«The Rules Of Attraction» τιτλοφορείται ένα από τα μυθιστορήματα του σπουδαίου αμερικανού συγγραφέα Μπρετ Ιστον Ελις.
Δηλαδή, οι «Νόμοι της Έλξης». Και η Κατερίνα Κοζαδίνου γνωρίζει πολύ καλά για αμφότερα: τόσο για τους συγκεκριμένους νόμους, ελέω της ενασχόλησής της με τις φυσικές επιστήμες και ειδικότερα τα μαθηματικά, όσο και για τον ίδιο τον εμπνευστή της νουβέλας.
Πάρτε για παράδειγμα το βίντεοκλίπ για τις ανάγκες του τραγουδιού της «StrangerDanger»: έχει γυριστεί εξολοκλήρου από την σκηνοθέτη Δημήτρη Τζέτζα με μια απλή super8 κάμερα της δεκαετίας του 1970 από αυτές που οι παλιότερες γενιές χρησιμοποιούσαν για να φτιάχνουν αυτοσχέδια home movies. Η εικόνα είναι επιτηδευμένα «βρώμικη» και κακοφορμισμένη, όπως αντίστοιχα «μολυσμένη» και και η ίδια η θεματολογία του βίντεοκλίπ, η οποία εμπνέεται ξεκάθαρα από τις περιπέτειες του Πάτρικ Μπέιτμαν, του διαβόητου λογοτεχνικού χαρακτήρα του Ελις σε μια από τις υπόλοιπες νουβέλες του, το «American Psycho» [το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, έχει γυριστεί και ταινία, το 2000, με πρωταγωνιστή τον Κρίστιαν Μπέιλ].
Η νοσηρότητα της εικόνας ακολουθεό κατά πόδας τα ενίοτε «νοσηρά», δυστοπικά ηλεκτρονικά beats της μουσικής της Kit Kido, που έχει αποφασίσει ότι θα κινείται ανάμεσα στο μουσικό δίπολο του synth noir ή synth wave, συμπλεκόμένο με μια νεορομαντική ατμόσφαιρα που θυμίζει έντονα την αντίστοιχη των δίσκων των Ultravox ή το οριακό εκείνο άλμπουμ των Human League με τον τίτλο «Reproduction».
Οπότε, ας λάβουμε ως προαπαιτούμενο ότι ο μουσικός κόσμος της Kit Kido δεν είναι τόσο αγνός όσο θα θέλαμε πιθανώς να φανταστούμε. έχει, ταυτόχρονα, στοιχεία πειραματικής ποπ στο ύφος των Animal Collective, έχει ηλεκτρικές ελεγείες που θυμίζουν τους Boards of Canada και τους Notwist, διαθέτει τις electro-disco στιγμές της που φέρνουν στο νου εκείνες της προ-15ετίας Goldfrapp, αλλά επίσης ο υποψιασμένος ακριατής θα βρει μέσα στο ντεμπούτο άλμπουμ της, που μόλις κυκλοφόρησε, και funk αλλά και soul στοιχεία. Τί είπατε; Funk και soul; Ε ναι.
«Αναφορικά με τον άνθρωπο που με έκανε να πω μέσα μου “εγώ όταν μεγαλωσω, θα γίνω μουσικός”, περιέργως ήταν η Erykah Badu και το άλμπουμ “Baduizm”. Το “περιέργως” πάει πιο πολύ στο σημερινό μου μουσικό αποτέλεσμα που ίσως δεν μαρτυρά τέτοιες επιρροές», μού λέει μιλώντας μου σχετικά με το παρθενικό της βήμα στη μουσική.
«Εδώ έχω να σου αναφέρω και μια αστεία ιστορία: Ούσα ελαφρώς μεθυσμένη μια φορά στα backstage του North Sea Jazz Festival οπου επαιζε η Badu, έπεσα πάνω σε μια απο τις backing vocalists της στην οποία (και έχοντας προφανώς τονωμένη την κοινωνικότητά μου λόγω αλκοόλ) άρχισα να λέω πόσο σημαντική ήταν για μένα η Badu και πως δεν θα είχα γίνει τραγουδίστρια αν δεν ήταν αυτή. Ήταν μια τουλάχιστον άβολη και αμήχανη κατασταση», τονίζει γελώντας.
