Ακριβώς 15 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, το «Mamma Mia!» εξακολουθεί να προβληματίζει και να βάζει… δύσκολα κινηματογραφικά αινίγματα για επιδέξιους λύτες.
Το θυμάστε το διάσημο αμερικανικοβρετανικό μιούζικαλ, παραγωγής 2008, το οποίο γυρίστηκε σχεδόν εξολοκλήρου στη Σκόπελο;
Η ταινία αποτελεί προσαρμογή του ομότιτλου μιούζικαλ του Γουέστ Εντ και του Μπρόντγουεϊ, το οποίο είναι βασισμένο στα τραγούδια του επιτυχημένου συγκροτήματος των ABBA.
Την ταινία σκηνοθέτησε η Φιλίντα Λόιντ και πρωταγωνιστούν οι Μέριλ Στριπ στο ρόλο της Ντόνα Σέρινταν και οι Πιρς Μπρόσναν, Κόλιν Φερθ και Στέλαν Σκάρσγκορντ ως οι τρεις πιθανοί πατέρες της κόρης της Ντόνα, της Σόφι [που υποδύεται η Αμάντα Σάιφρεντ], ενώ στην ταινία επίσης συμμετέχουν η Τζούλι Γουόλτερς και η Κριστίν Μπαράνσκι.
Η ταινία είναι γεμάτη με τα τραγούδια των ΑΒΒΑ και ως εκ τούτου το μιούζικαλ περιέχει χορογραφημένα τα κομμάτια του σπουδαίου σουηδικού συγκροτήματος – και, αντίστοιχα, τραγουδισμένα από τους ίδιους τους και τις ηθοποιούς.
Όποιοι θυμούνται την ταινία, ενδεχομένως και να παρατήρησαν το εξης: ότι στις γυναικείες χορογραφίες, οι Μέριλ Στριπ, Τζούλι Γουόλτερς και Κριστίν Μπαράνσκι αποδίδουν τις χορογραφίες και τα τραγούδια σχεδόν σαν επαγγελματίες τραγουδίστριες.
Όμως οι Πιρς Μπρόσναν, Κόλιν Φερθ και Στέλαν Σκάρσγκορντ δεν φτάνουν, σε επίπεδα χορογραφίας και τραγουδιστικών επιδόσεων, τα αντίστοιχα επίπεδα των τριών γυναικών συναδέλφων τους.
Ξεκινώντας λοιπόν από το εμβληματικό «Mamma Mia!», υπάρχουν πολλά παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι ακόμη και οι καλύτεροι άνδρες ηθοποιοί που συμμετέχουν στα σύγχρονα μιούζικαλ είναι κατώτεροι των περιστάσεων.
Ισχύει λοιπόν; Οι άνδρες ηθοποιοί – όσο καλοί και αν είναι σε υποκριτικό επίπεδο – δεν μπορούν να τραγουδήσουν καλά;
«Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους το πρώτο Mamma Mia! ήταν τόσο καλή ταινία, αλλά μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε ότι δεν οφειλόταν στις επιδόσεις του Πιρς Μπρόσναν στο τραγούδι, καθώς ακουγόταν σαν ένα λαμπραντόρ παγιδευμένος κάτω από μια κουβέρτα. Και απ’ ότι φαίνεται από τις εξίσου κακές επιδόσεις του ηθοποιού Χιου Σκίνερ που τραγουδάει το «Waterloo» σαν ένας ξενέρωτος δασκαλάκος που τον σφίγγει η γραβάτα του, το σίκουελ της ταινίας με τίτλο Mamma Mia! Here We Go Again, θα ακολουθήσει την ίδια παράδοση που θέλει τους άντρες ηθοποιούς να είναι ανίκανοι να τραγουδήσουν σωστά έστω και μια νότα», σημειώνει το σχετικό προ ετών δημοσίευμα της Guardian επ’ αυτού του ζητήματος.
«Η Μέριλ Στριπ, η Αμάντα Σάιφριντ και η Λίλι Τζέιμς μπορούν να τραγουδήσουν αρκετά καλά. Ωστόσο, καθώς στα σημερινά κινηματογραφικά μιούζικαλ προσλαμβάνουν είτε κανονικούς τραγουδιστές με περιορισμένη υποκριτική ικανότητα δράσης είτε γνήσιους ηθοποιούς με περιορισμένη ικανότητα στο τραγούδι, οι χαμένοι της υπόθεσης είναι οι άντρες που ως ηθοποιοί είναι μακράν οι χειρότεροι τραγουδιστές», επισημαίνεται.
