Το καλοκαίρι του 2024 μοιάζει με ένα άτυπο πεδίο μάχης της μουσικής έκφρασης, με τους άνδρες -όπως πάντα- στο προσκήνιο να αποπνέουν μια παραδοσιακή ματσίλα μέσα από ιστορικά πλέον beef, drill beats και ανά διαστήματα αιχμές κατά της Taylor Swift. Ωστόσο, το τελευταίο διάστημα αναδύεται ένα ελπιδοφόρο αντίθετο ρεύμα, το οποίο προκύπτει από μια νέα, ας πούμε, γεννιά καλλιτέχνιδων οι οποίες τοποθετούνται, κινούνται και διαχειρίζονται την εικόνα αλλά και το έργο τους με ενίοτε άβολους και μη συνηθισμένους τρόπους, σπάζοντας τις νόρμες που έχει ορίσει η πατριαρχική μουσική βιομηχανία για τις βασίλισσες που κάθονται στον θρόνο και την αυλή που τις κολακεύει για να πάρουν αργότερα την έγκριση της αντιγραφής (βλ. Taylor Swift, Beyoncé, Adele, Rihanna, Ariana Grande, Dua Lipa κ.α.).

Σε αυτό το νέο ρεύμα, που όλο και μεγενθύνεται σταδιακά, η τολμηρή ή και ατίθαση προσωπικότητα βρίσκει μεγάλη απήχηση σε μια γενιά που παλεύει με τη δυναμική των φύλων και την αυτογνωσία, η οποία φυσικά δεν έχει καμία σχέση με την παροπλισμένη, παρωχημένη και αποστασιοποιημένη από τις κοινωνικές μάχες προσέγγιση του ουτοπικού mindfulness. Επικεφαλείς αυτής της τάσης είναι πέντε καλλιτέχνιδες: η Sabrina Carpenter, η Chappell Roan, η Charli XCX, η Reneé Rapp και η Billie Eilish.

Η συγκεκριμένη Dream Team όχι μόνο επαναπροσδιορίζει την pop αλλά προκαλεί τα κοινωνικά πρότυπα και τις προσδοκίες της κοινωνίας με την αδιαπραγμάτευτη ατομικότητά της.

Sabrina Carpenter: Η πνευματώδης διάδοχος της Taylor Swift

Η Sabrina Carpenter, σε ηλικία μόλις 25 ετών, έχει διανύσει μια ενδιαφέρουσα πορεία, από αστέρι του Disney Channel σε ανερχόμενη pop δύναμη. Η πρόσφατη επιτυχία της επισφραγίζεται από το hit single “Espresso“, ένα κομμάτι που καθρεφτίζει έξυπνα τη δική του μεταδοτικότητα με τους σίγουρους για τον εαυτό της στίχους και την catchy μελωδία της Carpenter. Η παραγωγή του τραγουδιού, εμπλουτισμένη με disco-funk στοιχεία της δεκαετίας του ‘80, είναι ταυτόχρονα νοσταλγική και αναζωογονητικά σύγχρονη. Η ερμηνεία της Carpenter, με την παιχνιδιάρικη προφορά της και τους στίχους της, την τοποθετεί ως ένα σύγχρονο pop icon, που χρησιμοποιεί τη δύναμη της σεξουαλικότητάς της με μια συνειδητή ειρωνεία που βρίσκει ανταπόκριση στο κοινό της.

I can’t relate to desperation
My “give a fucks” are on vacation
And I got this one boy and he won’t stop calling
When they act this way, I know I got ’em

Μουσικά, η δουλειά της Carpenter χαρακτηρίζεται από το μείγμα της αεράτης, countrypolitan παραγωγής και της αιχμηρής, glitter τραγουδοποιίας. Το τελευταίο της single, “Please Please Please”, σε παραγωγή του Jack Antonoff, χρόνιου συνεργατή της Taylor Swift, αναδεικνύει την ικανότητά της να δημιουργεί αφηγήσεις που είναι βαθιά προσωπικές, αντιμετωπίζοντας με στιχουργική ευφυΐα την πολυπλοκότητα του να κάνεις σχέση όταν όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα επάνω σου – «I beg you, don’t embarrass me, motherfucker, oh». Η εξέλιξη της Carpenter από ένα αγαπημένο κορίτσι της Disney σε pop προβοκάτορα αντικατοπτρίζει την ευρύτερη τάση των νέων γυναικών στη μουσική βιομηχανία που δε φοβούνται να εξερευνήσουν τις πολύπλευρες ταυτότητές τους.

