Λέμε χρόνια πολλά στον τεράστιο σκηνοθέτη Μπονγκ Τζουν-Χο
Μεγάλη αποκάλυψη το “Parasite” το 2019. Αρχικά Χρυσός Φοίνικας στις Κάννες και στη συνέχεια το 2020 έξι Χρυσά Αγαλματίδια (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, ξενόγλωσσης, πρωτότυπου σεναρίου, σκηνογραφίας και μοντάζ). Ο σκηνοθέτης του κλείνει σήμερα 53 χρόνια ζωής και υπόσχεται ένα μέλλον γεμάτο επαναστατική δημιουργία στην υπηρεσία ενός σινεμά με άξονα τον κοινωνικό ρεαλισμό. Ένα μεγαλείο που αξίζει να εξερευνήσει κάθε σινεφίλ, ταξιδεύοντας στον κόσμο του δημιουργού που καθιερώθηκε στις συνειδήσεις όλων και επιβεβαίωσε την άνοδο του ασιατικού κινηματογράφου.
Τα Παράσιτα
Στη Σεούλ των άκρων συγκρούονται και παράλληλα αλληλοτροφοδοτούνται δύο κόσμοι. Η λαμπερή υψηλή τάξη και η κυνική πραγματικότητα του υπογείου. Γέφυρά τους, μονάχα η μόρφωση κι η εργασία. Κι όσο φαινομενικά οι αδύναμοι ανελίσσονται, τόσο βαλτώνουν. Τα παράσιτα αναζητούν μία ευκαιρία, έναν ξενιστή να τους φιλοξενήσει. Έτσι ακριβώς κι οι πρωταγωνιστές μας με κάθε μέσο, με κάθε κόστος, δίχως ηθικούς ενδοιασμούς και διλήμματα. Κι ας μην το αξίζουν και το γνωρίζουν, προσπαθούν να εισχωρήσουν με κωμικοτραγικό τρόπο στην ελίτ κι ονειρεύονται πως κάποια στιγμή θα γίνουν κομμάτι της. Η “μυρωδιά” του ανθρώπου όμως δεν αλλάζει. Από την εξονυχιστική σκιαγράφηση και το καθένα δράμα των ιδανικά σχεδιασμένων χαρακτήρων στην ιδανική μουσική, που παρεμβαίνει κι οδηγεί τον θεατή στις εξελίξεις, ως βασικό μέσο του ξετυλίγματος της πλοκής. Ένα εξαιρετικό παζλ, ένα κομψοτέχνημα, ένας σύγχρονος κήπος της Εδέμ γεμάτος πειρασμούς. Μία πολυεπίπεδη εκδίκηση και ένα μήνυμα για την ματαιότητα και το τέλος του κόσμου μας.
Μνήμες Φόνων
Αρκετά χρόνια νωρίτερα, το 2003 ο διορατικός σκηνοθέτης είχε συστηθεί με τις “Μνήμες Φόνων“. Ένα έργο εφάμιλλων προδιαγραφών με τον μεγάλο του θρίαμβο, που ωστόσο στην εποχή του δεν κατάφερε να βρει τη διέξοδο και την προβολή που του άξιζε. Πρόκειται για ένα σύγχρονο ανάγλυφο της τοπικής κοινωνίας, μία μικρογραφία της σκοτεινής διαδρομής της εξουσίας και των μέσων επιβολής της τάξης. Μία σειρά ανεξιχνίαστων βιασμών-δολοφονιών συνταράσσει την επαρχία Gyunggi της Νοτίου Κορέας. Σύντομα η αστυνομία ξεκινάει την έρευνά της. Τα Μέσα Ενημέρωσης “σκοτώνουν” τη δημοσιογραφία κι εμπορευματοποιούν το δράμα. Η πίστη πως ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος αποδεικνύεται τρανή απάτη στην προκειμένη περίπτωση. Ο φόβος κυριαρχεί. Οι βασικοί μας πρωταγωνιστές καταλήγουν βορά, σωματικά και ψυχολογικά ακρωτηριασμένοι. Μόνο ο χρόνος μπορεί να γιατρέψει τις πληγές τους. Με τον ιδανικότερο τρόπο ο Μπονγκ Τζουν-Χο μας εξηγεί πως η ιστορία είναι συνέχεια κι όχι μεμονωμένα περιστατικά. Εκείνα τα γεγονότα οδηγούν στις σημερινή μορφή των ανισοτήτων και στην τελική έκρηξη του Parasite.
Άλλα του έργα είναι η “Μητέρα“, το “Okja” κι ο “Επισκέπτης“. Eυχόμαστε να είναι δυνατός και να μας χαρίσει ακόμα σπουδαιότερες ταινίες στο μέλλον. Άλλωστε η ηλικία του αφήνει σπουδαία περιθώρια, ώστε να εξελιχθεί περαιτέρω και να συνεχίσει τον μύθο του. Ο χρόνος αποδεικνύεται σύμμαχός του και σύντομα περιμένουμε τη νέα του σκηνοθετική προσπάθεια με μεγάλο ενδιαφέρον.
