Ο Νίκος Καζαντζάκης γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 1883 στο Ηράκλειο της τουρκοκρατούμενης τότε Κρήτης, Παρασκευή, ημέρα των ψυχών. Για δικηγόρο τον προόριζε ο πατέρας του, ο καπετάν Μιχάλης, αφού πρώτα τον μύησε στην αγάπη και στο δέος της λευτεριάς.

Στα Γράμματα εμφανίστηκε με δοκίμια και άλλα κείμενα το 1906, έτος αποφοίτησής του (με άριστα) από τη Νομική Σχολή τού Πανεπιστημίου Αθηνών. Το πτυχίο φέρει και την υπογραφή του Κωστή Παλαμά ως Γενικού Γραμματέως του Πανεπιστημίου.

Ο πρώτος του γάμος, με τη Γαλάτεια Αλεξίου, έρωτας των νεανικών του χρόνων, κατέληξε σε διάσταση και διαζύγιο. Την ευτυχία βρήκε ο Καζαντζάκης στη δεύτερη σύζυγό του Ελένη, το γένος Σαμίου. Έγραψε ο Καζαντζάκης στον φίλο του Παντελή Πρεβελάκη στις 4 Μαΐου 1957: «Στην Ελένη χρωστώ όλη την καθημερινή ευτυχία της ζωής μου· χωρίς αυτή θά ’χα πεθάνει τώρα και πολλά χρόνια. Συντρόφισσα γενναία, αφοσιωμένη, περήφανη, έτοιμη για κάθε πράξη που θέλει αγάπη».

Ο Καζαντζάκης ταξίδεψε πολύ στην Ελλάδα για να «γνωρίσει τη συνείδηση της γης και της φυλής μας», όπως έλεγε ο ίδιος. Βρέθηκε και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, καθώς και σε τόπους της Ανατολής. Με την Κύπρο, την οποίαν επισκέφθηκε με την Ελένη, συνδέθηκε ιδιαίτερα και τάχθηκε σταθερά υπέρ των αγώνων της για ελευθερία.

Παρά το γεγονός ότι ήταν ένας ασκητής ο Νίκος Καζαντζάκης αναμίχθηκε και στα κοινά. Το 1945 και για 40 ημέρες διετέλεσε Υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου, αλλά παραιτήθηκε, κυρίως μη αντέχοντας τα αιτήματα για ρουσφέτια. Το 1947-48 διετέλεσε τμηματάρχης της UNESCO στο Παρίσι, από όπου και πάλι παραιτήθηκε –και ας ήταν σπουδαία εκείνη η θέση– για να μπορέσει απερίσπαστα να επιδοθεί στην αγνή και αφιλόκερδη πνευματική δουλειά.

Βασικός άξονας των καζαντζακικών έργων είναι η εσωτερική ελευθερία και αξιοπρέπεια του ανθρώπου, η κοινωνική δικαιοσύνη, η τόλμη, όπως εκφράζεται στον φιλοσοφικό του όρο Η Κρητική Ματιά: να κοιτάζεις άφοβα τον φόβο, να ζεις τη ζωή των θνητών και να συμπεριφέρεσαι σαν να είσαι αθάνατος, να αγωνίζεσαι για την καταξίωση της ψυχής, μιας ψυχής διαρκώς πεινασμένης και ανικανοποίητης, που κατατρώγει τη σάρκα και οδηγεί σε πνευματική υπέρβαση και λύτρωση.

Για την ακέραιη και άφοβη παρουσία του ο μεγάλος Κρητικός καταπολεμήθηκε και από την Πολιτεία και από την Εκκλησία, που με τις παρεμβάσεις τους ματαίωσαν τη σίγουρη απονομή σ’ αυτόν του Βραβείου Νόμπελ. Τη δεκαετία του ‘50 η Εκκλησία της Ελλάδος άρχισε διαδικασία αφορισμού του, αλλά δεν τόλμησε να προχωρήσει στην πράξη. Το Βατικανό το 1954 ανέγραψε το μυθιστόρημά του Ο Τελευταίος Πειρασμός στον Κατάλογο Απαγορευμένων Βιβλίων.

Ο Νίκος Καζαντζάκης ασχολήθηκε με όλα τα είδη τού λόγου: ποίηση, θέατρο, φιλοσοφία, ταξιδιωτική αφήγηση, μυθιστόρημα. Έκανε, επίσης, πολλές μεταφράσεις και διασκεύασε στα ελληνικά μεγάλο αριθμό παιδικών βιβλίων. Μυθιστορήματά του έγιναν πολυβραβευμένες ταινίες, όπως ο Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, που σκηνοθέτησε ο Μιχάλης Κακογιάννης, με πρωταγωνιστές τον Άντονυ Κουίν και την Ειρήνη Παπά, και Ο Τελευταίος Πειρασμός, που σκηνοθέτησε ο Μάρτιν Σκορσέζε.

