Φτάνεις καθημερινά στη δουλειά, κάνεις ό,τι σου αναλογεί, προσφέρεις αθόρυβα κι όμως, αναρωτιέσαι αν σε προσέχει κανείς.
Σιγά σιγά αρχίζεις να φιλτράρεις τον εαυτό σου στις συναντήσεις. Ιδέες που παλιά έβγαιναν αυθόρμητα, μένουν τώρα θαμμένες. Κάνεις πίσω λίγο λίγο μέχρι που μια μέρα συνειδητοποιείς ότι έχεις σταματήσει να προσπαθείς να “ακουστείς”. Στην έρευνα για το βιβλίο Meaningful Work, διαπιστώθηκε πως μία από τις πιο βαθιές ανθρώπινες ανάγκες στον χώρο εργασίας είναι να νιώθουμε ότι μας “βλέπουν”. Η αναγνώριση, η αίσθηση του ανήκειν και η προσωπική ανάπτυξη ξεκινούν από εκεί. Όταν οι ηγέτες αποτυγχάνουν να παρατηρήσουν τους ανθρώπους, τις ιδέες τους, την προσπάθειά τους, την παρουσία τους η απόδοση και το νόημα καταρρέουν.
Η κοινωνική νευροεπιστήμη έχει δείξει ότι ο κοινωνικός αποκλεισμός ενεργοποιεί τα ίδια σημεία του εγκεφάλου με τον σωματικό πόνο. Το να αγνοείσαι αλλάζει τον τρόπο που σκέφτεσαι, νιώθεις και λειτουργείς. Στους εργασιακούς χώρους, η αίσθηση του αόρατου αποστραγγίζει την εμπλοκή και τη διάθεση. Τα καλά νέα είναι ότι αυτό μπορεί να αλλάξει. Στην πιο ουσιαστική εργασιακή κουλτούρα, οι άνθρωποι αισθάνονται ότι τους βλέπουν. Οι ηγέτες το πετυχαίνουν μέσα από απλές καθημερινές πρακτικές που κάνουν τους άλλους να νιώθουν πολύτιμοι και ικανοί.
Αυτές οι πρακτικές βασίζονται σε τρεις αρχές — τις Τρεις C της ουσιαστικής εργασίας: Community (Κοινότητα), Contribution (Συμβολή) και Challenge (Πρόκληση).
1. Community: Να βλέπεις ολόκληρο τον άνθρωπο
Η αυθεντική εμπλοκή είναι η βάση της αίσθησης κοινότητας. Οι ηγέτες που δημιουργούν αίσθηση του ανήκειν δεν αναγνωρίζουν απλώς έναν ρόλο, αναγνωρίζουν πρώτα έναν άνθρωπο.
Αγκαλιάζουν τις πλευρές που συνήθως μένουν “εκτός εργασίας”: τις αξίες, το χιούμορ, τον πολιτισμό, την οικογένεια, ακόμα και την ευαλωτότητα. Όταν οι άνθρωποι αισθάνονται ότι μπορούν να φέρουν όλες τις πτυχές της ταυτότητάς τους στη δουλειά, σταματούν να “παίζουν ρόλους” και αρχίζουν να συμμετέχουν πραγματικά.
Οι συνομιλίες βαθαίνουν. Οι ομάδες γίνονται πιο ανοιχτές και δημιουργικές. Όπως είπε ένας εκτελεστικός στέλεχος, «Δε θέλω ανθρώπους που μου λένε αυτό που νομίζουν ότι θέλω να ακούσω. Θέλω ανθρώπους που μου λένε αυτό που πραγματικά σκέφτονται».
2. Contribution: Να βλέπεις τη διαφορά που κάνει η δουλειά σου
Όταν το κίνητρο μειώνεται για τον εργαζόμενο, πολλοί ηγέτες στρέφονται σε “παροχές”, όπως σνακ, κάρτες δώρων, έξτρα προνόμια. Όμως το αποτέλεσμα αυτών είναι στιγμιαίο. Αυτό που μένει είναι η αίσθηση ότι ο κόπος σου μετράει.
Η αναγνώριση όταν είναι συγκεκριμένη και ουσιαστική έχει τεράστια δύναμη. Όταν κάποιος ακούει με σαφήνεια πώς οι ενέργειές του έκαναν τη διαφορά, συνδέεται ξανά με το σκοπό της δουλειάς του.
Στα πρώτα χρόνια της Peloton, οι ιδρυτές συνήθιζαν να εντοπίζουν μικρές νίκες και να αναγνωρίζουν τους ανθρώπους πίσω από αυτές. Όταν ένας μηχανικός διόρθωσε ένα πρόβλημα και ο πίνακας κατάταξης εμφανίστηκε σε δύο ποδήλατα ταυτόχρονα, κινηματογράφησαν τη στιγμή και την μοιράστηκαν με όλη την εταιρεία. Ήταν μια τεχνική πρόοδος, αλλά και ένα “ευχαριστώ” που έδωσε σε όλους ώθηση.
