Είναι πραγματικά δύσκολο να πάρεις ένα ούτως ή άλλως σπουδαίο τραγούδι και να τού κάνεις μια εξίσου τιμητική διασκευή.
Οι παρακάτω είναι 23 απ’ τις σημαντικότερες διασκευές σε γνωστά τραγούδια που ηχογραφήθηκαν ποτέ: όλες τους διαθέτουν όχι μόνο τολμηρή ματιά και προσέγγιση, αλλά και μια προσωπικότητα εφάμιλλη του αρχικού κομματιού.
Bangles – A Hazy Shade of Winter (1987) (orig. Simon and Garfunkel, 1968)
Το αρχικό κομμάτι είναι υπέροχο, αλλά κινείται στο γνωστό folk μέτρο των S&G. Όταν το πήραν οι Bangles του έδωσαν ακόμη περισσότερη «ψυχή» και αρκετή ’80s σπίντα ώστε να συμπεριληφθεί στο soundtrack της κινηματογραφικής μεταφοράς του «Less Than Zero», του σπουδαίου βιβλίου του Bret Easton Ellis.
The Fall – Lost In Music (1993) (orig. Sister Sledge, 1979)
Έτσι θα έπρεπε να γίνονται οι διασκευές, από διαφορετικές, υφολογικά, μπάντες: να, εδώ οι post-punk Μανκουνιανοί πιάνουν έναν από τους ύμνους της ντίσκο και του αλλάζουν τα φώτα – προς το καλύτερο.
t.a.T.u. – How Soon Is Now? (2003) (orig. The Smiths, 1985)
Ο οποιοσδήποτε «Σμιθικός» εκεί έξω δεν γίνεται να μην παραδεχτεί πως η ηχητική «παρενόχληση» που δέχτηκε το εν λόγω τραγούδι απ΄τις δυο Ρωσίδες πριν ακριβώς 20 χρόνια ήταν απολύτως μέσα στο περιρρέον κλίμα της εποχής.
Nirvana – Τhe Man Who Sold the World (1994) (orig. David Bowie, 1970)
Το αρχικό είναι ένα ημι-ξεχασμένο κομμάτι του Λεπτού Λευκού Δούκα απ’ το «βαρυμεταλλικό» παρελθόν του στις αρχές των ’70. Η διασκευή είναι απλώς συγκλονιστική και δείχνει την ψυχή που διέθετε ο μακαρίτης ο Cobain.
Fischerspooner – The 15th (2001) (orig. Wire, 1979)
To πρωτότυπο είναι ένας ποστ-πανκ παιάνας πολλών οκτανίων, η διασκευή του ντουετου απ’ τη Νέα Υόρκη όμως του βγάζει κάθε πανκ, κιθαριστική ρίζα που διαθέτει και το φορτώνει με κίμπορντ και σίνθια, κάνοντάς το αγνώριστο προς το καλύτερο.
Devo – Satisfaction (I Can’t Get Me No) (1978) (orig. The Rolling Stones, 1965)
Μια διασκευή-παρωδία του cock-rock ύμνου των Stones, περασμένη μέσα απ’ το new wave φίλτρο (με λίγη από «μαύρο», φανκ ρυθμό) ενός απ’ τα σημαντικότερα συγκροτήματα όλων των εποχών.
Jimi Hendrix – All Along The Watchtower (1968) (orig. Bob Dylan, 1967)
Η πρώτη πραγματικά σπουδαία διασκευή όλων των εποχών, απογυμνώνει ένα φολκ κομμάτι απ’ τη lo-fi ενέργεια του και το μετατρέπει σε έναν κιθαριστικο ύμνο. Πλέον, σχεδόν κανείς δεν θυμάται σε ποιο άλμπουμ του Bob Dylan είναι το πρωτότυπο. (απάντηση: στο «John Wesley Harding»).
Soft Cell – Tainted Love (1981) (orig. Gloria Jones, 1964)
Η Gloria Jones (μετέπειτα σύζυγος του Marc Bolan) το είχε κρατήσει σε χαμηλές, Stax ταχύτητες, με το μουσικό ταχύμετρο να μην ανεβαίνει ποτέ πάνω απ’ τη δεύτερη. Οι Marc Almond και Dave Ball το έκαναν ευρύτερα γνωστό και πλέον είναι ένα απ’ τα 10-15 πιο χαρακτηριστικά ποπ τραγούδια των ‘80s.
