To “Oldboy“, η δεύτερη ταινία της τριλογίας της Eκδίκησης, βασίζεται στο Ιαπωνικό manga του Garon Tsuchiya σε εικονογράφηση του Nobuaki Minegishi. Ο σκηνοθέτης Park Chan-wook, μέρος της λεγόμενης γενιάς 386 η οποία στυλοβατησε στην αναγέννηση του Κορεάτικου σινεμά, υπογράφει τη ταινία που έμελλε να γίνει ένα απο τα αριστουργήματα του 21ου αιώνα.
Ο μεθυσμένος Oh Dae-su πέφτει θύμα απαγωγής αφήνοντας πίσω την ανήλικη κόρη του για αποχωριστεί την πραγματικότητα που γνώριζε και για να ενταχθεί σε μια άλλη ακατανόητη και αδυσώπητη στην επιβολή της. Μια σχεδόν ολόκληρη ζωή που βιώνεται σε ένα παράλογο εγκλεισμό.
Βουτηγμένος σε μια καφκική φυλακή -στην οποία το θυμα δεν γνωρίζει το λόγο που του στερήθηκε η ελευθερία- τα αναπάντητα ερωτήματα τον συνθλίβουν μέσα στους τέσσερις τοίχους. Μια κόλαση μοναξιάς που η κάθε της μέρα, αδιάφορη στην αλληλουχία των χρόνων που περνούν, τον ρίχνουν στη τρέλα της απόγνωσης: στα σκοτάδια της φυλακής ονειρεύεται την αυτοκτονία και όμως ακόμα και αυτη η έσχατη διέξοδος του αρνείται για να φουντώσει το μίσος της εκδίκησης. Αυτή είναι που υποδαυλίζει τη φλόγα της ζωή του και μέσα στην ειρκτή έχει όλο το χρόνο να τελειοποιήσει τις μεθόδους για να την πραγματοποιήσει μεταμορφώνοντας τον εαυτό του σε μια πολεμική μηχανή.
Μια εκδίκηση που όντως έρχεται σαν θεόρατο κύμμα βίας και τρόμου, μια αμίμητη χορογραφία έντασης και δύναμης σε οποίον θέλει να την κοπάσει, η οποία όμως όσο εξελίσσεται φέρνει τον πρωταγωνιστή στον πυρήνα της τραγωδίας. Και όμως η επιθυμία για ζωή δεν παύει να υπάρχει: ειναι το στοιχείο που δεν μπόρεσαν να καταλύσουν οι άγνωστοι δεσμοφύλακες του. Ενα ολοζώντανο χταπόδι ειναι το γεύμα που θέλει για τον εαυτό του και συναμα ο έρωτας που του δείχνει την άλλη όψη μιας ζωής που του στερήθηκε.
Αυτό όμως που αναζητά ως αλήθεια, ως διέξοδο στα βασανιστικά ποιoς και γιατί τον καταδίκασαν σε ένα δωμάτιο για δεκαπέντε συναπτά έτη είναι το αποκορύφωμα της καταδίκης του. Όπως στο αρχαίο θέατρο, ο ήρωας προχωράει προς τον όλεθρο για να το ανακαλύψει πολυ αργότερα πως μια άσπλαχνη μοίρα, οι βουλές των θεών, καθοδηγούν τα βήματα προς μια τρομαχτική αποκάλυψη. O Oldboy χειραγωγείται προς τη καταστροφή του, στην ηθική και πνευματική διαστροφή όπως το θέλησε ο κριτής του.
Το “Oldboy” δεν είναι μονοσήμαντα μια ταινια έκδικησης πραγματωμένη σε ιδεώδεις σκηνές δράσης και αλησμόνητες εικόνες τρομου.
Eίναι αυτό που μας υποσχέθηκε ο πρωταγωνιστής της εξ αρχής: μια ιστορία που όσο κυλά, αγγίζουμε το πόνο εκείνου που την έζησε.