Λέμε χρόνια πολλά στον τεράστιο σκηνοθέτη Μπονγκ Τζουν-Χο
Μεγάλη αποκάλυψη το “Parasite” το 2019. Αρχικά Χρυσός Φοίνικας στις Κάννες και στη συνέχεια το 2020 έξι Χρυσά Αγαλματίδια (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, ξενόγλωσσης, πρωτότυπου σεναρίου, σκηνογραφίας και μοντάζ). Ο σκηνοθέτης του κλείνει σήμερα 53 χρόνια ζωής και υπόσχεται ένα μέλλον γεμάτο επαναστατική δημιουργία στην υπηρεσία ενός σινεμά με άξονα τον κοινωνικό ρεαλισμό. Ένα μεγαλείο που αξίζει να εξερευνήσει κάθε σινεφίλ, ταξιδεύοντας στον κόσμο του δημιουργού που καθιερώθηκε στις συνειδήσεις όλων και επιβεβαίωσε την άνοδο του ασιατικού κινηματογράφου.
Τα Παράσιτα
Στη Σεούλ των άκρων συγκρούονται και παράλληλα αλληλοτροφοδοτούνται δύο κόσμοι. Η λαμπερή υψηλή τάξη και η κυνική πραγματικότητα του υπογείου. Γέφυρά τους, μονάχα η μόρφωση κι η εργασία. Κι όσο φαινομενικά οι αδύναμοι ανελίσσονται, τόσο βαλτώνουν. Τα παράσιτα αναζητούν μία ευκαιρία, έναν ξενιστή να τους φιλοξενήσει. Έτσι ακριβώς κι οι πρωταγωνιστές μας με κάθε μέσο, με κάθε κόστος, δίχως ηθικούς ενδοιασμούς και διλήμματα. Κι ας μην το αξίζουν και το γνωρίζουν, προσπαθούν να εισχωρήσουν με κωμικοτραγικό τρόπο στην ελίτ κι ονειρεύονται πως κάποια στιγμή θα γίνουν κομμάτι της. Η “μυρωδιά” του ανθρώπου όμως δεν αλλάζει. Από την εξονυχιστική σκιαγράφηση και το καθένα δράμα των ιδανικά σχεδιασμένων χαρακτήρων στην ιδανική μουσική, που παρεμβαίνει κι οδηγεί τον θεατή στις εξελίξεις, ως βασικό μέσο του ξετυλίγματος της πλοκής. Ένα εξαιρετικό παζλ, ένα κομψοτέχνημα, ένας σύγχρονος κήπος της Εδέμ γεμάτος πειρασμούς. Μία πολυεπίπεδη εκδίκηση και ένα μήνυμα για την ματαιότητα και το τέλος του κόσμου μας.
Μνήμες Φόνων
Αρκετά χρόνια νωρίτερα, το 2003 ο διορατικός σκηνοθέτης είχε συστηθεί με τις “Μνήμες Φόνων“. Ένα έργο εφάμιλλων προδιαγραφών με τον μεγάλο του θρίαμβο, που ωστόσο στην εποχή του δεν κατάφερε να βρει τη διέξοδο και την προβολή που του άξιζε. Πρόκειται για ένα σύγχρονο ανάγλυφο της τοπικής κοινωνίας, μία μικρογραφία της σκοτεινής διαδρομής της εξουσίας και των μέσων επιβολής της τάξης. Μία σειρά ανεξιχνίαστων βιασμών-δολοφονιών συνταράσσει την επαρχία Gyunggi της Νοτίου Κορέας. Σύντομα η αστυνομία ξεκινάει την έρευνά της. Τα Μέσα Ενημέρωσης “σκοτώνουν” τη δημοσιογραφία κι εμπορευματοποιούν το δράμα. Η πίστη πως ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος αποδεικνύεται τρανή απάτη στην προκειμένη περίπτωση. Ο φόβος κυριαρχεί. Οι βασικοί μας πρωταγωνιστές καταλήγουν βορά, σωματικά και ψυχολογικά ακρωτηριασμένοι. Μόνο ο χρόνος μπορεί να γιατρέψει τις πληγές τους. Με τον ιδανικότερο τρόπο ο Μπονγκ Τζουν-Χο μας εξηγεί πως η ιστορία είναι συνέχεια κι όχι μεμονωμένα περιστατικά. Εκείνα τα γεγονότα οδηγούν στις σημερινή μορφή των ανισοτήτων και στην τελική έκρηξη του Parasite.
Άλλα του έργα είναι η “Μητέρα“, το “Okja” κι ο “Επισκέπτης“. Eυχόμαστε να είναι δυνατός και να μας χαρίσει ακόμα σπουδαιότερες ταινίες στο μέλλον. Άλλωστε η ηλικία του αφήνει σπουδαία περιθώρια, ώστε να εξελιχθεί περαιτέρω και να συνεχίσει τον μύθο του. Ο χρόνος αποδεικνύεται σύμμαχός του και σύντομα περιμένουμε τη νέα του σκηνοθετική προσπάθεια με μεγάλο ενδιαφέρον.