Οι ηγέτες που βοηθούν συστηματικά τους ανθρώπους να “δουν” τον αντίκτυπο της δουλειάς τους, δημιουργούν ένα είδος θετικής ενέργειας που καμία παροχή δεν μπορεί να αντικαταστήσει.
3. Challenge: Να βλέπεις τι μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι
Η πρόκληση δεν αφορά μόνο το παρόν, αλλά και το μέλλον ενός ανθρώπου.
Όταν η Sonali Sapathy, νέα στην καριέρα της στη Schneider Electric κλήθηκε από τον CEO να σχεδιάσει ένα παγκόσμιο πρόγραμμα ηγεσίας δεν είχε ξανακάνει κάτι τέτοιο. Όμως η εμπιστοσύνη του προϊσταμένου της την έκανε να ξεπεράσει τα όριά της. Οργάνωσε ομάδες, έμαθε γρήγορα και δημιούργησε ένα πρόγραμμα που εντάχθηκε στη στρατηγική ανάπτυξης της εταιρείας.
Η πίστη ενός ηγέτη μπορεί να αλλάξει τη στάση κάποιου απέναντι στον εαυτό του. Όταν βλέπουμε μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου μια καλύτερη εκδοχή μας, έχουμε το κίνητρο να τη φτάσουμε.
Τα τρία C συνοψίζουν τρεις διαφορετικούς τρόπους του να βλέπεις ανθρώπους:
• Community — Βλέπεις τον άνθρωπο στο σύνολό του.
• Contribution — Βλέπεις τον αντίκτυπο της δουλειάς του.
• Challenge — Βλέπεις το μέλλον και τις δυνατότητές του.
Αυτές οι στιγμές “ορατότητας” μπορούν να συμβούν καθημερινά όταν θυμάσαι μια προσωπική λεπτομέρεια, όταν δίνεις χώρο σε μια ήσυχη φωνή, όταν επανέρχεσαι σε μια ιδέα που αγνοήθηκε. Μικρές πράξεις που λένε: «Σε βλέπουμε. Έχεις σημασία εδώ»
κι εκεί σε αυτό το απλό βλέμμα, αρχίζει η πραγματικά ουσιαστική εργασία.
*Με στοιχεία από το Psychology Today
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
Φτάνεις καθημερινά στη δουλειά, κάνεις ό,τι σου αναλογεί, προσφέρεις αθόρυβα κι όμως, αναρωτιέσαι αν σε προσέχει κανείς.
Σιγά σιγά αρχίζεις να φιλτράρεις τον εαυτό σου στις συναντήσεις. Ιδέες που παλιά έβγαιναν αυθόρμητα, μένουν τώρα θαμμένες. Κάνεις πίσω λίγο λίγο μέχρι που μια μέρα συνειδητοποιείς ότι έχεις σταματήσει να προσπαθείς να “ακουστείς”. Στην έρευνα για το βιβλίο Meaningful Work, διαπιστώθηκε πως μία από τις πιο βαθιές ανθρώπινες ανάγκες στον χώρο εργασίας είναι να νιώθουμε ότι μας “βλέπουν”. Η αναγνώριση, η αίσθηση του ανήκειν και η προσωπική ανάπτυξη ξεκινούν από εκεί. Όταν οι ηγέτες αποτυγχάνουν να παρατηρήσουν τους ανθρώπους, τις ιδέες τους, την προσπάθειά τους, την παρουσία τους η απόδοση και το νόημα καταρρέουν.
Η κοινωνική νευροεπιστήμη έχει δείξει ότι ο κοινωνικός αποκλεισμός ενεργοποιεί τα ίδια σημεία του εγκεφάλου με τον σωματικό πόνο. Το να αγνοείσαι αλλάζει τον τρόπο που σκέφτεσαι, νιώθεις και λειτουργείς. Στους εργασιακούς χώρους, η αίσθηση του αόρατου αποστραγγίζει την εμπλοκή και τη διάθεση. Τα καλά νέα είναι ότι αυτό μπορεί να αλλάξει. Στην πιο ουσιαστική εργασιακή κουλτούρα, οι άνθρωποι αισθάνονται ότι τους βλέπουν. Οι ηγέτες το πετυχαίνουν μέσα από απλές καθημερινές πρακτικές που κάνουν τους άλλους να νιώθουν πολύτιμοι και ικανοί.
Αυτές οι πρακτικές βασίζονται σε τρεις αρχές — τις Τρεις C της ουσιαστικής εργασίας: Community (Κοινότητα), Contribution (Συμβολή) και Challenge (Πρόκληση).