Pet Shop Boys – Always On My Mind (1987) (orig. Elvis Presley, 1972)
Η dance-pop των κ.κ. Tennant & Lowe ήταν ανέκαθεν εξαιρετικά γοητευτική, εδώ όμως φτάνει στο απόγειο του bombasticness της, με μια Ηi-NRG διασκευή που ασφαλώς θα εκνεύριζε τον Elvis και την αρχική, μελιστάλαχτη απόδοση του.
Jeff Buckley – Hallelujah (1994) (orig. Leonard Cohen, 1984)
Όχι πως το πρωτότυπο του Cohen είναι μέτριο, ήμαρτον δηλαδή, για το Λεονάρδο μιλάμε, απλώς ο Buckley Jr. το έφερε ξανά στην επικαιρότητα, δίνοντας του μια πιο δραματική ερμηνεία, που συνέπεσε, άλλωστε και με τον τραγικό του θάνατο, λίγους μήνες μετά.
R.E.M. – First We Take Manhattan (1991) (orig. Leonard Cohen, 1988)
Ακόμη μια εξαιρετική διασκευή σε τραγούδι του Καναδού τραγουδοποιού, που μάλιστα έτυχε της εκτίμησης και του ίδιου του Cohen, ο οποίος επικοινώνησε με το συγκρότημα από την Τζόρτζια των ΗΠΑ, προκειμένου να του δώσει συγχαρητήρια.
Johnny Cash – Hurt (2002) (orig. Nine Inch Nails, 1994)
Με τα χέρια κάτω, hands down δηλαδή, μια απ’ τις καλύτερες και πιο ψυχικά μεστές διασκευές όλων των εποχών. Ο Κας αντικρίζει τον επικείμενο θάνατό του έχοντας το καλύτερο δυνατό σάουντρακ.
Saint Etienne – Only Love Can Break Your Heart (1990) (orig. Neil Young, 1970)
Οι κ.κ. Bob Stanley, Pete Wiggs και η αρχική τραγουδίστρια των Saint Etienne, Moira Lambert σε ασκήσεις ρυθμικού ύφους πάνω σε ένα απ’ τα λιγότερο γνωστά τραγούδια του Young. Εκατό τοις εκατό χορευτική χαρμολύπη.
This Mortal Coil – Song to the Siren (1983) (orig. Tim Buckley, 1970)
Το πρώτο, ιστορικό single της σπουδαίας δισκογραφικής εταιρίας 4AD βρίσκει την Elizabeth Fraser των Cocteau Twins να δίνει τη χαριστική βολή σε ένα απ’ τα γνωστότερα κομμάτια του Tim Buckley, κάνοντας, επιτέλους, ακόμη πιο ευρύτερα γνωστό το έργο του Αμερικανού τραγουδοποιού στην πατρίδα της, την Αγγλία.
Happy Mondays – Step On (1990) (orig. John Kongos, 1971)
Το πρωτότυπο είναι το τραγούδι του νοτιοαφρικανού τραγουδιστή John Kongos, το οποίο υπέπεσε στην αντίληψη του Shaun Ryder και πλέον μιλάμε για μια ακόμη διασκευή που ξεπέρασε παρασάγγες την αρχική βερσιόν.
Klaxons – It’s Not Over Yet (2007) (orig. Grace, 1995)
Ένα χορευτικό, house κομμάτι των μέσων της δεκαετίας του ’90 γίνεται πλαστελίνη στα ικανά χέρια και τις κονσόλες του αγγλικού αυτού electro συγκροτήματος. Τι κρίμα που οι Klaxons δεν έφτασαν ποτέ ξανά, έκτοτε, σε παρόμοια επίπεδα ποιοτικής επιτυχίας.
Pixies – Winterlong (1989) (orig. Neil Young, 1977)
Μια surf pop διασκευή σε Neil Young και αυτή τη φορά ηθικοί και πρακτικοί αυτουργοί είναι οι Pixies, που του δίνουν άλλον αέρα, με αυτές τις κλασικές boy-girl φωνητικές αρμονίες του Black Francis και της Kim Deal.
Death In Vegas – So You Say You Lost Your Baby (2002) (orig. Gene Clark, 1967)
Ο Paul Weller βάζει ψυχή και σώμα και οι Death In Vegas αναλαμβάνουν όλα τα υπόλοιπα, από ορχήστρες μέχρι έγχορδα, σε μια από τις συγκλονιστικότερες διασκευές των τελευταίων είκοσι ετών.
