Οι ερωτικές σχέσεις των φοιτητικών μας χρόνων φαντάζουν σαν να ανήκουν πια σε μια προηγούμενη ζωή. Τότε ήμασταν πάνω κάτω όλοι στην ίδια ηλικία και μου φαινόταν ότι τότε όλοι μας πέφταμε με τα μούτρα και ζούσαμε το παρόν κάνοντας ό,τι καλύτερο μπορούσαμε χωρίς πολλές πολλές αναλύσεις.

Ωστόσο, μιλούσαμε πολύ – αλλά για τις ελπίδες και την τρέλα που συνόδευαν την αρχή κάθε καινούργιας σχέσης, για το πόσο καλό (ή όχι καλό) ήταν το σεξ, και φυσικά, για το σπαραγμό μας όταν τα πράγματα στο τέλος δεν πήγαιναν καλά.

Είκοσι χρόνια αργότερα, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Καταρχάς το προφίλ των φίλων μας αποκτά όλο και ποικιλόμορφα χαρακτηριστικά. Πλέον έχουμε φίλους όλων των ηλικιών, παντρεμένους, χωρισμένους, χωρισμένους και ξαναπαντρεμένους, σε τρίτο ή τέταρτο γάμο, με παιδιά ή χωρίς, ή οποιαδήποτε άλλη παραλλαγή της λεγόμενης «οικογενειακής κατάστασης».

Ενώ πριν από είκοσι χρόνια, όλοι έπεφταν με τα μούτρα σε μια σχέση ελπίζοντας το καλύτερο για τον εαυτό τους και για τους φίλους τους, στα σαράντα μας, φαίνεται ότι ξαφνικά όλοι έχουν διαφορετικές απόψεις για το πώς πρέπει να γίνονται τα πράγματα και τι είναι καλύτερο για εμάς.

Ιδού πώς θα ξεκαθαρίσουν όλα αυτά.

Οι «δολοφόνοι» της χαράς

Αυτή είναι η ομάδα των ανθρώπων που θα εκφράσουν έντονα την αποδοκιμασία τους σε κάθε προσπάθειά σου να απολαύσεις μια σεξουαλική σχέση με έναν νέο σύντροφο. Τώρα, θα περίμενες ότι στη μέση ηλικία, κανείς δεν θα νοιαζόταν πια γι’ αυτό. Όλοι έχουμε κάνει πολύ σεξ μέχρι τώρα… οπότε ποιο είναι το πρόβλημα;

Οι παντρεμένοι φίλοι που προειδοποιούν κατά του σεξ συχνά φαίνεται να λειτουργούν με οδηγό ένα εγχειρίδιο που έχει μείνει μερικές δεκαετίες πίσω. Μπορεί να λένε πράγματα όπως «Μη είσαι απελπιστικά διαθέσιμη, μην τους το δίνεις στο πιάτο».

Αυτές είναι συνήθως οι απόψεις των γυναικών που παντρεύτηκαν στην δεκαετία των 20 και αισθάνονται πιο ασφαλείς περιορίζοντας τη σεξουαλικότητά τους αποκλειστικά μέσα στο γάμο τους (πράγμα απολύτως κατανοητό σε μια κουλτούρα όπου η γυναικεία σεξουαλικότητα δεν είναι ασφαλής).

Ωστόσο, συχνά δεν καταλαβαίνουν ότι πολλές γυναίκες δεν μοιράζονται τα ίδια συναισθήματα για τη δική τους σεξουαλικότητα. (Ωστόσο, δεν θεωρώ τον εαυτό μου ούτε φαγητό, ούτε έδεσμα σε πιάτο, ούτε βραβείο που πρέπει να κερδίσει ένας άνδρας που μου προσφέρει ένα διαμαντένιο δαχτυλίδι).

Και ειλικρινά, οι άνθρωποι που είναι παντρεμένοι για το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής τους δεν έχουν ιδέα πώς είναι να περνούν μεγάλα χρονικά διαστήματα χωρίς να μοιράζονται σωματική τρυφερότητα και σεξουαλική οικειότητα. Δεν καταλαβαίνουν ότι πολλές ανύπαντρες γυναίκες μέσης ηλικίας είναι περισσότερο από ευτυχείς να ρισκάρουν σε νέες σχέσεις όχι μόνο για την αγάπη – αλλά και για το σεξ.

