Ο Κόμης Δράκουλας, κατά κόσμον Βλαντ Γ’ Τσέπες δεν ήταν καλό παιδί. Δεν μένεις στην ιστορία με το παρατσούκλι “Παλουκωτής” λόγω της φιλανθρωπικής σου δράσης. Ωστόσο, νέα έρευνα δείχνει ότι, παρά το σκοτεινό παρελθόν του, η φιγούρα που συχνά πιστεύεται ότι ενέπνευσε τον Δράκουλα του Μπραμ Στόκερ μπορεί να ήταν χορτοφάγος ή βίγκαν.
Ο Κόμης Δράκουλας ήταν πρίγκιπας της Βλαχίας, ιστορική και γεωγραφική περιοχή της σημερινής Ρουμανίας. Σύμφωνα με τον μύθο, ο Βλαντ έπινε το αίμα παρθένων κοριτσιών για να παραμείνει νέος (όχι και πολύ βίγκαν δίαιτα).
Το όνομά του είχε την καταγωγή του στο ρουμανικό προσωνύμιο του πατέρα του, Βλαντ Ντράκουλ («Βλαντ ο Δράκος»), που το έλαβε αφότου έγινε μέλος του Τάγματος του Δράκου. Ντράκουλα είναι η σλαβονική γενική πτώση του Ντράκουλ, που σημαίνει «ο γιος του Ντράκουλ (ή του Δράκου)». Στη σύγχρονη Ρουμανική, dracul σημαίνει «διάβολος», που συνέβαλε στην κακή φήμη του Βλαντ.
Ο Βλαντ Γ΄ είναι γνωστός ως Vlad Ţepeş (ή Βλαντ ο Ανασκολοπιστής) στη ρουμανική ιστοριογραφία. Αυτό το προσωνύμιο συνδέεται με τον ανασκοπολισμό ή κοινώς “παλούκωμα”, που ήταν η αγαπημένη του μέθοδος εκτέλεσης για τους εχθρούς του. Υπολογίζεται ότι μπορεί να είναι υπεύθυνος για έως και 80.000 θανάτους κατά τη διάρκεια της ζωής του.
Οι ιστορίες για τον Κόμη Δράκουλα, άρχισαν να κυκλοφορούν όσο ήταν ακόμα εν ζωή. Οι ιστορίες αυτές τον κατέστησαν το γνωστότερο μεσαιωνικό ηγεμόνα των Ρουμανικών περιοχών στην Ευρώπη.
«[Ο Βλαντ] έφτιαξε ένα μεγάλο χάλκινο καζάνι και έβαλε πάνω του ένα καπάκι από ξύλο με τρύπες. Έβαλε τους ανθρώπους στο καζάνι και τα κεφάλια τους στις τρύπες και τα πρόσδεσε εκεί. Έπειτα το γέμισε με νερό και έβαλε από κάτω του φωτιά και άφησε τους ανθρώπους να βράσουν μέχρι θανάτου. Και τότε εφηύρε τρομακτικό, τρομερό, ανήκουστο βασανιστήριο. Έδωσε εντολή στις γυναίκες να ανασκολοπισθούν μαζί με τα θηλάζοντα μωρά τους στον ίδιο πάσσαλο. Τα μωρά αγωνίζονταν να ζήσουν στο στήθος της μητέρας τους μέχρι να πεθάνουν. Τότε έκοψε τα στήθη των γυναικών και έβαλε τα μωρά στο κεφάλι και τα ανασκολόπησε μαζί» λέει μια γερμανική ιστορία της εποχής.
Ωστόσο ο Δράκουλας του Μπραμ Στόκερ, που δημοσιεύθηκε το 1897, ήταν το πρώτο βιβλίο που συνέδεε τον Δράκουλα με τα βαμπίρ. Ο Στόκερ έστρεψε την προσοχή του στα αιμοβόρα βαμπίρ της Ρουμανικής λαογραφίας, βασιζόμενος στο άρθρο του Εμιλυ Τζέραρντ σχετικά με τις Τρανσυλβανικές δεισιδαιμονίες (που δημοσιεύτηκε το 1885).