Charli XCX: Η επαναστάτρια της cyberpop

Η Charli XCX, η βασική αρχιτέκτονας της bratty συμπεριφοράς [σ.σ. ένα κακομαθημένο παιδί ή άτομο που συμπεριφέρεται άσχημα, ειδικά επειδή περιμένει να πάρει όλα όσα θέλει], είναι εδώ και καιρό πρωτοπόρος στην pop. Το έκτο στούντιο άλμπουμ της με τίτλο “Brat”, αποτελεί απόδειξη του πνεύματος και της άρνησής της να συμμορφωθεί με τις mainstream προσδοκίες και τάσεις. Τα επιθετικά, εμπνευσμένα rave beats του άλμπουμ συνδυάζονται με δυνατά ηχητικά εφέ και συνθεσάιζερ σε υψηλές συχνότητες, δημιουργώντας ένα χαοτικό αλλά γοητευτικό ηχοτοπίο που αμφισβητεί τις συμβατικές δομές της pop μουσικής.

That city sewer slut’s the vibe
Internationally recognized
I set the tone, it’s my design
And it’s stuck in your mind
Legacy is undebated
You gon’ jump if A. G. made it
If you love it, if you hate it
I don’t fucking care what you think

Θεματικά, το “Brat” εξερευνά τις πολυπλοκότητες του σύγχρονου φεμινισμού και της προσωπικής φιλοδοξίας, με τους στίχους της Charli XCX να εμβαθύνουν στις εμπειρίες της αντιπαλότητας, της φιλίας και της αυτογνωσίας. Κομμάτια όπως το “360” και το “Club Classics” («I wanna dance with George, I wanna dance to SOPHIE») αντιπαραθέτουν θέματα ηδονισμού με ενδοσκοπικούς συλλογισμούς για τις πιέσεις της φήμης και τις αντιφάσεις που συνυπάρχουν στην προσπάθεια τόσο για επιτυχία όσο και για προσωπική ολοκλήρωση. Σε τραγούδια όπως το “I Think About It All the Time”, η XCX αντιμετωπίζει τις πιθανές θυσίες του τρόπου ζωής της, εξετάζοντας την προοπτική της μητρότητας με ένα μείγμα φόβου και επιθυμίας («I think about it all the time / That I might run out of time / But I finally met my baby / And a baby might be mine»). Αυτό το μείγμα δυναμισμού και ευαλωτότητας ορίζει τη μοναδική θέση της XCX στον κόσμο της pop, απευθυνόμενη σε ένα άκρως ιντερνετικό κοινό που εκτιμά την αυθεντικότητα και τη γείωση στην πραγματικότητα.

Reneé Rapp: Το ειλικρινές, φουλ άβολο queer είδωλο

Η ανοδική φήμη της Reneé Rapp έγινε ραγδαία, τροφοδοτούμενη κυρίως από την ακατέργαστη ειλικρίνειά της και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της LGBTQ+ κοινότητας. Ο ρόλος της ως Regina George στην κινηματογραφική μεταφορά του “Mean Girls” της έφερε ευρεία αναγνώριση, αλλά είναι η αφιλτράριστη προσωπικότητά της που έχει πραγματικά γοητεύσει. Η παρουσία της Rapp στα social media χαρακτηρίζεται από ωμή αλήθεια και μια χιουμοριστική προσέγγιση σε σοβαρά θέματα, από τον μισογυνισμό μέχρι το body positivity – η Rapp δε σπαταλά τον χρόνο της μιλώντας με σοβαροφάνεια.

Το ντεμπούτο άλμπουμ της “Snow Angel”, αναδεικνύει την ευελιξία της ως καλλιτέχνιδα, συνδυάζοντας επιρροές από την pop, τη rock και το R&B – μπορεί όχι πάντα πετυχημένα, αλλά η προσπάθεια είναι αξιοσημείωτη. Κομμάτια όπως το “Tummy Hurts” αποκαλύπτουν την ικανότητα της Reneé Rapp να μιλάει για ερωτικές απογοητεύσεις με πιασάρικες μελωδίες.

Now my tummy hurts, he’s in love with her
But for what it’s worth
They’d make beautiful babies
And raise ’em up to be a couple of
Fucking monsters, like their mother and their father
Eventually, 2043
Someone’s gonna hurt their little girl like their daddy hurt me

Η ειλικρινής φύση της επεκτείνεται και στις εμφανίσεις της, όπου συχνά χρησιμοποιεί το Instagram για να υποστηρίξει την κοινωνική δικαιοσύνη και να αμφισβητήσει καταπιεστικά συστήματα. Είτε καταγγέλλει την μισογυνιστική συμπεριφορά είτε εκφράζει την απροκάλυπτη αγάπη της για την Megan Thee Stallion, η Rapp ενσαρκώνει μια νέα γενιά καλλιτεχνών που δε φοβούνται να επιδιώξουν την αυθεντικότητα και την αλλαγή.

