Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να ξυπνάς κάθε μέρα και να είσαι αναγκασμένος να πας σε μια δουλειά η οποία δεν σου αρέσει. Θα μπορούσε να συμπεριληφθεί στα χειρότερα χρόνια βασανιστήρια. Όλοι εργαζόμαστε για βιοπορισμό και η αγορά εργασίας εκεί έξω είναι ίσως πιο ζόρικη και άδικη από ποτέ, όμως πλέον φαίνεται ότι οι εργαζόμενοι επιλέγουν όλο και συχνότερα την παραίτηση από ένα τοξικό εργασιακό περιβάλλον παρά το να εξακολουθούν να πηγαίνουν σε μια δουλειά η οποία δεν τους ταιριάζει και τους κάνει δυστυχισμένους. Μάλιστα, ειδικά οι νέοι, προτιμούν να μείνουν άνεργοι απο το να υπομένουν ένα εργασιακό καθεστώς το οποίο δεν ανταποκρίνεται στις αξίες τους, δεν ενστερνίζεται τις απόψεις τους, είναι καταχρηστικό, άδικο και στο τέλος της ημέρας -αλλά και κατά τη διάρκειά της- τους κάνει γκρινιάρηδες και δυστυχισμένους. Αυτό το παγκόσμιο φαινόμενο έρχεται να επιβεβαιώσει και μια μελέτη της Randstad που κατέληξε ότι το 50% των εργαζομένων δεν παραμένουν σε μια δουλειά η οποία δεν τους αρέσει. 

Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη έρευνα, το 56% των νέων που ανήκουν στην γενιά Ζ και το 55% των Millenials απάντησαν ότι θα άφηναν τη δουλειά τους εάν αυτή παρουσίαζε ανάμειξη με την προσωπική τους ζωή καθώς ότι δεν θα δέχονταν μια δουλειά η οποία δεν συμφωνεί με τις προσωπικές τους αξίες σχετικά με τα κοινωνικά και τα περιβαλλοντολογικά θέματα. Δύο στους πέντε επίσης είπαν ότι δεν θα τους ένοιαζε να έβγαζαν λιγότερα χρήματα αν αυτό σήμαινε ότι θα προσέφεραν περισσότερα μέσω της εργασίας τους στην κοινωνία. Και αυτά τα δεδομένα έρχονται σε αντίθεση με τις αντιλήψεις των παλαιότερων γενεών. 

Παλαιότερα, ήταν περισσότερο έντονη η “συμμόρφωση” των ανθρώπων με τις πολιτικές της εκάστοτε εταιρίας με αποτέλεσμα να βάζουν στην άκρη τους προσωπικούς τους αξιακούς κώδικες και να υπακούουν ότι  πρέσβευε η εργοδοσία, ανεξαρτήτως εάν συμφωνούσαν ή διαφωνούσαν με αυτές. Κυριαρχούσε η αντίληψη ότι η προσφορά εργασίας διαμορφώνει τους κανόνες και πως εκείνοι πρέπει να ακολουθήσουν, να κάνουν απλά τη δουλειά τους, να παίρνουν τον μισθό τους και να ακολουθούν τις υποδείξεις ασχέτως με το αν τις έβρισκαν σωστές ή λάθος σύμφωνα με το προσωπικό τους σύστημα αξιών. Αυτό φαίνεται πως πλέον αλλάζει δραστικά και οι νέες γενιές δεν σκύβουν το κεφάλι για να συνεχίσουν να έχουν δουλειά απλά και μόνο για να εργάζονται, αλλά διεκδικούν περισσότερα από αυτήν: Να τους καλύπτει συνολικά ως οντότητες.

Το παλιό εργασιακό κατεστημένο έλεγε: “Εμείς εδώ το κάνουμε έτσι, αν σου αρέσει μένεις, αν δεν σου αρέσει φεύγεις”  και οι άνθρωποι έμεναν είτε τους άρεσε,είτε όχι, απλά και μόνο για να έχουν δουλειά. Αυτό πλέον αλλάζει. Οι άνθρωποι δεν μένουν σε κάτι που δεν τους αρέσει αποκλειστικά και μόνο για να έχουν δουλειά. Προτιμούν να είναι άνεργοι και ευτυχισμένοι μέχρι να βρουν κάτι που τους εκφράζει πραγματικά.

Αυτή λοιπόν η στροφή του εργατικού – ανθρώπινου δυναμικού είναι πολλά υποσχόμενη για την βελτίωση του εκάστοτε εργασιακού περιβάλλοντος καθώς απαιτείται πλέον να είναι κι αυτό καλύτερο ώστε να γίνεται ελκυστικό και ανταγωνιστικό στην αγορά εργασίας. Αλλάζει επίσης ο τρόπος με τον οποίο οι “παλιοί” συμπεριφέρονται στους “καινούριους”. Δεν γίνονται πλέον “καψόνια”, ούτε οι νεότεροι συνάδελφοι εκτελούν καθήκοντα “υπηρέτη” στους μεγαλύτερους όπως συνηθιζόταν σχεδόν παντού στο παρελθόν. Υπάρχει συναδελφοσύνη, ισότητα και όλα τα μέλη μιας ομάδας αντιμετωπίζονται με τα ίδια μέτρα και σταθμά. Αυτό ταυτόχρονα σημαίνει, ότι ένας εργαζόμενος, θα μπορεί να είναι ο εαυτός του αλλά και να δίνει όλο του το είναι στην εργασία του. Αν κάτι από τα δύο δεν ισχύει, τότε αυτό είναι αρνητικό και για τα δυο μέρη της εξαρτημένης εργασίας. Με λίγα λόγια ” Οι νέοι άνθρωποι με το να θέλουν να είναι ο εαυτός τους στη δουλειά, δεν συμβιβάζονται με κάτι που δεν τους ταιριάζει και οι εταιρίες πλέον χαράσσουν νέα πολιτική ως προς τους τρόπους που θα πρέπει να προσεγγίσουν το προσωπικό, όταν εκεί έξω διαμορφώνεται ένα υγιές περιβάλλον που δεν καλλιεργεί τους ανθρώπους χωρίς προσωπικότητες, αλλά δυναμικές σύγχρονες περσόνες.”