Σκοτάδι, μία ανδρική κραυγή, φωτιά… Ο Ομάρ Ελ Ζοχάιρι στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο ξεκινάει με μία σεκάνς που θα μπορούσε να αποτελεί από μόνη της μικρού μήκους αριστούργημα. Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής και FIPRESCΙ στην εβδομάδα Κριτικής στις Κάννες. O 34χρονος Αφρικανός δημιουργός δούλεψε για πολλά χρόνια στο πλευρό του Γιουσέφ Σαχίν και οικοδομεί ένα σύμπαν που ο κυνισμός και ο κοινωνικός ρεαλισμός συναντούν το χιούμορ και την επιτηδευμένη σάτιρα με φόντο την επαρχία της Αιγύπτου. Μία βαθιά πολιτική ταινία που στη διαδρομή της κέρδισε το κοινό, διότι ξεφεύγει από το σύνηθες μοτίβο της απόδοσης μίας μίζερης πραγματικότητας.

Ο αυστηρός πατέρας κινεί τα νήματα της οικογένειας. Η σύζυγος έχει μάθει να ζει στο πλευρό του φροντίζοντας σε συνθήκες ένδειας τα τρία τους παιδιά. To περιβάλλον θυμίζει μία πόλη που μας ταξιδεύει χρόνια πίσω κι όμως τα γεγονότα διαδραματίζονται στο παρόν. Μία γιορτή μετατρέπεται σε εφιάλτη και αφήνει πίσω της… ένα κοτόπουλο να σκορπάει “φτερά και πούπουλα” στο σπίτι. Στόχος της μητέρας να ανταποκριθεί στις νέες συνθήκες και να προστατέψει τα τέκνα της. Την υγεία, την ασφάλεια και την αθωότητά τους. Τα αφήνει να βλέπουν παιδικά σε μία παλιά τηλεόραση, την ώρα που ίδια πασχίζει να λύσει μία σειρά προβλημάτων.

Στην προσπάθειά της βρίσκει μπροστά της ένα τείχος. Δεν εμπνέει τον σεβασμό της ανδροκρατούμενης κοινότητας. “Φύγε από εδώ”. Στέκεται γενναία με όπλα την πυγμή και την αξιοπρέπειά της. Υπομένει, πονάει βουβά. Αναζητεί μία ακτίδα φωτός, την ελπίδα μέσα στο αδιέξοδο που έχει διαμορφωθεί δίχως να έχει την παραμικρή ευθύνη. Θέλει να εργαστεί, αλλά με εντελώς προσχηματικές δικαιολογίες και γραφειοκρατικά τεχνάσματα την απορρίπτουν σε κάθε της προσπάθεια. Όλοι έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους να την εκμεταλλευτούν. Κάθε φορά που επιστρέφει άπραγη στην κατοικία, βρίσκει κι έναν πιστωτή να της λέει ψυχρά, “θέλω τα λεφτά μου”. Ο κόσμος της έχει καταρρεύσει.

Το σενάριο κι η σκηνοθεσία εμπλουτίζονται με την εξαιρετική μουσική που επιτείνει τη δράση. Η φωτογραφία του Καμάλ Σαμί κι εναλλαγή των πλάνων (κοντινά-μακρινά) αντικατοπτρίζει τον ψυχισμό των πρωταγωνιστών και δίνει άλλοτε την απαιτούμενη εγγύτητα κι άλλοτε δηλώνει την απόσταση. Ο Ζοχάιρι καταφέρνει να ισορροπήσει άψογα μεταξύ της ζοφερής καθημερινότητας και της χροιάς μεταφυσικού που δίνει στο έργο του. Βρίθει συμβολισμών, όπως το επαναλαμβανόμενο μοτίβο με το αίμα να τρέχει και έχει στόχο να αναδείξει τα κακώς κείμενα που ξεκινούν από τις αξίες που έχουν επικρατήσει. Από την κοφτερή ματιά του δε ξεφεύγουν οι θεσμοί, η θρησκεία κι οι δεισιδαιμονίες. Πρόσωπο κλειδί άλλωστε αποτελεί ένας μάγος.

Μέσα στα συντρίμμια μίας ολόκληρης χώρας αναζητεί τρόπο διάσωσης της νέας γενιάς. Η “Αραβική Άνοιξη” άφησε πίσω της ακόμα μεγαλύτερες πληγές και ανεξίτηλα σημάδια. Βαθιά κρίση κι αίσθηση χάους επικρατεί. Η λιγομίλητη μάνα είναι αδύναμη να χειραφετηθεί. Η τραγική της φιγούρα ευαισθητοποιεί και μας φέρνει προ των ευθυνών μας. Είναι η ανάγκη που κάνει τους ανθρώπους να υπακούν στο ένστικτο της επιβίωσης. Τα περιθώρια ευελιξίας ελάχιστα. Σε αυτό το ιδιότυπο μανιφέστο μένει η μουσική να αφήνει ένα παράθυρο αισιοδοξίας για το μέλλον κι αυτές ακριβώς τις πιθανότητες οφείλουν να διεκδικήσουν οι πολίτες ολόκληρου του κόσμου.