Και για να μην νομίζεις ότι μόνο οι παντρεμένοι αποθαρρύνουν το σεξ, υπάρχουν πολλές ελεύθερες φίλες που συμμερίζονται αυτήν την επιχειρηματολογία. Μπορεί να καταλαβαίνουν ακριβώς το είδος την ανάγκη για σωματική επαφή που βιώνεις, και παρόλα αυτά να εξακολουθούν να σε συμβουλεύουν ενάντια σε οποιαδήποτε σεξουαλική εξερεύνηση. Συχνά, θα τους ακούσεις να προσφέρουν τις δικές τους συντριπτικές εμπειρίες ως παραβολές.

Τελικά, οι άνθρωποι αυτής της κατηγορίας προσπαθούν να κάνουν αυτό που όλοι οι άνθρωποι προσπαθούν να κάνουν: να ελέγξουν τις συνθήκες για να αποφύγουν τον πόνο. Ειλικρινά, είναι πολύ γλυκό (και λιγότερο ενοχλητικό) αν το σκεφτείς έτσι. Θέλουν να σε προστατεύσουν και πιστεύουν ότι μπορούν να το κάνουν αυτό επειδή πιστεύουν ότι έχουν κατανοήσει βαθιά το πώς λειτουργεί το σύστημα. Η παρακράτηση του σεξ μέχρι την κατάλληλη στιγμή = αποφυγή του πόνου της εγκατάλειψης και του σπαραγμού, σωστά;

Όσο υπέροχο και αν θα ήταν να έχουμε το εγχειρίδιο οδηγιών για τη ζωή στα χέρια μας, αυτό στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Μπορούμε να επιλέξουμε να ακολουθήσουμε αυτή τη συμβουλή και να περιμένουμε (για ποιο λόγο ακριβώς…;), και πάλι να καταλήξουμε και πάλι πληγωμένοι. Μπορούμε να κρατήσουμε τα μπούτια μας κλειστά μέχρι να παντρευτούμε και πάλι να ξυπνήσουμε το επόμενο πρωί και αυτός να έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης.

Δυστυχώς, παρόλο που αυτή η ομάδα είναι η πιο δεικτική και φλύαρη, είναι και η πιο λανθασμένη.

Οι σταλεγάκιδες

Με το ζόρι φτάνεις στα μισά της ανακοίνωσής σου σχετικά με το ότι βγαίνεις με έναν καινούργιο άνδρα όταν οι άνθρωποι αυτής της ομάδας αρχίζουν τις αιχμηρές απανωτές ερωτήσεις.

«Πόσο χρονών είπαμε ότι είναι;», «Πόσος καιρός πάει που έχει χωρίσει;», «Τι δουλειά κάνει;», «πόσα παιδιά έχει;», «Πώς τα πάει με τη μαμά του;», «Νόμιζα ότι είπες ότι φαινόταν λίγο συναισθηματικά αποστασιοποιημένος;», και πάει λέγοντας.

Εντάξει, σύμφωνοι. Αναγνωρίζετε ότι υπάρχουν κάποια πιθανά προβλήματα. Αλλά αυτό δεν θα συνέβαινε με οποιονδήποτε; Ποια είναι η πιθανότητα να γνωρίσεις κάποιον που δεν έχει κανένα πρόβλημα, είναι απόλυτα σταθερός οικονομικά και είχε ένα τέλειο, απόλυτα συναινετικό διαζύγιο που τον άφησε με μηδενικό συναισθηματικό φορτίο; Θέλω να πω… σοβαρά τώρα;

Αλλά εσύ υποτάσσεσαι ευλαβικά στην ανάκριση, επειδή γνωρίζεις πολύ καλά ότι αυτοί οι φίλοι θέλουν το «καλό» σου. Απλώς δείχνουν την προστατευτικότητά τους κάπως άγαρμπα. (Και πάλι, κανείς δεν είναι τέλειος, σωστά;)

Και τότε έρχεται εκείνη η φοβερή στιγμή που πρέπει να παραδεχτείς ότι η αρχική σου διαίσθηση για το πόσο συναισθηματικά αποστασιοποιημένος μπορεί να φαινόταν, αποδείχτηκε σωστή. Ή ίσως ήταν εκείνο το δύσκολο διαζύγιο που δεν είχε κάνει ποτέ τον κύκλο του. Ή ίσως έχασε την ψυχραιμία του στη δουλειά, παραιτήθηκε κι επί τόπου και εμφανίστηκε στην πόρτα σου με μια βαλίτσα επειδή «χρειαζόταν ένα μέρος να μείνει για λίγο». Κι αυτοί αποδεικνύονται περίτρανα προφήτες!