Τι σημαίνει η ιδέα της ελευθερίας και κατά πόσο αυτή εκφράζει τις προσωπικές μας βλέψεις και δεν είναι παρά επιταγές άλλων που κινούν τα νήματα της ύπαρξής μας. Η εκδίκηση που περνάει μεσα απο την προβολή του θύτη των ιδιων συνθηκών προς το θύμα που τις προκάλεσε, θολώνει τους ρόλους κλονίζοντας την ηθική τάξη που χωρίζει τους δύο. Μια ηθική που δοκιμάζεται πρωτίστως στο ζήτημα της αγάπης που, κατά τον Πλάτωνα, είναι η οδός να ανακαλύψουμε το Ωραίο μεσα μας για να το μεταδώσουμε στους γυρω μας καθιστώντας τον έρωτα καθολική ιδέα. Η αγάπη στο “Oldboy” είναι αυτή που πάει αντίθετα σε πανάρχαιους κώδικες ηθικής που έπλασε το ανθρώπινο είδος για να διασφαλίσει την πορεία του προς το πολιτισμό, είναι μια αμαρτία που δεν χάνει ποτέ το αρνητικό της στίγμα σε αυτούς που θέλουν να γίνουν κοινωνοί της.
Ένας κύκλος εκδίκησης που ακουμπά στα ίδια μοτίβα ανομολόγητων πράξεων για να καταλήξει στο θάνατο και στην αναζήτηση της λήθης απο τις τρομαχτικές μνήμες. Τα νερά της λησμονιάς ηταν εκείνα που υπόσχονταν στους νεκρούς του κάτω κόσμου την γαλήνη του μυαλού από την εγκόσμια ζωή τις χαρές και τις λύπες της για να γίνει η κατάβαση στο ανώμαλο βασίλειο με ομαλότητα. Κάπως ετσι ο Oldboy, σε αυτο το συγκλονιστικο φινάλε, παραμενει στη ζωή σκοτώνοντας τις αναμνησεις, εγκαταλείπει τη συνείδηση του για να ξέχαστεί μέσα σε μια άλλη υπάρξη. Οι χαρές και οι λύπες, το γέλιο και το κλάμα της ζωής που στερήθηκαν στη φυλακή μπορούσε να τις βρει μόνο σε αυτήν τη καταραμένη σύνδεση…
Ο Ταραντίνο -λέγεται- πως δάκρυσε όταν το είδε για πρώτη φορά, μια κινηματογραφική εμπειρία που είναι ίσως η σπουδαιότερη ιστορία που έχει διηγηθεί το Κορεάτικο σινεμά μέχρι και σήμερα.
To “Oldboy“, η δεύτερη ταινία της τριλογίας της Eκδίκησης, βασίζεται στο Ιαπωνικό manga του Garon Tsuchiya σε εικονογράφηση του Nobuaki Minegishi. Ο σκηνοθέτης Park Chan-wook, μέρος της λεγόμενης γενιάς 386 η οποία στυλοβατησε στην αναγέννηση του Κορεάτικου σινεμά, υπογράφει τη ταινία που έμελλε να γίνει ένα απο τα αριστουργήματα του 21ου αιώνα.
Ο μεθυσμένος Oh Dae-su πέφτει θύμα απαγωγής αφήνοντας πίσω την ανήλικη κόρη του για αποχωριστεί την πραγματικότητα που γνώριζε και για να ενταχθεί σε μια άλλη ακατανόητη και αδυσώπητη στην επιβολή της. Μια σχεδόν ολόκληρη ζωή που βιώνεται σε ένα παράλογο εγκλεισμό.
Βουτηγμένος σε μια καφκική φυλακή -στην οποία το θυμα δεν γνωρίζει το λόγο που του στερήθηκε η ελευθερία- τα αναπάντητα ερωτήματα τον συνθλίβουν μέσα στους τέσσερις τοίχους. Μια κόλαση μοναξιάς που η κάθε της μέρα, αδιάφορη στην αλληλουχία των χρόνων που περνούν, τον ρίχνουν στη τρέλα της απόγνωσης: στα σκοτάδια της φυλακής ονειρεύεται την αυτοκτονία και όμως ακόμα και αυτη η έσχατη διέξοδος του αρνείται για να φουντώσει το μίσος της εκδίκησης. Αυτή είναι που υποδαυλίζει τη φλόγα της ζωή του και μέσα στην ειρκτή έχει όλο το χρόνο να τελειοποιήσει τις μεθόδους για να την πραγματοποιήσει μεταμορφώνοντας τον εαυτό του σε μια πολεμική μηχανή.
