Το «Being Boring» εκτός από ένα από τα τελειότερα ποπ τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ, αποτελεί και ένα προσωπικό μανιφέστο των Pet Shop Boys.
Γιατί ο Νιλ Τέναντ και ο Κρις Λόου μπορεί να δείχνουν βαριεστημένοι στις φωτογραφήσεις τους και τα εξώφυλλα των δίσκων τους, όπου ο ένας χασμουριέται και ο άλλος έχει ελαφρώς γλαρώσει, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι, όπως όλες οι πραγματικά σπουδαίες ποπ μπάντες, είναι μάστορες της εξαπάτησης.
Και στην πραγματική τους ζωή δεν είναι καθόλου βαριεστημένοι: αντιθέτως, κινούνται μονίμως υπό το συναυλιακό modus operandi των στίχων του «Being Boring»: «δεν βαριόμαστε ποτέ γιατί πάντα έχουμε χρόνο να αφιερώσουμε στους εαυτούς μας». Και, κατ’ επέκταση, σε αυτούς που μετά θα πάνε να τους δούνε ζωντανά, σε κάποιο μέρος της υφηλίου.
Και οι περίπου 12.000 (πολύ) τυχεροί άνθρωποι που τους είδαν το βράδυ της Πέμπτης στην Πλατεία Νερού στο Φάληρο μάλλον θα έχουν να λένε στα παιδιά τους σήμερα ότι παρακολούθησαν την καλύτερη εμφάνιση ενός συγκροτήματος στην Ελλάδα τα τελευταία 10, ίσως και 15 χρόνια.
Μάστορες όντες της εξαπάτησης καθώς είναι, όπως προείπα, μας έπεισαν, με το που βγήκαν στη σκηνή ότι είναι δυο τζόβενα: ας μην ξεχνάμε ότι ο Νιλ ειναι 68 ετών και ο Κρις 63, οπότε τζόβενα δεν τους λες ακριβώς –στην ψυχή πάντως ήταν σίγουρα νεότεροι από τον ηλικιακό μέσο όρο των παρευρισκομένων, που κυμαινόταν γύρω στα 40.
Υπάρχουν λοιπόν κάποιοι πολύ συγκεκριμένοι λόγοι που οι Pet Shop Boys έδωσαν χθες το βράδυ την καλύτερη συναυλία στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία.
«Έλα μωρέ τώρα, με τέτοιο υλικό που έχουνε, 30 Τοπ10 τραγούδια στην ιστορία τους και άλλα τόσα κομμάτια-ποπ ύμνους, και χωρίς ηχολήπτη να παίζανε, πάλι θρίαμβος θα ήταν», θα μπορούσε να πει, δικαίως αλλά πολύ ελαφρά τη καρδία, κάποιος.
Ναι, η μουσική τους παρακαταθήκη είναι τεράστια. Και υπερβολικά αξιόλογη ώστε να αποτιμηθεί ακόμη και σήμερα.
Ομως δεν υπάρχει πιο αφελής άποψη από την παραπάνω. Γιατί, είπαμε, οι άνθρωποι αυτοί αρνούνται να βαρεθούν και να κρατήσουν βαριεστημένο το κοινό τους.
Προσωπικά μιλώντας και έχοντας δει τους Pet Shop Boys συνολικά εννέα φορές (τις πέντε φορές που ήρθαν στην Αθήνα, δηλαδή την διπλή εμφάνιση του Ιουνίου του 2000, το καλοκαίρι του 2002, το Νοέμβριο του 2009, το καλοκαίρι του 2013, χθες συν αλλες τρεις φορές σε φεστιβάλ του εξωτερικού), μπορώ μετά πλήρους βεβαιότητας να υπογράψω με χέρια και πόδια ότι η χθεσινή εμφάνιση ήταν η πιο μεστή της καριέρας τους.
Και αυτό συνέβη για έναν και μοναδικό λόγο: βαριούνται να παίζουν το ίδιο τραγούδι στην ίδια του μορφή και εκτέλεση σε κάθε τους περιοδεία. Κρατάνε μια βασική ραχοκοκαλιά τραγουδιών, την οποία, ωστόσο, διαρκώς ανανεώνουν ηχητικά, ώστε να είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά προς το σήμερα -ή το 1985, όταν έβγαλαν το πρώτο τους single.