«Στα’ λεγα εγώ!» φωνάζουν οι άνθρωποι αυτής της ομάδας. «Σου το έλεγα ότι αυτό θα συνέβαινε!»

Τότε πρέπει να αποφασίσεις αν αισθάνεσαι χειρότερα για τον χωρισμό σου ή για το γεγονός ότι προφανώς όλοι ήξεραν ότι σπαταλούσες τον χρόνο σου σε αυτή τη σχέση… όλοι εκτός από εσένα.

Οι ξερόλες

Αυτή η ομάδα αποτελείται από ανθρώπους που, με αφορμή την ανακοίνωσή σου ότι βγαίνεις με έναν άνδρα που γνώρισες πρόσφατα χαρίζουν ένα ψεύτικο και καλά κατενθουσιασμένο χαμόγελο. Είναι παραπάνω σιωπηλοί από όσο θα έπρεπε και σε κοιτάζουν με τρόπο διερευνητικό. Μετά έρχεται μια υποψία έντασης στο πρόσωπό τους και συνειδητοποιείς με τρόμο ότι κρύβουν τη γνώμη τους ενώ ευλογούν με ενθουσιασμό το νέο σου ερωτικό πρότζεκτ.

Νιώθεις άβολα να τους μιλήσεις για οποιαδήποτε λεπτομέρεια της νέας σου σχέσης, επειδή μπορείς να αντιληφθείς ότι τους έχει κυριολεκτικά «δεθεί» η γλώσσα.

Στην πραγματικότητα θέλεις σαν τρελή να μάθεις τι πιστεύουν – η περιέργεια σε σκοτώνει. Πιστεύουν ότι είναι άσχημος; Αποτυχημένος; Μαλάκας; Ανησυχούν για την ίδια red flag που ανησυχεί κι εσένα; Αλλά ωστόσο δεν τολμάς να ρωτήσεις, γιατί σε περίπτωση που ανησυχούν για κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό, κάτι που δεν έχεις καν σκεφτεί θα σε απογοήτευε και θα σε μπέρδευε ακόμη περισσότερο. Η σκέψη και μόνο σε τρομάζει, οπότε το βγάζεις από το μυαλό σου και συνεχίζετε και οι δύο, χωρίς κανείς από τους δύο να λέει αυτό που πραγματικά σκέφτεται, γιατί τόση ειλικρίνεια είναι τρομακτική.

Και τότε, όταν σας στήνει, όταν δεν σας τηλεφωνεί για μια εβδομάδα, όταν αθετεί την πρώτη μεγάλη υπόσχεση, όταν λέει: «Νομίζω ότι μπήκα σε αυτή τη σχέση πριν να είμαι έτοιμος», ξαφνικά οι φίλοι σε αυτή την ομάδα μιλούν – όχι απλώς μιλούν, αλλά κραυγάζουν.

«Το ήξερα! Το ήξερα ότι ήταν μαλάκας!»

Κι εσύ νιώθεις τόσο αποτυχημένη, που απλά παραμένεις μετέωρη σε έναν χαρούμενο τόπο που δεν λες αυτό που πραγματικά θέλεις να πεις και προσποιείσαι ότι όλα είναι καλά.

Οι σουπιές

Λένε ελάχιστα έως τίποτα όταν τους ανακοινώνεις τη νέα σου σχέση.

Λένε ελάχιστα έως τίποτα όταν χωρίζεις.

Το ενέκριναν; Ήταν χαρούμενοι για σένα; Ήλπιζαν για το καλύτερο;

Σε θεωρούσαν ανόητη που προσπαθούσες; Ξαφνιάστηκαν που τα πράγματα δεν πήγαν καλά;

Λυπήθηκαν για σένα;

Εύχεσαι να έλεγαν κάτι. Αλλά παράλληλα χαίρεσαι που δεν το έκαναν γιατί ένα σχόλιο που χτυπάει σε μια ευαίσθητη φλέβα, ξέρεις ότι θα σε πλήγωνε πάρα πολύ.

