Η ποπ της Έλενας Χαρμπίλα είναι συνδεδεμένη με τα πιο λυτρωτικά όνειρά μας, με καρέ από κινηματογραφικά πλάνα convertible αυτοκινήτων και μαλλιών που ανεμίζουν με ταχύτητα πάνω στα τεράστια, υγρά και ερωτικά βουλεβάρτα της ανατολικής ακτής.

«Μου αρέσει να αποκαλώ τη μουσική μου “κινηματογραφική ποπ”», λέει η ίδια κάτι που δεν αποτελεί έκπληξη, καθώς έχει γράψει τραγούδια για το βιντεοπαιχνίδι Cyberpunk 2077 και έχει εμπνευστεί το ρετρό-φουτουριστικό σάουντρακ για την indie ταινία του 2019 Not To Be Unpleasant But We Need To Have A Serious Talk (Δε θέλω να γίνω Δυσάρεστος αλλά πρέπει να μιλήσουμε για κάτι πολύ σοβαρό, Lakeshore Records), για την οποία το CNN ανέφερε πρόσφατα ότι αυτή η γυναίκα συνθέτρια αξίζει την προσοχή των Όσκαρ.

Η κινηματογραφική ποπ μουσική της Kid Moxie έχει «ντύσει» πολλαπλές τηλεοπτικές διαφημίσεις συμπεριλαμβανομένης της διαφήμισης της Victoria’s Secret για όλες τις ΗΠΑ, πάμπολες καμπάνιες, αρκετές τηλεοπτικές εκπομπές και πολλές ανεξάρτητες ταινίες.

Αφορμή για την κουβέντα μας στάθηκε το κινηματογραφικό, το νέο άλμπουμ της Kid Moxie, το οποίο είναι ηχητικά σχεδιασμένο να θυμίζει το κέντρο του LA, τον ανοιχτό ορίζοντα με τη θαλάσσια αύρα, νυχτερινές βόλτες και ρετρό-φουτουριστικές ερωτικές σκηνές βουτηγμένες στο νέον. «Είχα εμμονή με τον τίτλο “’Better Than Electric”, με το πώς με έκανε να αισθάνομαι, και με το πώς θα μεταφραστεί στον ήχο. Ακόμα δεν ξέρω ακριβώς τι σημαίνει, αλλά ξέρω πώς με κάνει να αισθάνομαι» λέει και συνεχίζει:

«Αυτό το άλμπουμ είναι όσο πιο κοντά στις συναισθηματικές και ηχητικές ευαισθησίες μου, όσο πιο κοντά μπορεί να είναι. Μια ανάμειξη όλων όσων αγαπώ να ακούω, κάθε τραγούδι είναι μια κινηματογραφική σκηνή και οι στίχοι είναι εκεί για να υπηρετούν ιδανικά την εικόνα».

Είχαμε καιρό να τα πούμε οπότε το πιάσαμε από πιο πριν.

-Πώς είναι η καθημερινότητά σου αυτόν τον καιρό;
Αυτόν τον καιρό περνάω αρκετό καιρό στο στούντιο, γράφω τη μουσική για τη σειρά Milky Way του Βασίλη Κεκάτου καθώς και για μια ταινία θρίλερ αμερικάνικης παραγωγής. Κάνω συχνά διαλείμματα για να πάω για περπάτημα στο βουνό, γυμναστήριο, βλέπω φίλους τα βράδια, και επειδή είμαι παιδί του club, βγαίνω αρκετά συχνά με την παρέα μου για χορό.

-Πώς βίωσες τα χρόνια της πανδημίας; Τι σου άφησαν; Είσαι από αυτούς που την είδαν δημιουργικά;
Βίωσα τον πρώτο χρόνο στην Αμερική και το δεύτερο στην Ελλάδα και ήταν από τις πιο, αναγκαστικά, εσωστρεφείς περιόδους της ζωής μου αλλά το έζησα πολύ δημιουργικά, όντως. Άρχισα για πρώτη φορά μαθήματα κιθάρας on line, γράφτηκα σε master class στο Harvard πάνω στην 9η συμφωνία του Μπετόβεν και διάφορα άλλα που δε σκεφτόμουν ποτέ να κάνω υπό νορμάλ συνθήκες. Πέρασα και πολύ χρόνο στη φύση, κυρίως στην έρημο Joshua Tree, εκεί οι ρυθμοί είναι πάντα αργοί και έτσι ξεχνούσα πολλές φορές τι γινόταν στον έξω κόσμο.