William Shatner – Rocket Man (I Think it’s Going to Be a Long, Long Time) (1978) (orig. Elton John, 1972)
Άπαιχτη διασκευή, απ’ αυτές που λέμε one of a kind, κυριότητας του William Shatner, επενδυμένη με τα κλασικά «μισά σε απαγγελία, μισά σε τραγούδι» φωνητικά του τέως κινηματογραφικού κυβερνήτη του Star Trek, τα οποία τον έκαναν διάσημο.
Aretha Franklin – Respect (1967) (orig. Otis Redding, 1965)
Το αρχικό του Otis Redding ήταν ένα απ’ τα πιο βραδύκαυστα κομμάτια που τραγούδησε ποτέ αυτός ο soul γίγαντας, το οποίο ευτυχώς στα χέρια και το μαγικό λαρύγγι της Aretha απέκτησε τη δική του, φεμινιστική, προσωπικότητα.
Sisters Of Mercy – Gimme Shelter (1983) (orig. Rolling Stones, 1969)
Σιγά μην έλειπαν οι Sisters από μια τέτοια λίστα. Ο Αντριου ο Ελντριτς άλλωστε έχει παραδώσει εδώ και 40 χρόνια τα διαπιστευτήριά του σε σκοτεινά επιτυχημένες διασκευές τραγουδιών άλλων καλλιτεχνών ή μπαντών.
Sex Pistols – My Way (1978) (orig. Frank Sinatra, 1969)
Όχι μόνο κατάφερε να παρωδήσει εύστοχα τον Sinatra, αλλά επίσης, με τους στίχους του, εν μέρει αλλαγμένους, κατόρθωσε να περάσει τη βέβηλη ατάκα «You cunt / I’m not a queer» μέσα στο βρετανικό Top 10.
Talking Heads – Take Me To The River (1978) (orig. Al Green, 1974)
Ένα απ’ τα πιο μπλουζιάρικα κομμάτια του αιδεσιμότατου Al Green σε μια new wave διασκευή απ’ το κορυφαίο νεοκυματικό νεοϋορκέζικο συγκρότημα. Επίσης, μια ακόμη διασκευή έτη φωτός μπροστά απ’ το πρωτότυπο.
Είναι πραγματικά δύσκολο να πάρεις ένα ούτως ή άλλως σπουδαίο τραγούδι και να τού κάνεις μια εξίσου τιμητική διασκευή.
Οι παρακάτω είναι 23 απ’ τις σημαντικότερες διασκευές σε γνωστά τραγούδια που ηχογραφήθηκαν ποτέ: όλες τους διαθέτουν όχι μόνο τολμηρή ματιά και προσέγγιση, αλλά και μια προσωπικότητα εφάμιλλη του αρχικού κομματιού.
Bangles – A Hazy Shade of Winter (1987) (orig. Simon and Garfunkel, 1968)
Το αρχικό κομμάτι είναι υπέροχο, αλλά κινείται στο γνωστό folk μέτρο των S&G. Όταν το πήραν οι Bangles του έδωσαν ακόμη περισσότερη «ψυχή» και αρκετή ’80s σπίντα ώστε να συμπεριληφθεί στο soundtrack της κινηματογραφικής μεταφοράς του «Less Than Zero», του σπουδαίου βιβλίου του Bret Easton Ellis.
The Fall – Lost In Music (1993) (orig. Sister Sledge, 1979)
Έτσι θα έπρεπε να γίνονται οι διασκευές, από διαφορετικές, υφολογικά, μπάντες: να, εδώ οι post-punk Μανκουνιανοί πιάνουν έναν από τους ύμνους της ντίσκο και του αλλάζουν τα φώτα – προς το καλύτερο.
t.a.T.u. – How Soon Is Now? (2003) (orig. The Smiths, 1985)
Ο οποιοσδήποτε «Σμιθικός» εκεί έξω δεν γίνεται να μην παραδεχτεί πως η ηχητική «παρενόχληση» που δέχτηκε το εν λόγω τραγούδι απ΄τις δυο Ρωσίδες πριν ακριβώς 20 χρόνια ήταν απολύτως μέσα στο περιρρέον κλίμα της εποχής.
Nirvana – Τhe Man Who Sold the World (1994) (orig. David Bowie, 1970)
Το αρχικό είναι ένα ημι-ξεχασμένο κομμάτι του Λεπτού Λευκού Δούκα απ’ το «βαρυμεταλλικό» παρελθόν του στις αρχές των ’70. Η διασκευή είναι απλώς συγκλονιστική και δείχνει την ψυχή που διέθετε ο μακαρίτης ο Cobain.
