα. Ένα μάτσο καθάρματα που απλά κάνουν πλάτες και χαρές σε επιχειρηματίες. Είναι κάτι άλλο ; Τόσο προφανές σκηνικό δεν έχει υπάρξει ποτέ. Δεν μιλάμε πλέον για πολιτικούς με μικρο-σκάνδαλα που είχαμε συνηθίσει , μιλάμε για σκανδαλώδεις πολιτικούς που έχουν εγκληματικές ευθύνες του κοινού ποινικού δικαίου (βλέπε πανδημία, εργατικά, υγεία, ανεργία κτλ.). Τώρα το τι γράφουμε εμείς και πως το γράφουμε για όλα αυτά είναι τόσο μικρό και ασήμαντο που σχεδόν ντρέπομαι όντως να γράφω για κάτι τέτοιο.

– Ποιο είναι το κλειδί της καλής συνεργασίας που σας κρατά δεμένους και δημιουργικούς ως μπάντα;

Έχουμε αναπτύξει με τα χρόνια μια πολυεπίπεδη φιλία. Πάνω σε αυτό χτίζεται και το κομμάτι της δημιουργίας. Μας γεμίζει το να γράφουμε νέα μουσική, να ηχογραφούμε δίσκους να βγαίνουμε σε συναυλίες. Ακόμα και όταν μπαίνουμε μέσα οικονομικά , είμαστε όλοι μαζί σε αυτό. Είναι μια σχέση που συνδυάζει την κοινή ανάγκη για έκφραση, τη συντροφικότητα, την παρέα και κυρίως την έννοια του αγνώστου. Το τι θα γίνει μετά, που θα πάμε μετά.

– Πριν από δυο χρόνια συνεργαστήκατε με τον σκηνοθέτη Sakari Lerkkanen και τον κινηματογραφιστή Daniel Lindholm  για το clip του «Sealight» από τον δίσκο «Under a common sky» το οποίο ψηφίστηκε ως το καλύτερο clip στην κατηγορία «best cinematography». Γνωρίζω ότι δίνετε μεγάλη βαρύτητα στην παραγωγή των clip σας, θα ήθελες να μου πεις λίγα περισσότερα γι’ αυτό;

Όλες μας οι συνεργασίες ως τώρα ξεκινούν από φυσικές γνωριμίες ή αυτοεκτίμηση στο έργο του καθενός. Ποτέ δεν έχουμε πάει κάπου σαν «πελάτες» να κάνουμε κάτι πληρώνοντας γι’ αυτό. Όχι ότι είναι κάτι κακό απλά δεν μας ταιριάζει. Με τον Sakkari Lerkkanen γνωριστήκαμε σε ένα καφέ στο Λονδίνο μέσω του καφετζή ο οποίος έβαζε το βινύλιο μας συχνά. Μας έφερε σε επαφή ξέροντας το έργο του Sakkari. Αμέσως τροχιοδρομήσαμε το βίντεο για το «Silence» του 2ου δίσκου, αλλά καθώς δεν υπήρχαν χρήματα ούτε για σάντουιτς και έτσι δώσαμε ραντεβού για τον επόμενο δίσκο 3 χρονιά μετά. Μέσω της προσωπικής μας επαφής και μιας προετοιμασίας πολλών μηνών, μαζέψαμε περιζήτητους  τεχνικούς, καλλιτέχνες, ηθοποιούς, εξοπλισμό και γυρίσαμε το βίντεο του Sealight. Το κάναμε ξανά στο μεταξύ μας όπως σχεδόν οτιδήποτε κάνουμε ως τώρα. Το συγκεκριμένο βίντεο κέρδισε όντως πολλά βραβεία, όπως και αυτό του ECU, αλλά και το βίντεο για το Refugee του Morgan Matyjasik.

Να πέσει η κυβέρνηση αύριο το πρωί μετά από μια σαρωτική εξέγερση και να πάρει ο κόσμος την εξουσία

– Στη μουσική σας υπάρχουν έντονα χαρακτηριστικά πειραματισμού και οριενταλιστικών στοιχείων που συνθέτουν μια αίσθηση περισσότερο τελετουργική και μαγική. Θα ήθελες να μου σχολιάσεις το πώς εμφωλεύονται αυτά τα στοιχεία στον ήχο σας και από που τα αντλείτε;

Ακούμε πολλές διαφορετικές μουσικές ως ακροατές. Νομίζω πως «ροκ» με την στενή έννοια δεν ακούμε και τόσο. Μέσα από αυτό το συνοθύλευμα κάτι βγαίνει πάντα. Όσον αφορά το «οριενταλιστικό» στοιχείο που ανέφερες, βγαίνει και εν μέρει από την καταγωγή μας, επειδή δεν γεννηθήκαμε και στο Ελσίνκι. Κυρίως όμως έρχεται από την ενασχόληση του καθενός μας ξεχωριστά με παραδοσιακά όργανα. Επίσης, στην καθημερινότητα μας ζώντας στο Λονδίνο χρόνια τώρα, συναναστρεφόμαστε κοινωνικά και παίζουμε με μουσικούς από όλο τον κόσμο, με μεταμεσονύκτια jam σε σπίτια και χώρους. Οι περισσότεροι τυχαίνει να είναι από την Ανατολή.