Οι μαζορέτες

Δεν ξέρω πόσους από δαύτους έχετε εσείς στη ζωή σας, αλλά αυτή η ομάδα φαίνεται να είναι αριθμητικά αρκετά περιορισμένη στη δική μου ζωή. Και το καταλαβαίνω. Όταν άλλοι έχουν παρακολουθήσει τη μία καταστροφική σχέση να διαδέχεται την άλλη, η αισιοδοξία τείνει να φθίνει.

Οι αγαπημένοι σου ίσως προτιμούν να παραμείνεις μόνη παρά να προσφέρεις για άλλη μια φορά την καρδιά σου για άλλον έναν πιθανό τεμαχισμό.

Αλλά υπάρχουν πάντα δύο είδη μαζορετών στη ζωή μου. Κάποιοι μπορεί να είναι συγκρατημένα αισιόδοξοι, ενώ άλλοι μου πετούν απερίσκεπτα ένα από τα πλεονάζοντα ροζ γυαλιά τους.

«Πάντα να ρισκάρεις με την αγάπη».

«Θα είσαι μια χαρά, ακόμα κι αν πληγωθείς».

«Να είσαι περήφανη για το πόσο γενναία είσαι, όποια κι αν είναι η κατάληξη».

«Σημασία έχει να ζήσεις για έναν έρωτα μεγάλο, ακόμα κι αν στο τέλος πληγωθείς».

Πρέπει να παραδεχτώ ότι αυτή είναι η αγαπημένη μου ομάδα. Ποτέ δεν χρειάζεται να ανησυχώ για το τι σκέφτονται. Δεν ξοδεύω καθόλου χρόνο σε συναισθηματική εργασία της αναζήτησης αυτών δυναμικών, κάτι που είναι απίστευτα χρήσιμο, καθώς μια νέα ερωτική σχέση που δημιουργείται, απαιτεί από μόνη της πολλή ενέργεια. Δεν χρειάζεται να συζητήσω με κανέναν, ούτε να ακούσω κανέναν, ούτε να διαχειριστώ τις ανησυχίες των άλλων για το τι θα μου συμβεί αν ραγίσει ξανά η καρδιά μου.

Και το καλύτερο απ’ όλα, με κάνει να νιώθω δυνατή το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που δεν ανησυχούν για μένα. Φίλοι που ξέρουν πόσο δυνατή είμαι, φίλοι που εμπιστεύονται την κρίση μου και φίλοι που επευφημούν τη γενναιότητά μου κι ενθαρρύνουν τις δυνητικότητες ενός καινούργιου έρωτα.

Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα πλησίαζα τα 40 και θα το έβρισκα πιο δύσκολο να βγω ραντεβού σε αυτό το στάδιο της ζωής απ’ ό,τι στα 20. Διάολε, για να πω την αλήθεια δεν πίστευα καν ότι θα συνέχιζα να βγαίνω ακόμα ραντεβού σε αυτή την ηλικία!

Η αντιμετώπιση των φίλων και τις δικές τους εμπειρίες με τις σχέσεις, τις ματαιώσεις ή την ανασφάλεια ή και ασφάλεια που νιώθουν μέσα σε αυτές, κάνει αυτή τη διαδικασία ακόμα πιο περίπλοκη. Ο καθένας πετάει το κοντό του και το μακρύ του σε μια πολύ ευάλωτη περίοδο για σένα και το να προσπαθείς να σηκώσεις το βάρος αυτών των απόψεων δεν είναι ρεαλιστικό. Τελικά, πρέπει να κάνουμε αυτό που νιώθουμε χωρίς να αποσυντονιζόμαστε από τα σχόλια των άλλων.

Ίσως κάποια μέρα να γίνουμε καλύτεροι στο να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον στην αφετηρία μιας νέας ερωτικής σχέσης, ακόμα και σε αυτήν την ταραχώδη περίοδο της μέσης ηλικίας.

Μέχρι τότε, κυρίες μου, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι… να συνεχίσουμε να είμαστε γενναίες.

Δείτε επίσης: Ένα γράμμα αγάπης προς τη γενιά Z