Κατά το ταξίδι της επιστροφής του από την Κίνα, εισήχθη στην Πανεπιστημιακή Κλινική του Φράιμπουργκ της Γερμανίας, όπου πέθανε στις 26 Οκτωβρίου 1957, στις 10:20 το βράδυ. Νεκρός μεταφέρθηκε στην Αθήνα και μετά στην Κρήτη. Τάφηκε στην Τάπια Μαρτινέγκο, πάνω στα βενετσιάνικα τείχη του Ηρακλείου.

Σήμερα θεωρείται διεθνώς ένας οικουμενικός συγγραφέας και στοχαστής, ένας κλασσικός. Είναι ο πιο πολυμεταφρασμένος Νεοέλληνας συγγραφέας και σχεδόν δεν υπάρχει άνθρωπος που ξέρει να διαβάζει και δεν θα μπορέσει σε κάποια γλώσσα να διαβάσει Καζαντζάκη.

Στον τάφο του, που είναι παγκόσμιο πνευματικό προσκύνημα, έχει τοποθετηθεί το επιτύμβιο που εκείνος ζήτησε:

Δε φοβούμαι τίποτα.
Δεν ελπίζω τίποτα.
Είμαι λέφτερος.

Με αφορμή τα 30 χρόνια από τη γέννηση του τιτάνα της λογοτεχνίας το Olafaq συγκέντρωσε και σας παρουσιάζει 10 σπουδαία έργα του:

1. Ο Βίος και η Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά (1946)

«Ποτέ δεν ντράπηκα για την ψυχή μου τόσο όσο μπροστά στον Ζορμπά», αναφέρει ο Καζαντζάκης για τον συνεργάτη και συνοδοιπόρο του. Για τον ενσαρκωτή της Ζωής  που τον έμαθε σε λίγους μόλις μήνες (όσο κράτησε δηλαδή η συνεργασία τους για την εξόρυξη λιγνίτη στην Πραστοβά της Μάνης) όλα όσα δεν κατάφεραν τα βιβλία χρόνια ολάκερα. Και τον ντρεπόταν γιατί ο Ζορμπάς προσπάθησε να του εμφυσήσει αλήθειες με τρόπο απλοϊκό, τη στιγμή που ο ίδιος δεν μπορούσε να αποτινάξει από πάνω του τη συνθετότητα με την οποία έχει μάθει να διαχειρίζεται τον κόσμο ένας «καλαμαράς» (όπως αποκαλεί ο ίδιος τους λόγιους). Τα δίπολα Λογικής-Συναισθήματος και Καθωσπρεπισμού-Αυθορμητισμού, αποτυπωμένα σε μια ιστορία που μας πείθει ότι ο δρόμος προς το ευ ζειν δεν είναι ένας κακοτράχαλος λαβύρινθος, αλλά ένα άκρως προσβάσιμο μονοπάτι.

2. Ο Καπετάν Μιχάλης (1953)

Ο αγώνας για την Ελευθερία. Αυτό είναι το κεντρικό μοτίβο ενός έργου όπου οι αυτοβιογραφικές αναφορές μπερδεύονται με τη μυθιστορία. Το αίτημα της υπόδουλης Κρήτης για Ένωση με τη μητέρα Ελλάδα, οι φιγούρες ηρωικών Κρητών που μάχονται για να διώξουν τον κατακτητή, η καθημερινότητα στο Μεγάλο Κάστρο, έτσι όπως την είχε «αιχμαλωτίσει» το μυαλό του πιτσιρικά Νίκου Καζαντζάκη. Το μυαλό ενός παιδιού, που πήρε το πρόταγμα της εθνικής ελευθερίας και στην μετέπειτα ζωή του τη σχηματοποίησε σε διάφορα περιβάλλοντα: «Ελευθερία από την αμάθεια, από τις ψεύτικες ιδέες τις φανταχτερές, ελευθερία από τα είδωλα ακόμη κι από εκείνα που είναι πιο σεβαστά κι αγαπημένα».