Αυτό που βρίσκω εγώ ενδιαφέρον είναι το πως οι εκφράσεις αυτές, μαζί με την κλασική μουσική που μεγάλωσα και με την πιο σκοτεινή πλευρά του ροκ, μπορούν να μπουν σε ένα καζάνι και να βγάλουν κάτι που να είναι τόσο κομψό. Κομψό με την έννοια του όμορφου, με μια αυτόνομη ταυτότητα. Ενός αποτελέσματος όπου τα συστατικά του δεν υπάρχουν ως ακατέργαστα κομμάτια (ethnic) αλλά ως ενός νέου ενιαίου μείγματος με μια κάποια δικιά του ιδιομορφία.

Το EP αυτό είναι τελικά μια μουσική περιγραφή κάποιων συναισθημάτων που δεν έχουν αποκτήσει ακόμα όνομα. Η κεντρική ιδέα είναι ότι νιώθουμε πολλά περισσότερα από όσα έχουμε την γλώσσα να εκφράσουμε

– Θα ήθελες να μου πεις λίγες πληροφορίες για το καινούργιο EP που ετοιμάζετε;

To EP γράφτηκε εν μέσω lockdown. Βάλαμε μερικούς τεχνικούς περιορισμούς στους εαυτούς μας για να δούμε τι θα βγει. Η ιδέα ήταν να γράψουμε μουσική με την οποία μπορείς να κοιμηθείς (Music for sleep). Ο δεύτερος περιορισμός ήταν να γράψω τις ιδέες πρωτόλεια στο πιάνο και απλά να κλείσουμε τα Fish Factory studios για δυο ημέρες και να πάμε να γράψουμε χωρίς καμία πρόβα τα 5 αυτά κομμάτια. Οι υπόλοιποι δεν τα είχαν ακούσει καν. Γράψαμε live και ξαναθυμηθήκαμε πως είναι να γράφεις εντελώς ζωντανά και να κρατάς τα πάντα (λάθη και μη). Το EP αυτό είναι τελικά μια μουσική περιγραφή κάποιων συναισθημάτων που δεν έχουν αποκτήσει ακόμα όνομα. Η κεντρική ιδέα είναι ότι νιώθουμε πολλά περισσότερα από όσα έχουμε την γλώσσα να εκφράσουμε. Το συγκεκριμένο EP μάλιστα πήρε από μόνο του τον τίτλο ενός συναισθήματος από αυτά που έχει το όνομα Sonder (Η στιγμιαία συνειδητοποίηση ότι κάθε τυχαίος περαστικός ζει μια ζωή τόσο ζωντανή και πολύπλοκη όσο η δική σου).

– Το Σάββατο 14 Μαΐου θα σας δούμε ξανά μετά από αρκετό καιρό ζωντανά στο Gagarin 205. Θα ακούσουμε κομμάτια από τον επερχόμενο δίσκο σας;

Θα παίξουμε κομμάτια από το καινούργιο EP αλλά και από τον επερχόμενο δίσκο μας. Είμαστε αλήθεια πολύ χαρούμενοι που μετά από 3 χρονιά θα σας ξαναδούμε. Θα ερχόμαστε από μια μικρή περιοδεία στην Κέρκυρα και την Θεσσαλονίκη, και η καύλα να παίξουμε ξανά στα λημέρια αυτά είναι απερίγραπτη.

Να σημειώσω πως στη σκηνή του Gagarin θα εμφανιστούμε φορώντας κάλτσες Zeus+Dione της υπέρκομψης και υπέρλαμπρης Μαρέβας όπου και θα παρευρεθούν κορυφαίοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι αλλά και εκπρόσωποι της πολιτικής ζωής της χώρας.

– Κλείνοντας, θα ήθελα να μου πεις ένα όνειρο που αξίζει να το ονειρευόμαστε, «A dream worth dreaming».

Να πέσει η κυβέρνηση αύριο το πρωί μετά από μια σαρωτική εξέγερση και να πάρει ο κόσμος την εξουσία (Ένα ακραίο αλλά όχι ανέφικτο όνειρο).

 

︎❈ Οι Electric Litany θα εμφανιστούν: