«Write a review? Well, how objective can I be?»
Maximo Park – «Apply Some Pressure»
Πραγματικά, πώς γίνεται να είσαι αντικειμενικός με μια από τις 5-6 αγαπημένες σου μπάντες όλων εποχών;
Νομίζεις ότι είσαι, όπως αντίστοιχα θεωρείς ότι τα γραφόμενα σου καλύπτονται από μια αχλή καθαρότητας, αλλά, βασικά, αυταπατάσαι οικτρά: φτιάχνεις μια 20άδα με τα αγαπημένα σου τραγούδια, στο τέλος την (επαν)εξετάζεις και βλέπεις ότι, με μια τεράστια δισκογραφία 14 στουντιακών άλμπουμ (όλα τους με βαθμολογία του 8/10 και άνω), και με μια παραγωγή 300 τραγουδιών, ο καθένας οπαδός των Pet Shop Boys έχει την δική του, απόλυτη 20αδα (ή 10άδα) στην οποία ανατρέχει συχνά.
Η δική μου εικοσάδα πάντως έχει και αυστηρή αξιολογική σειρά, οπότε πηγαίνω από το 20 στο 1 και όποιος θέλει με ακολουθεί σε αυτό το ταξίδι σε 37 από τα σημαντικότερα χρόνια της σύγχρονης ποπ μουσικής και ενός ντουέτου που, όταν αποφασίσουν να αποσυρθούν από τα μουσικά δρώμενα, θα μιλάμε για πλήγμα ολκής για την Μουσική.
20: I Wouldn’t Normally Do This Kind Of Thing (1993)
«I’m sure if The Beatles had formed in 1983, they would’ve been a duo. John and Paul would be using synths and drum machines instead of George and Ringo», είχε πει κάποτε σε μια συνέντευξή του ο Neil Tennant και με αυτό το ευφυές βιντεοκλίπ αποτίουν φόρο τιμής σε μια από τις αγαπημένες τους μπάντες. Κομβικά σημειολογικός ο κοφτερός στίχος «θέλω να βγάλω τα ρούχα μου και να χορέψω την “Ιεροτελεστεία της Ανοιξης” [του Στραβίνσκι]». Το κομμάτι δεν είναι μόνο συναυλιακό αγαπημένο των ίδιων των PSB, αλλά και του Ρόμπι Ουίλιαμς, ο οποίος το διασκεύασε ως b-side στο «Let Me Entertain You» του 1998.
19: Love is a Bourgeois Construct (2013)
Απο το άλμπουμ Electric, εδώ οι PSB ψηλαφούν με σχεδόν ιδανικό βρετανικό κυνισμό το ζήτημα του γάμου και του εκπορευόμενου μικροαστισμού, βασισμένοι, μελωδικά, στο κομμάτι «Chasing Sheep Is Best Left to Shepherds» του Michael Nyman (1982), ο οποίος με την σειρά του το βάσισε πάνω σε μια σύνθεση του βρετανού μουσουργού Henry Purcell.
18: Here (2002)
«We all make a mess / Of our lives from time to time / It’s part of the process / That you stumble as you climb». Το παρακάτω τραγούδι είναι μια από αυτές τις εξαιρετικές περιπτώσεις που βγήκε σε μια, μουσικά ψιλοξενέρωτη και χαοτική, περίοδο για την μπάντα, μια παντελώς αδιάφορη χρονική συγκυρία πριν ακριβώς 20 χρόνια (που συνοδεύτηκε από ένα εξίσου παντελώς άνευρο λάιβ στην Τεχνόπολη, αν και φυσικά τα «παντελώς άνευρα λάιβ» των PSB ισοδυναμούν με το συναυλιακό απόγειο άλλων συγκροτημάτων, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία, που αποτελεί και ΔΜΟ [Διεθνές Μουσικό Οξύμωρο]). Και αυτό παρόλο που, κατά την διόλου ταπεινή μου άποψη, είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια όλης της δισκογραφίας τους. Κλασική περίπτωση «όταν ακόμη και το πιο αδιάφορο τραγούδι από τον χειρότερο δίσκο σου είναι καλύτερο από το 99% όσων κυκλοφορούν εκεί έξω».