3. Ο Φτωχούλης του Θεού (1956)

Η μυθιστορηματική βιογραφία του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης, αυτό το ιδιαίτερο συναξάρι που ετοίμασε ο μεγάλος Κρητικός για τον καθολικό Άγιο, αποτελούσε κάτι σαν την εκπλήρωση ενός ιδιότυπου τάματος: «Μου έχει σώσει τη ζωή δύο φορές», εκμυστηρεύεται ο ίδιος σε συνέντευξη. Το έργο στραγγίζει το βίο και την πολιτεία εκείνης της  εμβληματικής προσωπικότητας που ύμνησε την Υπομονή και τη Φτώχεια, που περιφρόνησε πλούτη και θάνατο,  που έβρισκε φωνή στο στόμα ενός ζώου και απαντήσεις στο άνθισμα ενός φυτού.

4. Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται (1954)

Οι έννοιες της «προσφυγιάς» και του «ξεριζωμού» ακούγονται και χρησιμοποιούνται καταιγιστικά στις ημέρες μας, μα ακόμη περισσότερο ξεχωρίζουν οι φοβικές αναφορές προς το «ξένο». Η εποχή μας, επομένως, φαντάζει ως η ιδανικότερη για να ξεφυλλίσει κανείς το συγκεκριμένο μυθιστόρημα που πραγματεύεται την αλληλεπίδραση ντόπιων και ξεριζωμένων με τρόπο ρεαλιστικό και λυρικό ταυτόχρονα. Τα Πάθη του Χριστού, βίος παράλληλος  για τους – καταδιωκόμενους από τους Τούρκους  – κατοίκους ενός μικρασιατικού χωριού. Οι τελευταίοι ψάχνουν να πιαστούν από την αλληλεγγύη των ομοεθνών που ζουν στην κοντινή Λυκόβρυση. Εκεί, οι ντόπιοι έχοντες και προύχοντες, τους απορρίπτουν. Εκείνοι, όμως, που δεν κατέχουν άλλα  πέρα από μια καθαρή ψυχή, σπεύδουν να τους αγκαλιάσουν και να τους βοηθήσουν.

5. Ο τελευταίος Πειρασμός

«Δεν είναι ο Χριστός το τέλος, είναι η αρχή. Δεν κάθεται αναπαμένος σε μαλακά σύννεφα, θαλασσοδέρνεται μαζί μας. Γι’ αυτό θα πάω μαζί του». Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος Έλληνας λογοτέχνης που να έχει υμνήσει περισσότερο – όχι αυτήν την ίδια την υπόσταση του Θεού αλλά – το πρωταρχικό χριστιανικό δόγμα, το «Αγάπα τον Πλησίον Σου ως Εαυτόν». Κι όμως, το συγκεκριμένο έργο, μαζί με τον «Καπετάν Μιχάλη», υπήρξε η αφορμή για το στιγματισμό του συγγραφέα από τους κύκλους όχι μόνο της Ελλαδικής, αλλά ακόμη κι αυτής της ίδιας της Καθολικής Εκκλησίας. Ο Θεάνθρωπος Ιησούς, γδυτός από τη θεϊκή του υπόσταση, παρουσιάζεται στις σελίδες του καζαντζακικού έργου με όλες εκείνες τις αδυναμίες και όλα εκείνα τα πάθη ενός κοινού θνητού, στον οποίο έλαχε να φέρει εις πέρας μια υπεράνθρωπη αποστολή. Ο Πειρασμός ελλοχεύει, το Καθήκον νικά.

6. Οι Αδερφοφάδες (1963)

Ο κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος, ο παπα-Γιάνναρος, συνοψίζει μέσα του όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα είχε η προσωποποιημένη Ομόνοια. Είναι εκείνος, που μέσα στη δίνη του Εμφύλιου Πολέμου και τον αδελφοσκοτωμό, προσπαθεί με νύχια και με δόντια να καταλαγιάσει το πολιτικό μίσος ανάμεσα στους κατοίκους ενός χωριού που έχουν χωριστεί σε δύο στρατόπεδα. Ούτε με τους αντάρτες, ούτε με τον τακτικό στρατό, ο γενναίος ιερέας στέκεται μόνος και ανήμπορος. Στέκεται πάραυτα.

