Βρισκόμαστε στο 1988. Ένας 25χρονος που θέλει να «χωθεί» πάση θυσία στο Χόλιγουντ, παίρνει μια από τις πρώτες του δουλειές, υποδυόμενος έναν σωσία του Ελβις Πρίσλεϊ στο 6ο επεισόδιο της 4ης σεζόν της σειράς «Golden Girls» ή «Τα Χρυσά Κορίτσια» (είναι ο τύπος με το λευκό σακάκι, στην πίσω σειρά, όπως θα δείτε στο βίντεο παρακάτω).
Ο Κουέντιν Ταραντίνο είναι ίσως ο πρώτος αμιγώς πανκ σκηνοθέτης: ένας τύπος που δεν πήγε σε σχολή θεάτρου, δεν σπούδασε σινεμά και δεν έμαθε να σκηνοθετεί σπουδάζοντας την τέχνη σε ακαδημαϊκό επίπεδο.
Απλά ξεκίνησε να ασχολείται με αυτό, καθαρά λόγω υπέρμετρης και παράφορης αγάπης, και ο δρόμος τον έβγαλε (καθόλου τυχαία και πολύ υπολογισμένα) να σκηνοθετήσει μερικές από τις καλύτερες ταινίες της τελευταίας 30ετίας.
Από την πρώτη του ταινία, το 1992 μέχρι την τελευταία του, ο Ταραντίνο κατάφερε, μεταξύ άλλων, να: συστήσει το σινεμά του Χονγκ Κονγκ στο Χόλιγουντ, να σκηνοθετήσει ταινίες με θέμα την εκδίκηση των φυλετικά και σεξιστικά καταπιεσμένων (την «Νύφη» και τον «Τζάνγκο»), να κλέψει αβέρτα κουβέρτα από μια σπουδαία ασιατική ταινία (Lady Snowblood του 1973) για να κάνει μια ακόμη σημαντικότερη ταινία (Kill Bill).
Επίσης, να κάνει την επιμέλεια κάποιων από τα καλύτερα σάουντρακ της τελευταίας 30ετίας, να μας θυμίσει τραγούδια χαμένα στη λήθη του χωροχρόνου, να ασχοληθεί επί ένα πεντάλεπτο με την ανατομία ενός στρούντελ, να ανακαλύψει τον πιο versatile και «ελβετικό σουγιά» ηθοποιό του 21ου αιώνα (Κριστόφ Βαλτς) και να κάνει τουλάχιστον 5-6 ταινίες αναφοράς για μελλοντική χρήση στις σχολές σινεμά.
Ένας από τους σπουδαιότερους auteur όλων των εποχών γεννήθηκε σαν σήμερα, πριν 60 χρόνια, στη πόλη Νόξβιλ του Τενεσί και εμείς βλέπουμε και ξαναβλέπουμε τις καλύτερες στιγμές της φιλμογραφίας του, βαθμολογώντας, σε αξιολογική σειρά, τις πέντε καλύτερες ταινίες του, από το Νο5 μέχρι το Νο1.
5. Jackie Brown (1997)
Ό,τι έκανε τρία χρόνια νωρίτερα με τις καριέρες του Bruce Willis και του John Travolta στο «Pulp Fiction», το κάνει εδώ ο Ταραντίνο με την Pam Grier, την οποία βγάζει από την κινηματογραφική αφάνεια -και, εν μέρει, την σινεφίλ ανυποληψία με την οποία την κληροδότησαν, εντελώς άδικα, οι ταινίες τύπου blaxploitation που έκανε 20-25 χρόνια νωρίτερα. Οι έξοχοι Robert Forster και Samuel L. Jackson την συνοδεύουν ιδανικά σε μια ταινία η οποία αδικήθηκε κατάφωρα καθώς ακολούθησε τα «Pulp Fiction» και «Reservoir Dogs» και θεωρήθηκε έως και… «flop», δηλαδή αποτυχία.
