Τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι πολύ έντονα να αλλάξω την πρωινή μου ρουτίνα. Το μυαλό μου δημιουργεί διάφορες ελκυστικές εικόνες και προσπαθώ να βρω έναν τρόπο να γίνω στην πραγματικότητα ο πρωταγωνιστής αυτών των στιγμών.
Με φαντάζομαι να ξυπνάω νωρίς, όπως διάφοροι πετυχημένοι influencers και CEOs, τύπου 6:30 με 7 παρά το αργότερο. Να ανοίγω τα παράθυρα να τρυπώσουν οι πρώτες ταπεινές ηλιαχτίδες στον χώρο και να δημιουργήσουν όμορφες σκιές στα έπιπλα, στους τοίχους. Στα αυτιά μου ηχεί το νερό που τρέχει επάνω μου όσο κάνω ντουζ. Παράλληλα, παίζει η λίστα μου “Lazy Sunday mornings” στο Spotify κι ας μην είναι Κυριακή -σιγοτραγουδάω το “Tupelo Honey” του Van Morrison. Κάπου στο ενδιάμεσο ίσως χωράει και ένα χαλαρό τρέξιμο έξω, αλλά είναι θολό ως σκέψη. Φτιάχνω έναν διπλό espresso με «λίγη μαύρη» και κάποιο δυναμωτικό πρωινό για να ενεργοποιηθούν τα «φαιά κύτταρα» -αυτά που χρειαζόταν τόσο πολύ ο Ηρακλής Πουαρό για να διαλευκάνει τα μυστήρια των μυθιστορημάτων της Αγκάθα Κρίστι. Λίγες μπουκιές, τζούρες ηλεκτρονικού τσιγάρου, γουλιές καφέ, ανοίγω laptop, παίρνω σημειωματάριο, σκρολάρω κινητό. Τι συμβαίνει στον κόσμο; Τι ανακάλυψαν και τι έγραψαν οι συνάδελφοι -θα πέσει φωτιά να με κάψει- στους New York Times, στη Washington Post, στο Vox; Στο Twitter, όλα καλά; Τι τρεντάρει στα hashtag και γιατί; Διαμορφώνω εικόνα, κρατάω σημειώσεις και συνθέτω ένα παζλ σε δημοσιογραφικό μοτίβο. Φοράω τα γυαλιά μου, κάτι εξαιρετικά Hawkers γιατί πού λεφτά για Ray Ban, μπαίνω στο αμάξι και πηγαίνω γραφείο έτοιμος για brainstorming και να καταθέσω χιλιάδες λέξεις σε κείμενα.
Όλο αυτό, μετατροπή του #i_poli_anapoda, που λέμε στο Olafaq, σε #i_zoi_mou_anapoda. Αλλά ποιον κοροϊδεύω; Δεν είμαι πρωινός τύπος. Ποτέ δεν ήμουν και δεν ξέρω αν θα γίνω.
Τα πρώτα χρόνια
Δεν ήμουν καλός μαθητής. Συνήθως η μάνα μου όταν ερχόταν στο σχολείο για να ενημέρωση, ελέγχους κλπ, άκουγε από τους καθηγητές «Καλό παιδί, αλλά είναι λίγο “αλλού”». Δεν ήξερε τι μπορεί να σημαίνει αυτό, τι υποδήλωνε για εμένα και την πορεία μου αργότερα, αλλά ούτε κι εγώ ήξερα τι συνέβαινε -σίγουρα όχι και οι καθηγητές. Το βλέμμα μου χανόταν έξω από το παράθυρο της τάξης και έβλεπα τον κόσμο μέσα από hip-hop στίχους. Παρατηρητής καταστάσεων, και τότε και τώρα.
Είχα την τύχη στο Λύκειο να έχουμε και απογευματινά οπότε αυτές οι μέρες ήταν οι καλύτερές μου. Δεν είμαι σίγουρος αν αυτό συνέβαλε στην διαμόρφωση ενός τρόπου ζωής που με ακολουθεί έως τώρα, αλλά σίγουρα εκείνα τα χρόνια ανακάλυψα την ομορφιά της νύχτας. Μέσα από το ξενύχτι ένιωσα πως απελευθερώνομαι. Μπορεί στην πραγματικότητα να μην περπατούσα κάθε βράδυ σε άλλους δρόμους, ωστόσο, με το μυαλό μου κάθε φορά που οι δείκτες του ρολογιού ξεπερνούσαν τα μεσάνυχτα, ανακάλυπτα νέα μονοπάτια. Είτε μέσω της μουσικής είτε μέσω κάποιας ταινίας, κάποιου βιβλίου ή συζήτησης με τον Λ., τον Σ., τον Γ., τον Γ. και τον Α., διαμόρφωνα άποψη για την ζωή, έστω αυτή που ζούσα τότε, και έχτιζα σταδιακά μία κοσμοθεωρία.