17: Jealousy (1990)
Ιστορικό τραγούδι γιατί, σύμφωνα με την εγκυκλοπαίδεια των PSB, αυτό είναι το πρώτο τραγούδι που έγραψαν μαζί οι Tennant και Lowe, στο σπίτι του τελευταίου, στο Μπλάκπουλ, το 1982 πριν καν ακόμη ονομαστούν Pet Shop Boys. Τους πήρε οκτώ χρόνια μέχρι να το συμπεριλάβουν ως επίλογο στο οριακό τους άλμπουμ «Behaviour».
16: Pandemonium (2009)
Σε ενα μουσικό σύμπαν όπου όλα τα σπουδαία τραγούδια είτε έχουν ειπωθεί από τους PSB, είτε περιμένουν να διασκευαστούν σε καλύτερη βερσιόν από τους PSB, είναι πραγματικά παρήγορο πως το Pandemonium εξακολουθεί, 13 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, όχι μόνο να είναι το τελευταίο πραγματικά σπουδαίο feelgood τραγούδι τους, όχι απλώς να συγκαταλέγεται με άνεση ανάμεσα στα καλύτερα της καριέρας τους, δίπλα σε κολοσσούς τύπου «Rent» και «Being Boring», αλλά να είναι ικανό ακόμη να μετατρέπει σε παλέψιμες ακόμη και τις πιο αβάσταχτες στιγμές της καθημερινότητάς (μας).
15: The Theatre (1993)
Οι άστεγοι έξω από ένα λονδρέζικο θέατρο και οι περαστικοί που περνάνε από δίπλα τους κάνοντας ότι δεν τους βλέπουνε. Ακόμη μια φοβερή βινιέτα αστικής μελαγχολίας, συνοδευόμενη από μια εκπληκτική μελωδία.
14: Paninaro (1986)
Είναι B-side του single «Suburbia». Επαναλαμβάνω: είναι b-side σε single. Δεν βγήκε καν ως a-side single. Και είναι ένα τραγούδι-σταθμός για την δισκογραφία τους, με αυτή την εισαγωγή, με αυτά τα ντραμς, αυτά τα μπάσα. Για την ιστορία, «Paninari» είναι οι εξαιρετικά τρέντι και καλοντυμένοι κάτοικοι της βόρειας Ιταλίας και ειδικά του Μιλάνου. Eίναι επίσης το μοναδικό τραγούδι στην ιστορία τους που τα φωνητικά έχει αναλάβει ο Chris Lowe.
13: Domino Dancing (1988)
Η Πορτορικάνα Donna Bottman γίνεται το μήλον της έριδος ανάμεσα σε δυο παλικάρια που παλεύουν για χάρη της, σε ένα ακόμη τραγούδι με επίκεντρο την ανθρώπινη ζήλια («το αγαπημένο μου θέμα συζήτησης», όπως είχε πει ο Tennant κάποτε). Εντωμεταξύ, η ίδια δεν θέλει κανέναν από τους δυο. Βίντεοκλιπ-ονείρωξη, ασύλληπτες σκηνές, στον καταρράκτη, με την εφημερίδα που πετάει η Bottman σε έναν τύπο που την λιγουρεύεται και την σκηνή με το καπέλο από διαφορετικές οπτικές γωνίες.
12: Can You Forgive Her? (1993)
Βασισμένη, σε τίτλο και χαλαρή υπόθεση, στο ομώυμο μυθιστόρημα του βικτωριανού συγγραφέα Anthony Trollope, το «Can You Forgive Her?» ψηλαφεί την κρυμμένη και καταπιεσμένη ψυχολογία ενός γκέι που ακόμη αρνείται να παραδεχτεί ανοικτά την ομοφυλοφιλία του και συνεχίσει να πηγαίνει με γυναίκες (και να ξεφτιλίζεται από αυτές, καθώς εκείνες έχουν πιάσει το νόημα, σε αντίθεση με τον ίδιο).
