Ο Άρι Άστερ με το «Μεσοκαλόκαιρο» συστήθηκε στο ευρύ κοινό στα θερινά σινεμά. Αυτή τη φορά επεκτείνει το μικρού μήκους «Βeau Afraid» του 2011 και δημιουργεί ένα απέραντο χάος τριών ωρών που κάνει τον θεατή να υποφέρει για να αντέξει και να βρει άκρη στο σύμπαν του. Στοιχεία θρίλερ και μαύρης κωμωδίας συνδυάζονται υποδειγματικά. Δημιουργείται ένα πορτραίτο του σύγχρονου ανθρώπου σε έναν κόσμο που καθημερινά γίνεται αβίωτος. Το αίσθημα του εγκλωβισμού κυριαρχεί. Από την μία η κατοικία κι από την άλλη το περιβάλλον της πόλης. Ο Μπο Γουάσερμαν έχει αποδεχθεί την κατάσταση και δέχεται βοήθεια. Η ακροβασία του όμως είναι συνεχής.

Ένας πραγματικός εφιάλτης. Μία σχέση ανάμεσα σε γονείς και παιδία, ειδικά ανάμεσα σε μητέρα και γιο. Παθογένειες, αγκυλώσεις, εσωτερικά δεσμά και στο βάθος μία ιδιότυπη λύτρωση και η ελευθερία. Ένα αίσθημα ενοχής που δε στοιχειοθετείται με σαφήνεια. Νευρώσεις ή ψυχώσεις; Μία διαταραγμένη ψυχοσύνθεση και ένα προφίλ αστάθειας. Η πλευρά του loser με βαθιές διαστάσεις. Η Μόνα τον στοιχειώνει σε κάθε έκφανση της πραγματικότητας. Είναι πυξίδα και το σημείο 0 για τον Μπο. Ο πρωταγωνιστής είναι σε τέλμα. Η κλεψύδρα αδειάζει βασανιστικά για τον ίδιο. Το πρώτο μέρος είναι πραγματικά τρομερό. Σκιαγραφείται το κεντρικό φόντο και διαγράφεται το όλον.

Στο δεύτερο μέρος υπάρχει η σεκάνς με το θέατρο και το animation. Είναι ίσως η κορυφαία σκηνή της ταινίας και αντίστοιχα στο τρίτο κυριαρχεί το συναίσθημα και έχουμε επίκλησή του που αγγίζει τον θεατή. Ο δημιουργός μοιάζει να εντάσσει υποδειγματικά το βιογραφικό στοιχείο στη σύνθεσή του. Σε ένα μέρος που κυριαρχεί το έγκλημα, προσπαθεί να βρει την ισορροπία του, αλλά τον νικά ο ΦΟΒΟΣ. Ναι είναι αδύναμος να ανταποκριθεί στις προκλήσεις που τον πνίγουν. Με έμφαση στη λεπτομέρεια δημιουργείται το πιο πλήρες έργο του σκηνοθέτη, που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον για 180΄.

Φυσικά καταλύτης στο ξεδίπλωμα της πλοκής είναι η ερμηνεία του Χόακιν Φοίνιξ. Χειμαρρώδης, μανιώδης, σε παραληρηματική κατάσταση. Ένας ακόμα ρόλος στα όρια, στα σχοινιά μετά το Joker. Διαλύεται, βιώνει έντονα, πονάει. Προσπαθεί να ανοίξει τα φτερά του, αλλά αδυνατεί να τα καταφέρει. Συμπεριφέρεται ταυτόχρονα σαν ένα άγριο ζώο, αλλά και σαν μικρό παιδί. Το εκτόπισμα του σπουδαίου ηθοποιού απελευθερώνει τον Άστερ. Στα μάτια του αντικατοπτρίζονται όλα όσα θέλει να περάσει. Το μήνυμα γίνεται καθολικό.

Στη διαδρομή μέχρι το φινάλε, μέχρι το τέλος (σκοπός) βλέπουμε δύο παράλληλες πορείες. Δύο γραμμές που δεν τέμνονται, όσο κι αν το περιμένει κανείς. Οι εύκολες απαντήσεις αποφεύγονται. Ο Μπο ανεβαίνει το δικό του Γολγοθά. Προσωπικό, υπαρξιακό που όμως μέσα στην κοινωνία παίρνει συλλογικό χαρακτήρα. Δεν έχει επιστροφή το ταξίδι του, είναι αποφασισμένος όμως να περπατήσει τον δρόμο με τα εμπόδιά του, γιατί αυτή είναι η ανθρώπινη ζωή…