Οι γνώσεις του για τη μεσαιωνική ιστορία της Βλαχίας προέρχονται από το βιβλίο του Ουίλιαμ Ουίλκινσον (Αναφορά στα Πριγκιπάτα Βλαχίας και Μολδαβίας με Πολιτικές Παρατηρήσεις Σχετικά με Αυτά), που δημοσιεύθηκε το 1820. Αποδεχόμενος την αξιοπιστία των Γερμανικών ιστοριών, ο Ουίλκινσον χαρακτήρισε τον Βλαντ ως κακό άνθρωπο. Γνωρίζοντας τόσο τις καταστρεπτικές εκστρατείες του Αττίλα και την υποτιθέμενη Ουννική προέλευση των Σίκουλων, ο Στόκερ έγραψε ότι ο Δράκουλας καταγόταν από αυτούς.
Αλλά η «τρέλα» της Ευρώπης για τις ιστορίες του Κόμη Δράκουλα πάει πολύ πίσω, πριν καν την εφεύρεση της τυπογραφίας. Οι εκδόσεις που δημοσιεύτηκαν στη Νυρεμβέργη το 1499 και στο Στρασβούργο το 1500 απεικονίζουν τον Βλαντ να να παίρνει το δείπνο του σε ένα τραπέζι που περιβάλλεται από νεκρούς ή ετοιμοθάνατους ανθρώπους σε πασσάλους.
Σύμφωνα με μια χημική ανάλυση τριών επιστολών που γράφτηκαν το 1457 και το 1475 από τον Βλαντ, είναι πιθανό να μην σκοτώθηκαν ζώα για το δείπνο του Δράκουλα (yey, I guess?). Οι επιστολές – που απευθύνονται στον ηγεμόνα της πόλης Sibiu, Thomas Altemberger, και αναφέρονται σε θέματα όπως η είσπραξη φόρων – δειγματοληπτήθηκαν χρησιμοποιώντας αιθυλένιο-οξικό βινύλιο (EVA), μια μέθοδο που δεν φαίνεται να προκαλεί ζημιά ή μόλυνση στο αρχικό υλικό.
«Βρήκαμε και κατηγοροιοποιήσαμε περίπου 500 πεπτίδια, εκ των οποίων περίπου 100 πεπτίδια ήταν σίγουρα ανθρώπινης προέλευσης», έγραψαν οι συγγραφείς στη μελέτη τους. «Πεπτίδια που σχετίζονται με πρωτεΐνες αίματος ή προέρχονται από πρωτεΐνες που εμπλέκονται στο αναπνευστικό σύστημα εντοπίστηκαν σε όλα τα έγγραφα», συμπληρώνουν.
Αναλύοντας τα στοιχεία αυτά προσεκτικά, βρήκαν ορισμένα πεπτίδια που σχετίζονται με πρωτεΐνες που εμπλέκονται στη βλεφαροειδή διαταραχή, μια γενετική διαταραχή. Βρήκαν επίσης σημάδια ασθενειών του αμφιβληστροειδούς και φλεγμονώδεις διεργασίες. «Αν και τα πρωτεομικά δεδομένα δεν ήταν πολλά, αυτές οι ταυτοποιήσεις μπορεί να υποδεικνύουν ότι ο Δράκουλας “έκλαιγε αίμα”, δηλαδή, υπέφερε από την κατάσταση της αιμολακρίας, όπως αναφέρουν ορισμένες ιστορίες».
Τα άτομα που πάσχουν από αιμολακρία, κλαίνε με δάκρυα που έχουν την απόχρωση του αίματος, τουλάχιστον στα τελευταία χρόνια της ζωής τους.
Αν και οπτικά η αιμολακρία είναι τρομακτική, δεν αποτελεί πάντα λόγο ανησυχίας. Αποτελεί σύμπτωμα πολλών ασθενειών και μπορεί να είναι ενδεικτικό ενός όγκου στο σύστημα που παράγει δάκρυα. Μπορεί επίσης να προκληθεί από επιπεφυκίτιδα, περιβαλλοντικές βλάβες ή τραυματισμούς. Υπήρξαν περιπτώσεις αιμολακρίας που προκλήθηκαν από ορμονικές διαταραχές σε γυναίκες, ενώ ορισμένοι ερευνητές προτείνουν ότι συνδέεται με ακραίο στρες ή με ψυχολογική αναστάτωση.