11: What Have I Done To Deserve This? (1987)
Η, ούτως ή άλλως, τεράστια μορφή που ακούει στο όνομα Dusty Springfield, περνάει μια δεύτερη υπέρλαμπρη καριέρα, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, δεχόμενη να συνοδεύσει τους «δυο απόλυτους φαν της» (όπως έχουν παραδεχτεί και οι ίδιοι οι PSB) σε ένα τραγούδι που την ξαναέβαλε στα βρετανικά charts μετά το «Son Of A Preacher Man» του 1968.
10. Μy October Symphony (1990)
«It’s so bemusing
Will they cancel the parade?
We marched each October
Now they say we were never even saved
We must be very brave».
Ενα τραγούδι για την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Στις κιθάρες ακούγεται ο Johnny Marr των Smiths. Κομμάτι-ποίημα.
9: Go West (1993)
Διασκευάζεις το «Go West», ένα κομμάτι του 1979 από τους Village People και το κάνεις «δικό» σου, καλύτερο, πιο «τώρα», πιο «εδώ». «We tried to bring out the elegiac quality of a utopia that couldn’t be realised», είπε κατόπιν ο ίδιος ο Neil.
8: Opportunities (Let’s Make Lots Of Money) (1985)
Θατσερισμός, κοινωνικός δαρβινισμός, ευνοιοκρατία, φιλελευθερισμός και ο Gordon Gecko να σε κοιτάει πονηρά την ώρα που τραγουδάς τον απόλυτο οικονομικό κυνισμό του «I’ve got the brains, you’ve got the looks / Let’s make lots of money».
7: Rent (1987)
Η κυνικότητα των ’80s συνεχίζει να περιδιαβαίνει τους στίχους των Pet Shop Boys, οι οποίοι εδώ περιγράφουν με απόλυτη χειρουργική ακρίβεια μια quid pro quo ερωτική σχέση, στα όρια του προβληματικού και του δυσλειτουργικού: «You dress me up, I’m your puppet / You buy me things, I love it», για να καταλήξουν, σχεδόν από κοινού, ως ζευγάρι ότι «I love you / you pay my rent».
6: Suburbia (1986)
Τα βρετανικά προάστια δεν είναι όμορφα και γλυκερά σαν τα δικά μας, τα αθηνέζικα. Υπάρχουν κίνδυνοι που ελλοχεύουν πίσω από κάθε γωνία. Κοινωνική κριτική και παρατήρηση στο απόγειό της, με τον Neil να εντυπωσιάζεται από την νεανική εγκληματικότητα του «roaming suburban boys breaking themselves free from boredom by taking a ride to run with the dogs tonight».
5: Always On My Mind (1987)
Φοβεροί στις διασκευές τραγουδιών άλλων, εδώ τολμάνε και αγγίζουν μέχρι και τον Elvis Presley, κυκλοφορώντας αυτό το Hi-NRG ύμνο ακριβώς στην δέκατη επέτειο από τον θάνατό του, τον Αύγουστο του 1987. Μετά ξανακυκλοφόρησε τα Χριστούγεννα του ΄87 και έγινε εκ νέου χιτάκι (νομίζω, πλέον είναι πιο γνωστό και αναγνωρίσιμο από το τραγούδι του Elvis).
4: Left To My Own Devices (1988)
Ο Τσε Γκεβάρα, ο Κλοντ Ντεμπισί και ο μουσικοκριτικός Τζον Σάβατζ (…«a friend who’s a party animal») χορεύουν μαζί στο καλύτερο chamber-pop τραγούδι της δεκαετίας του ’80 –από τις περιπτώσεις που όντως ψελλίζεις κάθιδρος «δεν τα φτιάχνουν πλέον όπως παλιά».