Chappell Roan: Το αμφιλεγόμενο queerness

Η πορεία της Chappell Roan από ένα κορίτσι της μικρής πόλης του Μιζούρι σε μια ανερχόμενη pop παρουσία σημαδεύτηκε από τον τολμηρό εναγκαλισμό της με το queerness και τη θεατρικότητα. Η μουσική της Roan, η οποία περιγράφεται ως ένα μείγμα πειραματικής synth-pop, αντλεί έμπνευση από την πρώιμη Madonna, ωστόσο το στιχουργικό της περιεχόμενο είναι βαθιά προσωπικό και συγκρουσιακό. Το ντεμπούτο άλμπουμ της, “The Rise and Fall of a Midwest Princess”, που κυκλοφόρησε το 2023, αποτυπώνει τον αγώνα και τον θρίαμβό της πάνω στις κοινωνικές και οικογενειακές προσδοκίες.

Το single της Roan που έκανε μεγάλη επιτυχία, το “Pink Pony Club“, ανατρέπει τα παραδοσιακά μοτίβα της country μουσικής, αφηγούμενο την απόδρασή της από την αγροτική ζωή στο απελευθερωτικό χάος της πόλης – «And I heard that there’s a special place / Where boys and girls can all be queens every single day». Η στίχοι της συχνά πραγματεύονται τις εμπειρίες της με τη συντηρητική οικογένειά της και την απογοήτευσή της από τα κοινωνικά πρότυπα. Το “Good Luck, Babe!”, για παράδειγμα, είναι ένα καυστικό σχόλιο για την άρνηση και την καταπίεση που αντιλαμβάνεται στους συνομηλίκους της, ιδιαίτερα εκείνους που παλεύουν με τη δική τους σεξουαλική ταυτότητα.

You can kiss a hundred boys in bars
Shoot another shot, try to stop the feeling
You can say it’s just the way you are
Make a new excuse, another stupid reason
Good luck, babe (well, good luck), well, good luck, babe (well, good luck)

Οι ζωντανές εμφανίσεις της Chappell Roan, που χαρακτηρίζονται από τα εντυπωσιακά κοστούμια και τολμηρές δηλώσεις, εδραιώνουν τη θέση της ως ακόμα μία προβοκατόρισσα στο pop τοπίο της εποχής μας.

Billie Eilish: Η 22 χρονών βετεράνος προβοκατόρισσα

Η καριέρα της Billie Eilish, αν και βρίσκεται ακόμα στα πρώτα της στάδια βάσει της ηλικίας της, έχει ήδη αφήσει ανεξίτηλο σημάδι στη μουσική βιομηχανία. Γνωστή για το ιδιαίτερο στυλ της και τις δηλώσεις της, η Eilish συνεχίζει να ξεπερνά τα όρια τόσο μουσικά όσο και πολιτιστικά. Οι τελευταίες της προσπάθειες, συμπεριλαμβανομένου του τελευταίου άλμπουμ της “Hit Me Hard and Soft”, το οποίο έχει λάβει ανάμεικτες κριτικές, και του τραγουδιού “What Was I Made For?” από το soundtrack της Barbie, το οποίο είχε αποσπάσει τις καλύτερες κριτικές και σημαντικά βραβεία (Όσκαρ, Χρυσές Σφαίρες), αναδεικνύουν την ικανότητά της να συνδυάζει ενδοσκοπικούς στίχους με στοιχειωμένες μελωδίες.

Η δημόσια προσωπικότητα της Billie Eilish είναι εξίσου μέρος της καλλιτεχνικής της δημιουργίας με τη μουσική της. Οι πρόσφατες συνεντεύξεις της, όπου έχει συζητήσει ανοιχτά θέματα από την περιβαλλοντική βιωσιμότητα μέχρι την προσωπική ενδυνάμωση και την αυτοικανοποίηση, αποδεικνύουν ότι θέλει να χρησιμοποιεί το βήμα που της δίνεται για καλό, ουσιαστικό σκοπό. Παρά το νεαρό της ηλικίας της, η Eilish έχει καλλιεργήσει μια ώριμη και στοχαστική προσέγγιση στην καριέρα της, κερδίζοντας μια θέση ανάμεσα στους πιο σεβαστούς καλλιτέχνες της γενιάς της. Η ικανότητά της να αντιμετωπίζει τις πιέσεις της φήμης διατηρώντας την καλλιτεχνική της ακεραιότητα αποτελεί έμπνευση για πολλούς νέους καλλιτέχνες που προσπαθούν να βρουν τη δική τους φωνή σε μια πολυπληθή, ανδροκρατούμενη βιομηχανία.

Man, am I the greatest
My congratulations
All my love and patience
All my admiration
All the times I waited
For you to want me naked
Made it all look painless
Man, am I the greatest