Το «Λίμπα Rage Room» βρίσκεται σε ένα υπόγειο στου Ψυρρή. Ένα παλιό σιδηρουργείο το οποίο είχε μείνει επί χρόνια κλειστό, στεγάζει τo όνειρο ενός ζευγαριού, της Έλενας και του Σπύρου, να φτιάξουν τον πρώτο και μοναδικό τέτοιο χώρο στην πόλη – αλλά και στην χώρα. Αρχικά, αντιμετώπισαν πολλές δυσκολίες για να ανοίξουν κάτι τόσο πρωτότυπο. Κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι γέλασαν με την ιδέα τους, όταν έτρεχαν στις υπηρεσίες για να πάρουν το ΑΦΜ της νέας επιχείρησης. Ιδιοκτήτες ακινήτων μάσαγαν να τους τα νοικιάσουν στο άκουσμα ότι εκεί μέσα ο κόσμος θα κάνει ζημιές. Μάστορες τους έδωσαν εξωφρενικές τιμές για να ανακαινίσουν τα πατώματα και τους τοίχους. Το «Λίμπα» όμως δεν μπορούσε να το σταματήσει τίποτα. Έτσι, against all odds, άνοιξε πριν από πέντε χρόνια και σήμερα αποτελεί πλέον την αποκλειστική δουλειά ενός ζευγαριού με δυο παιδιά, αν και μεταξύ μας, η τριών ετών κόρη τους Νώνη –που τα σπάει κυριολεκτικά και μεταφορικά- owns the place.
Κι άμα τα πάρω, θα πάρω φόρα…
«Το Λίμπα είναι μια οικογενειακή επιχείρηση. Είναι το πρώτο μας παιδί. Πλέον έχουμε άλλα δυο. Είχαμε πάει ένα ταξίδι στη Λατινική Αμερική και ο τελευταίος μας προορισμός ήταν η Αργεντινή. Εκείνη την ημέρα, 14 Σεπτεμβρίου, είχε τα γενέθλιά της η Έλενα, και βρήκαμε μια κάρτα που διαφήμιζε ένα Rage Room. Mας άρεσε πολύ η ιδέα, το επισκεφθήκαμε, αλλά δεν μας άνοιγε κανείς. Το ξαναεπισκεφθήκαμε αργότερα και πάλι σταθήκαμε άτυχοι, δεν καταφέραμε να μπούμε να το δούμε. Επειδή όμως μας άρεσε πολύ σαν ιδέα, το googlάραμε και καταλάβαμε τι ήταν. Η Έλενα είχε χάσει τη δουλειά της ως προπονήτρια βόλεϋ, γι’ αυτό και φύγαμε για ένα τρίμηνο ταξίδι, που στην αρχή πιστεύαμε θα ήταν χωρίς επιστροφή. Όταν όμως τελικά επιστρέψαμε στην Ελλάδα αποφασίσαμε να επιχειρήσουμε αυτήν την ιδέα: να ανοίξουμε έναν τέτοιο χώρο στην Αθήνα. Οι δυο μας γνωριζόμαστε από μικρά παιδιά, είμαστε συμμαθητές από το νηπιαγωγείο, έπειτα στο σχολείο, στη συνέχεια συμφοιτητές στην Γυμναστική Ακαδημία και τελικά γίναμε ζευγάρι και πλέον γονείς.»
Rage Against the Machine
Κατεβαίνεις μερικά σκαλιά, και βρίσκεσαι σε ένα χώρο με δυο δωμάτια έτοιμα να σε φιλοξενήσουν για μισή ώρα, μέσα στα οποία μπορείς να σπάσεις ό,τι θέλεις. Σαφέστατα και έχεις πληρώσει από πριν τα σπασμένα. Πιο συγκεκριμένα, έχεις επιλέξει ποια αντικείμενα θέλεις να καταστρέψεις, τα έχεις πληρώσει, έχεις πάρει μέτρα ασφαλείας, έχεις υπογράψει την υπεύθυνη δήλωση ότι το μαγαζί δε φέρει καμία ευθύνη σε περίπτωση που τραυματιστείς, έχεις πιάσει το λοστό σου και τα έχεις κάνει όλα λίμπα μόνος ή με την παρέα σου ακούγοντας τη μουσική που επέλεξες ή και απλά… ήχους από τζιτζίκια.