3: West End Girls (1985)
Το Σημείο Μηδέν. Εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν όλα. Από τον Νοέμβριο του 1985 και μετά η ποπ μουσική δεν θα ήταν ποτέ ξανά η ίδια. «It’s about escape into the city at night», είπε κατόπιν ο Neil.
2: It’s A Sin (1987)
Όταν όλα όσα σου μαθαίνουν στο σχολείο και μετά στην ίδια σου την οικογένεια περιστρέφονται γύρω από την έννοια της αμαρτίας, των ενοχών και των τύψεων, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να βρεις ένα από τα 2-3 σπουδαιότερα κιμπορντιστικά ριφ της δεκαετίας του ’80 και να κάνεις αυτοστιγμεί πολύ καλύτερες τις ζωές μερικών εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, με ένα και μόνο σου τραγούδι.
1: Being Boring (1990)
Κυκλοφόρησε πριν 32 χρόνια και εξακολουθεί να παραμένει εξίσου σημαντικό, καίριο και επιδραστικό όπως όταν πρωτοβγήκε. Είναι ένα από τα 5-10 τραγούδια που ενεργοποιούν σε χρόνο dt τους δακρυγόνους αδένες μου. Δεν ξαναγράφονται στίχοι όπως «I never dreamt that I would get to be / The creature that I always meant to be / But I thought in spite of dreams / You’d be sitting somewhere here with me».
* Οι Pet Shop Boys θα εμφανιστούν στην Πλατεία Νερού στο Φάληρο την Πέμπτη 30 Ιουνίου στο Release Athens 2022 με το εντυπωσιακό «Dreamworld: The Greatest Hits Live» σόου τους, γεμάτο από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της σπουδαίας καριέρας τους. Μαζί τους, οι αγαπημένοι του ελληνικού κοινού, Thievery Corporation και ο Κωνσταντίνος Βήτα. Εισιτήρια μπορείτε να προμηθευτείτε εδώ.
«Write a review? Well, how objective can I be?»
Maximo Park – «Apply Some Pressure»
Πραγματικά, πώς γίνεται να είσαι αντικειμενικός με μια από τις 5-6 αγαπημένες σου μπάντες όλων εποχών;
Νομίζεις ότι είσαι, όπως αντίστοιχα θεωρείς ότι τα γραφόμενα σου καλύπτονται από μια αχλή καθαρότητας, αλλά, βασικά, αυταπατάσαι οικτρά: φτιάχνεις μια 20άδα με τα αγαπημένα σου τραγούδια, στο τέλος την (επαν)εξετάζεις και βλέπεις ότι, με μια τεράστια δισκογραφία 14 στουντιακών άλμπουμ (όλα τους με βαθμολογία του 8/10 και άνω), και με μια παραγωγή 300 τραγουδιών, ο καθένας οπαδός των Pet Shop Boys έχει την δική του, απόλυτη 20αδα (ή 10άδα) στην οποία ανατρέχει συχνά.
Η δική μου εικοσάδα πάντως έχει και αυστηρή αξιολογική σειρά, οπότε πηγαίνω από το 20 στο 1 και όποιος θέλει με ακολουθεί σε αυτό το ταξίδι σε 37 από τα σημαντικότερα χρόνια της σύγχρονης ποπ μουσικής και ενός ντουέτου που, όταν αποφασίσουν να αποσυρθούν από τα μουσικά δρώμενα, θα μιλάμε για πλήγμα ολκής για την Μουσική.