1. Community: Να βλέπεις ολόκληρο τον άνθρωπο
Η αυθεντική εμπλοκή είναι η βάση της αίσθησης κοινότητας. Οι ηγέτες που δημιουργούν αίσθηση του ανήκειν δεν αναγνωρίζουν απλώς έναν ρόλο, αναγνωρίζουν πρώτα έναν άνθρωπο.
Αγκαλιάζουν τις πλευρές που συνήθως μένουν “εκτός εργασίας”: τις αξίες, το χιούμορ, τον πολιτισμό, την οικογένεια, ακόμα και την ευαλωτότητα. Όταν οι άνθρωποι αισθάνονται ότι μπορούν να φέρουν όλες τις πτυχές της ταυτότητάς τους στη δουλειά, σταματούν να “παίζουν ρόλους” και αρχίζουν να συμμετέχουν πραγματικά.
Οι συνομιλίες βαθαίνουν. Οι ομάδες γίνονται πιο ανοιχτές και δημιουργικές. Όπως είπε ένας εκτελεστικός στέλεχος, «Δε θέλω ανθρώπους που μου λένε αυτό που νομίζουν ότι θέλω να ακούσω. Θέλω ανθρώπους που μου λένε αυτό που πραγματικά σκέφτονται».
2. Contribution: Να βλέπεις τη διαφορά που κάνει η δουλειά σου
Όταν το κίνητρο μειώνεται για τον εργαζόμενο, πολλοί ηγέτες στρέφονται σε “παροχές”, όπως σνακ, κάρτες δώρων, έξτρα προνόμια. Όμως το αποτέλεσμα αυτών είναι στιγμιαίο. Αυτό που μένει είναι η αίσθηση ότι ο κόπος σου μετράει.
Η αναγνώριση όταν είναι συγκεκριμένη και ουσιαστική έχει τεράστια δύναμη. Όταν κάποιος ακούει με σαφήνεια πώς οι ενέργειές του έκαναν τη διαφορά, συνδέεται ξανά με το σκοπό της δουλειάς του.
Στα πρώτα χρόνια της Peloton, οι ιδρυτές συνήθιζαν να εντοπίζουν μικρές νίκες και να αναγνωρίζουν τους ανθρώπους πίσω από αυτές. Όταν ένας μηχανικός διόρθωσε ένα πρόβλημα και ο πίνακας κατάταξης εμφανίστηκε σε δύο ποδήλατα ταυτόχρονα, κινηματογράφησαν τη στιγμή και την μοιράστηκαν με όλη την εταιρεία. Ήταν μια τεχνική πρόοδος, αλλά και ένα “ευχαριστώ” που έδωσε σε όλους ώθηση.
Οι ηγέτες που βοηθούν συστηματικά τους ανθρώπους να “δουν” τον αντίκτυπο της δουλειάς τους, δημιουργούν ένα είδος θετικής ενέργειας που καμία παροχή δεν μπορεί να αντικαταστήσει.
3. Challenge: Να βλέπεις τι μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι
Η πρόκληση δεν αφορά μόνο το παρόν, αλλά και το μέλλον ενός ανθρώπου.
Όταν η Sonali Sapathy, νέα στην καριέρα της στη Schneider Electric κλήθηκε από τον CEO να σχεδιάσει ένα παγκόσμιο πρόγραμμα ηγεσίας δεν είχε ξανακάνει κάτι τέτοιο. Όμως η εμπιστοσύνη του προϊσταμένου της την έκανε να ξεπεράσει τα όριά της. Οργάνωσε ομάδες, έμαθε γρήγορα και δημιούργησε ένα πρόγραμμα που εντάχθηκε στη στρατηγική ανάπτυξης της εταιρείας.
Η πίστη ενός ηγέτη μπορεί να αλλάξει τη στάση κάποιου απέναντι στον εαυτό του. Όταν βλέπουμε μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου μια καλύτερη εκδοχή μας, έχουμε το κίνητρο να τη φτάσουμε.
Τα τρία C συνοψίζουν τρεις διαφορετικούς τρόπους του να βλέπεις ανθρώπους:
• Community — Βλέπεις τον άνθρωπο στο σύνολό του.
• Contribution — Βλέπεις τον αντίκτυπο της δουλειάς του.
• Challenge — Βλέπεις το μέλλον και τις δυνατότητές του.
Αυτές οι στιγμές “ορατότητας” μπορούν να συμβούν καθημερινά όταν θυμάσαι μια προσωπική λεπτομέρεια, όταν δίνεις χώρο σε μια ήσυχη φωνή, όταν επανέρχεσαι σε μια ιδέα που αγνοήθηκε. Μικρές πράξεις που λένε: «Σε βλέπουμε. Έχεις σημασία εδώ»
κι εκεί σε αυτό το απλό βλέμμα, αρχίζει η πραγματικά ουσιαστική εργασία.
*Με στοιχεία από το Psychology Today
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
