Οι δύο άξονες που αγγίζει ο Μάρτιν ΜακΝτόνα («Οι Τρεις Πινακίδες Εξω από το Εμπινγκ, στο Μιζούρι») παίρνουν συνεχείς προεκτάσεις και δημιουργούν ταυτόχρονα την πιο προσιτή στο ευρύ κοινό, αλλά και την πιο πλήρη –κινηματογραφικά και σε επίπεδο νοημάτων– ταινία της χρονιάς. Βραβευμένη για το Σενάριο της και την Ερμηνεία του Κόλιν Φάρελ στη Βενετία, έδειξε πως θα φτάσει μέχρι την τελική ευθεία κι αυτό επιβεβαιώθηκε με την υποψηφιότητά της για επτά Oscar. Νωρίτερα ξεχώρισε στις Χρυσές Σφαίρες, αλλά και στα BAFTA. H μητέρα των μαχών όμως θα είναι κόντρα στα «Πάντα Όλα» στην κατηγορία της καλύτερης ταινίας.
Η ομορφιά της Φύσης συναντά το μακάβριο, η απαλή μελωδία την ένταση και τα ξεσπάσματα. Ο Πάντρικ δεν μπορεί να δεχθεί ότι ο Κολμ έχει πάρει μία βαθιά εσωτερική απόφαση απομόνωσης. Η απώλεια ενός καρδιακού φίλου είναι δύσκολη στη διαχείρισή της. Προσπαθεί να τον προσεγγίσει ξανά και ξανά, να του τραβήξει την προσοχή, ωστόσο βρίσκει απέναντί του τείχος. «Άλλαξα – Δε χωρούν βαρετοί στη ζωή μου». Ο Κολμ βασανίζεται, όσο αφουγκράζεται το πραγματικό μας μέγεθος ως ανθρώπινο είδος. Κάνει κάθε δυνατή προσπάθεια, ώστε να αλλάξει την μοίρα του. Είναι έτοιμος να θυσιαστεί, καθώς νιώθει βαθιά μέσα του πως η κλεψύδρα αδειάζει.
Ο έτερος πρωταγωνιστής αδυνατεί να συλλάβει όλα τα παραπάνω. Μένει στο προφανές. Περιορίζεται στα επουσιώδη και αδυνατεί να εμβαθύνει και να κατανοήσει. Μπορεί να έχει πληγωθεί πολύ, μπορεί να έχει μετατραπεί σε ένα ατίθασο αγρίμι, αλλά δεν έχει κακία. Ο πρεσβύτερος σε ηλικία ωθείται προς το εξιδανικευμένο, προσπαθεί να αφήσει πίσω του μία παρακαταθήκη, κάτι για τον οποίο θα έχουν να τον θυμούνται. Νιώθει την ανάγκη το πέρασμά του από τούτο τον κόσμο να μην είναι τόσο «αθόρυβο». Σύννεφα και ήχοι σκεπάζουν τις συμπεριφορές. Η μουσική του Κάρτερ Μπέργουελ αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της επιτυχίας.
Κόλιν Φάρελ και Μπρένταν Γκλίζον συναντιούνται μετά την «Αποστολή στην Μπριζ» (2009). Έχουν περάσει πολλά χρόνια, αλλά σαν το παλιό κρασί γκριζάρουν το μαύρο του Ινισέριν. Την ώρα που ο θάνατος πλησιάζει, 1923 Ιρλανδία, αναπτύσσεται μία σχέση μεταξύ ανθρώπου – ανθρώπου, ανθρώπου – ζώου που είναι ικανή να μας ταράξει στη σημερινή εποχή των ιλιγγιωδών ρυθμών. Μονάδες της κοινωνίας που φαντάζουν τόσο δυνατές, αλλά οι ψυχές τους είναι τόσο ευάλωτες. Φαίνεται στην εξομολόγηση, στη διαχείριση της απώλειας, στις καθημερινές αντιδράσεις.
Κανείς δε θέλει να χάσει όσα αγαπάει. Κανείς δε θέλει να παραδεχθεί το πόσο «μικρός» είναι. Κανείς δεν αντέχει την ματαιότητα την ώρα της κρίσης. Οι διαστάσεις που παίρνει το φιλμ είναι υπαρξιακές και καθολικές. Οι σκηνές του δεν είναι πάντα ευχάριστες. Ο κύκλος της ζωής φέρνει συνεχείς αλλαγές. Συνεχώς προμηνύεται, προοικονομείται αν θέλετε με όρους αρχαίας τραγωδίας το «κακό», το τέλος όμως έρχεται να ανατρέψει τα ίδια τα βήματα του «σεναρίου» κι αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του ΜακΝτόνα.