«Ήμασταν σε φάση που αναζητούσαμε μια έξυπνη επιχειρηματική ιδέα. Είχαμε αρχίσει πειραματικά να φτιάχνουμε πινιάτες με σκοπό να τις διοχετεύσουμε στην αγορά, όμως η προσπάθειά απέτυχε. Έτσι λοιπόν βάλαμε μπροστά το σχέδιο να ανοίξουμε ένα δωμάτιο οργής, κάτι που σε όποιον κι αν το λέγαμε το έπαιρνε τουλάχιστον στα αστεία. Παρόλες τις δυσκολίες όμως, τα καταφέραμε. Καταλάβαμε όμως και κάτι ακόμα, ότι σε αυτή τη χώρα, όποιος κι αν πάει να κάνει κάτι διαφορετικό θα αντιμετωπίσει τόση άρνηση από το σύστημα που αν δεν το θέλει πραγματικά πολύ δεν θα μπορέσει να το υλοποιήσει. Η ιδέα να το πούμε «Λίμπα» ήταν του Σπύρου. Αρχικά αναρωτιόμασταν αν θα έπρεπε να το ονομάσουμε Rage Room, διότι δεν είμαστε σίγουροι ότι αποτελεί προορισμό για κάποιον που έχει νεύρα. Τελικά μάλλον δεν έπρεπε να το χαρακτηρίσουμε έτσι, γιατί εδώ δεν έρχεσαι επειδή έχεις οργή, έρχεσαι για να διασκεδάσεις. Γι’ αυτό και το αποκαλούμε ‘σπασάδικο’ το οποίο νομίζουμε καλύπτει το γεγονός ότι έχει πάνω από όλα πλάκα.»
Ηλία Ρίχτο!
Αν κάποτε είδες την ταινία «Όλα είναι δρόμος» του Παντελή Βούλγαρη όπου ο πρωταγωνιστής Γιώργος Αρμένης βρέθηκε στο σκυλάδικο «Βιετνάμ» και άρχισε να σπάει τα πάντα, πιάτα, ποτήρια, πλακάκια και λεκάνες, τότε στο «Λίμπα» μπορείς να το κάνεις και εσύ. Αυτό που δεν γίνεται, είναι να γκρεμίσεις το μαγαζί, όπως έκανε ο «Μάκης Τσετσένογλου» φωνάζοντας «Ηλία Ρίχτο» στον χειριστή του εκσκαφέα κατεδαφίζοντας και το ίδιο το ακίνητο το οποίο είχε μόλις αγοράσει για τριάντα εκατομμύρια δραχμές. Ο ηθοποιός βρέθηκε εκεί γιατί ήθελε να ξεπεράσει το χωρισμό από τη γυναίκα του. Όπως λένε οι ιδιοκτήτες δεν είναι λίγοι όσοι που μπαίνουν στο «Λίμπα» για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Μάλιστα, αν κάποιος θέλει, μπορεί να ζητήσει να σπάσει ένα κάδρο στο οποίο έχουν εκτυπώσει μια συγκεκριμένη φωτογραφία. Υποψιάζομαι ότι είναι το πορτρέτο ενός ή μίας πρώην, ή ενός κακού αφεντικού. Προσωπικά, δίνω εξίσου ίδιες πιθανότητες.