Και εξηγούμαι: Μπαίνουν με το «Suburbia», το οποίο δεν έχει καμία σχέση με το «Suburbia» που άκουσα στην συναυλία τους το 2013 ή με το «Suburbia» όπως παίχτηκε live στην Pandemonium Tour του 2009. Είναι ένα διαφορετικό κομμάτι, ειναι κάτι άλλο.
Ακολουθεί το «Can You Forgive Her?». Οκ, αυτό είναι πολύ πιο generic τραγούδι στην δισκογραφία τους, αλλά και πάλι το άκουσα διαφορετικά σε σχέση με ένα προ ετών live τους στο Primavera Sound της Βαρκελώνης, το 2010.
Με κάθε τραγούδι που ακολουθεί το προηγούμενο, υπάρχει πάντα μια ηχητική έκπληξη να σε περιμένει, ένας ευχάριστος αιφνιδιασμός από τον αφανέστερο των αφανών ήρωα που λέγεται Κρις Λόου στα κίμπορντς.
Το «Rent», διαφορετικό από την εκτέλεση του 2013. Πιο ψυχωμένο, πιο πλήρες λιπαρών.
Στο «Left to My Own Devices», ένα από τα 3-4 καλύτερα τραγούδια της αχανούς δισκογραφίας τους, προς το τέλος του τραγουδιού, ο Κρις Λόου κάνει ένα κόλπο στην κονσόλα και αλλάζει κάπως το pitch και την ταχύτητα των beats και εγώ έχω μείνει μαλάκας γιατί βασικά αυτό που έκανε μας «απογείωσε» ακόμη περισσότερο.
Το «Go West» δεν έχει καμία μα καμία απολύτως σχέση με εκείνο που είδαμε στην περιοδεία του Pandemonium, είναι ένα άλλο κομμάτι.
Ώσπου φτάνουμε στο «It’s a Sin», εκεί που λέμε ότι πραγματικά «έπεσαν τα τσιμέντα». Οι PSB είχαν πειραματιστεί με διάφορες μορφές του τραγουδιού αυτού, στην ζωντανή του εκδοχή, κατά το παρελθόν: στην μια έχτιζαν σιγά σιγά το momentum πάνω σε διαδοχικά layers από beats, στην επόμενη περιοδεία δοκίμασαν κάτι άλλο.
Χθες όμως αυτό που μας πρόσφεραν με το συγκεκριμένο τραγούδι, δεν ήταν απλά η καλύτερη δυνατή του live εκτέλεση (μέχρι την επόμενη, που θα έλεγε και ο Νίκος Γκάλης): ήταν μια, οριακά εξωσωματική, εμπειρία που μόνο όσοι την έζησαν μπορούν να την διηγηθούν με τα σωστά λόγια, στην ορθή της εκδοχή και στα κυβικά που της αρμόζουν.
Εντέλει, μετά το ηχητικό ξεβράκωμα του «It’s A Sin», θα μπορούσε να είχε τελειώσει εκεί η συναυλία.
Αλλά όχι. Ακολούθησε στο ενκόρ το «West End Girls» και το «Being Boring», απλώς ως επιβεβαίωση ότι η μπάντα αυτή, και να θέλει, δεν θα καταφέρει ποτέ της ούτε να βαρεθεί, αλλά ούτε να κρατήσει βαριεστημένους (και στο ελάχιστο απογοητευμένους) τους οπαδούς της.
Εδώ η setlist της χθεσινής τους συναυλίας:
Suburbia
Can You Forgive Her?
Opportunities (Let’s Make Lots of Money)
Where The Streets Have No Name (I Can’t Take My Eyes Off You)
Rent
I Don’t Know What You Want but I Can’t Give It Any More
So Hard
Left to My Own Devices
Domino Dancing
Love Comes Quickly
Losing My Mind
You Were Always on My Mind
Dreamland
Heart
It’s Alright
Vocal
Go West
It’s a Sin
West End Girls
Being Boring
Το «Being Boring» εκτός από ένα από τα τελειότερα ποπ τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ, αποτελεί και ένα προσωπικό μανιφέστο των Pet Shop Boys.
