Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους μια ταινία μπορεί να είναι ωραία και κάποια στοιχεία είναι αρκετά συγκεκριμένα που συμβάλλουν σε αυτό το αποτέλεσμα: η κινηματογράφηση, οι ερμηνείες, το σενάριο, τα κοστούμια, η σκηνοθεσία. Οι βασικές κατηγορίες δηλαδή των τελετών Όσκαρ.

Παρόλα αυτά, υπάρχει μία κατηγορία ταινιών που δεν βραβεύεται ποτέ και σπάνια αξιολογείται ως ισάξια των αντίστοιχων δημοφιλών κατηγοριών, όπως «Καλύτερη ταινία», «Καλύτερη δραματική», «Καλύτερη κωμική», «Καλύτερο μιούζικαλ» κτλ. Πρόκειται για τις «cool ταινίες».

Οι cool ταινίες είναι εκείνα τα κινηματογραφικά έργα που, ενώ μπορεί να μην έχουν κανένα απόλυτως στοιχείο από τα παραπάνω σε υψηλό επίπεδο, χαράζουν την δική τους πορεία μέσα στον χρόνο λόγω της ατμόσφαιρας που αποπνέουν και παραμένουν διαχρονικά για διάφορους λόγους.

Μία cool ταινία δεν χρειάζεται υψηλό budget, αλλά, κυρίως, αισθητική -ίσως και έναν Steve McQueen, αλλά το καλούπι έσπασε μετά την γέννησή του και δεν έχουμε άλλον, τι να κάνουμε. Επίσης, μία cool ταινία χρειάζεται μόνο μία σκηνή για εντυπωθεί καλά στον εγκέφαλό μας, να τον «μαρκάρει», και να μην την ξεχάσουμε ποτέ. Γενικά οι cool ταινίες δύσκολα μπαίνουν σε ένα αυστηρό και συγκεκριμένο πλαίσιο, γιατί ο χαρακτηρισμός τους ως “cool” ξεπερνάει το είδος στο οποίο κατηγοριοποιούνται. Απόδειξη γι’ αυτό, η παρακάτω προσωπική μου λίστα με τις πιο cool ταινίες ever.

Οι 10+1 cool ταινίες

The Big Lebowski

Ο Jeffrey Lebowski δεν ήταν cool με κάποιον μοντέρνο τρόπο -ούτε καν με κάποιον παλαιότερο. Η συμπεριφορά του περισσότερο παρέπεμπε σε έναν τεμπέλη που αγαπά το φαγητό και ήταν άνεργος με ελάχιστες ή καθόλου προοπτικές. Ωστόσο, ήταν ο “Dude”, και αυτό είναι αρκετό για να χαρακτηριστεί cool. Αν και τα αδέρφια Coen έχουν μια καριέρα γεμάτη από κλασικές ταινίες (“Raising Arizona”, “Fargo”, “Barton Fink”, “O Brother, Where Art Thou?”, “No Country for Old Men”, “True Grit” κ.α.), το “The Big Lebowski” μπορεί να θεωρηθεί το αριστούργημά τους. Από όταν κυκλοφόρησε, το 1998, η ταινία έχει αποκτήσει διαστάσεις μύθου, λατρεύεται με θρησκευτική ευλάβεια και παραμένει διαχρονικά cool.

Reservoir Dogs

Όσοι μεγαλώσατε στα ‘90s, θα το γνωρίζετε ήδη και θα το θυμάστε. Αλλά όσοι δεν «ήσασταν εκεί», να σας πούμε ότι τα ανδρικά κοστούμια, εκείνη την δεκαετία, ήταν ο ορισμός του ξενέρωτου. Λίγο το acid που είχε εμφανιστεί ξανά στην pop κουλτούρα, λίγο το πιο χαλαρό στυλ ντυσίματος, το grunge, η brit rock και το hip-hop, το ένα έφερε το άλλο και το κοστούμι οριακά εξαφανίστηκε. Ωστόσο, η ταινία “Reservoir Dogs” υπενθύμισε πως τα κοστούμια αποτελούν ένα διαχρονικό cool ντύσιμο, ακόμα και αν πριν την δεις άκουγες rave στα ακουστικά σου. Σε συνδυασμό με τους καταιγιστικούς διαλόγους και τους πληθωρικούς χαρακτήρες της ταινίας, το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Quentin Tarantino έθεσε ένα νέο σημείο αναφοράς στον εναλλακτικό κινηματογράφο και επανέφερε το coolness στα κοστούμια.