«Οι πελάτες μας είναι τουρίστες, ή ζευγάρια και μάλιστα στο πρώτο ραντεβού, παρέες που έρχονται να γιορτάσουν γενέθλια, ή κάποιο bachelor party. Δεν υπάρχει ηλικιακό ταβάνι. Οι καλύτερες πελάτισσές μας όμως είναι οι γυναίκες. Έρχονται, βάζουνε στη διαπασών καψουροτράγουδα και δίνουν πόνο σπάζοντας. Αμέσως μετά, είναι τα παιδάκια. Και στην τρίτη θέση είναι η γενιά Ζ. Ο μέσος «σπάστας» μπορεί να είναι ο καθένας. Δύο από τα πιο παράξενα περιστατικά που έτυχαν, ήταν ένα ζευγάρι το οποίο άφησε στη μέση το σπάσιμο και τελικά εφάρμοσε το ρητό ‘make love not war’ και ένας εργοδότης που είχε στείλει το προσωπικό του να σπάσει ότι θέλει έχοντας κολλήσει παντού δικές του φωτογραφίες. Στους τοίχους μας ο καθένας γράφει ό,τι θέλει φεύγοντας και έτσι το μέρος μοιάζει με μια τεράστια παιδική ζωγραφιά. Φαντάσου ότι κάθε χρόνο τον βάφουμε ολόκληρο και ξαναγεμίζει.»
Υοu look smashing!
Όταν στην αρχή έπιασα στα χέρια μου το λοστό, αν και τα αντικείμενα που θα έσπαγα ήταν ουσιαστικά άχρηστα, ένιωθα άσχημα να τα χτυπήσω. Μετά το πρώτο χτύπημα όμως, μπορώ να εξομολογηθώ ότι ήταν ό,τι πιο λυτρωτικό έχω κάνει ποτέ. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με ικανοποιούσε. Αυτό που ξέρω είναι ότι η εκτόνωση που αισθάνθηκα ήταν τόσο έντονη, που αν και κράτησε μόλις 15 δευτερόλεπτα με έκανε να ανακουφιστώ, σαν να είχε αποδοθεί μέσα μου μια πολυπόθητη δικαιοσύνη, την οποία είχα μεγάλη ανάγκη, χωρίς να το γνωρίζω μέχρι εκείνη τη στιγμή που αποδόθηκε. Σαφώς και όλο αυτό, έγινε μέσα σε ένα προστατευμένο περιβάλλον, δεν χάλασα κανενός την περιουσία και δεν έθεσα κανέναν σε κίνδυνο. Ήμουν σε ένα χώρο σχεδιασμένο για κάτι τέτοιο και απολάμβανα απόλυτα το μεγαλείο της ελεγχόμενης καταστροφής. Ένιωσα σαν την Beyoncé στο video clip του Ηold Up, στο σημείο που φοράει ένα υπέροχο κίτρινο φόρεμα και σπάει με ένα μπαστούνι του baseball τζάμια αυτοκινήτων, έναν πυροσβεστικό κρουνό, μια κάμερα ασφαλείας και μερικές βιτρίνες. Βγήκα από το δωμάτιο με ένα τεράστιο χαμόγελο. Τελικά το smashing under control είναι οργασμικά απολαυστικό.
«Τα αντικείμενα που σπάει ο κόσμος τα βρίσκουμε είτε σε παλαιοπωλεία, είτε πρόκειται για ελλαττωματικές παρτίδες από εργοστάσια με τα οποία έχουμε συνεργασίες και τα παίρνουμε για να τα χρησιμοποιήσουμε εδώ. Αν πέσει στα χέρια μας κάποιο υπέροχο vintage αντικείμενο, το σώζουμε ή εμείς, ή αρκετές φορές κάποιος από τους πελάτες. Μετά και από την τελευταία τους ευκαιρία τα στέλνουμε όλα για ανακύκλωση (πλαστικό, γυαλί, σίδερο κλπ.). To κάθε session διαρκεί περίπου μισή ώρα αλλά εξαρτάται και από το πακέτο των αντικειμένων που θα επιλέξει ο καθένας. Το πιο ωραίο συναίσθημα για εμάς, αλλά και για τον κόσμο, είναι ότι έρχονται εδώ κοστουμαρισμένοι με διάθεση ‘δεν θέλω να σπάσω’ και βγαίνουν έξω ιδρωμένοι, με ένα τεράστιο χαμόγελο για να κλείσουν ραντεβού την επόμενη μέρα.»
