Την προηγούμενη Κυριακή πήγα για πεζοπορία στα Πίσσια Κορινθίας και οι “ψυχικές” μπαταρίες μου φόρτισαν στο έπακρο. Μπορεί καθ’ όλη τη διάρκεια της ανηφορικής διαδρομής να ασκούσα κριτική στον εαυτό μου για τη φυσική μου κατάσταση, όμως τα συναισθήματα που σε κατακλύζουν όταν φτάνεις στην κορυφή είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή. Τα πρώτα βήματα σε ένα μονοπάτι σε βάζουν κατευθείαν σε μία διαφορετική λειτουργία. Το σώμα αποκτά μία ιδαίτερη δυναμική και μέσα σε δευτερόλεπτα είναι έτοιμο να ζήσει άλλη μία περιπέτεια.

Ναι, η πεζοπορία δεν είναι ένα απλό περπάτημα σε ένα πάρκο ή στο κέντρο της Αθήνας. Ούτε μπορεί να θεωρηθεί πεζοπορία, το περπάτημα ενός χιλιομέτρου γύρω από το καταφύγιο Μπάφι. Πρόκειται για μία υπάιθρια δραστηριότητα που στο τέλος της αφήνει μία γλυκιά εξάντληση. Όταν λέμε εξάντληση, εννοούμε τη διανοητική και τη συναισθηματική, εκτός από τη σωματική. Οι πεζοπορίες δοκιμάζουν την αντοχή, την επιμονή καθώς και την αφοσίωσή σας σε αυτή τη διαδικασία. Δεν πρέπει να παραλείψουμε ότι ένα από τα πιο σημαντικά οφέλη της είναι η ουσιαστική σχέση που χτίζεται σιγά σιγά με τη φύση. Κάθε αναπνοή, κάθε βήμα στο χώμα, κάθε άγγιγμα σε κάποιο δέντρο καλλιεργούν έναν βαθύ σεβασμό προς αυτή.

Η πεζοπορία είναι, επίσης, ένας πολύ καλός τρόπος για να απολαύσετε τα οφέλη που προσφέρει η φύση. Βαδίζοντας στη φύση, εκτός από τον πολύ ιδρώτα, στην επιφάνεια θα βγουν και οι απογοητεύσεις μας. Καθώς οι μύες των ποδιών μας εκλιπαρούν να κάνουμε στάση και τα δάχτυλα των ποδιών μας τρίβονται στα ορειβατικά παπούτσια, ταυτόχρονα ενδυναμώνεται και η εσωτερική ηρεμία. Όταν ο αέρας είναι ήπιος και δεν στέκεται εμπόδιο στο περπάτημα, λειτουργεί με “μαγικό” τρόπο σε σχέση με το τοπίο. Tα φύλλα και τα κλαδιά κινούνται με τέτοιο τρόπο που μοιάζουν να χορεύουν, ενώ ο ήχος από το θρόισμα δημιουργεί την ιδανική ουσική επένδυση για τη προηγούμενη συνθήκη.

Ο πόνος είναι μέρος της διαδικασίας. Συγκεκριμένα, το γδάρσιμο, το πέσιμο από κλαδιά, θάμνους και βράχια, είναι κι αυτά μέσα στο πρόγραμμα της πεζοπορίας. Αν ολοκληρώσετε το μονοπάτι χωρίς να υπάρχει στο σώμα σας ούτε μία αμυχή, μάλλον δεν ήσασταν αρκετά περιπετειώδης για να ανακαλύψετε περισσότερα σημεία, εκτός από τα προφανή. Ναι, δεν είναι το καλύτερο συναίσθημα ο πόνος, αλλά αν θέλετε να ανακαλύψετε μερικά κρυμμένα στοιχεία του μονοπατιού, πρέπει να πληρώσετε αυτό το -μικρό- τίμημα.

