Το 2023 σε λίγες ώρες θα είναι ήδη παρελθόν. Στην αρχή είναι πάντα λίγο δύσκολο όταν θα πρέπει να συμπληρώσεις κάπου την χρονολογία. Θα γράφεις 2023 και μετά θα το διορθώνεις. «Α, καλά, έχει μπει το ’24 και ακόμα γράφω 2023», θα μονολογείς. Τουλάχιστον αυτό είναι ένα στάδιο που διαρκεί λίγες μέρες συνήθως. Τα γεγονότα, οι εικόνες που είδαμε, οι εμπειρίες που ζήσαμε, τα συναισθήματα που νιώσαμε, οι αλλαγές που έγιναν, τα λάθη που κάναμε, τα μαθήματα που πήραμε, οι σχέσεις που τελείωσαν ή πάγωσαν και αυτές που δημιουργήθηκαν, όλα θα είναι πάντα μέσα μας και η διάρκεια τους με άγνωστη ημερομηνία λήξης. Άλλωστε, τίποτα δεν τελειώνει στις 31 Δεκεμβρίου και τίποτα δεν ξεκινάει με την 1η μέρα του νέου έτους.

Έχουν όμως όλα αυτά ημερομηνία λήξης; Σβήνει κάτι που κατοικεί μέσα μας; Ισχύει το «πάντα» και «για πάντα»; Από εμένα είναι «ναι», σε όλα. Και λήγουν και σβήνουν και υπάρχει η αιωνιότητα. Απλά δεν ισχύει για όλα και σίγουρα δεν αφορά όλα τα πρόσωπα της ζωής μας. Όλες οι καταστάσεις και τα συναισθήματα μπορούν να τερματιστούν, αλλά υπάρχουν και κομμάτια της ζωής μας που τους ανήκει το άπειρο. Δεν πίστευα στην αλλοίωση και σταδιακά διαψεύστηκα, ήμουν πιστός στο παντοτινό και συνεχίζω.

Και αφού θα ανταλλάξουμε ευχές για το 2024 καλωσορίζοντας το, θα ακολουθήσει μια σιωπηλή εσωτερική στιγμή όπου η ματαιότητα αυτών των ευχών μας κατακλύζει. Λογικό. Τα περισσότερα από αυτά που ευχόμαστε απαιτούν αλλαγή. «Πώς και πότε;» αναρωτιέσαι και ακολουθεί αγαλματοποίηση μπροστά σε όλα τα «πρέπει», γι’ αυτά που οφείλουμε, δήθεν, να κάνουμε έτσι ώστε η αλλαγή του χρόνου να μας φέρει έστω λίγο πιο κοντά στις ευχές που δώσαμε και λάβαμε.

Πριν κάποια χρόνια, ανάμεσα στα άπειρα screenshot και στις αποθηκευμένες εικόνες που έχω στο κινητό -αποτέλεσμα του καθημερινού αέναου σκρολαρίσματος σε social media και sites-, είχα βρει την «θεωρία της αλλαγής», όπως την αποκαλώ.

Η «θεωρία της αλλαγής»

Αρχικά δεν είχα καταλάβει την απλότητα του. Γιατί κάποιος να απαντήσει «no» (όχι); Φόβος, ίσως. Τον ξέρω, τον ξέρεις, αλλά πολλές φορές δεν τον αντιμετωπίζουμε. Τις περισσότερες φορές τον αποφεύγουμε και κάνουμε σαν να μην υπάρχει. Και εκεί έρχεται η αγαλματοποίηση που ανέφερα και παραπάνω, για να ακολουθήσει η στασιμότητα και να συνεχιστεί οτιδήποτε μας κρατάει αγκιστρωμένους πίσω και μαζί του, να μας “ρουφάει” στο σκοτάδι με τη δίνη των πολύπλοκων σκέψεων.

Πώς λοιπόν το 2024 θα γίνει καλύτερο από το 2023, ή έστω πώς θα ζήσουμε κάτι διαφορετικό απ’ αυτά που συναντήσαμε το προηγούμενο έτος; Πολλές φορές η ανασκόπηση της χρονιάς που φεύγει, μας δημιουργεί στρες -όχι, δε χρειαζόμαστε κι άλλο- και την αποφεύγουμε. Όμως αν κάτσουμε με ηρεμία και αποδεχθούμε πως όσες φορές πέσαμε και νιώσαμε ότι δεν τα καταφέραμε, είναι οι εμπειρίες είναι που χτίζουν τον χαρακτήρα μας και αποτελούν τη βάση γι’ αυτό που θέλουμε να γίνουμε ή να αποφύγουμε, θα εντοπίσουμε εκείνα τα σημεία που χρήζουν επανεκκίνησης και νέας προσέγγισης. Χωρίς αυτή τη διαδικασία η «αλλαγή» δε θα έρθει. Ούτε το 2024, ούτε το 2025, ποτέ.

Για πολλούς, το 2023 ήταν μια ζόρικη χρονιά, στριφνή και γεμάτη κόμπλεξ -ανάμεσά τους κι εγώ, κι εσύ και πόσοι ακόμα. Επειδή λοιπόν φέτος δυσκολεύτηκες, δε σημαίνει ότι δεν τα κατάφερες. Σίγουρα υπάρχει κάτι που μπορείς να κρατήσεις ως πυξίδα και φάρο για το επόμενο διάστημα, αν όχι για το υπόλοιπο της ζωής σου. Θες η αγάπη που σου έδωσαν και εκείνη που έδωσες απλόχερα, έστω κι αν κράτησε για λίγο; Ανήκεις στους προνομιούχους που πήραν μια γεύση από το νόημα της ζωής. Σίγουρα για κάθε λάθος στροφή που πήρες θα υπήρξε και μια ήρεμη διαδρομή, σε ευθεία γραμμή χωρίς σαμαράκια και λακκούβες. Δεν ήταν ωραία; Δώσε της λίγο περισσότερο χώρο στην καρδιά και στο μυαλό σου, το αξίζει(ς). Η ζωή, θα λέγαμε, είναι σαν το ποδήλατο. Αν σταματήσεις να κάνεις πετάλι, θα πέσεις σίγουρα. Επίσης, τις πρώτες φορές που ανέβηκες, έπεσες και έφαγες τα μούτρα σου. Μετά, όμως; Σούζες, βόλτες, χιλιόμετρα ολόκληρα κρατώντας εσύ το τιμόνι χωρίς καμία βοήθεια από τρίτους. Αυτό/η που σου έδωσε την πρώτη ώθηση δεν ήταν πάντα δίπλα σου, αλλά εσύ τα κατάφερες. Με πείσμα και δίψα για περιπέτεια προσπάθησες ξανά και ξανά μέχρι να τα καταφέρεις. Και τα κατάφερες, παρόλο τις τούμπες και τα γδαρμένα γόνατα. Συνέχισε να κάνεις πετάλι στο ποδήλατο της ζωής και να αγκαλιάζεις με στοργή τον εαυτό σου. Ευχήσου, πρώτα απ’ όλα, καλή χρονιά σε σένα.