Kάθε, πραγματικά, μεγάλη μπάντα αποτελείται από διαφορετικούς (μουσικούς) χαρακτήρες, που μπορεί να είναι από τους πιο βολικούς και easygoing μέχρι τους πιο εκνευριστικούς και σπαζαρχίδηδες.
Όλες όμως έχουν κάτι κοινό: σε κάθε μία υπάρχει ο «ήσυχος», ο «ήρεμος», ο σχεδόν απαθής τύπος που πάνω στην σκηνή κάνει σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Στους Who ήταν ο John Entwistle, στους Rolling Stones ο Charlie Watts και στους Beatles ο George.
Τον ρόλο αυτό στους Depeche Mode επιτελούσε επί 40 συναπτά έτη ο εκλιπών Andy Fletcher, ο οποίος έφυγε αιφνιδίως από την ζωή μόλις στα 60 του χρόνια, το απόγευμα της Πέμπτης.
Ο «Fletch», όπως ήταν το συντομογραφημένο του παρατσούκλι, δεν ήταν απλώς ένας εξαιρετικός μουσικός που έκρυβε την ικανότητά του αυτή (και την δεινότητα του στο να συνθέτει εξαιρετικά τραγούδια) πίσω από τόνους αυτοσαρκασμού και βρετανικού φλέγματος.
Ήταν η «κόλλα» που ένωνε τις, συχνά, τραχείς και έντονες διαφωνίες που είχαν ο Dave Gahan με τον Martin Gore, ειδικά μετά την οικειοθελή αποχώρηση του τέταρτου μέλους της μπάντας, του Alan Wilder, το 1995, μετά από πολλά χρόνια εσωτερικών συγκρούσεων ως προς την μουσική κατεύθυνση που θα έπαιρνε το συγκρότημα.
Και όχι μόνο η «κόλλα»: καθαρά και ξάστερα, ο συνδετικός αρμός όλου του depechemode-ικού οικοδομήματος, αυτός που στο τέλος της ημέρας θα μεσολαβούσε προκειμένου ο Gore με τον Gahan να συνέχιζαν να μιλάνε, να συνθέτουν και να αντέχουν, τέλος πάντων, ο ένας τον άλλον στο ίδιο δωμάτιο, προκειμένου το συγκρότημα από «ενεργό» να αποφύγει να βάλει τον διακόπτη στο «out of order».
«Ο Martin γράφει τα τραγούδια, ο Alan είναι εξαιρετικός μουσικός, ο Dave είναι ο τραγουδιστής μας και εγώ απλώς κωλοβαράω επί σκηνής», αυτοσαρκαζόταν χαρακτηριστικά μιλώντας στο ντοκιμαντέρ «101».
Ο «Φλετς» δεν ήταν ποτέ υπέρ της υπερβολής και των διαφόρων… φλερτ με ουσίες και οινοπνεύματα (αυτό ήταν δουλειά του Gahan), ούτε με την, φύσει και θέσει, μουσική και εικονιστική πρόκληση που φέρει στις πλάτες του, ως σχεδον απαραίτητο modus vivendi και operandi κάποιος που θεωρεί εαυτόν ως τον αδιαφιλονίκητο αρχηγό της μπάντας (αυτό ήταν δουλειά του Gore).
Ο «Φλετς» έπαιζε τα κίμπορντ του, μιλούσε, πάντα νηφάλιος και ψύχραιμος, σε συνεντεύξεις, έχοντας πάρει επ’ ώμου την μερίδα του λέοντος της προώθησης του κάθε άλμπουμ που κυκλοφορούσαν και στον ελεύθερο του χρόνο, ήταν γραμμένος σε μια λέσχη για σκάκι και έπαιζε σιμουλτανέ με τις ώρες, δίπλα σε φίλους και γνωστούς.
Και όποτε έβρισκε χρόνο, ήξερε ότι τον περίμενε μια θέση στο γήπεδο του Στάμφορντ Μπριτζ, προκειμένου να δει την αγαπημένη του ομάδα, την Τσέλσι. Δεν είχε προσωπικό «κουβούκλιο» (παρόλο που είχε την οικονομική δυνατότητα για κάτι τέτοιο). Απλώς του άρεσε να χώνεται μέσα στο πλήθος, ένας ανάμεσα σε πολλούς, και να παρακολουθεί τους «Μπλε». Ήσυχος και ήρεμος, πίνοντας την lager του και ανταλλάσσοντας, με απαράμιλλη στωικότητα, μόνο τις απολύτως απαραίτητες κουβέντες με τους γύρω του, όπως έκανε τόσα χρόνια, από την στιγμή της ίδρυσης της μπάντας, αρχικά ως Composition of Sound και κατόπιν ως Depeche Mode, το 1980, μέχρι πριν λίγες ώρες.
Δεν ξέρω αν υπάρχει ζωή για τους Mode δίχως τον Fletcher: είναι σαν να φύγει από την ζωή ο Chris Lowe των Pet Shop Boys. Συνεχίζεις; Μάλλον όχι.
Οπότε μέσα στις επόμενες εβδομάδες θα ξεκαθαρίσει και ο δρόμος που θα επιλέξουν να πάρουν τα δυο εναπομείναντα μέλη: New Life ή No Life.