Fischerspooner – The 15th (2001) (orig. Wire, 1979)
To πρωτότυπο είναι ένας ποστ-πανκ παιάνας πολλών οκτανίων, η διασκευή του ντουετου απ’ τη Νέα Υόρκη όμως του βγάζει κάθε πανκ, κιθαριστική ρίζα που διαθέτει και το φορτώνει με κίμπορντ και σίνθια, κάνοντάς το αγνώριστο προς το καλύτερο.
Devo – Satisfaction (I Can’t Get Me No) (1978) (orig. The Rolling Stones, 1965)
Μια διασκευή-παρωδία του cock-rock ύμνου των Stones, περασμένη μέσα απ’ το new wave φίλτρο (με λίγη από «μαύρο», φανκ ρυθμό) ενός απ’ τα σημαντικότερα συγκροτήματα όλων των εποχών.
Jimi Hendrix – All Along The Watchtower (1968) (orig. Bob Dylan, 1967)
Η πρώτη πραγματικά σπουδαία διασκευή όλων των εποχών, απογυμνώνει ένα φολκ κομμάτι απ’ τη lo-fi ενέργεια του και το μετατρέπει σε έναν κιθαριστικο ύμνο. Πλέον, σχεδόν κανείς δεν θυμάται σε ποιο άλμπουμ του Bob Dylan είναι το πρωτότυπο. (απάντηση: στο «John Wesley Harding»).
Soft Cell – Tainted Love (1981) (orig. Gloria Jones, 1964)
Η Gloria Jones (μετέπειτα σύζυγος του Marc Bolan) το είχε κρατήσει σε χαμηλές, Stax ταχύτητες, με το μουσικό ταχύμετρο να μην ανεβαίνει ποτέ πάνω απ’ τη δεύτερη. Οι Marc Almond και Dave Ball το έκαναν ευρύτερα γνωστό και πλέον είναι ένα απ’ τα 10-15 πιο χαρακτηριστικά ποπ τραγούδια των ‘80s.
Pet Shop Boys – Always On My Mind (1987) (orig. Elvis Presley, 1972)
Η dance-pop των κ.κ. Tennant & Lowe ήταν ανέκαθεν εξαιρετικά γοητευτική, εδώ όμως φτάνει στο απόγειο του bombasticness της, με μια Ηi-NRG διασκευή που ασφαλώς θα εκνεύριζε τον Elvis και την αρχική, μελιστάλαχτη απόδοση του.
Jeff Buckley – Hallelujah (1994) (orig. Leonard Cohen, 1984)
Όχι πως το πρωτότυπο του Cohen είναι μέτριο, ήμαρτον δηλαδή, για το Λεονάρδο μιλάμε, απλώς ο Buckley Jr. το έφερε ξανά στην επικαιρότητα, δίνοντας του μια πιο δραματική ερμηνεία, που συνέπεσε, άλλωστε και με τον τραγικό του θάνατο, λίγους μήνες μετά.
R.E.M. – First We Take Manhattan (1991) (orig. Leonard Cohen, 1988)
Ακόμη μια εξαιρετική διασκευή σε τραγούδι του Καναδού τραγουδοποιού, που μάλιστα έτυχε της εκτίμησης και του ίδιου του Cohen, ο οποίος επικοινώνησε με το συγκρότημα από την Τζόρτζια των ΗΠΑ, προκειμένου να του δώσει συγχαρητήρια.
Johnny Cash – Hurt (2002) (orig. Nine Inch Nails, 1994)
Με τα χέρια κάτω, hands down δηλαδή, μια απ’ τις καλύτερες και πιο ψυχικά μεστές διασκευές όλων των εποχών. Ο Κας αντικρίζει τον επικείμενο θάνατό του έχοντας το καλύτερο δυνατό σάουντρακ.
Saint Etienne – Only Love Can Break Your Heart (1990) (orig. Neil Young, 1970)
Οι κ.κ. Bob Stanley, Pete Wiggs και η αρχική τραγουδίστρια των Saint Etienne, Moira Lambert σε ασκήσεις ρυθμικού ύφους πάνω σε ένα απ’ τα λιγότερο γνωστά τραγούδια του Young. Εκατό τοις εκατό χορευτική χαρμολύπη.