Ίσως με επηρέασαν και τα λόγια του παππού μου -αυτός που «φοβόταν τους βλάκες»– που υποστήριζε ότι όποιος κοιμάται πολύ χάνει ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής του. Δεν μπαίνω φυσικά σε διαδικασία σύγκρισης, ούτε καν, αλλά και ο Leonardo da Vinci δεν είχε σε ιδιαίτερη εκτίμηση τον ύπνο. Τον θεωρούσε «εργαλείο» και όχι αυτοσκοπό, γι’ αυτό και εφάρμοζε το σύστημα “Uberman”, με το οποίο κοιμόταν συνολικά 2 ώρες την ημέρα, κατά τις οποίες έπαιρνε μικρούς 20λεπτους ύπνους -αυτό που λέμε σήμερα “power nap- περίπου κάθε 4 ώρες.
Η λογική του ήταν η εξής: Λιγότερος χρόνος ύπνου = περισσότερος χρόνος ζωής. Η τήρηση του ριζοσπαστικού κύκλου ύπνου του Da Vinci θα έδινε στον μέσο άνθρωπο επιπλέον 20 χρόνια κατά τη διάρκεια της ζωής του.
Δεν ξέρω τελικά αν κατάφερε να «κερδίσει» περισσότερα χρόνια απ’ αυτά που έζησε, ούτε τότε γνώριζα το “Uberman”. Αυτό που ένιωθα, και νιώθω ακόμη, ήταν πως όσο ξενυχτάω τόσο περισσότερο ζω.
Βραδινός τύπος
Τελειώνοντας το Λύκειο, αλλά και τα επόμενα στάδια εκπαίδευσης που ακολούθησα, είχε πλέον εδραιωθεί μέσα μου πως είμαι ένας «βραδινός τύπος». Ήταν πλέον τρόπος ζωής και αυτό δεν άλλαξε. Σε διάφορες περιπτώσεις και σε κάποιες συγκεκριμένες περιόδους της ζωής μου αυτή η στάση με ζόρισε αλλά δεν υιοθέτησα κάτι άλλο. Παρέμεινα πιστός στα πιστεύω μου. Ποια είναι αυτά; Ας βάλω ενδεικτικά μερικά σε bullets:
- Όποιος κοιμάται πολύ, στο τέλος, είναι χαμένος
- Αυτός που εκθειάζει τον ύπνο δεν ξέρει να ζει
- Προτεραιότητα έχουν οι στιγμές που έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά
- Σημασία έχουν τα όνειρα που κάνουμε και όχι τα όνειρα που βλέπουμε
- Η «βουβή» φασαρία της νύχτας έχει περισσότερο ενδιαφέρον από τους εκκωφαντικούς ήχους της ημέρας
- Το βράδυ οι αγκαλιές και τα φιλιά διαρκούν για πάντα
- Οι όμορφες αναμνήσεις είναι υποφωτισμένες και δεν «καίγονται» από φως
- Όταν κοιμούνται όλοι επικρατεί γαλήνη
- Το φεγγάρι είναι πιο «ζεστό» απ’ τον ήλιο
- Οι βραδινές απολαύσεις είναι απείρως περισσότερες απ’ αυτές της ημέρας
- Τη νύχτα όλα φαίνονται πιο όμορφα κι ας μην είναι
Η μάχη μέσα μου
Θα μου πεις «Ωραία όλα αυτά, αλλά πώς μπορώ να ανταπεξέλθω στις υποχρεώσεις της ημέρας με λίγες ώρες ύπνου;» Ειλικρινά, δεν ξέρω. Κάποιες μέρες δίνω μάχη μέσα μου και αναρωτιέμαι για πόσο καιρό θα συνεχίσω να ζω έτσι, με 4-5 ώρες ύπνου.
Αυτό που για πολλούς είναι εμπόδιο, για μένα είναι συνήθεια. Έχω αποδεχθεί πως έτσι είμαι και πορεύομαι μ’ αυτό. Όπως αγάπησα το σώμα μου με τα όποια ελαττώματά του, έτσι αγαπώ και τον ψυχισμό μου. Πολλές φορές το τελευταίο διάστημα μονολογώ στο γραφείο «για πόσο καιρό θα συνεχίζεται αυτό;» αλλά αυτό δεν με πτοεί και το βράδυ πάλι θα ξενυχτήσω. Είμαι στα όριά μου, χρόνια τώρα, αλλά μετά από κάθε ξενύχτι λέω μέσα μου πως άξιζε. Μερικές φορές τρομάζω και αγχώνομαι όταν ξέρω ότι τις επόμενες μέρες θα έχω πολύ γεμάτο πρόγραμμα, γιατί γνωρίζω ότι θα ξενυχτήσω όπως και να ‘χει και θα αναγκαστώ να πιέσω τον εαυτό μου, αλλά «ε και;»
Εκείνες τις ώρες που όλοι κοιμούνται, βρίσκω την ησυχία μου -όχι ότι με ενοχλούν οι άνθρωποι γύρω μου- και μένω με τον εαυτό μου χωρίς αντιπερισπασμούς. Μπορεί να μην υπάρχει η διάθεση και η αντοχή για ενδοσκόπηση και να «ακούσω» τις σκέψεις μου, έχω όμως χρόνο να ακούσω έναν δίσκο (μία άτυπη ψυχοθεραπεία).