Ας δούμε και την επίσης πρόσφατη ταινία «La La Land». Η Εμα Στόουν και ο Ράιαν Γκόσλινγκ* υποδύονται τους βασικούς χαρακτήρες και τραγουδάνε καθώς και χορεύουν.
«Αμφότεροι εκλεκτοί ηθοποιοί και σχετικά πετυχημένοι τραγουδιστές, αλλά αν έπρεπε να προσφέρετε δισκογραφικό συμβόλαιο σε κάποιον από τους δυο, θα το κάνατε στην Στόουν», σημειώνει η Guardian.
Το ίδιο συνέβη στην ταινία «Chicago», όπου ο Ρίτσαρντ Γκιρ ήταν απογοητευτικά “λίγος” δίπλα στις συναδέλφους του Ρενέ Ζελβέγκερ και Κάθριν Ζέτα Τζόουνς ή στους «Αθλίους», όπου η μεν Αν Χαθαγουέι ακουγόταν από συμπαθητική έως επαρκής, ο δε Ράσελ Κρόου τραγουδούσε σαν να υπέφερε… από την κήλη του.
Την εξαίρεση στον ανωτέρω κανόνα αποτελεί, σύμφωνα με το άρθρο, ο αυστραλός ηθοποιός Χιού Τζάκμαν, που μπορεί να κρατήσει στις φωνητικές του χορδές ένα ολόκληρο μιούζικαλ.
Πάντως, προς τιμήν του, ο Πιρς Μπρόσναν ουδέποτε πτοήθηκε από τις κακές κριτικές που έλαβε για το τραγούδι του στο πρώτο Mamma Mia! και είπε να το ξαναδοκιμάσει στο σίκουελ.
«Μόνο που αυτή τη φορά δέχτηκε να κάνει και μερικά μαθήματα φωνητικής», καταλήγει με νόημα το άρθρο.
*O Γκόσλινγκ, παρ’ όλες τις φωνητικές ελλείψεις του, μάς έχει παραδώσει έναν εξαιρετικό δίσκο, τον ομώνυμο του σχήματός του των Dead Man’s Bones που κυκλοφόρησε το 2009.
Ακριβώς 15 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, το «Mamma Mia!» εξακολουθεί να προβληματίζει και να βάζει… δύσκολα κινηματογραφικά αινίγματα για επιδέξιους λύτες.
Το θυμάστε το διάσημο αμερικανικοβρετανικό μιούζικαλ, παραγωγής 2008, το οποίο γυρίστηκε σχεδόν εξολοκλήρου στη Σκόπελο;
Η ταινία αποτελεί προσαρμογή του ομότιτλου μιούζικαλ του Γουέστ Εντ και του Μπρόντγουεϊ, το οποίο είναι βασισμένο στα τραγούδια του επιτυχημένου συγκροτήματος των ABBA.
Την ταινία σκηνοθέτησε η Φιλίντα Λόιντ και πρωταγωνιστούν οι Μέριλ Στριπ στο ρόλο της Ντόνα Σέρινταν και οι Πιρς Μπρόσναν, Κόλιν Φερθ και Στέλαν Σκάρσγκορντ ως οι τρεις πιθανοί πατέρες της κόρης της Ντόνα, της Σόφι [που υποδύεται η Αμάντα Σάιφρεντ], ενώ στην ταινία επίσης συμμετέχουν η Τζούλι Γουόλτερς και η Κριστίν Μπαράνσκι.
Η ταινία είναι γεμάτη με τα τραγούδια των ΑΒΒΑ και ως εκ τούτου το μιούζικαλ περιέχει χορογραφημένα τα κομμάτια του σπουδαίου σουηδικού συγκροτήματος – και, αντίστοιχα, τραγουδισμένα από τους ίδιους τους και τις ηθοποιούς.
Όποιοι θυμούνται την ταινία, ενδεχομένως και να παρατήρησαν το εξης: ότι στις γυναικείες χορογραφίες, οι Μέριλ Στριπ, Τζούλι Γουόλτερς και Κριστίν Μπαράνσκι αποδίδουν τις χορογραφίες και τα τραγούδια σχεδόν σαν επαγγελματίες τραγουδίστριες.
Όμως οι Πιρς Μπρόσναν, Κόλιν Φερθ και Στέλαν Σκάρσγκορντ δεν φτάνουν, σε επίπεδα χορογραφίας και τραγουδιστικών επιδόσεων, τα αντίστοιχα επίπεδα των τριών γυναικών συναδέλφων τους.