Η στάση για ξεκούραση κάτω από ένα μεγάλο πεύκο ή πάνω σε ένα θηριώδη βράχο αποτελεί την καλύτερη στιγμή προκειμένου να αφουγκραστείτε τη φύση. Η απόλυτη ησυχία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη βαβούρα και την ένταση της πόλης. Σπάνια έχουμε την ευκαιρία να βρεθούμε σε μια τέτοια κατάσταση και γι’ αυτό κάθε φορά νιώθω ότι απέραντη ευγνωμοσύνη καθώς απολαμβάνω ένα ήσυχο περιβάλλον με τόση ζωή. Η κούραση από την καθημερινότητα προσπαθεί να μας αποτρέψει από το να βγούμε στη φύση- αλλά τελικά, η ανταμοιβή της πεζοπορίας σε άγνωστα μονοπάτια είναι πολύ μεγάλη.

Φωτ.: freepik

Όταν λέω σε κάποιον ότι περπάτησα 4 ώρες στο βουνό, κατευθείαν μου λέει «πας καλά;». Ναι, καλά είμαι, αφού αντλώ τόσο μεγάλη ικανοποιήση από αυτή τη δραστηριότητα. Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη τελευταία φορά στα Πίσσια, ίσως να ήταν η μόνη φορά που δε την ένιωσα. Δυστυχώς η πίεση του χρόνου μας ανάγκασε να γυρίσουν πίσω και να μην ολοκληρώσουμε το μονοπάτι. Αν και περπατήσαμε μόλις δύο ώρες, περάσαμε από αρκετές υψομετρικές αλλαγές και εμπόδια που συναντήσαμε στο δρόμο μας. Μπορεί να μη βιώσαμε τη χαρά του τερματισμού, αλλά η διαδρομή μας προσέφερε αρκετά θετικά συναισθήματα.

Ωστόσο, όταν το μονοπάτι ολοκληρώνεται η αυτοπεποίθηση, φτάνει στα ύψη. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής μπορεί να είχαν γεννηθεί αμφιβολίες ή φόβοι ως προς την ολοκλήρωσή του και ίσως να πολεμάτε με το αίσθημα της ηττοπάθειας. Η υπερβολική άσκηση και οι καύσεις είναι οι προσωπικοί εχθροί που πρέπει να αντιμετωπίσετε. Όταν φτάνετε προς το τέλος αντιλαμβάνεστε και ότι τα καταφέρατε, το αίσθημα περηφάνιας αυτόματα θα γεμίσει τα σωθικά σας. Τα οφέλη του περπατήματος είχε παρατηρήσει και ο Ludwig van Beethoven. Πιο συγκεκριμένα, πίστευε ότι είναι απαραίτητο για τη δημιουργικότητά του.

Φωτ.: freepik

Η πεζοπορία είναι και ένα “φάρμακο” για το μυαλό, ένα φανταστικό εργαλείο αποσυμπίεσης και διαχείρισης του άγχους. Το μυαλό μας αποθηκεύει καθημερινά περισσότερες πληροφορίες απ’ όσες μπορεί να διαχειριστεί. Με τη διαύγεια που αποκτούμε από την πεζοπορία, ανοίγεται ένα μεγάλο παράθυρο και η έμπνευση μπορεί επιτέλους να εισρεύσει ξανά. Οι φρέσκες μυρωδιές των λουλουδιών και της βροχής, τα διαφορετικά και ασυνήθιστα κελαϊδίσματα λειτουργούν λυτρωτικά και απαλύνουν τη ψυχή μας. Μήπως πρέπει να σκεφτείτε να πάρετε κι εσείς τα βουνά για ηρεμήσετε πραγματικά;

«Μας δείχνουν συνεχώς τον “πραγματικό κόσμο” στις οθόνες μας, αλλά τον πραγματικό κόσμο τον βλέπουμε στο μονοπάτι» – Adam Marland

❇︎ Δείτε επίσης: Τι θα λέγατε για έναν περίπατο ενσυνειδητότητας; Γείωση, soul trekking και περιπατητικός διαλογισμός