Οι δύο άξονες που αγγίζει ο Μάρτιν ΜακΝτόνα («Οι Τρεις Πινακίδες Εξω από το Εμπινγκ, στο Μιζούρι») παίρνουν συνεχείς προεκτάσεις και δημιουργούν ταυτόχρονα την πιο προσιτή στο ευρύ κοινό, αλλά και την πιο πλήρη –κινηματογραφικά και σε επίπεδο νοημάτων– ταινία της χρονιάς. Βραβευμένη για το Σενάριο της και την Ερμηνεία του Κόλιν Φάρελ στη Βενετία, έδειξε πως θα φτάσει μέχρι την τελική ευθεία κι αυτό επιβεβαιώθηκε με την υποψηφιότητά της για επτά Oscar. Νωρίτερα ξεχώρισε στις Χρυσές Σφαίρες, αλλά και στα BAFTA. H μητέρα των μαχών όμως θα είναι κόντρα στα «Πάντα Όλα» στην κατηγορία της καλύτερης ταινίας.
Η ομορφιά της Φύσης συναντά το μακάβριο, η απαλή μελωδία την ένταση και τα ξεσπάσματα. Ο Πάντρικ δεν μπορεί να δεχθεί ότι ο Κολμ έχει πάρει μία βαθιά εσωτερική απόφαση απομόνωσης. Η απώλεια ενός καρδιακού φίλου είναι δύσκολη στη διαχείρισή της. Προσπαθεί να τον προσεγγίσει ξανά και ξανά, να του τραβήξει την προσοχή, ωστόσο βρίσκει απέναντί του τείχος. «Άλλαξα – Δε χωρούν βαρετοί στη ζωή μου». Ο Κολμ βασανίζεται, όσο αφουγκράζεται το πραγματικό μας μέγεθος ως ανθρώπινο είδος. Κάνει κάθε δυνατή προσπάθεια, ώστε να αλλάξει την μοίρα του. Είναι έτοιμος να θυσιαστεί, καθώς νιώθει βαθιά μέσα του πως η κλεψύδρα αδειάζει.
Ο έτερος πρωταγωνιστής αδυνατεί να συλλάβει όλα τα παραπάνω. Μένει στο προφανές. Περιορίζεται στα επουσιώδη και αδυνατεί να εμβαθύνει και να κατανοήσει. Μπορεί να έχει πληγωθεί πολύ, μπορεί να έχει μετατραπεί σε ένα ατίθασο αγρίμι, αλλά δεν έχει κακία. Ο πρεσβύτερος σε ηλικία ωθείται προς το εξιδανικευμένο, προσπαθεί να αφήσει πίσω του μία παρακαταθήκη, κάτι για τον οποίο θα έχουν να τον θυμούνται. Νιώθει την ανάγκη το πέρασμά του από τούτο τον κόσμο να μην είναι τόσο «αθόρυβο». Σύννεφα και ήχοι σκεπάζουν τις συμπεριφορές. Η μουσική του Κάρτερ Μπέργουελ αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της επιτυχίας.
Κόλιν Φάρελ και Μπρένταν Γκλίζον συναντιούνται μετά την «Αποστολή στην Μπριζ» (2009). Έχουν περάσει πολλά χρόνια, αλλά σαν το παλιό κρασί γκριζάρουν το μαύρο του Ινισέριν. Την ώρα που ο θάνατος πλησιάζει, 1923 Ιρλανδία, αναπτύσσεται μία σχέση μεταξύ ανθρώπου – ανθρώπου, ανθρώπου – ζώου που είναι ικανή να μας ταράξει στη σημερινή εποχή των ιλιγγιωδών ρυθμών. Μονάδες της κοινωνίας που φαντάζουν τόσο δυνατές, αλλά οι ψυχές τους είναι τόσο ευάλωτες. Φαίνεται στην εξομολόγηση, στη διαχείριση της απώλειας, στις καθημερινές αντιδράσεις.
Κανείς δε θέλει να χάσει όσα αγαπάει. Κανείς δε θέλει να παραδεχθεί το πόσο «μικρός» είναι. Κανείς δεν αντέχει την ματαιότητα την ώρα της κρίσης. Οι διαστάσεις που παίρνει το φιλμ είναι υπαρξιακές και καθολικές. Οι σκηνές του δεν είναι πάντα ευχάριστες. Ο κύκλος της ζωής φέρνει συνεχείς αλλαγές. Συνεχώς προμηνύεται, προοικονομείται αν θέλετε με όρους αρχαίας τραγωδίας το «κακό», το τέλος όμως έρχεται να ανατρέψει τα ίδια τα βήματα του «σεναρίου» κι αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του ΜακΝτόνα.
