Ένα σαββατοκύριακο από την ζωή του Έρνεστ Χέμινγουέι, όλη μας η ζωή.
Ο μεγάλος συγγραφέας, εκτός από την λογοτεχνική του παραγωγή, έχει να επιδείξει επίσης και ένα βαρύ και εξίσου διασκεδαστικό κατάλογο από ιστορίες και περιστατικά για τα οποία θα λέγαμε «ε, αυτά δεν γίνονται».
Ένα από αυτά – ίσως το καλύτερο όλων – έλαβε χώρα το 1925 στο Παρίσι, κατά την διάρκεια της πολυετούς παραμονής του στην γαλλική πρωτεύουσα.
Όπως αναφέρει στα απομνημονεύματά του που εκδόθηκαν μεταθανάτια, με τίτλο «A Moveable Feast» («Μια κινητή γιορτή»), τα «Έξαλλα ‘20s», τα γνωστά Roaring Twenties, ο αμερικανός συγγραφέας τα έζησε σε ευρωπαϊκό έδαφος, δίπλα στην παρέα άλλων συναδέλφων του, όπως ο Τζέιμς Τζόις, ο Έζρα Πάουντ και η Γερτρούδη Στάιν.
Τότε, ο Χέμινγουέι ήταν ένας άγνωστος δημοσιογράφος, ο οποίος απλώς περιδιάβαινε τους παρισινούς δρόμους και τα μπαρ της Μονμάρτρης εργαζόμενος ως χρονικογράφος. Υπό αυτές ακριβώς τις συνθήκες γράφτηκε η «Κινητή Εορτή», η οποία εκτός από το προσωπικό, αυτοβιογραφικό χρονικό του συγγραφέα της, αποτελεί ταυτόχρονα και χρονικό μιας ολόκληρης εποχής.
Όπως αναφέρει λοιπόν ο Ερνεστ, κάποια στιγμή βρέθηκε στον ευρύτερο κύκλο του συναδέλφου του, Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ (συγγραφέα του «Ο Μεγάλος Γκάτσμπι», μεταξύ πολλών άλλων) και της διαβόητα νευρωτικής συζύγου του, Ζέλντα.
Η Ζέλντα έκανε διαρκώς μπούλινγκ στον άντρα της, λίγο επειδή ήταν αρκετά… bitch από την φύση της, λίγο επειδή θεωρούσε τον εαυτό της ανώτερή του σε όλα τα επίπεδα -οικονομικό, μορφωτικό, κοινωνικό.
Οι συνδαιτημόνες του ζεύγους συχνά έπιαναν τον εαυτό τους να νιώθει ετεροντροπή παρακολουθώντας της Ζέλντα να βρίζει και να μειώνει στον Φράνσις, σε σημείο που ο άνθρωπος αναγκαζόταν, ακόμη και σε βραδιές όπου υπήρχε πάρτι στο σπίτι τους, να αποσύρεται στο δωμάτιό του από την ντροπή.
Ένα μεσημέρι, ο Φράνσις είχε βγει για φαγητό με τον Χέμινγουέι και κάπου εκεί, μεταξύ τύρου και αχλαδιού, του εκμυστηρεύτηκε τα προβλήματα που αντιμετώπιζε το ζευγάρι στο θέμα του σεξ.
Γράφει λοιπόν ο Χέμινγουέι πως του είπε κατά λέξη ο Φιτζέραλντ: «Η Ζέλντα λέει ότι έτσι όπως είμαι φτιαγμένος, δεν θα καταφέρω ποτέ να ικανοποιήσω μια γυναίκα. Και αυτό είναι κάτι που την αναστατώνει. Μου ξεκαθάρισε ότι έχω θέμα μεγέθους [του πέους] και από την ώρα που μου το είπε, δεν μπορώ να ηρεμήσω. Πρέπει να βεβαιωθώ τί ακριβώς συμβαίνει με μένα».
Ο Χέμινγουέι τον άκουσε προσεκτικά και του είπε: «σήκω και έλα μαζί μου».
Οι δυο τους πήγαν στην ανδρική τουαλέτα του εστιατορίου και ο Ερνεστ του ζήτησε να κατεβάσει το παντελόνι και το εσώρουχό του.
Κατόπιν, έσκυψε και τσέκαρε από κοντά το πέος του Φιτζέραλντ και μετά από μερικά δευτερόλεπτα σιωπής, ο Χέμινγουέι αποφάνθηκε:
«Είσαι απολύτως οκ. Δεν έχεις πρόβλημα μεγέθους».
«Όντως;», τον ρώτησε εναγωνίως ο Φιτζέραλντ.
«Όντως. Και αν δεν με πιστεύεις, πήγαινε στο μουσείου του Λούβρου, δες σε προφίλ τα γυμνά αγάλματα και μετά συνέκρινε τον εαυτό σου στον καθρέπτη».
Και για κατακλείδα του πέταξε το εξής:
«Δεν έχει σημασία το πως είναι χαλαρό. Σημασία έχει πόσο πολύ μεγαλώνει όταν είναι σε στύση».
Κατόπιν έπλυνε τα χέρια του, βγήκε από την τουαλέτα και άφησε τον Φιτζέραλντ με τα βρακιά κατεβασμένα να αναλογίζεται προσεκτικά όλα όσα του είπε προ ολίγου.
Υπέροχο Παρίσι του 1925, υπέροχος Χέμινγουέι.
