Για να βρούμε τη λύση σε ένα πρόβλημα, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι υπάρχει και να αναζητήσουμε τα βαθύτερα αίτιά του. Η μέρα αρχίζει με μια ειδοποίηση και τελειώνει με μια ακόμη. Τα σώματά μας μένουν για ώρες καθηλωμένα μπροστά σε φωτισμένα τετράγωνα, καθώς ο νους ταξιδεύει από link σε link, από scroll σε scroll καο πίσω από αυτή τη σωματική ακινησία κάτι βαθύτερο φθείρεται. Η ψυχή, το σώμα, η αναπνοή όλα αυτά που συνθέτουν την αίσθηση του “είμαι ζωντανός”, αρχίζουν να ξεθωριάζουν.
Ο Μέσος όρος κίνησης μειώνεται δραματικά. Λιγότερο από πέντε χιλιάδες βήματα τη μέρα. Ένας αριθμός που αποκαλύπτει όχι μόνο τη φυσική μας αδράνεια, αλλά και την υπαρξιακή μας. Το σώμα βρίσκεται αποκομμένο από την εμπειρία του χώρου, μετατρέπεται σε προέκταση μιας καρέκλας και κάπου εκεί αρχίζει η αποξένωση και πολλές φορές τα πρώτα σημάδια της κατάθλιψης.
Το φάρμακο όμως δεν είναι πολύπλοκο. Δεν χρειάζεται ιδρώτα, ούτε συνδρομή στο γυμναστήριο. Χρειάζεται δέκα λεπτά σε ημερήσια βάση, σαν ένα ελάχιστο δώρο στον εαυτό μας. Ένας περίπατος είναι αρκετός για να αλλάξει τον ρυθμό της μέρας και στη συνέχεια τον ρυθμό της ζωής. Βήμα το βήμα καθημερινά και μία κατάκτηση.
Όταν το σώμα κινείται, κάτι μέσα μας ξυπνά. Η καρδιά ανεβάζει ρυθμό, αλλά πιο σπουδαίο είναι πως το βλέμμα αρχίζει να καθαρίζει. Το περπάτημα δεν είναι μόνο φυσική δραστηριότητα, αποτελεί και πράξη επανασύνδεσης. Αυτή είναι η ουσία του δεκάλεπτου περιπάτου: δεν μετρά τα βήματα, μετρά τις αναπνοές και μας βοηθάει να σκεφτούμε με διευρυμένους ορίζοντες.
Η σύγχρονη ζωή μας έμαθε να αντιλαμβανόμαστε το περπάτημα ως χάσιμο χρόνου. Ο πολιτισμός της ταχύτητας μας πείθει ότι κάθε λεπτό πρέπει να είναι “παραγωγικό”. Όμως η παραγωγικότητα χωρίς κίνηση είναι ψευδαίσθηση. Το σώμα δεν είναι μηχανή που κουρδίζεις με καφέδες και ειδοποιήσεις· χρειάζεται ροή κι αυτή η ροή επανέρχεται μόνο όταν του δίνεις χώρο να κινηθεί. Ο περίπατος δεν είναι απλώς μετακίνηση, κρύβει ένα είδος τελετουργίας. Μια συνειδητή επιστροφή στη ρυθμική σοφία του σώματος.
Αξίζει να το δοκιμάσεις για να δεις τον εαυτό σου όχι ως άτομο εγκλωβισμένο σε ραντεβού και deadlines, αλλά ως μέρος μιας κίνησης που σε υπερβαίνει. Το περπάτημα επαναφέρει αυτή τη χαμένη αίσθηση συνέχειας ανάμεσα στο μέσα και το έξω. Το να περπατήσεις, έστω και για λίγο, είναι μια ήπια μορφή ανυπακοής απέναντι στην αδράνεια που μας περιβάλλει. Μια υπενθύμιση ότι το σώμα έχει δική του νοημοσύνη, διαφορετική από αυτήν της οθόνης.
Ο δεκάλεπτος περίπατος λειτουργεί σαν σιωπηλή άσκηση προσοχής. Στο περπάτημα η σκέψη σταματά να διαλύεται και επιστρέφει στο παρόν. Κάθε βήμα είναι μια εισπνοή, μια μικρή συμφιλίωση με τον χρόνο που περνά χωρίς να μας ρωτά. Η ζωή είναι κάτι που διασχίζεις. Χρειάζεται μικρές στιγμές φυσικής επαφής με τον κόσμο, γιατί η εκπληκτική δύναμη ενός δεκάλεπτου περιπάτου δεν βρίσκεται στα χιλιόμετρα που καλύπτεις, αλλά στη σιωπηλή απόσταση που διανύεις μέσα σου.
*Με στοιχεία από το TIME