20: I Wouldn’t Normally Do This Kind Of Thing (1993)
«I’m sure if The Beatles had formed in 1983, they would’ve been a duo. John and Paul would be using synths and drum machines instead of George and Ringo», είχε πει κάποτε σε μια συνέντευξή του ο Neil Tennant και με αυτό το ευφυές βιντεοκλίπ αποτίουν φόρο τιμής σε μια από τις αγαπημένες τους μπάντες. Κομβικά σημειολογικός ο κοφτερός στίχος «θέλω να βγάλω τα ρούχα μου και να χορέψω την “Ιεροτελεστεία της Ανοιξης” [του Στραβίνσκι]». Το κομμάτι δεν είναι μόνο συναυλιακό αγαπημένο των ίδιων των PSB, αλλά και του Ρόμπι Ουίλιαμς, ο οποίος το διασκεύασε ως b-side στο «Let Me Entertain You» του 1998.
19: Love is a Bourgeois Construct (2013)
Απο το άλμπουμ Electric, εδώ οι PSB ψηλαφούν με σχεδόν ιδανικό βρετανικό κυνισμό το ζήτημα του γάμου και του εκπορευόμενου μικροαστισμού, βασισμένοι, μελωδικά, στο κομμάτι «Chasing Sheep Is Best Left to Shepherds» του Michael Nyman (1982), ο οποίος με την σειρά του το βάσισε πάνω σε μια σύνθεση του βρετανού μουσουργού Henry Purcell.
18: Here (2002)
«We all make a mess / Of our lives from time to time / It’s part of the process / That you stumble as you climb». Το παρακάτω τραγούδι είναι μια από αυτές τις εξαιρετικές περιπτώσεις που βγήκε σε μια, μουσικά ψιλοξενέρωτη και χαοτική, περίοδο για την μπάντα, μια παντελώς αδιάφορη χρονική συγκυρία πριν ακριβώς 20 χρόνια (που συνοδεύτηκε από ένα εξίσου παντελώς άνευρο λάιβ στην Τεχνόπολη, αν και φυσικά τα «παντελώς άνευρα λάιβ» των PSB ισοδυναμούν με το συναυλιακό απόγειο άλλων συγκροτημάτων, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία, που αποτελεί και ΔΜΟ [Διεθνές Μουσικό Οξύμωρο]). Και αυτό παρόλο που, κατά την διόλου ταπεινή μου άποψη, είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια όλης της δισκογραφίας τους. Κλασική περίπτωση «όταν ακόμη και το πιο αδιάφορο τραγούδι από τον χειρότερο δίσκο σου είναι καλύτερο από το 99% όσων κυκλοφορούν εκεί έξω».
17: Jealousy (1990)
Ιστορικό τραγούδι γιατί, σύμφωνα με την εγκυκλοπαίδεια των PSB, αυτό είναι το πρώτο τραγούδι που έγραψαν μαζί οι Tennant και Lowe, στο σπίτι του τελευταίου, στο Μπλάκπουλ, το 1982 πριν καν ακόμη ονομαστούν Pet Shop Boys. Τους πήρε οκτώ χρόνια μέχρι να το συμπεριλάβουν ως επίλογο στο οριακό τους άλμπουμ «Behaviour».
16: Pandemonium (2009)
Σε ενα μουσικό σύμπαν όπου όλα τα σπουδαία τραγούδια είτε έχουν ειπωθεί από τους PSB, είτε περιμένουν να διασκευαστούν σε καλύτερη βερσιόν από τους PSB, είναι πραγματικά παρήγορο πως το Pandemonium εξακολουθεί, 13 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, όχι μόνο να είναι το τελευταίο πραγματικά σπουδαίο feelgood τραγούδι τους, όχι απλώς να συγκαταλέγεται με άνεση ανάμεσα στα καλύτερα της καριέρας τους, δίπλα σε κολοσσούς τύπου «Rent» και «Being Boring», αλλά να είναι ικανό ακόμη να μετατρέπει σε παλέψιμες ακόμη και τις πιο αβάσταχτες στιγμές της καθημερινότητάς (μας).
15: The Theatre (1993)
Οι άστεγοι έξω από ένα λονδρέζικο θέατρο και οι περαστικοί που περνάνε από δίπλα τους κάνοντας ότι δεν τους βλέπουνε. Ακόμη μια φοβερή βινιέτα αστικής μελαγχολίας, συνοδευόμενη από μια εκπληκτική μελωδία.