This Mortal Coil – Song to the Siren (1983) (orig. Tim Buckley, 1970)
Το πρώτο, ιστορικό single της σπουδαίας δισκογραφικής εταιρίας 4AD βρίσκει την Elizabeth Fraser των Cocteau Twins να δίνει τη χαριστική βολή σε ένα απ’ τα γνωστότερα κομμάτια του Tim Buckley, κάνοντας, επιτέλους, ακόμη πιο ευρύτερα γνωστό το έργο του Αμερικανού τραγουδοποιού στην πατρίδα της, την Αγγλία.
Happy Mondays – Step On (1990) (orig. John Kongos, 1971)
Το πρωτότυπο είναι το τραγούδι του νοτιοαφρικανού τραγουδιστή John Kongos, το οποίο υπέπεσε στην αντίληψη του Shaun Ryder και πλέον μιλάμε για μια ακόμη διασκευή που ξεπέρασε παρασάγγες την αρχική βερσιόν.
Klaxons – It’s Not Over Yet (2007) (orig. Grace, 1995)
Ένα χορευτικό, house κομμάτι των μέσων της δεκαετίας του ’90 γίνεται πλαστελίνη στα ικανά χέρια και τις κονσόλες του αγγλικού αυτού electro συγκροτήματος. Τι κρίμα που οι Klaxons δεν έφτασαν ποτέ ξανά, έκτοτε, σε παρόμοια επίπεδα ποιοτικής επιτυχίας.
Pixies – Winterlong (1989) (orig. Neil Young, 1977)
Μια surf pop διασκευή σε Neil Young και αυτή τη φορά ηθικοί και πρακτικοί αυτουργοί είναι οι Pixies, που του δίνουν άλλον αέρα, με αυτές τις κλασικές boy-girl φωνητικές αρμονίες του Black Francis και της Kim Deal.
Death In Vegas – So You Say You Lost Your Baby (2002) (orig. Gene Clark, 1967)
Ο Paul Weller βάζει ψυχή και σώμα και οι Death In Vegas αναλαμβάνουν όλα τα υπόλοιπα, από ορχήστρες μέχρι έγχορδα, σε μια από τις συγκλονιστικότερες διασκευές των τελευταίων είκοσι ετών.
William Shatner – Rocket Man (I Think it’s Going to Be a Long, Long Time) (1978) (orig. Elton John, 1972)
Άπαιχτη διασκευή, απ’ αυτές που λέμε one of a kind, κυριότητας του William Shatner, επενδυμένη με τα κλασικά «μισά σε απαγγελία, μισά σε τραγούδι» φωνητικά του τέως κινηματογραφικού κυβερνήτη του Star Trek, τα οποία τον έκαναν διάσημο.
Aretha Franklin – Respect (1967) (orig. Otis Redding, 1965)
Το αρχικό του Otis Redding ήταν ένα απ’ τα πιο βραδύκαυστα κομμάτια που τραγούδησε ποτέ αυτός ο soul γίγαντας, το οποίο ευτυχώς στα χέρια και το μαγικό λαρύγγι της Aretha απέκτησε τη δική του, φεμινιστική, προσωπικότητα.
Sisters Of Mercy – Gimme Shelter (1983) (orig. Rolling Stones, 1969)
Σιγά μην έλειπαν οι Sisters από μια τέτοια λίστα. Ο Αντριου ο Ελντριτς άλλωστε έχει παραδώσει εδώ και 40 χρόνια τα διαπιστευτήριά του σε σκοτεινά επιτυχημένες διασκευές τραγουδιών άλλων καλλιτεχνών ή μπαντών.
Sex Pistols – My Way (1978) (orig. Frank Sinatra, 1969)
Όχι μόνο κατάφερε να παρωδήσει εύστοχα τον Sinatra, αλλά επίσης, με τους στίχους του, εν μέρει αλλαγμένους, κατόρθωσε να περάσει τη βέβηλη ατάκα «You cunt / I’m not a queer» μέσα στο βρετανικό Top 10.
Talking Heads – Take Me To The River (1978) (orig. Al Green, 1974)
Ένα απ’ τα πιο μπλουζιάρικα κομμάτια του αιδεσιμότατου Al Green σε μια new wave διασκευή απ’ το κορυφαίο νεοκυματικό νεοϋορκέζικο συγκρότημα. Επίσης, μια ακόμη διασκευή έτη φωτός μπροστά απ’ το πρωτότυπο.