Παρόλαυτα οι ερευνητές τονίζουν ότι τα δεδομένα αυτά μπορεί να μην οδηγούν σε σαφή αποτελέσματα.
«Σαφώς και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι περισσότεροι από ένας άνθρωποι μέσα στον Μεσαίωνα μπορεί να έχουν αγγίξει αυτό το έγγραφο, αλλά μπορεί επίσης να υποτεθεί ότι οι πιο βασικές αρχαίες πρωτεΐνες που βρέθηκαν θα πρέπει να σχετίζονται με τον Πρίγκιπα Βλαντ, ο οποίος έγραψε και υπέγραψε αυτό το γράμμα», εξηγούν.
Επιπλέον, ενδιαφέρον προκαλεί το γεγονός ότι η ομάδα διαπίστωσε απουσία πρωτεϊνών ζωικής τροφής κατά την ανάλυση των γραμμάτων.
«Οι πρωτεΐνες των τροφίμων που βρήκαμε προέρχονται μόνο από φυτικές τροφές», δήλωσε στους Times ο συν-συγγραφέας της μελέτης Gleb Zilberstein. «Ο πρωτότυπος βρικόλακας μπορεί να ήταν βίγκαν».
Ωστόσο, αυτό πιθανότατα δεν οφειλόταν στην μεγάλη ευαισθησία του. Αν μπορείς να παλουκώνεις αβέρτα τόσους πολλούς ανθρώπους, πιθανότατα δε θα κολλήσεις στο κατσικάκι στη γάστρα. Σύμφωνα με τους μελετητές, το κρέας ήταν πενιχρό εκείνη την εποχή, οπότε η χορτοφαγία του ίσως να οφείλεται σε αυτό ή στην κακή υγεία του. Όπως και να έχει, είναι πιθανό ότι ο πραγματικός άνθρωπος πίσω από τον αιμοδιψή Δράκουλα, προτιμούσε τις σαλάτες.
Η μελέτη δημοσιεύεται στο περιοδικό ACS Analytical Chemistry.
Ο Κόμης Δράκουλας, κατά κόσμον Βλαντ Γ’ Τσέπες δεν ήταν καλό παιδί. Δεν μένεις στην ιστορία με το παρατσούκλι “Παλουκωτής” λόγω της φιλανθρωπικής σου δράσης. Ωστόσο, νέα έρευνα δείχνει ότι, παρά το σκοτεινό παρελθόν του, η φιγούρα που συχνά πιστεύεται ότι ενέπνευσε τον Δράκουλα του Μπραμ Στόκερ μπορεί να ήταν χορτοφάγος ή βίγκαν.
Ο Κόμης Δράκουλας ήταν πρίγκιπας της Βλαχίας, ιστορική και γεωγραφική περιοχή της σημερινής Ρουμανίας. Σύμφωνα με τον μύθο, ο Βλαντ έπινε το αίμα παρθένων κοριτσιών για να παραμείνει νέος (όχι και πολύ βίγκαν δίαιτα).
Το όνομά του είχε την καταγωγή του στο ρουμανικό προσωνύμιο του πατέρα του, Βλαντ Ντράκουλ («Βλαντ ο Δράκος»), που το έλαβε αφότου έγινε μέλος του Τάγματος του Δράκου. Ντράκουλα είναι η σλαβονική γενική πτώση του Ντράκουλ, που σημαίνει «ο γιος του Ντράκουλ (ή του Δράκου)». Στη σύγχρονη Ρουμανική, dracul σημαίνει «διάβολος», που συνέβαλε στην κακή φήμη του Βλαντ.
Ο Βλαντ Γ΄ είναι γνωστός ως Vlad Ţepeş (ή Βλαντ ο Ανασκολοπιστής) στη ρουμανική ιστοριογραφία. Αυτό το προσωνύμιο συνδέεται με τον ανασκοπολισμό ή κοινώς “παλούκωμα”, που ήταν η αγαπημένη του μέθοδος εκτέλεσης για τους εχθρούς του. Υπολογίζεται ότι μπορεί να είναι υπεύθυνος για έως και 80.000 θανάτους κατά τη διάρκεια της ζωής του.