Bullitt

Μπορεί να υπάρχουν πολλοί διεκδικητές του θρόνου, αλλά υπάρχει μόνο ένας Βασιλιάς του cool, και αυτός, φυσικά, είναι ο Steve McQueen. Με το κομψό, καθαρό κόψιμο του Ivy League και Mod στυλ ντυσίματος, ο McQueen οδήγησε τον ορισμό του ανδρικού coolness σε ένα κρεσέντο στο “Bullitt”. Μπορεί να συνέβαλαν οι τίτλοι έναρξης της ταινίας και η καταδίωξη με το αυτοκίνητο, αλλά το “Bullitt” πήρε αξία στο χρηματιστήριο του κινηματόγραφου εξαιτίας ενός λόγου, και αυτός είναι ο Steve McQueen.

Easy Rider

Αν το “Bullitt” συνδύασε τη συμβατικότητα -ο χαρακτήρας του Steve McQueen ήταν αστυνομικός- με την χαλαρότητα -το στυλ του McQueen- για να γίνει μία cool ταινία, το “Easy Rider” υιοθέτησε την αντικουλτούρα των ‘60s για να φτάσει σε αυτό το αποτέλεσμα. Η ψυχεδελική «ταινία δρόμου» με πρωταγωνιστές τους Dennis Hopper, Peter Fonda και Jack Nicholson, αφορούσε την ιδέα της απόκτησης της ελευθερίας και της εγκατάλειψης της κοινωνίας, μιλώντας απευθείας στις καρδιές και στο μυαλό μιας ολόκληρης γενιάς που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο.

John Wick

Ο ορισμός του cool είναι διαφορετικός για τον καθένα, αλλά ποιος μπορεί να αρνηθεί πως ο Keanu Reeves και ο χαρακτήρας John Wick που υποδύεται, στο σχετικό franchise, δεν είναι cool; Η αρχική ταινία “John Wick”, του 2014, είναι must see, αλλά σας συνιστούμε να δείτε ολόκληρη τη σειρά ταινιών -υπάρχουν συνολικά 4 ταινίες. Ο Keanu Reeves υποδύεται τον John Wick, έναν πρώην εκτελεστή που αναγκάζεται να επιστρέψει στον εγκληματικό υπόκοσμο που νόμιζε ότι είχε αφήσει πίσω του χρόνια πριν. Είναι εξαιρετικά κομψή και στιλάτη, με πανέμορφες σκηνές σε αστικό τοπίο (και όχι μόνο) που φωτίζονται από φώτα νέον. Βέβαια, αυτό που κάνει τα “John Wick” να ξεχωρίζουν είναι οι επικές σκηνές δράσεις πολεμικών τεχνών που αγγίζουν τα όρια της χορογραφίας -το περίεργο είναι ότι σχεδόν ποτέ δεν μοιάζουν παράλογες. Αυτό οφείλεται κυρίως στον σκηνοθέτη Chad Stahelski, ο οποίος είχε εργαστεί νωρίτερα και ως κασκαντέρ του Reeves στην τριλογία Matrix.

Shaft

Αν κάποιος ήθελε να φτιάξει μία λίστα, σαν συνταγή, με τα συστατικά μιας cool ταινίας, αυτή θα μπορούσε να περιλαμβάνει ένα υλικό: τον Shaft. Γκάνγκστερς, γυμνό, ‘70s και ένα εκπληκτικό (ιστορικό) soundtrack από τον Isaac Hayes. Το είδος Blaxploitation στα καλύτερά του και ο Richard Roundtree, ως John Shaft, ο πιο cool και badass ιδιωτικός ντετέκτιβ που έχουμε δει ποτέ -ή, τουλάχιστον, μέχρι τότε.

Rebel Without A Cause

Αν το “The Wild One”, με τον Marlon Brando και τη μηχανή του, άνοιξε την πόρτα σε έναν νέο κόσμο που αναζητούσε την απελευθέρωση από τα δεσμά του συντηρητισμού, το “Rebel Without A Cause” μπήκε με στυλ από την ίδια πόρτα και τίποτα δεν θα ήταν πια το ίδιο. Η εμβληματική ερμηνεία του James Dean στον ρόλο ενός προβληματικού εφήβου, του Jim Stark, προκάλεσε σοκ στο Χόλιγουντ. Ο ρεαλισμός της ταινίας μίλησε στους εφήβους, σε όλο τον κόσμο, καθώς άνδρες και γυναίκες συνέρρεαν για να παρακολουθήσουν αυτή την αυθεντική απεικόνιση νεολαίας των ‘50s που «έβραζε» για επανάσταση. Ο θάνατος του Dean, ένα μήνα πριν από την κυκλοφορία της ταινίας, γιγάντωσε τον προσωπικό μύθο του αλλά και αυτόν της ταινίας, αφήνοντας έντονα ένα cool και δερμάτινο στίγμα στον κινηματογράφο.