7. Ασκητική (1945)

Ένα έργο φιλοσοφικό και κατεξοχήν θεολογικό (τέτοιο το «βάπτισε» ο ίδιος ο Καζαντζάκης). Στην εποχή του, απετέλεσε την αφορμή για τη δικαστική του δίωξη χαρακτηριζόμενο ως «άθεο» και «ασεβές». Στις μετέπειτα δεκαετίες, το νιτσεϊκά ντυμένο έργο αναγνωρίστηκε από μεγάλο κομμάτι του αναγνωστικού κοινού ως «Ευαγγέλιο». Τα αντιθετικά αισθήματα που έχει γεννήσει το καταιγιστικό αυτό βιβλίο, οι σελίδες του οποίου σχεδόν… ματώνουν στην προσπάθειά τους να αποτυπώσουν τον ανηφορικό δρόμο του ανθρώπου προς τη θέωση, θα σε γείρουν νομοτελειακά είτε προς τη μία, είτε προς την άλλη πλευρά. Σε κάθε περίπτωση, αν αναζητάς φουρτούνιασμα ψυχής μέσα από την ανάγνωση, η «Ασκητική» είναι το βιβλίο σου.

8. Αναφορά στον Γκρέκο (1961)

Λίγο πριν την δύση της ψυχής του, ο Καζαντζάκης στέκεται πιστός στρατιώτης μπροστά στον Στρατηγό, τον παππού του τον Κρη, τον Δομίνικο Θεοτοκόπουλο. Με ειλικρίνεια και με αποφασιστικότητα, του υποβάλει την τελική του αναφορά, τον τελικό απολογισμό για τα πεπραγμένα και τις παραλείψεις του.  Ο ίδιος ο δημιουργός αρνείται να δώσει τον τίτλο της «Αυτοβιογραφίας», ωστόσο είναι ξεκάθαρο από τις πρώτες κιόλας σελίδες το βιωματικό στοιχείο. Σε κάθε περίπτωση, η προσωπική χροιά του κειμένου, το επαναλαμβανόμενο μοτίβο του Αγώνα και οι αναφορές στους μεγάλους του διδασκάλους, τον Χριστό, τον Βούδα, τον Λένιν και τον Οδυσσέα, γίνονται το προσωπικό χαλί πάνω στο οποίο θα πατήσει μια συλλογική συνείδηση που, ο ίδιος ευελπιστούσε ότι, θα σχηματοποιούνταν από όλους εκείνους που θα έρχονταν σε επαφή με το έργο του.

9. Σπασμένες Ψυχές (1909-1910)

25 χρονών. Μεταπτυχιακός φοιτητής στο Παρίσι και ο Νίκος Καζαντζάκης επιχειρεί την πρώτη του μυθιστορηματική απόπειρα. Με τις «Σπασμένες Ψυχές», οι οποίες βρίθουν από βιωματικά στοιχεία, συστήνεται στο αθηναϊκό αναγνωστικό κοινό (δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στον θρυλικό «Νουμά») και παρουσιάζει τη ζωή ενός νέου, του Ορέστη Αστεριάδη,  που σπουδάζει στη γαλλική πρωτεύουσα. Μέσα στο μυαλό του τελευταίου, έχει γεννηθεί η ιδέα της θεμελίωσης μιας νέας, οικουμενικής θρησκείας που θα ακύρωνε την εθελοδουλεία του ανθρώπου στις υφιστάμενες θρησκείες και θα τον εξύψωνε μέσα από το εργαλείο της Επιστήμης. Κι όλα αυτά, διανθισμένα από παράλληλες ερωτικές ιστορίες που θολώνουν μάλλον, παρά ξεδιαλύνουν τον εσωτερικό πόλεμο που ταλανίζει τον Ορέστη.

10. Οδύσεια (1938)

Ξενίζει όταν ακούς τον ίδιο τον Κρητικό συγγραφέα να αναφέρει πως δεν τον νοιάζει να χαθεί ολόκληρο το συγγραφικό του έργο σε μια ενδεχόμενη καταστροφή, αρκεί να σωζόταν η Οδύσεια. Και ξενίζει, γιατί συγκριτικά με τα μυθιστορήματα που τον έκαναν παγκοσμίως γνωστό, το κομμάτι του αναγνωστικού κοινού που έχει έρθει σε επαφή με την «Οδύσεια» είναι σαφώς περιορισμένο. Στο ποιητικό αυτό δημιούργημα, όπου περιγράφεται η ζωή του Οδυσσέα αφότου γύρισε στην Ιθάκη και έφυγε εκ νέου για νέες, άγνωστες περιπέτειες στις άκριες του κόσμου, η λεξιπλαστική δεινότητα του συγγραφέα επαληθεύεται με τον πλέον εμφατικό τρόπο: 7.500 λέξεις που δεν περιλαμβάνονται σε κανέναν λεξικό της ελληνικής γλώσσας, μπορεί να εντοπίσει κανείς στους 33.333 στίχους του τιτάνιου αυτού έργου.