Οι ιστορίες για τον Κόμη Δράκουλα, άρχισαν να κυκλοφορούν όσο ήταν ακόμα εν ζωή. Οι ιστορίες αυτές τον κατέστησαν το γνωστότερο μεσαιωνικό ηγεμόνα των Ρουμανικών περιοχών στην Ευρώπη.
«[Ο Βλαντ] έφτιαξε ένα μεγάλο χάλκινο καζάνι και έβαλε πάνω του ένα καπάκι από ξύλο με τρύπες. Έβαλε τους ανθρώπους στο καζάνι και τα κεφάλια τους στις τρύπες και τα πρόσδεσε εκεί. Έπειτα το γέμισε με νερό και έβαλε από κάτω του φωτιά και άφησε τους ανθρώπους να βράσουν μέχρι θανάτου. Και τότε εφηύρε τρομακτικό, τρομερό, ανήκουστο βασανιστήριο. Έδωσε εντολή στις γυναίκες να ανασκολοπισθούν μαζί με τα θηλάζοντα μωρά τους στον ίδιο πάσσαλο. Τα μωρά αγωνίζονταν να ζήσουν στο στήθος της μητέρας τους μέχρι να πεθάνουν. Τότε έκοψε τα στήθη των γυναικών και έβαλε τα μωρά στο κεφάλι και τα ανασκολόπησε μαζί» λέει μια γερμανική ιστορία της εποχής.
Ωστόσο ο Δράκουλας του Μπραμ Στόκερ, που δημοσιεύθηκε το 1897, ήταν το πρώτο βιβλίο που συνέδεε τον Δράκουλα με τα βαμπίρ. Ο Στόκερ έστρεψε την προσοχή του στα αιμοβόρα βαμπίρ της Ρουμανικής λαογραφίας, βασιζόμενος στο άρθρο του Εμιλυ Τζέραρντ σχετικά με τις Τρανσυλβανικές δεισιδαιμονίες (που δημοσιεύτηκε το 1885).
Οι γνώσεις του για τη μεσαιωνική ιστορία της Βλαχίας προέρχονται από το βιβλίο του Ουίλιαμ Ουίλκινσον (Αναφορά στα Πριγκιπάτα Βλαχίας και Μολδαβίας με Πολιτικές Παρατηρήσεις Σχετικά με Αυτά), που δημοσιεύθηκε το 1820. Αποδεχόμενος την αξιοπιστία των Γερμανικών ιστοριών, ο Ουίλκινσον χαρακτήρισε τον Βλαντ ως κακό άνθρωπο. Γνωρίζοντας τόσο τις καταστρεπτικές εκστρατείες του Αττίλα και την υποτιθέμενη Ουννική προέλευση των Σίκουλων, ο Στόκερ έγραψε ότι ο Δράκουλας καταγόταν από αυτούς.
Αλλά η «τρέλα» της Ευρώπης για τις ιστορίες του Κόμη Δράκουλα πάει πολύ πίσω, πριν καν την εφεύρεση της τυπογραφίας. Οι εκδόσεις που δημοσιεύτηκαν στη Νυρεμβέργη το 1499 και στο Στρασβούργο το 1500 απεικονίζουν τον Βλαντ να να παίρνει το δείπνο του σε ένα τραπέζι που περιβάλλεται από νεκρούς ή ετοιμοθάνατους ανθρώπους σε πασσάλους.
Σύμφωνα με μια χημική ανάλυση τριών επιστολών που γράφτηκαν το 1457 και το 1475 από τον Βλαντ, είναι πιθανό να μην σκοτώθηκαν ζώα για το δείπνο του Δράκουλα (yey, I guess?). Οι επιστολές – που απευθύνονται στον ηγεμόνα της πόλης Sibiu, Thomas Altemberger, και αναφέρονται σε θέματα όπως η είσπραξη φόρων – δειγματοληπτήθηκαν χρησιμοποιώντας αιθυλένιο-οξικό βινύλιο (EVA), μια μέθοδο που δεν φαίνεται να προκαλεί ζημιά ή μόλυνση στο αρχικό υλικό.