Η Kit Kido δεν ήταν, ασφαλώς, πάντα τόσο αποφασισμένη όσον αφορά το τι ήθελε να κάνει στην ζωή της. Αρχικά κατάφερε να εισαχθεί στο Μαθηματικό της Αθήνας – εξού και η ενασχόληση ή η κλίση της με τις φυσικές επιστήμες. Κάποια στιγμή, όμως, όλο αυτό το πλάνο που είχε στο κεφάλι της με κάποιο τρόπο «ναυάγησε» και τελικά βρέθηκε να σπουδάζει τζαζ τραγούδι στο Athenaum και μετέπειτα στο Codarts στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας.
Ως φοιτήτρια στην Ολλανδία, κέρδισε τον διαγωνισμό ca balance και βρέθηκε με την τότε μπάντα της στη σκηνή του International Jazz Festival a Liege στο Βέλγιο. Η συνέχεια ήταν εξίσου συναρπαστική: δημιούργησε κάποια μουσικά σχήματα και εμφανίστηκε σε διάφορα τοπικά φεστιβάλ (όπως τα SPS Jazz Festival, Northsea Round Town, North Sea Jazz Festival, Oosterwijk Swingt, Breda Jazz και Lantaren Venster), ενώ παράλληλα δίδαξε φωνητική και παράλληλα εμβάθυνε ακόμη περισσότερο την ενασχόλησή της με την ενορχήστρωση και την παραγωγή.
Και κάπως έτσι, ερχόμαστε, στο σήμερα.
«Δεν ολοκλήρωσα ποτέ τις σπουδές μου στα μαθηματικά και ούτε σκοπεύω. Είχα μια ευκολία στα μαθηματικά και ουσιαστικά τα χρησιμοποίησα για να μου δοθεί η ευκαιρία να σπουδάσω μουσική. Έκανα μια συμφωνία με τη μητέρα μου πως αν περάσω στο Μαθηματικό της Αθήνας, θα με γράψει στο Ωδείο. Όπως και έγινε. Απλά στη συνέχεια άρχισα να μην πηγαίνω στη σχολή και να συγκεντρώνομαι στο Ωδείο, το οποίο τελικά με οδήγησε στο Codarts στο Rotterdam», μού διηγείται την διαδρομή της.
Ωστόσο, η δική μου απορία, εξακολουθεί να παραμένει: Έχει ποτέ σκεφτεί πώς θα ήταν δυνατό να ταιριάξει, σε ακαδημαϊκό επίπεδο, η επιστήμη που επέλεξε με την μουσική; Και αν έχει σκεφτεί πιθανές εργασίες ή έρευνες που να αφορούν νόμους των μαθηματικών συνδυασμένους με την μουσική;
«Γενικά σαν επιστήμες ταιριάζουν, αλλά δεν είναι και απαραίτητο να έχεις μαθηματική σκέψη για να είσαι μουσικός. Επειδή πλέον η επιστήμη που με αφορά και απασχολεί είναι αυτή της φωνής – μέτα από το Bachelor στο jazz τραγούδι, έκανα και ένα δεύτερο πτυχίο στη λογοθεραπεία και μια εξειδίκευση στο Estill Voice Model – έχω κυρίως ιδέες για έρευνες σε αυτόν τον τομέα. Γενικά η επιστήμη της φωνής σηκώνει πολύ έρευνα ακόμα», μού επισημαίνει εμφατικά.
Την ρωτάω αν ένας μαθηματικός διαθέτει στοιχεία καλλιτέχνη ή αν αυτά τα δυο δεν γίνεται να συνδυαστούν, γιατί ο καλλιτέχνης είναι ένα πιο ελεύθερο πνεύμα, ενώ ένας μαθηματικός υπόκειται σε συγκεκριμένους κανόνες, από τους οποίους, πολύ πιθανώς, δεν μπορεί να αποκλίνει.
«Είναι στερεότυπα τα “ο άναρχος δημιουργικός καλλιτέχνης” και “ο δομημένος λογικός επιστήμονας”. Συνήθως οι άνθρωποι που είναι εξαιρετικοί σε αυτούς τους τομείς έχουν στοιχεία και δομημένης λογικής σκέψης και είναι δημιουργικοί», σπεύδει να μου υπερτονίσει, προσθέτοντας ταυτόχρονα ότι «την μουσική μου την επηρεάζει περισσότερο το ότι έρχομαι από δυο κουλτούρες, την ελληνική και την πολωνική, το ότι έζησα μια δεκαετία στην Ολλανδία, το ότι μιλάω πέντε γλώσσες και στην οικογένειά μου έχουμε διαφορετικές εθνικότητες, παρά το γεγονός ότι πέρασα ένα έτος στο Μαθηματικό. Ειδικά το κομμάτι της πολυγλωσσίας σίγουρα έχει επηρεάσει το πώς σκέφτομαι».