14: Paninaro (1986)
Είναι B-side του single «Suburbia». Επαναλαμβάνω: είναι b-side σε single. Δεν βγήκε καν ως a-side single. Και είναι ένα τραγούδι-σταθμός για την δισκογραφία τους, με αυτή την εισαγωγή, με αυτά τα ντραμς, αυτά τα μπάσα. Για την ιστορία, «Paninari» είναι οι εξαιρετικά τρέντι και καλοντυμένοι κάτοικοι της βόρειας Ιταλίας και ειδικά του Μιλάνου. Eίναι επίσης το μοναδικό τραγούδι στην ιστορία τους που τα φωνητικά έχει αναλάβει ο Chris Lowe.
13: Domino Dancing (1988)
Η Πορτορικάνα Donna Bottman γίνεται το μήλον της έριδος ανάμεσα σε δυο παλικάρια που παλεύουν για χάρη της, σε ένα ακόμη τραγούδι με επίκεντρο την ανθρώπινη ζήλια («το αγαπημένο μου θέμα συζήτησης», όπως είχε πει ο Tennant κάποτε). Εντωμεταξύ, η ίδια δεν θέλει κανέναν από τους δυο. Βίντεοκλιπ-ονείρωξη, ασύλληπτες σκηνές, στον καταρράκτη, με την εφημερίδα που πετάει η Bottman σε έναν τύπο που την λιγουρεύεται και την σκηνή με το καπέλο από διαφορετικές οπτικές γωνίες.
12: Can You Forgive Her? (1993)
Βασισμένη, σε τίτλο και χαλαρή υπόθεση, στο ομώυμο μυθιστόρημα του βικτωριανού συγγραφέα Anthony Trollope, το «Can You Forgive Her?» ψηλαφεί την κρυμμένη και καταπιεσμένη ψυχολογία ενός γκέι που ακόμη αρνείται να παραδεχτεί ανοικτά την ομοφυλοφιλία του και συνεχίσει να πηγαίνει με γυναίκες (και να ξεφτιλίζεται από αυτές, καθώς εκείνες έχουν πιάσει το νόημα, σε αντίθεση με τον ίδιο).
11: What Have I Done To Deserve This? (1987)
Η, ούτως ή άλλως, τεράστια μορφή που ακούει στο όνομα Dusty Springfield, περνάει μια δεύτερη υπέρλαμπρη καριέρα, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, δεχόμενη να συνοδεύσει τους «δυο απόλυτους φαν της» (όπως έχουν παραδεχτεί και οι ίδιοι οι PSB) σε ένα τραγούδι που την ξαναέβαλε στα βρετανικά charts μετά το «Son Of A Preacher Man» του 1968.
10. Μy October Symphony (1990)
«It’s so bemusing
Will they cancel the parade?
We marched each October
Now they say we were never even saved
We must be very brave».
Ενα τραγούδι για την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Στις κιθάρες ακούγεται ο Johnny Marr των Smiths. Κομμάτι-ποίημα.
9: Go West (1993)
Διασκευάζεις το «Go West», ένα κομμάτι του 1979 από τους Village People και το κάνεις «δικό» σου, καλύτερο, πιο «τώρα», πιο «εδώ». «We tried to bring out the elegiac quality of a utopia that couldn’t be realised», είπε κατόπιν ο ίδιος ο Neil.
8: Opportunities (Let’s Make Lots Of Money) (1985)
Θατσερισμός, κοινωνικός δαρβινισμός, ευνοιοκρατία, φιλελευθερισμός και ο Gordon Gecko να σε κοιτάει πονηρά την ώρα που τραγουδάς τον απόλυτο οικονομικό κυνισμό του «I’ve got the brains, you’ve got the looks / Let’s make lots of money».