Drive

Η neo-noir ταινία δράσης του 2011 είναι γεμάτη από cool ατμόσφαιρα και ανάλογες σκηνές –όχι όμως με την έννοια της χαλαρότητας. Σκηνοθετημένη από τον Nicolas Winding Refn (ο άνθρωπος πίσω από το “Bronson” του 2008 και, πιο πρόσφατα, το “The Neon Demon”), βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του James Sallis που είχε κυκλοφορήσει το 2005. Στο “Drive” τα highlights είναι συγκεκριμένα: οι neon σκηνές με τον ανάλογο νυχτερινό φωτισμό του Los Angeles, το εξαιρετικό electro soundtrack και οι ερμηνείες του Ryan Gosling -του οποίου δεν μαθαίνουμε ποτέ το όνομα στην ταινία- και της Carey Mulligan. Το “Drive” έχει βία, αίμα, τεταμένη ατμόσφαιρα αλλά και cool χαρακτηριστικά που την τοποθετούν επάξια σε αυτή την λίστα.

The Thomas Crown Affair

Κάθε ταινία με πρωταγωνιστή τον Steve McQueen παίρνει αυτόματα έξτρα πόντους μπόνους σε στυλ και coolness. Ο McQueen (Thomas Crown) πρωταγωνιστεί στο πλευρό της Faye Dunaway ως ληστής τραπεζών που προσπαθεί να ξεγελάσει την ασφαλιστική ερευνήτρια Vicki Anderson (Faye Dunaway) και –ω! Τι έκπληξη- δημιουργείται ένα ειδύλλιο μεταξύ τους. Η ταινία ξαναγυρίστηκε το 1999, με πρωταγωνιστές τους Pierce Brosnan και Rene Russo. Ωστόσο, το ύφος της αρχικής ταινίας του 1968, συγκριτικά, επικρατεί θεαματικά της τελευταίας εκδοχής.

Quadrophenia

Ίσως η πιο cool αντικουλτούρα που έχει υπάρξει είναι αυτή του Mod. Η μουσική (soul, ska, jazz, R&B), η μόδα -που υιοθέτησαν με ηδονιστική προσέγγιση- και η συμπεριφορά των Mods εξακολουθούν να θεωρούνται η επιτομή του cool, τουλάχιστον σε όσους αρέσει η ζωή στις μητροπόλεις με στοιχεία αρτιστίκ αλητείας. Αν και γυρίστηκε το 1979, δηλαδή αρκετά χρόνια μετά την έκρηξη του Mod κινήματος (1958-1968), το “Quadrophenia” έγινε σημείο αναφοράς για όσους θέλους να συνδυάσουν το cool στυλ με μία δόση κοινωνικής ανατροπής υπό τη μουσική των The Who, οι οποίοι είχαν κυκλοφορήσει το ομώτιτλο άλμπουμ το 1973 –ήταν η τρίτη rock opera του εμβληματικού βρετανικού συγκροτήματος.

The Warriors

Ίσως το πιο cult και κλασικό νεοϋορκέζικο φιλμ των ‘80s (κυκλοφόρησε το 1979). O Walter Hill σκηνοθέτησε την ταινία και βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Sol Yurick που το έγραψε το 1965. Η ιστορία, με στοιχεία Οδύσσειας, αφορά την προσπάθεια μιας συμμορίας από το Coney Island του Μπρούκλιν να επιστρέψει στον τόπο της, μετά από μία συγκέντρωση που έγινε στο Χάρλεμ, στην οποία συμμετείχαν όλες οι συμμορίες της Νέας Υόρκης. Εκεί, ο αρχηγός όλων, ο Cyrus, ηγέτης της συμμορίας Gramercy Riffs, δολοφονείται την στιγμή που έχει ξεσηκώσει το αλήτικο πλήθος, λέγοντάς τους πως μπορούν να πάρουν στα χέρια τους την πόλη σε μία, ας πούμε, λογική «είμαστε περισσότεροι από τους μπάτσους, άρα το ‘χουμε». O Luther της συμμορίας Rogues κατηγορεί αστραπιαία τους Warriors για την δολοφονία του Cyrus –ενώ τον είχε σκοτώσει ο ίδιος- και ξεκινάει ένα ανελέητο κυνηγητό, σε κάθε πιθανό σημείο, από όλες τις συμμορίες προς τους Warriors. Μην περιμένετε συγκλονιστικές ερμηνείες στην ταινία, ούτε καμία βαθυστόχαστη πλοκή. Ωστόσο, η κινηματογραφική αφήγηση είναι γεμάτη δράση, οι σκηνές στο subway του Big Apple εξαιρετικές -αν δείτε την ταινία και μετά ταξιδέψετε στη Νέα Υόρκη, δύσκολα δεν θα βλέπετε γύρω σας τους Warriors να τρέχουν- και το τέλος συναρπαστικό. Ποια είναι τα στοιχεία cool της ταινίας; Η κινησιολογία όλων των μελών των συμμοριών, εκτός από αυτή των ατσούμπαλων, αντιπαθητικών και αχώνευτων Rogues.