4. Kill Bill: Volume 1 (2003)
Από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά σοκ της ζωής μου, όταν είδα αυτή την ταινία στο σινεμά, ακριβώς 20 χρόνια πριν: ο τρόπος που ο Ταραντίνο συμπλέκει και συνδυάζει διαφορετικά στιλ κινηματογράφησης και αφήγησης του σεναρίου αγγίζει το τέλειο. Επίσης, συνεχίζει να κάνει αυτό που κάνει καλύτερα από όλους τους συναδέλφους του, δηλαδή να κλέβει ανερυθρίαστα από αυτούς, αλλά επειδή είναι μέγας μάστορας, να εγκολπώνει στο «κλέψιμό» του και τόσα δικά του πρωτότυπα στοιχεία, που τελικά η κλεψιά να μην φαίνεται καν. Κλέβει ασιατικό σινεμά, κλέβει Brian De Palma (την σεκάνς με την Darryl Hannah στο νοσοκομείο) και κλέβει γενικά ό,τι βρει, μέχρι και από anime – αλλά το κάνει άψογα.
3. Pulp Fiction (1994)
Ταινία γεμάτη με σκηνές και σεκάνς που πλέον αποτελούν κανόνα και ορίζουν το «κλασικό» – ευτυχώς η επιτροπή του Φεστιβάλ των Καννών το κατάλαβε και την επιβράβευσε. Ο χορός της Ούμα με τον Τραβόλτα, το overdose της Θέρμαν και η ένεση στην καρδιά της, η honeybunny ληστεία των Tim Roth και Amanda Plummer της αρχής, ο Τραβόλτα με τον Τζάκσον στην πιο αστεία αυτοκινητιστική δολοφονία όλων των εποχών, το ρολόι του Μπρους Γουίλις, ό,τι και αν θυμηθείς από την ταινία αυτή, που κλείνει, οσονούπω, τα 30 της χρόνια (πότε πέρασαν;), είναι αξιομνημόνευτο. Το pop-culture σινεμά σε μια από τις καλύτερες στιγμές του.
2. Reservoir Dogs (1992)
Μια παρανοϊκή στιχομυθία με επίκεντρο το «Like A Virgin» της Μadonna, ένας τύπος που αρνείται να αφήσει φιλοδώρημα, μια ληστεία που πάει στραβά, πολύ αίμα, μια ομάδα μικροκακοποιών με «χρωματικά» ονόματα, ένας πραγματικός φυλακόβιος μέσα στο cast (ο φανταστικός Lawrence Tierney), ακόμη περισσότερο αίμα, ένα κομμένο αυτί μπάτσου, ένα ματωμένο κάθισμα αυτοκινήτου, μια μικρή, πράσινη τσάντα στο πρώτο από τα πολλά εκπληκτικά σάουντρακ που θα ακολουθούσαν, μια υπέροχα χορογραφημένη μονομαχία με όπλα, και άλλο αίμα. Ο Ταραντίνο με ένα τρομακτικά καλογραμμένο σενάριο μάς ανακοινώνει την άφιξή του και ουσιαστικά (επαν)εφευρίσκει τη «Νέα Βία» στο low budget σινεμά, με τον ίδιο τρόπο που ο Κρόνενμπεργκ εφηύρε τη «Νέα Σάρκα». Και όλα αυτά συνοδεία του υπέροχου τραγουδιού «Little Green Bag» ων Ολλανδών George Baker Selection από το μακρινό 1970.
1. Inglourious Basterds (2009)
Ο Ταραντίνο στην πιο ώριμη στιγμή της καριέρας του μάς προσφέρει ένα τρίωρο οπτικοακουστικό αριστούργημα γεμάτο με σκηνές αναφοράς -μια χορταστικά διασκεδαστική ταινία που βλέπεις και ξαναβλέπεις δίχως να βαριέσαι ποτέ.
Αν στο «Kill Bill» ο Ταραντίνο έκλεβε από τους συναδέλφους του, σε αυτή την ταινία κλέβει μέχρι και τον… ίδιο του τον εαυτό, χορογραφώντας μια ακόμη μυθική μονομαχία με πιστόλια, στα πρότυπα του φινάλε του Reservoir Dogs, αυτή τη φορά όμως ανάμεσα σε Ναζί και Συμμάχους (που υποδύονται τους Ναζί).
Το «Cat People» ξαναγίνεται επιτυχία και, ως μεγάλος κινηματογραφικός «προπονητής», ο Κουέντιν μάς συστήνει το ταλέντο που ονομάζεται Κριστόφ Βαλτς, αλλά και τον υπέροχο Μάικλ Φασμπέντερ. Και ξερό ψωμί.
Μια ταινία που, αν υπήρχε δικαιοσύνη στο κόσμο του σινεμά, θα έπρεπε να βαθμολογείται με 11/10.