ΛΙΜΠΑ Rage Room: Πιττάκη 6, Ψυρρή
Το «Λίμπα Rage Room» βρίσκεται σε ένα υπόγειο στου Ψυρρή. Ένα παλιό σιδηρουργείο το οποίο είχε μείνει επί χρόνια κλειστό, στεγάζει τo όνειρο ενός ζευγαριού, της Έλενας και του Σπύρου, να φτιάξουν τον πρώτο και μοναδικό τέτοιο χώρο στην πόλη – αλλά και στην χώρα. Αρχικά, αντιμετώπισαν πολλές δυσκολίες για να ανοίξουν κάτι τόσο πρωτότυπο. Κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι γέλασαν με την ιδέα τους, όταν έτρεχαν στις υπηρεσίες για να πάρουν το ΑΦΜ της νέας επιχείρησης. Ιδιοκτήτες ακινήτων μάσαγαν να τους τα νοικιάσουν στο άκουσμα ότι εκεί μέσα ο κόσμος θα κάνει ζημιές. Μάστορες τους έδωσαν εξωφρενικές τιμές για να ανακαινίσουν τα πατώματα και τους τοίχους. Το «Λίμπα» όμως δεν μπορούσε να το σταματήσει τίποτα. Έτσι, against all odds, άνοιξε πριν από πέντε χρόνια και σήμερα αποτελεί πλέον την αποκλειστική δουλειά ενός ζευγαριού με δυο παιδιά, αν και μεταξύ μας, η τριών ετών κόρη τους Νώνη –που τα σπάει κυριολεκτικά και μεταφορικά- owns the place.
Κι άμα τα πάρω, θα πάρω φόρα…
«Το Λίμπα είναι μια οικογενειακή επιχείρηση. Είναι το πρώτο μας παιδί. Πλέον έχουμε άλλα δυο. Είχαμε πάει ένα ταξίδι στη Λατινική Αμερική και ο τελευταίος μας προορισμός ήταν η Αργεντινή. Εκείνη την ημέρα, 14 Σεπτεμβρίου, είχε τα γενέθλιά της η Έλενα, και βρήκαμε μια κάρτα που διαφήμιζε ένα Rage Room. Mας άρεσε πολύ η ιδέα, το επισκεφθήκαμε, αλλά δεν μας άνοιγε κανείς. Το ξαναεπισκεφθήκαμε αργότερα και πάλι σταθήκαμε άτυχοι, δεν καταφέραμε να μπούμε να το δούμε. Επειδή όμως μας άρεσε πολύ σαν ιδέα, το googlάραμε και καταλάβαμε τι ήταν. Η Έλενα είχε χάσει τη δουλειά της ως προπονήτρια βόλεϋ, γι’ αυτό και φύγαμε για ένα τρίμηνο ταξίδι, που στην αρχή πιστεύαμε θα ήταν χωρίς επιστροφή. Όταν όμως τελικά επιστρέψαμε στην Ελλάδα αποφασίσαμε να επιχειρήσουμε αυτήν την ιδέα: να ανοίξουμε έναν τέτοιο χώρο στην Αθήνα. Οι δυο μας γνωριζόμαστε από μικρά παιδιά, είμαστε συμμαθητές από το νηπιαγωγείο, έπειτα στο σχολείο, στη συνέχεια συμφοιτητές στην Γυμναστική Ακαδημία και τελικά γίναμε ζευγάρι και πλέον γονείς.»
Rage Against the Machine
Κατεβαίνεις μερικά σκαλιά, και βρίσκεσαι σε ένα χώρο με δυο δωμάτια έτοιμα να σε φιλοξενήσουν για μισή ώρα, μέσα στα οποία μπορείς να σπάσεις ό,τι θέλεις. Σαφέστατα και έχεις πληρώσει από πριν τα σπασμένα. Πιο συγκεκριμένα, έχεις επιλέξει ποια αντικείμενα θέλεις να καταστρέψεις, τα έχεις πληρώσει, έχεις πάρει μέτρα ασφαλείας, έχεις υπογράψει την υπεύθυνη δήλωση ότι το μαγαζί δε φέρει καμία ευθύνη σε περίπτωση που τραυματιστείς, έχεις πιάσει το λοστό σου και τα έχεις κάνει όλα λίμπα μόνος ή με την παρέα σου ακούγοντας τη μουσική που επέλεξες ή και απλά… ήχους από τζιτζίκια.
