Ο Γερμανός πρωτοπόρος σκηνοθέτης, Βιμ Βέντερς, φτιάχνει αριστουργήματα. Αυτό είναι μία καθολική διαπίστωση άσχετα με το είδος κινηματογράφου που ενθουσιάζει τον καθένα μας και άσχετα με την επιλογή ταινίας ανάλογα με τη διάθεση και ώρα. Ο Βέντερς είναι ένας από τους Πάπες του κινήματος του Νέου Γερμανικού Κινηματογράφου με σπουδαία διάρκεια και επίδραση μέσα από τη συναρπαστική καριέρα του. Γνωστός για τα εμβληματικά έργα του τα «Φτερά του έρωτα» και «Η Αλίκη στις πόλεις», «Το Πέρασμα του χρόνου», «Ένας Αμερικανός φίλος», μεταξύ άλλων, ο Βέντερς έχει λειτουργήσει ως αναφορά σε αρκετές γενιές κινηματογραφιστών πέρα από την επίδραση που είχε στους θεατές.

Μεταξύ των ανθρώπων που εμπνεύστηκαν από τα έργα του Wenders, ξεχωρίζει ο Jim Jarmusch, λόγω του φανατικού θαυμασμού του για τον Γερμανό δημιουργό. Μάλιστα, το διαμάντι του Jarmusch «Stranger than Paradise», του 1984, επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από την περίφημη τριλογία Road Movie του Wenders, η οποία έχει τοποθετηθεί σε ένα από τα ψηλότερα ράφια του είδους της παγκοσμίως.
Ωστόσο, μια συγκεκριμένη ταινία του Wim Wenders συγκίνησε τον Jarmusch τόσο πολύ που έγραψε μια προσωπική επιστολή στον σκηνοθέτη προκειμένου να τον ευχαριστήσει για την μεγαλειώδη εμπειρία. Αυτή δεν ήταν άλλη από την πιο διάσημη ταινία του Γερμανού δημιουργού, η ταινία με την ανυπέρβλητη μοναδικότητα, το «Paris, Texas» – η οποία κατέληξε να κερδίσει το διάσημο Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών το 1984.

Ιδού τι έγραψε στην επιστολή:

«Βιμ,
Η ταινία σου είναι μια από τις πιο όμορφες ταινίες που έχω δει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Ήθελα απλώς να σου πω ότι με επηρέασε πολύ έντονα. Συγχαρητήρια για το τόσο όμορφο έργο. Επίσης, η κινηματογράφηση είναι καταπληκτική. Ο Robby Müller είναι, κατά τη γνώμη μου, ο μεγαλύτερος εν ζωή κινηματογραφιστής. Ελπίζω να σας δω κάποια στιγμή, εδώ στις Κάννες. Ευχαριστώ για το «Παρίσι, Τέξας».
Τζιμ Τζάρμους, 99.45.31 Κάννες»


Το «Paris, Texas» είναι μια στοιχειωτικά όμορφη εξερεύνηση της διάλυσης της έννοιας της οικογένειας και του ταξιδιού ενός άνδρα που προσπαθεί να μαζέψει τα θραύσματα της διαλυμένης ζωής του. Αυτό το αντισυμβατικό road movie βασίζεται σε ένα σενάριο του βραβευμένου με Πούλιτζερ Σαμ Σέπαρντ και αφηγείται την ιστορία του Τράβις, ενός άνδρα που περιπλανιέται από το Μεξικό προς το Τέξας, μέσα στην ανυπόφορη ζέστη του «Big Bend». Ο Τράβις δεν μιλάει καθόλου, ενώ όλα δείχνουν ότι έχει χάσει και σε μεγάλο βαθμό τη μνήμη του. Αυτό το οποίο τον καθοδηγεί είναι η ακατανίκητη επιθυμία του να ξαναβρεί την οικογένειά του: τη νεαρή γυναίκα του Τζέιν, της οποίας τη ζωή θεωρεί ότι έχει θέσει σε κίνδυνο, λόγω της παθολογικής του ζήλειας, και τον επτάχρονο γιο του, Χάντερ.

Μιλώντας για την αφηγηματική δομή σε συνέντευξή του, ο Βέντερς δήλωσε: «Αυτό είναι που με έκανε να συμπαθήσω την ιστορία, η ξεκάθαρη κατεύθυνση από την αρχή -μια πολύ ευθεία γραμμή. Για πρώτη φορά έκανα μια ταινία που δεν “περιπλανιόταν” παντού. Αυτό ήταν που έφερε ο Σαμ σε αυτή την ταινία ως Αμερικανός συγγραφέας: την κίνηση προς τα εμπρός, η οποία είναι πολύ αμερικανική κατά κάποιον τρόπο».
Κάθε στοιχείο του «Paris, Texas» είναι μαγικό, από την υποκριτική μέχρι τη μαγευτική κινηματογράφηση του Robby Müller. Το όραμα του Βέντερς για την Αμερική είναι πραγματικά μοναδικό, αποτυπώνοντας την πυκνοκατοικημένη αστική ζούγκλα τόσο όμορφα όσο και την εκκωφαντική κενότητα άλλων περιοχών. Η εξαιρετική μουσική του Ry Cooder εξακολουθεί να συγκαταλέγεται στα καλύτερα soundtracks ταινιών που έχουν παραχθεί ποτέ.

Ο Βέντερς πρόσθεσε: «Ο Ry έκανε αυτό που ονειρευόμουν ότι μπορούσε να κάνει: να συνδυάσει. Σε όλες τις άλλες ταινίες μου υπήρχε και ροκ εν ρολ και μουσική επένδυση. Συμπλήρωναν το ένα το άλλο, αλλά υπήρχαν αυτά τα δύο διαφορετικά επίπεδα μουσικής. Στο “Paris, Texas” υπάρχει ένα, και αυτό είναι πολύ πιο κοντά σε όλες τις εικόνες από οποιαδήποτε άλλη μουσική με την οποία έχω δουλέψει στο παρελθόν. Είναι σχεδόν σαν η μουσική να βγαίνει μέσα από αυτά τα τοπία».