Γιατί ο Νιλ Τέναντ και ο Κρις Λόου μπορεί να δείχνουν βαριεστημένοι στις φωτογραφήσεις τους και τα εξώφυλλα των δίσκων τους, όπου ο ένας χασμουριέται και ο άλλος έχει ελαφρώς γλαρώσει, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι, όπως όλες οι πραγματικά σπουδαίες ποπ μπάντες, είναι μάστορες της εξαπάτησης.
Και στην πραγματική τους ζωή δεν είναι καθόλου βαριεστημένοι: αντιθέτως, κινούνται μονίμως υπό το συναυλιακό modus operandi των στίχων του «Being Boring»: «δεν βαριόμαστε ποτέ γιατί πάντα έχουμε χρόνο να αφιερώσουμε στους εαυτούς μας». Και, κατ’ επέκταση, σε αυτούς που μετά θα πάνε να τους δούνε ζωντανά, σε κάποιο μέρος της υφηλίου.
Και οι περίπου 12.000 (πολύ) τυχεροί άνθρωποι που τους είδαν το βράδυ της Πέμπτης στην Πλατεία Νερού στο Φάληρο μάλλον θα έχουν να λένε στα παιδιά τους σήμερα ότι παρακολούθησαν την καλύτερη εμφάνιση ενός συγκροτήματος στην Ελλάδα τα τελευταία 10, ίσως και 15 χρόνια.
Μάστορες όντες της εξαπάτησης καθώς είναι, όπως προείπα, μας έπεισαν, με το που βγήκαν στη σκηνή ότι είναι δυο τζόβενα: ας μην ξεχνάμε ότι ο Νιλ ειναι 68 ετών και ο Κρις 63, οπότε τζόβενα δεν τους λες ακριβώς –στην ψυχή πάντως ήταν σίγουρα νεότεροι από τον ηλικιακό μέσο όρο των παρευρισκομένων, που κυμαινόταν γύρω στα 40.
Υπάρχουν λοιπόν κάποιοι πολύ συγκεκριμένοι λόγοι που οι Pet Shop Boys έδωσαν χθες το βράδυ την καλύτερη συναυλία στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία.
«Έλα μωρέ τώρα, με τέτοιο υλικό που έχουνε, 30 Τοπ10 τραγούδια στην ιστορία τους και άλλα τόσα κομμάτια-ποπ ύμνους, και χωρίς ηχολήπτη να παίζανε, πάλι θρίαμβος θα ήταν», θα μπορούσε να πει, δικαίως αλλά πολύ ελαφρά τη καρδία, κάποιος.
Ναι, η μουσική τους παρακαταθήκη είναι τεράστια. Και υπερβολικά αξιόλογη ώστε να αποτιμηθεί ακόμη και σήμερα.
Ομως δεν υπάρχει πιο αφελής άποψη από την παραπάνω. Γιατί, είπαμε, οι άνθρωποι αυτοί αρνούνται να βαρεθούν και να κρατήσουν βαριεστημένο το κοινό τους.
Προσωπικά μιλώντας και έχοντας δει τους Pet Shop Boys συνολικά εννέα φορές (τις πέντε φορές που ήρθαν στην Αθήνα, δηλαδή την διπλή εμφάνιση του Ιουνίου του 2000, το καλοκαίρι του 2002, το Νοέμβριο του 2009, το καλοκαίρι του 2013, χθες συν αλλες τρεις φορές σε φεστιβάλ του εξωτερικού), μπορώ μετά πλήρους βεβαιότητας να υπογράψω με χέρια και πόδια ότι η χθεσινή εμφάνιση ήταν η πιο μεστή της καριέρας τους.
Και αυτό συνέβη για έναν και μοναδικό λόγο: βαριούνται να παίζουν το ίδιο τραγούδι στην ίδια του μορφή και εκτέλεση σε κάθε τους περιοδεία. Κρατάνε μια βασική ραχοκοκαλιά τραγουδιών, την οποία, ωστόσο, διαρκώς ανανεώνουν ηχητικά, ώστε να είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά προς το σήμερα -ή το 1985, όταν έβγαλαν το πρώτο τους single.
