Ο Ζαν Πωλ Σαλομέ συναντά εκ νέου τη Γαλλίδα σταρ μετά τη “Νονά της Νύχτας” (2020). Λίγες εβδομάδες μετά το εξαιρετικό, “Έρευνα πάνω σε ένα Κρατικό Μυστικό” τη σκυτάλη παίρνει ο “Εύκολος Στόχος” που έχει ως βάση του αληθινά γεγονότα που καταγράφονται στο “La Syndicaliste” της Καρολίν Μισέλ Αγκίρ και μεταφέρονται στην μεγάλη οθόνη σε μία εποχή ταραχών για τη γαλλική κοινωνία. Οι ισορροπίες ρευστές. Η δεύτερη θητεία της Προεδρίας Μακρόν δε ξεκίνησε με τις ιδανικές συνθήκες κι αρκετοί θεατές ταυτίζονται με τη διαδρομή της πρωταγωνίστριας.

Είναι δυναμική, πετυχημένη γυναίκα που δεν έχει ξεχάσει από που προέρχεται. Ισορροπεί ιδανικά ανάμεσα στον ρόλο της επικεφαλής του συνδικάτου εργαζομένου του εθνικού φορέα πυρηνικής ενέργειας και τη θέσης της. Όταν όμως αντιληφθεί πως οι εξελίξεις που διαδραματίζονται σε διεθνές επίπεδο, έχουν προεκτάσεις που θα θέσουν σε αναστολή εργασίας αρκετούς ανθρώπους επιχειρεί να “προστατεύσει” τις θέσεις και την αξιοπρέπειά τους που ισοδυναμεί με το δικαίωμα για δουλειά. Σύντομα διεθνείς κολοσσοί θα αποφασίζουν για το μέλλον τους κι οι ανελαστικές συνθήκες θα έρθουν ως μία νέα πραγματικότητα που θα καθιερωθεί ως κανονικότητα.

Ήδη από την πρώτη του σκηνή ο σκηνοθέτης επιλέγει να σοκάρει τον θεατή. Κερδίζει το ενδιαφέρον του και παράλληλα δημιουργεί ερωτήσεις που σταδιακά θα απαντήσει. Η Μορίν Κερνέ έχει κακοποιηθεί. Προσπαθεί με κάθε έννομο μέσο να “περπατήσει” τον δρόμο της δικαιοσύνης, ως μία ελάχιστη προσωπική δικαίωση. Δεν είναι όμως ένας αγώνας επί ίσοις όροις. Οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί φωτίζουν τον αγώνα της, αλλά θολώνουν τα επιχειρήματά της. Είναι σαφές πως η παρουσία της στα ανώτατα κλιμάκια ενοχλεί. Υπάρχουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις που πρέπει να διεκπεραιωθούν το ταχύτερο δυνατό, ώστε να προχωρήσουν τα συμφωνηθέντα.

Βασικός πυλώνας για το ξετύλιγμα της πλοκής η παρουσία της Ιζαμπέλ Ιπέρ. Πάνω της στήνεται ένα προσωπικό δράμα που ξεπερνά στην μεγάλη εικόνα του έργου το πολιτικό υπόβαθρο. Από ένα σημείο και μετά ο Σαλομέ επιλέγει συνειδητά να ποντάρει στην ηρωίδα του και οδηγείται σε μία άνιση κατανομή, καθώς δεν αναπτύσσει επαρκώς την κοινωνικοοικονομική συνθήκη και το κυρίαρχο φόντο μέσα στο οποίο λαμβάνουν χώρα τα γεγονότα. Είναι όμως τόσο μεγάλη η ερμηνευτική δύναμη της πρωταγωνίστριας που κερδίζει τον θεατή και τον κάνει συμμέτοχο, κομμάτι του προβλήματος και των ηθικών διλημμάτων που έρχονται στην επιφάνεια ως σημεία των καιρών. Τον καλεί να αποφασίσει και να επιλέξει μεριά στην προκειμένη περίπτωση, αλλά κι ως τρόπο ζωής.

Από το “Elle” του Πωλ Βερχόφεν μέχρι το “At War” του Στεφάν Μπριζέ με πρωταγωνιστή τον Βενσάν Λιντόν βρίσκουμε κοινά σημεία που αφορούν γεγονότα, αλλά και τη στάση ζωής των ηθοποιών που τυχαίνει να διέπουν και την προσωπική τους διαδρομή για όσους τους γνωρίζουν λίγο περισσότερο. Στην πρώτη γραμμή μίας εποχής υποβάθμισης του Πολιτισμού, όπως ορθά τόνισε η Ζιστίν Τριέ κατά την παραλαβή του δικού της Χρυσού Φοίνικα πριν λίγους μήνες στις Κάννες. Ως φωτεινά παραδείγματα δείχνουν τον δρόμο του “εμείς” και του κοινού καλού, σε μία εποχή επικράτησης του “ατομικισμού” και του κατόπτρου της ατομικής ευθύνης.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, ακόμα και τώρα προς τη δύση της καριέρας της, η Ιζαμπέλ Ιπέρ αποδεικνύει πως μπορεί να αναβαθμίσει μία ταινία με την παρουσία της. Με την εσωτερική της ερμηνεία δίνει βάθος στο όλο εγχείρημα και καθιστά την παρακινδυνευμένη απόπειρα του Σαλομέ ταινία της εβδομάδας παρά τις όποιες σκηνοθετικές του “αδυναμίες” που αναλύθηκαν παραπάνω. Θεωρώ δεδομένο πως οι σινεφίλ θα είναι πιστοί στο ραντεβού τους, τη στιγμή που στις αίθουσες συναντάμε και τις “75 Ημέρες” από την Ισπανία, ένα ακόμα θρίλερ μυστηρίου, για το οποίο ακόμα αναζητούνται απαντήσεις …