Μια εκδίκηση που όντως έρχεται σαν θεόρατο κύμμα βίας και τρόμου, μια αμίμητη χορογραφία έντασης και δύναμης σε οποίον θέλει να την κοπάσει, η οποία όμως όσο εξελίσσεται φέρνει τον πρωταγωνιστή στον πυρήνα της τραγωδίας. Και όμως η επιθυμία για ζωή δεν παύει να υπάρχει: ειναι το στοιχείο που δεν μπόρεσαν να καταλύσουν οι άγνωστοι δεσμοφύλακες του. Ενα ολοζώντανο χταπόδι ειναι το γεύμα που θέλει για τον εαυτό του και συναμα ο έρωτας που του δείχνει την άλλη όψη μιας ζωής που του στερήθηκε.
Αυτό όμως που αναζητά ως αλήθεια, ως διέξοδο στα βασανιστικά ποιoς και γιατί τον καταδίκασαν σε ένα δωμάτιο για δεκαπέντε συναπτά έτη είναι το αποκορύφωμα της καταδίκης του. Όπως στο αρχαίο θέατρο, ο ήρωας προχωράει προς τον όλεθρο για να το ανακαλύψει πολυ αργότερα πως μια άσπλαχνη μοίρα, οι βουλές των θεών, καθοδηγούν τα βήματα προς μια τρομαχτική αποκάλυψη. O Oldboy χειραγωγείται προς τη καταστροφή του, στην ηθική και πνευματική διαστροφή όπως το θέλησε ο κριτής του.
Το “Oldboy” δεν είναι μονοσήμαντα μια ταινια έκδικησης πραγματωμένη σε ιδεώδεις σκηνές δράσης και αλησμόνητες εικόνες τρομου.
Eίναι αυτό που μας υποσχέθηκε ο πρωταγωνιστής της εξ αρχής: μια ιστορία που όσο κυλά, αγγίζουμε το πόνο εκείνου που την έζησε.
Τι σημαίνει η ιδέα της ελευθερίας και κατά πόσο αυτή εκφράζει τις προσωπικές μας βλέψεις και δεν είναι παρά επιταγές άλλων που κινούν τα νήματα της ύπαρξής μας. Η εκδίκηση που περνάει μεσα απο την προβολή του θύτη των ιδιων συνθηκών προς το θύμα που τις προκάλεσε, θολώνει τους ρόλους κλονίζοντας την ηθική τάξη που χωρίζει τους δύο. Μια ηθική που δοκιμάζεται πρωτίστως στο ζήτημα της αγάπης που, κατά τον Πλάτωνα, είναι η οδός να ανακαλύψουμε το Ωραίο μεσα μας για να το μεταδώσουμε στους γυρω μας καθιστώντας τον έρωτα καθολική ιδέα. Η αγάπη στο “Oldboy” είναι αυτή που πάει αντίθετα σε πανάρχαιους κώδικες ηθικής που έπλασε το ανθρώπινο είδος για να διασφαλίσει την πορεία του προς το πολιτισμό, είναι μια αμαρτία που δεν χάνει ποτέ το αρνητικό της στίγμα σε αυτούς που θέλουν να γίνουν κοινωνοί της.
Ένας κύκλος εκδίκησης που ακουμπά στα ίδια μοτίβα ανομολόγητων πράξεων για να καταλήξει στο θάνατο και στην αναζήτηση της λήθης απο τις τρομαχτικές μνήμες. Τα νερά της λησμονιάς ηταν εκείνα που υπόσχονταν στους νεκρούς του κάτω κόσμου την γαλήνη του μυαλού από την εγκόσμια ζωή τις χαρές και τις λύπες της για να γίνει η κατάβαση στο ανώμαλο βασίλειο με ομαλότητα. Κάπως ετσι ο Oldboy, σε αυτο το συγκλονιστικο φινάλε, παραμενει στη ζωή σκοτώνοντας τις αναμνησεις, εγκαταλείπει τη συνείδηση του για να ξέχαστεί μέσα σε μια άλλη υπάρξη. Οι χαρές και οι λύπες, το γέλιο και το κλάμα της ζωής που στερήθηκαν στη φυλακή μπορούσε να τις βρει μόνο σε αυτήν τη καταραμένη σύνδεση…
Ο Ταραντίνο -λέγεται- πως δάκρυσε όταν το είδε για πρώτη φορά, μια κινηματογραφική εμπειρία που είναι ίσως η σπουδαιότερη ιστορία που έχει διηγηθεί το Κορεάτικο σινεμά μέχρι και σήμερα.