Στο βίντεο παίζω μια σοφέρ που οδηγεί μια λευκή Cadillac στους δρόμους του Χόλυγουντ τα βράδια.

-Πιστεύεις ότι η ζωή χωρίστηκε στην φάση πριν την πανδημία και στη φάση μετά;
Νομίζω ότι το συλλογικό σοκ που ζήσαμε μέσα στην πανδημία, αναπόφευκτα την έκανε σημείο αναφοράς, οπότε ναι, υπό αυτή την έννοια, η ζωή χωρίστηκε σε πριν και μετά. Αλλά όπως με κάθε σοκ, τα πράγματα κάποια στιγμή γυρνάνε στη θέση τους και νιώθω ότι -κατά μεγάλο μέρος- η ψυχολογία μας έχει επανέλθει στο πριν, ό,τι και να σημαίνει αυτό για τον καθένα.

-Πες μου για το On A Sunday Night και για το νέο σου δίσκο.
Το On A Sunday Night είναι ένα κομμάτι που μου ήρθε κάνοντας νυχτερινές βόλτες με το αυτοκίνητο στο Λος Άντζελες, κάτι το οποίο είναι μία από τις αγαπημένες μου συνήθειες. Στο βίντεο παίζω μια σοφέρ που οδηγεί μια λευκή Cadillac στους δρόμους του Χόλυγουντ τα βράδια. Μου αρέσει να γράφω για «κινηματογραφικές» σκηνές που παίζουν στο μυαλό μου. Όλα το κομμάτια από το καινούριο μου άλμπουμ «Better Than Electric» πηγάζουν από σκηνές που παίζουν στο μυαλό μου. Ο δίσκος βγαίνει στις 10 Ιουνίου, και εκτός από τα σάουντρακ που ετοιμάζω αυτόν τον καιρό, έχω αρχίσει να γράφω το επόμενο άλμπουμ μου, πάντα σε κλίμα cinematic pop.

-Πες μου για τη συνεργασία σου με την ταινία «Στον Θρόνο του Ξέρξη».
Ήταν μια πολύ όμορφη και ιδιαίτερη συνεργασία με τη Στέγη-Onassis και το Γιώργο Μαζωνάκη, τον πρωταγωνιστή της ταινίας. Ως μέρος του σάουντρακ χρειάστηκε να διασκευάσω το «Ανήκω Σε Μένα», ένα τραγούδι που έχει αγαπήσει πολύ το ελληνικό κοινό από τον Γιώργο. Η σκηνοθέτης Εύη Καλογηροπούλου αλλά και η παραγωγός της ταινίας Αφροδίτη Παναγιωτάκου, μου έδειξαν μεγάλη εμπιστοσύνη και δημιουργική ελευθερία. Χάρηκα πολύ όταν έμαθα ότι η ταινία πήγε στις Κάννες και βραβεύτηκε με το βραβείο Canal+. Είναι ένα πρότζεκτ για το οποίο είμαι πολύ περήφανη.

-Υπάρχει κάποιο μουσικό έδαφος που σε φοβίζει να το πατήσεις;
Ναι, πολλά, δε νομίζω ότι θα τολμούσα να κάνω τζαζ, ενώ είναι ένα είδος μουσική που αγαπώ και θαυμάζω πολύ.

-Τι σου λείπει πάντα από τη ζωή στην Αθήνα;
Το φαγητό, οι βόλτες με τα πόδια, κάτι που δεν παίζει στο Λος Άντζελες και οι άνθρωποι που αγαπώ.

-Τι μουσική θα ήθελες να παίζει στο Αθηναϊκό μετρό;
Ιταλοντίσκο.

-Ποιος είναι ο καλύτερος μήνας για την Αθήνα και ποιος για το Λος Άντζελες;
Νοέμβρης για την Αθήνα, Απρίλης για το Λος Άντζελες.

Ακούστε το On A Sunday Night

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News