Βρισκόμαστε στο 1988. Ένας 25χρονος που θέλει να «χωθεί» πάση θυσία στο Χόλιγουντ, παίρνει μια από τις πρώτες του δουλειές, υποδυόμενος έναν σωσία του Ελβις Πρίσλεϊ στο 6ο επεισόδιο της 4ης σεζόν της σειράς «Golden Girls» ή «Τα Χρυσά Κορίτσια» (είναι ο τύπος με το λευκό σακάκι, στην πίσω σειρά, όπως θα δείτε στο βίντεο παρακάτω).
Ο Κουέντιν Ταραντίνο είναι ίσως ο πρώτος αμιγώς πανκ σκηνοθέτης: ένας τύπος που δεν πήγε σε σχολή θεάτρου, δεν σπούδασε σινεμά και δεν έμαθε να σκηνοθετεί σπουδάζοντας την τέχνη σε ακαδημαϊκό επίπεδο.
Απλά ξεκίνησε να ασχολείται με αυτό, καθαρά λόγω υπέρμετρης και παράφορης αγάπης, και ο δρόμος τον έβγαλε (καθόλου τυχαία και πολύ υπολογισμένα) να σκηνοθετήσει μερικές από τις καλύτερες ταινίες της τελευταίας 30ετίας.
Από την πρώτη του ταινία, το 1992 μέχρι την τελευταία του, ο Ταραντίνο κατάφερε, μεταξύ άλλων, να: συστήσει το σινεμά του Χονγκ Κονγκ στο Χόλιγουντ, να σκηνοθετήσει ταινίες με θέμα την εκδίκηση των φυλετικά και σεξιστικά καταπιεσμένων (την «Νύφη» και τον «Τζάνγκο»), να κλέψει αβέρτα κουβέρτα από μια σπουδαία ασιατική ταινία (Lady Snowblood του 1973) για να κάνει μια ακόμη σημαντικότερη ταινία (Kill Bill).
Επίσης, να κάνει την επιμέλεια κάποιων από τα καλύτερα σάουντρακ της τελευταίας 30ετίας, να μας θυμίσει τραγούδια χαμένα στη λήθη του χωροχρόνου, να ασχοληθεί επί ένα πεντάλεπτο με την ανατομία ενός στρούντελ, να ανακαλύψει τον πιο versatile και «ελβετικό σουγιά» ηθοποιό του 21ου αιώνα (Κριστόφ Βαλτς) και να κάνει τουλάχιστον 5-6 ταινίες αναφοράς για μελλοντική χρήση στις σχολές σινεμά.
Ένας από τους σπουδαιότερους auteur όλων των εποχών γεννήθηκε σαν σήμερα, πριν 60 χρόνια, στη πόλη Νόξβιλ του Τενεσί και εμείς βλέπουμε και ξαναβλέπουμε τις καλύτερες στιγμές της φιλμογραφίας του, βαθμολογώντας, σε αξιολογική σειρά, τις πέντε καλύτερες ταινίες του, από το Νο5 μέχρι το Νο1.
5. Jackie Brown (1997)
Ό,τι έκανε τρία χρόνια νωρίτερα με τις καριέρες του Bruce Willis και του John Travolta στο «Pulp Fiction», το κάνει εδώ ο Ταραντίνο με την Pam Grier, την οποία βγάζει από την κινηματογραφική αφάνεια -και, εν μέρει, την σινεφίλ ανυποληψία με την οποία την κληροδότησαν, εντελώς άδικα, οι ταινίες τύπου blaxploitation που έκανε 20-25 χρόνια νωρίτερα. Οι έξοχοι Robert Forster και Samuel L. Jackson την συνοδεύουν ιδανικά σε μια ταινία η οποία αδικήθηκε κατάφωρα καθώς ακολούθησε τα «Pulp Fiction» και «Reservoir Dogs» και θεωρήθηκε έως και… «flop», δηλαδή αποτυχία.