Ξεκινώντας λοιπόν από το εμβληματικό «Mamma Mia!», υπάρχουν πολλά παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι ακόμη και οι καλύτεροι άνδρες ηθοποιοί που συμμετέχουν στα σύγχρονα μιούζικαλ είναι κατώτεροι των περιστάσεων.
Ισχύει λοιπόν; Οι άνδρες ηθοποιοί – όσο καλοί και αν είναι σε υποκριτικό επίπεδο – δεν μπορούν να τραγουδήσουν καλά;
«Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους το πρώτο Mamma Mia! ήταν τόσο καλή ταινία, αλλά μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε ότι δεν οφειλόταν στις επιδόσεις του Πιρς Μπρόσναν στο τραγούδι, καθώς ακουγόταν σαν ένα λαμπραντόρ παγιδευμένος κάτω από μια κουβέρτα. Και απ’ ότι φαίνεται από τις εξίσου κακές επιδόσεις του ηθοποιού Χιου Σκίνερ που τραγουδάει το «Waterloo» σαν ένας ξενέρωτος δασκαλάκος που τον σφίγγει η γραβάτα του, το σίκουελ της ταινίας με τίτλο Mamma Mia! Here We Go Again, θα ακολουθήσει την ίδια παράδοση που θέλει τους άντρες ηθοποιούς να είναι ανίκανοι να τραγουδήσουν σωστά έστω και μια νότα», σημειώνει το σχετικό προ ετών δημοσίευμα της Guardian επ’ αυτού του ζητήματος.
«Η Μέριλ Στριπ, η Αμάντα Σάιφριντ και η Λίλι Τζέιμς μπορούν να τραγουδήσουν αρκετά καλά. Ωστόσο, καθώς στα σημερινά κινηματογραφικά μιούζικαλ προσλαμβάνουν είτε κανονικούς τραγουδιστές με περιορισμένη υποκριτική ικανότητα δράσης είτε γνήσιους ηθοποιούς με περιορισμένη ικανότητα στο τραγούδι, οι χαμένοι της υπόθεσης είναι οι άντρες που ως ηθοποιοί είναι μακράν οι χειρότεροι τραγουδιστές», επισημαίνεται.
Ας δούμε και την επίσης πρόσφατη ταινία «La La Land». Η Εμα Στόουν και ο Ράιαν Γκόσλινγκ* υποδύονται τους βασικούς χαρακτήρες και τραγουδάνε καθώς και χορεύουν.
«Αμφότεροι εκλεκτοί ηθοποιοί και σχετικά πετυχημένοι τραγουδιστές, αλλά αν έπρεπε να προσφέρετε δισκογραφικό συμβόλαιο σε κάποιον από τους δυο, θα το κάνατε στην Στόουν», σημειώνει η Guardian.
Το ίδιο συνέβη στην ταινία «Chicago», όπου ο Ρίτσαρντ Γκιρ ήταν απογοητευτικά “λίγος” δίπλα στις συναδέλφους του Ρενέ Ζελβέγκερ και Κάθριν Ζέτα Τζόουνς ή στους «Αθλίους», όπου η μεν Αν Χαθαγουέι ακουγόταν από συμπαθητική έως επαρκής, ο δε Ράσελ Κρόου τραγουδούσε σαν να υπέφερε… από την κήλη του.
Την εξαίρεση στον ανωτέρω κανόνα αποτελεί, σύμφωνα με το άρθρο, ο αυστραλός ηθοποιός Χιού Τζάκμαν, που μπορεί να κρατήσει στις φωνητικές του χορδές ένα ολόκληρο μιούζικαλ.
Πάντως, προς τιμήν του, ο Πιρς Μπρόσναν ουδέποτε πτοήθηκε από τις κακές κριτικές που έλαβε για το τραγούδι του στο πρώτο Mamma Mia! και είπε να το ξαναδοκιμάσει στο σίκουελ.
«Μόνο που αυτή τη φορά δέχτηκε να κάνει και μερικά μαθήματα φωνητικής», καταλήγει με νόημα το άρθρο.
*O Γκόσλινγκ, παρ’ όλες τις φωνητικές ελλείψεις του, μάς έχει παραδώσει έναν εξαιρετικό δίσκο, τον ομώνυμο του σχήματός του των Dead Man’s Bones που κυκλοφόρησε το 2009.