Βέβαια, η επιστροφή της στην Ελλάδα, για την παρουσίαση του παρθενικού της άλμπουμ αποτέλεσε για την ίδια ένα μικρό «πολιτισμικό σοκ», όπως μου αναφέρει:
«Η ζωή στη Ολλανδία είναι πολύ πιο εύκολη. Για αρχή, βγάζεις ευκολότερα και πολύ καλύτερα λεφτά, το οποίο από μόνο του απελευθερώνει το δημιουργικό κομμάτι της ζωής σου. Επίσης υπάρχει μια πραγματική μουσική βιομηχανία, η οποία είναι ανοιχτή σε νέους καλλιτέχνες και δίνει ευκαιρίες χωρίς να χρειάζεται να επενδύσεις τεράστια budget. Δηλαδή σε όλους δίνεται έστω μια ευκαιρία. Αν είσαι καλός θα τα καταφέρεις, θα παίζεις και θα μπορείς να συντηρήσεις αυτό που κάνεις. Στην Ελλάδα δεν είναι έτσι τα πράγματα. Υπάρχουν δισκογραφικές εταιρείες που ζητάνε λεφτά από καλλιτέχνες για να τους εκπροσωπήσουν. Αυτό είναι απαράδεκτο. Όπως απαράδεκτο είναι το πως στην Ελλάδα μπορείς να “αγοράσεις” τη θέση σου στη μουσική βιομηχανία. Με αρκετά λεφτά μπορείς να δημιουργήσεις πολλές εντυπώσεις. Π.χ. κάνεις μια περιοδεία στην Αμερική για το οποίο όχι μόνο δεν πληρώνεσαι αλλα βάζεις μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ από την τσέπη σου».
Κατά τα άλλα, και πέραν των όποιων «κακοτοπιών» που ενδεχομένως ενσκήψουν στον δρόμο της, η Kit Kido παραμένει, κατά το γνωστό κλισέ, «συγκρατημένα αισιόδοξη»: ζει και αναπνέει για τις στιγμές εκείνες που θα πέσει πάνω σε κάτι συναρπαστικό («η σύνθεση του τραγουδιού “House of Sand” αποδείχθηκε μια ανατριχιαστική εμπειρία. Και αποδείχθηκε και προφητικό. Χωρίς να το ξέρω, έγραψα για κάτι που θα ζούσα», μού αναφέρει), ενώ εξακολουθεί να απορεί και να στέκεται με απορία απέναντι στην ίδια την σύνθεση ενός τραγουδιού, το πότε αρχίζει και το πότε τελειώνει και θεωρείται, τύποις, ολοκληρωμένο («στην πραγματικότητα δεν το γνωρίζεις ποτέ αυτό. Συνήθως με σταματάει ο παραγωγός μου. Αλλιώς, φοβάμαι πως δεν θα τελείωνα τίποτα ποτέ»).
Στο τέλος της ημέρας, η ίδια παραμένει στιβαρώς σίγουρη ως προς της άποψή της πως «υπάρχει η εμπορική επιτυχία και υπάρχει και η καλλιτεχνική. Η πρώτη έχει να κάνει καθαρά με τις πωλήσεις και η δεύτερη με την λεγόμενη “κριτική αναγνώριση”. Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι ευρέως αποδεκτό».
Η καθημερινότητα, για την ίδια, είναι ευχάριστη. Ασχολείται με την εκμάθηση νέων και σπάνιων μουσικών οργάνων («μαθαίνω να παίζω με ένα omnichord. Είναι πολύ εύκολο στο παίξιμο. Είναι ουσιαστικά πιο πολύ παιχνίδι παρά όργανο. Έχει όμως έναν υπέροχο vintage ήχο»), ενώ ταυτόχρονα προετοιμάζει τα σχέδιά της για το εγγύς μέλλον: «Πρόσφατα ολοκληρώσαμε με τον Ekelon τη μουσική για ένα θρίλερ μικρού μήκους, το “The Drone”, που θα κυκλοφορήσει μέσα στη χρονιά. Επίσης έχω αρχίσει την προεργασία για τον δεύτερο προσωπικό μου δίσκο», καταλήγει με νόημα.
Ακολουθήστε την Kit Kido:
Spotify
Youtube
Instagram: @kit.kido
Facebook: @Kitkidomusic