4. Kill Bill: Volume 1 (2003)
Από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά σοκ της ζωής μου, όταν είδα αυτή την ταινία στο σινεμά, ακριβώς 20 χρόνια πριν: ο τρόπος που ο Ταραντίνο συμπλέκει και συνδυάζει διαφορετικά στιλ κινηματογράφησης και αφήγησης του σεναρίου αγγίζει το τέλειο. Επίσης, συνεχίζει να κάνει αυτό που κάνει καλύτερα από όλους τους συναδέλφους του, δηλαδή να κλέβει ανερυθρίαστα από αυτούς, αλλά επειδή είναι μέγας μάστορας, να εγκολπώνει στο «κλέψιμό» του και τόσα δικά του πρωτότυπα στοιχεία, που τελικά η κλεψιά να μην φαίνεται καν. Κλέβει ασιατικό σινεμά, κλέβει Brian De Palma (την σεκάνς με την Darryl Hannah στο νοσοκομείο) και κλέβει γενικά ό,τι βρει, μέχρι και από anime – αλλά το κάνει άψογα.
3. Pulp Fiction (1994)
Ταινία γεμάτη με σκηνές και σεκάνς που πλέον αποτελούν κανόνα και ορίζουν το «κλασικό» – ευτυχώς η επιτροπή του Φεστιβάλ των Καννών το κατάλαβε και την επιβράβευσε. Ο χορός της Ούμα με τον Τραβόλτα, το overdose της Θέρμαν και η ένεση στην καρδιά της, η honeybunny ληστεία των Tim Roth και Amanda Plummer της αρχής, ο Τραβόλτα με τον Τζάκσον στην πιο αστεία αυτοκινητιστική δολοφονία όλων των εποχών, το ρολόι του Μπρους Γουίλις, ό,τι και αν θυμηθείς από την ταινία αυτή, που κλείνει, οσονούπω, τα 30 της χρόνια (πότε πέρασαν;), είναι αξιομνημόνευτο. Το pop-culture σινεμά σε μια από τις καλύτερες στιγμές του.
2. Reservoir Dogs (1992)
Μια παρανοϊκή στιχομυθία με επίκεντρο το «Like A Virgin» της Μadonna, ένας τύπος που αρνείται να αφήσει φιλοδώρημα, μια ληστεία που πάει στραβά, πολύ αίμα, μια ομάδα μικροκακοποιών με «χρωματικά» ονόματα, ένας πραγματικός φυλακόβιος μέσα στο cast (ο φανταστικός Lawrence Tierney), ακόμη περισσότερο αίμα, ένα κομμένο αυτί μπάτσου, ένα ματωμένο κάθισμα αυτοκινήτου, μια μικρή, πράσινη τσάντα στο πρώτο από τα πολλά εκπληκτικά σάουντρακ που θα ακολουθούσαν, μια υπέροχα χορογραφημένη μονομαχία με όπλα, και άλλο αίμα. Ο Ταραντίνο με ένα τρομακτικά καλογραμμένο σενάριο μάς ανακοινώνει την άφιξή του και ουσιαστικά (επαν)εφευρίσκει τη «Νέα Βία» στο low budget σινεμά, με τον ίδιο τρόπο που ο Κρόνενμπεργκ εφηύρε τη «Νέα Σάρκα». Και όλα αυτά συνοδεία του υπέροχου τραγουδιού «Little Green Bag» ων Ολλανδών George Baker Selection από το μακρινό 1970.
1. Inglourious Basterds (2009)
Ο Ταραντίνο στην πιο ώριμη στιγμή της καριέρας του μάς προσφέρει ένα τρίωρο οπτικοακουστικό αριστούργημα γεμάτο με σκηνές αναφοράς -μια χορταστικά διασκεδαστική ταινία που βλέπεις και ξαναβλέπεις δίχως να βαριέσαι ποτέ.
Αν στο «Kill Bill» ο Ταραντίνο έκλεβε από τους συναδέλφους του, σε αυτή την ταινία κλέβει μέχρι και τον… ίδιο του τον εαυτό, χορογραφώντας μια ακόμη μυθική μονομαχία με πιστόλια, στα πρότυπα του φινάλε του Reservoir Dogs, αυτή τη φορά όμως ανάμεσα σε Ναζί και Συμμάχους (που υποδύονται τους Ναζί).
Το «Cat People» ξαναγίνεται επιτυχία και, ως μεγάλος κινηματογραφικός «προπονητής», ο Κουέντιν μάς συστήνει το ταλέντο που ονομάζεται Κριστόφ Βαλτς, αλλά και τον υπέροχο Μάικλ Φασμπέντερ. Και ξερό ψωμί.
Μια ταινία που, αν υπήρχε δικαιοσύνη στο κόσμο του σινεμά, θα έπρεπε να βαθμολογείται με 11/10.