«Ήμασταν σε φάση που αναζητούσαμε μια έξυπνη επιχειρηματική ιδέα. Είχαμε αρχίσει πειραματικά να φτιάχνουμε πινιάτες με σκοπό να τις διοχετεύσουμε στην αγορά, όμως η προσπάθειά απέτυχε. Έτσι λοιπόν βάλαμε μπροστά το σχέδιο να ανοίξουμε ένα δωμάτιο οργής, κάτι που σε όποιον κι αν το λέγαμε το έπαιρνε τουλάχιστον στα αστεία. Παρόλες τις δυσκολίες όμως, τα καταφέραμε. Καταλάβαμε όμως και κάτι ακόμα, ότι σε αυτή τη χώρα, όποιος κι αν πάει να κάνει κάτι διαφορετικό θα αντιμετωπίσει τόση άρνηση από το σύστημα που αν δεν το θέλει πραγματικά πολύ δεν θα μπορέσει να το υλοποιήσει. Η ιδέα να το πούμε «Λίμπα» ήταν του Σπύρου. Αρχικά αναρωτιόμασταν αν θα έπρεπε να το ονομάσουμε Rage Room, διότι δεν είμαστε σίγουροι ότι αποτελεί προορισμό για κάποιον που έχει νεύρα. Τελικά μάλλον δεν έπρεπε να το χαρακτηρίσουμε έτσι, γιατί εδώ δεν έρχεσαι επειδή έχεις οργή, έρχεσαι για να διασκεδάσεις. Γι’ αυτό και το αποκαλούμε ‘σπασάδικο’ το οποίο νομίζουμε καλύπτει το γεγονός ότι έχει πάνω από όλα πλάκα.»
Ηλία Ρίχτο!
Αν κάποτε είδες την ταινία «Όλα είναι δρόμος» του Παντελή Βούλγαρη όπου ο πρωταγωνιστής Γιώργος Αρμένης βρέθηκε στο σκυλάδικο «Βιετνάμ» και άρχισε να σπάει τα πάντα, πιάτα, ποτήρια, πλακάκια και λεκάνες, τότε στο «Λίμπα» μπορείς να το κάνεις και εσύ. Αυτό που δεν γίνεται, είναι να γκρεμίσεις το μαγαζί, όπως έκανε ο «Μάκης Τσετσένογλου» φωνάζοντας «Ηλία Ρίχτο» στον χειριστή του εκσκαφέα κατεδαφίζοντας και το ίδιο το ακίνητο το οποίο είχε μόλις αγοράσει για τριάντα εκατομμύρια δραχμές. Ο ηθοποιός βρέθηκε εκεί γιατί ήθελε να ξεπεράσει το χωρισμό από τη γυναίκα του. Όπως λένε οι ιδιοκτήτες δεν είναι λίγοι όσοι που μπαίνουν στο «Λίμπα» για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Μάλιστα, αν κάποιος θέλει, μπορεί να ζητήσει να σπάσει ένα κάδρο στο οποίο έχουν εκτυπώσει μια συγκεκριμένη φωτογραφία. Υποψιάζομαι ότι είναι το πορτρέτο ενός ή μίας πρώην, ή ενός κακού αφεντικού. Προσωπικά, δίνω εξίσου ίδιες πιθανότητες.