7: Rent (1987)
Η κυνικότητα των ’80s συνεχίζει να περιδιαβαίνει τους στίχους των Pet Shop Boys, οι οποίοι εδώ περιγράφουν με απόλυτη χειρουργική ακρίβεια μια quid pro quo ερωτική σχέση, στα όρια του προβληματικού και του δυσλειτουργικού: «You dress me up, I’m your puppet / You buy me things, I love it», για να καταλήξουν, σχεδόν από κοινού, ως ζευγάρι ότι «I love you / you pay my rent».
6: Suburbia (1986)
Τα βρετανικά προάστια δεν είναι όμορφα και γλυκερά σαν τα δικά μας, τα αθηνέζικα. Υπάρχουν κίνδυνοι που ελλοχεύουν πίσω από κάθε γωνία. Κοινωνική κριτική και παρατήρηση στο απόγειό της, με τον Neil να εντυπωσιάζεται από την νεανική εγκληματικότητα του «roaming suburban boys breaking themselves free from boredom by taking a ride to run with the dogs tonight».
5: Always On My Mind (1987)
Φοβεροί στις διασκευές τραγουδιών άλλων, εδώ τολμάνε και αγγίζουν μέχρι και τον Elvis Presley, κυκλοφορώντας αυτό το Hi-NRG ύμνο ακριβώς στην δέκατη επέτειο από τον θάνατό του, τον Αύγουστο του 1987. Μετά ξανακυκλοφόρησε τα Χριστούγεννα του ΄87 και έγινε εκ νέου χιτάκι (νομίζω, πλέον είναι πιο γνωστό και αναγνωρίσιμο από το τραγούδι του Elvis).
4: Left To My Own Devices (1988)
Ο Τσε Γκεβάρα, ο Κλοντ Ντεμπισί και ο μουσικοκριτικός Τζον Σάβατζ (…«a friend who’s a party animal») χορεύουν μαζί στο καλύτερο chamber-pop τραγούδι της δεκαετίας του ’80 –από τις περιπτώσεις που όντως ψελλίζεις κάθιδρος «δεν τα φτιάχνουν πλέον όπως παλιά».
3: West End Girls (1985)
Το Σημείο Μηδέν. Εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν όλα. Από τον Νοέμβριο του 1985 και μετά η ποπ μουσική δεν θα ήταν ποτέ ξανά η ίδια. «It’s about escape into the city at night», είπε κατόπιν ο Neil.
2: It’s A Sin (1987)
Όταν όλα όσα σου μαθαίνουν στο σχολείο και μετά στην ίδια σου την οικογένεια περιστρέφονται γύρω από την έννοια της αμαρτίας, των ενοχών και των τύψεων, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να βρεις ένα από τα 2-3 σπουδαιότερα κιμπορντιστικά ριφ της δεκαετίας του ’80 και να κάνεις αυτοστιγμεί πολύ καλύτερες τις ζωές μερικών εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, με ένα και μόνο σου τραγούδι.
1: Being Boring (1990)
Κυκλοφόρησε πριν 32 χρόνια και εξακολουθεί να παραμένει εξίσου σημαντικό, καίριο και επιδραστικό όπως όταν πρωτοβγήκε. Είναι ένα από τα 5-10 τραγούδια που ενεργοποιούν σε χρόνο dt τους δακρυγόνους αδένες μου. Δεν ξαναγράφονται στίχοι όπως «I never dreamt that I would get to be / The creature that I always meant to be / But I thought in spite of dreams / You’d be sitting somewhere here with me».
* Οι Pet Shop Boys θα εμφανιστούν στην Πλατεία Νερού στο Φάληρο την Πέμπτη 30 Ιουνίου στο Release Athens 2022 με το εντυπωσιακό «Dreamworld: The Greatest Hits Live» σόου τους, γεμάτο από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της σπουδαίας καριέρας τους. Μαζί τους, οι αγαπημένοι του ελληνικού κοινού, Thievery Corporation και ο Κωνσταντίνος Βήτα. Εισιτήρια μπορείτε να προμηθευτείτε εδώ.