«Βρήκαμε και κατηγοροιοποιήσαμε περίπου 500 πεπτίδια, εκ των οποίων περίπου 100 πεπτίδια ήταν σίγουρα ανθρώπινης προέλευσης», έγραψαν οι συγγραφείς στη μελέτη τους. «Πεπτίδια που σχετίζονται με πρωτεΐνες αίματος ή προέρχονται από πρωτεΐνες που εμπλέκονται στο αναπνευστικό σύστημα εντοπίστηκαν σε όλα τα έγγραφα», συμπληρώνουν.
Αναλύοντας τα στοιχεία αυτά προσεκτικά, βρήκαν ορισμένα πεπτίδια που σχετίζονται με πρωτεΐνες που εμπλέκονται στη βλεφαροειδή διαταραχή, μια γενετική διαταραχή. Βρήκαν επίσης σημάδια ασθενειών του αμφιβληστροειδούς και φλεγμονώδεις διεργασίες. «Αν και τα πρωτεομικά δεδομένα δεν ήταν πολλά, αυτές οι ταυτοποιήσεις μπορεί να υποδεικνύουν ότι ο Δράκουλας “έκλαιγε αίμα”, δηλαδή, υπέφερε από την κατάσταση της αιμολακρίας, όπως αναφέρουν ορισμένες ιστορίες».
Τα άτομα που πάσχουν από αιμολακρία, κλαίνε με δάκρυα που έχουν την απόχρωση του αίματος, τουλάχιστον στα τελευταία χρόνια της ζωής τους.
Αν και οπτικά η αιμολακρία είναι τρομακτική, δεν αποτελεί πάντα λόγο ανησυχίας. Αποτελεί σύμπτωμα πολλών ασθενειών και μπορεί να είναι ενδεικτικό ενός όγκου στο σύστημα που παράγει δάκρυα. Μπορεί επίσης να προκληθεί από επιπεφυκίτιδα, περιβαλλοντικές βλάβες ή τραυματισμούς. Υπήρξαν περιπτώσεις αιμολακρίας που προκλήθηκαν από ορμονικές διαταραχές σε γυναίκες, ενώ ορισμένοι ερευνητές προτείνουν ότι συνδέεται με ακραίο στρες ή με ψυχολογική αναστάτωση.
Παρόλαυτα οι ερευνητές τονίζουν ότι τα δεδομένα αυτά μπορεί να μην οδηγούν σε σαφή αποτελέσματα.
«Σαφώς και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι περισσότεροι από ένας άνθρωποι μέσα στον Μεσαίωνα μπορεί να έχουν αγγίξει αυτό το έγγραφο, αλλά μπορεί επίσης να υποτεθεί ότι οι πιο βασικές αρχαίες πρωτεΐνες που βρέθηκαν θα πρέπει να σχετίζονται με τον Πρίγκιπα Βλαντ, ο οποίος έγραψε και υπέγραψε αυτό το γράμμα», εξηγούν.
Επιπλέον, ενδιαφέρον προκαλεί το γεγονός ότι η ομάδα διαπίστωσε απουσία πρωτεϊνών ζωικής τροφής κατά την ανάλυση των γραμμάτων.
«Οι πρωτεΐνες των τροφίμων που βρήκαμε προέρχονται μόνο από φυτικές τροφές», δήλωσε στους Times ο συν-συγγραφέας της μελέτης Gleb Zilberstein. «Ο πρωτότυπος βρικόλακας μπορεί να ήταν βίγκαν».
Ωστόσο, αυτό πιθανότατα δεν οφειλόταν στην μεγάλη ευαισθησία του. Αν μπορείς να παλουκώνεις αβέρτα τόσους πολλούς ανθρώπους, πιθανότατα δε θα κολλήσεις στο κατσικάκι στη γάστρα. Σύμφωνα με τους μελετητές, το κρέας ήταν πενιχρό εκείνη την εποχή, οπότε η χορτοφαγία του ίσως να οφείλεται σε αυτό ή στην κακή υγεία του. Όπως και να έχει, είναι πιθανό ότι ο πραγματικός άνθρωπος πίσω από τον αιμοδιψή Δράκουλα, προτιμούσε τις σαλάτες.
Η μελέτη δημοσιεύεται στο περιοδικό ACS Analytical Chemistry.