«Οι πελάτες μας είναι τουρίστες, ή ζευγάρια και μάλιστα στο πρώτο ραντεβού, παρέες που έρχονται να γιορτάσουν γενέθλια, ή κάποιο bachelor party. Δεν υπάρχει ηλικιακό ταβάνι. Οι καλύτερες πελάτισσές μας όμως είναι οι γυναίκες. Έρχονται, βάζουνε στη διαπασών καψουροτράγουδα και δίνουν πόνο σπάζοντας. Αμέσως μετά, είναι τα παιδάκια. Και στην τρίτη θέση είναι η γενιά Ζ. Ο μέσος «σπάστας» μπορεί να είναι ο καθένας. Δύο από τα πιο παράξενα περιστατικά που έτυχαν, ήταν ένα ζευγάρι το οποίο άφησε στη μέση το σπάσιμο και τελικά εφάρμοσε το ρητό ‘make love not war’ και ένας εργοδότης που είχε στείλει το προσωπικό του να σπάσει ότι θέλει έχοντας κολλήσει παντού δικές του φωτογραφίες. Στους τοίχους μας ο καθένας γράφει ό,τι θέλει φεύγοντας και έτσι το μέρος μοιάζει με μια τεράστια παιδική ζωγραφιά. Φαντάσου ότι κάθε χρόνο τον βάφουμε ολόκληρο και ξαναγεμίζει.»
Υοu look smashing!
Όταν στην αρχή έπιασα στα χέρια μου το λοστό, αν και τα αντικείμενα που θα έσπαγα ήταν ουσιαστικά άχρηστα, ένιωθα άσχημα να τα χτυπήσω. Μετά το πρώτο χτύπημα όμως, μπορώ να εξομολογηθώ ότι ήταν ό,τι πιο λυτρωτικό έχω κάνει ποτέ. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με ικανοποιούσε. Αυτό που ξέρω είναι ότι η εκτόνωση που αισθάνθηκα ήταν τόσο έντονη, που αν και κράτησε μόλις 15 δευτερόλεπτα με έκανε να ανακουφιστώ, σαν να είχε αποδοθεί μέσα μου μια πολυπόθητη δικαιοσύνη, την οποία είχα μεγάλη ανάγκη, χωρίς να το γνωρίζω μέχρι εκείνη τη στιγμή που αποδόθηκε. Σαφώς και όλο αυτό, έγινε μέσα σε ένα προστατευμένο περιβάλλον, δεν χάλασα κανενός την περιουσία και δεν έθεσα κανέναν σε κίνδυνο. Ήμουν σε ένα χώρο σχεδιασμένο για κάτι τέτοιο και απολάμβανα απόλυτα το μεγαλείο της ελεγχόμενης καταστροφής. Ένιωσα σαν την Beyoncé στο video clip του Ηold Up, στο σημείο που φοράει ένα υπέροχο κίτρινο φόρεμα και σπάει με ένα μπαστούνι του baseball τζάμια αυτοκινήτων, έναν πυροσβεστικό κρουνό, μια κάμερα ασφαλείας και μερικές βιτρίνες. Βγήκα από το δωμάτιο με ένα τεράστιο χαμόγελο. Τελικά το smashing under control είναι οργασμικά απολαυστικό.
«Τα αντικείμενα που σπάει ο κόσμος τα βρίσκουμε είτε σε παλαιοπωλεία, είτε πρόκειται για ελλαττωματικές παρτίδες από εργοστάσια με τα οποία έχουμε συνεργασίες και τα παίρνουμε για να τα χρησιμοποιήσουμε εδώ. Αν πέσει στα χέρια μας κάποιο υπέροχο vintage αντικείμενο, το σώζουμε ή εμείς, ή αρκετές φορές κάποιος από τους πελάτες. Μετά και από την τελευταία τους ευκαιρία τα στέλνουμε όλα για ανακύκλωση (πλαστικό, γυαλί, σίδερο κλπ.). To κάθε session διαρκεί περίπου μισή ώρα αλλά εξαρτάται και από το πακέτο των αντικειμένων που θα επιλέξει ο καθένας. Το πιο ωραίο συναίσθημα για εμάς, αλλά και για τον κόσμο, είναι ότι έρχονται εδώ κοστουμαρισμένοι με διάθεση ‘δεν θέλω να σπάσω’ και βγαίνουν έξω ιδρωμένοι, με ένα τεράστιο χαμόγελο για να κλείσουν ραντεβού την επόμενη μέρα.»
ΛΙΜΠΑ Rage Room: Πιττάκη 6, Ψυρρή