Ένα σαββατοκύριακο από την ζωή του Έρνεστ Χέμινγουέι, όλη μας η ζωή.
Ο μεγάλος συγγραφέας, εκτός από την λογοτεχνική του παραγωγή, έχει να επιδείξει επίσης και ένα βαρύ και εξίσου διασκεδαστικό κατάλογο από ιστορίες και περιστατικά για τα οποία θα λέγαμε «ε, αυτά δεν γίνονται».
Ένα από αυτά – ίσως το καλύτερο όλων – έλαβε χώρα το 1925 στο Παρίσι, κατά την διάρκεια της πολυετούς παραμονής του στην γαλλική πρωτεύουσα.
Όπως αναφέρει στα απομνημονεύματά του που εκδόθηκαν μεταθανάτια, με τίτλο «A Moveable Feast» («Μια κινητή γιορτή»), τα «Έξαλλα ‘20s», τα γνωστά Roaring Twenties, ο αμερικανός συγγραφέας τα έζησε σε ευρωπαϊκό έδαφος, δίπλα στην παρέα άλλων συναδέλφων του, όπως ο Τζέιμς Τζόις, ο Έζρα Πάουντ και η Γερτρούδη Στάιν.
Τότε, ο Χέμινγουέι ήταν ένας άγνωστος δημοσιογράφος, ο οποίος απλώς περιδιάβαινε τους παρισινούς δρόμους και τα μπαρ της Μονμάρτρης εργαζόμενος ως χρονικογράφος. Υπό αυτές ακριβώς τις συνθήκες γράφτηκε η «Κινητή Εορτή», η οποία εκτός από το προσωπικό, αυτοβιογραφικό χρονικό του συγγραφέα της, αποτελεί ταυτόχρονα και χρονικό μιας ολόκληρης εποχής.
Όπως αναφέρει λοιπόν ο Ερνεστ, κάποια στιγμή βρέθηκε στον ευρύτερο κύκλο του συναδέλφου του, Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ (συγγραφέα του «Ο Μεγάλος Γκάτσμπι», μεταξύ πολλών άλλων) και της διαβόητα νευρωτικής συζύγου του, Ζέλντα.
Η Ζέλντα έκανε διαρκώς μπούλινγκ στον άντρα της, λίγο επειδή ήταν αρκετά… bitch από την φύση της, λίγο επειδή θεωρούσε τον εαυτό της ανώτερή του σε όλα τα επίπεδα -οικονομικό, μορφωτικό, κοινωνικό.
Οι συνδαιτημόνες του ζεύγους συχνά έπιαναν τον εαυτό τους να νιώθει ετεροντροπή παρακολουθώντας της Ζέλντα να βρίζει και να μειώνει στον Φράνσις, σε σημείο που ο άνθρωπος αναγκαζόταν, ακόμη και σε βραδιές όπου υπήρχε πάρτι στο σπίτι τους, να αποσύρεται στο δωμάτιό του από την ντροπή.
Ένα μεσημέρι, ο Φράνσις είχε βγει για φαγητό με τον Χέμινγουέι και κάπου εκεί, μεταξύ τύρου και αχλαδιού, του εκμυστηρεύτηκε τα προβλήματα που αντιμετώπιζε το ζευγάρι στο θέμα του σεξ.
Γράφει λοιπόν ο Χέμινγουέι πως του είπε κατά λέξη ο Φιτζέραλντ: «Η Ζέλντα λέει ότι έτσι όπως είμαι φτιαγμένος, δεν θα καταφέρω ποτέ να ικανοποιήσω μια γυναίκα. Και αυτό είναι κάτι που την αναστατώνει. Μου ξεκαθάρισε ότι έχω θέμα μεγέθους [του πέους] και από την ώρα που μου το είπε, δεν μπορώ να ηρεμήσω. Πρέπει να βεβαιωθώ τί ακριβώς συμβαίνει με μένα».
Ο Χέμινγουέι τον άκουσε προσεκτικά και του είπε: «σήκω και έλα μαζί μου».
Οι δυο τους πήγαν στην ανδρική τουαλέτα του εστιατορίου και ο Ερνεστ του ζήτησε να κατεβάσει το παντελόνι και το εσώρουχό του.
Κατόπιν, έσκυψε και τσέκαρε από κοντά το πέος του Φιτζέραλντ και μετά από μερικά δευτερόλεπτα σιωπής, ο Χέμινγουέι αποφάνθηκε:
«Είσαι απολύτως οκ. Δεν έχεις πρόβλημα μεγέθους».
«Όντως;», τον ρώτησε εναγωνίως ο Φιτζέραλντ.
«Όντως. Και αν δεν με πιστεύεις, πήγαινε στο μουσείου του Λούβρου, δες σε προφίλ τα γυμνά αγάλματα και μετά συνέκρινε τον εαυτό σου στον καθρέπτη».
Και για κατακλείδα του πέταξε το εξής:
«Δεν έχει σημασία το πως είναι χαλαρό. Σημασία έχει πόσο πολύ μεγαλώνει όταν είναι σε στύση».
Κατόπιν έπλυνε τα χέρια του, βγήκε από την τουαλέτα και άφησε τον Φιτζέραλντ με τα βρακιά κατεβασμένα να αναλογίζεται προσεκτικά όλα όσα του είπε προ ολίγου.
Υπέροχο Παρίσι του 1925, υπέροχος Χέμινγουέι.