Και εξηγούμαι: Μπαίνουν με το «Suburbia», το οποίο δεν έχει καμία σχέση με το «Suburbia» που άκουσα στην συναυλία τους το 2013 ή με το «Suburbia» όπως παίχτηκε live στην Pandemonium Tour του 2009. Είναι ένα διαφορετικό κομμάτι, ειναι κάτι άλλο.
Ακολουθεί το «Can You Forgive Her?». Οκ, αυτό είναι πολύ πιο generic τραγούδι στην δισκογραφία τους, αλλά και πάλι το άκουσα διαφορετικά σε σχέση με ένα προ ετών live τους στο Primavera Sound της Βαρκελώνης, το 2010.
Με κάθε τραγούδι που ακολουθεί το προηγούμενο, υπάρχει πάντα μια ηχητική έκπληξη να σε περιμένει, ένας ευχάριστος αιφνιδιασμός από τον αφανέστερο των αφανών ήρωα που λέγεται Κρις Λόου στα κίμπορντς.
Το «Rent», διαφορετικό από την εκτέλεση του 2013. Πιο ψυχωμένο, πιο πλήρες λιπαρών.
Στο «Left to My Own Devices», ένα από τα 3-4 καλύτερα τραγούδια της αχανούς δισκογραφίας τους, προς το τέλος του τραγουδιού, ο Κρις Λόου κάνει ένα κόλπο στην κονσόλα και αλλάζει κάπως το pitch και την ταχύτητα των beats και εγώ έχω μείνει μαλάκας γιατί βασικά αυτό που έκανε μας «απογείωσε» ακόμη περισσότερο.
Το «Go West» δεν έχει καμία μα καμία απολύτως σχέση με εκείνο που είδαμε στην περιοδεία του Pandemonium, είναι ένα άλλο κομμάτι.
Ώσπου φτάνουμε στο «It’s a Sin», εκεί που λέμε ότι πραγματικά «έπεσαν τα τσιμέντα». Οι PSB είχαν πειραματιστεί με διάφορες μορφές του τραγουδιού αυτού, στην ζωντανή του εκδοχή, κατά το παρελθόν: στην μια έχτιζαν σιγά σιγά το momentum πάνω σε διαδοχικά layers από beats, στην επόμενη περιοδεία δοκίμασαν κάτι άλλο.
Χθες όμως αυτό που μας πρόσφεραν με το συγκεκριμένο τραγούδι, δεν ήταν απλά η καλύτερη δυνατή του live εκτέλεση (μέχρι την επόμενη, που θα έλεγε και ο Νίκος Γκάλης): ήταν μια, οριακά εξωσωματική, εμπειρία που μόνο όσοι την έζησαν μπορούν να την διηγηθούν με τα σωστά λόγια, στην ορθή της εκδοχή και στα κυβικά που της αρμόζουν.
Εντέλει, μετά το ηχητικό ξεβράκωμα του «It’s A Sin», θα μπορούσε να είχε τελειώσει εκεί η συναυλία.
Αλλά όχι. Ακολούθησε στο ενκόρ το «West End Girls» και το «Being Boring», απλώς ως επιβεβαίωση ότι η μπάντα αυτή, και να θέλει, δεν θα καταφέρει ποτέ της ούτε να βαρεθεί, αλλά ούτε να κρατήσει βαριεστημένους (και στο ελάχιστο απογοητευμένους) τους οπαδούς της.
Εδώ η setlist της χθεσινής τους συναυλίας:
Suburbia
Can You Forgive Her?
Opportunities (Let’s Make Lots of Money)
Where The Streets Have No Name (I Can’t Take My Eyes Off You)
Rent
I Don’t Know What You Want but I Can’t Give It Any More
So Hard
Left to My Own Devices
Domino Dancing
Love Comes Quickly
Losing My Mind
You Were Always on My Mind
Dreamland
Heart
It’s Alright
Vocal
Go West
It’s a Sin
West End Girls
Being Boring