Ειλικρινά δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που κοιμήθηκα πριν τις 12. Μπορεί και να μην είναι τόσο μακριά όσο υποθέτω ή φαντάζεστε, αλλά κι αυτό κάτι σημαίνει. Πως το βράδυ που κοιμήθηκα νωρίς, άρα παρέμεινα στο κρεβάτι για κάποιες επιστημονικώς αποδεκτές ώρες, δεν «κέρδισα» κάτι και ήταν μία νύχτα αδιάφορη.
Τις προάλλες ένας φίλος μου είπε «Μαλάκα μου ζήτημα να κοιμόμουν 4 ώρες την ημέρα αυτή την περίοδο, αλλά ένιωθα τόσο γεμάτος και ξεκούραστος που δεν ένιωθα καμία κόπωση». Δεν το έχετε νιώσει και εσείς αυτό;
Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν γεμίζουν οι μπαταρίες μας με ύπνο, αλλά με ζωή. Ας ξενυχτήσουμε για να ζήσουμε πιο όμορφα -όχι απαραίτητα περισσότερο, όπως υπολόγιζε ο Da Vinci.
Τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι πολύ έντονα να αλλάξω την πρωινή μου ρουτίνα. Το μυαλό μου δημιουργεί διάφορες ελκυστικές εικόνες και προσπαθώ να βρω έναν τρόπο να γίνω στην πραγματικότητα ο πρωταγωνιστής αυτών των στιγμών.
Με φαντάζομαι να ξυπνάω νωρίς, όπως διάφοροι πετυχημένοι influencers και CEOs, τύπου 6:30 με 7 παρά το αργότερο. Να ανοίγω τα παράθυρα να τρυπώσουν οι πρώτες ταπεινές ηλιαχτίδες στον χώρο και να δημιουργήσουν όμορφες σκιές στα έπιπλα, στους τοίχους. Στα αυτιά μου ηχεί το νερό που τρέχει επάνω μου όσο κάνω ντουζ. Παράλληλα, παίζει η λίστα μου “Lazy Sunday mornings” στο Spotify κι ας μην είναι Κυριακή -σιγοτραγουδάω το “Tupelo Honey” του Van Morrison. Κάπου στο ενδιάμεσο ίσως χωράει και ένα χαλαρό τρέξιμο έξω, αλλά είναι θολό ως σκέψη. Φτιάχνω έναν διπλό espresso με «λίγη μαύρη» και κάποιο δυναμωτικό πρωινό για να ενεργοποιηθούν τα «φαιά κύτταρα» -αυτά που χρειαζόταν τόσο πολύ ο Ηρακλής Πουαρό για να διαλευκάνει τα μυστήρια των μυθιστορημάτων της Αγκάθα Κρίστι. Λίγες μπουκιές, τζούρες ηλεκτρονικού τσιγάρου, γουλιές καφέ, ανοίγω laptop, παίρνω σημειωματάριο, σκρολάρω κινητό. Τι συμβαίνει στον κόσμο; Τι ανακάλυψαν και τι έγραψαν οι συνάδελφοι -θα πέσει φωτιά να με κάψει- στους New York Times, στη Washington Post, στο Vox; Στο Twitter, όλα καλά; Τι τρεντάρει στα hashtag και γιατί; Διαμορφώνω εικόνα, κρατάω σημειώσεις και συνθέτω ένα παζλ σε δημοσιογραφικό μοτίβο. Φοράω τα γυαλιά μου, κάτι εξαιρετικά Hawkers γιατί πού λεφτά για Ray Ban, μπαίνω στο αμάξι και πηγαίνω γραφείο έτοιμος για brainstorming και να καταθέσω χιλιάδες λέξεις σε κείμενα.
Όλο αυτό, μετατροπή του #i_poli_anapoda, που λέμε στο Olafaq, σε #i_zoi_mou_anapoda. Αλλά ποιον κοροϊδεύω; Δεν είμαι πρωινός τύπος. Ποτέ δεν ήμουν και δεν ξέρω αν θα γίνω.
Τα πρώτα χρόνια
Δεν ήμουν καλός μαθητής. Συνήθως η μάνα μου όταν ερχόταν στο σχολείο για να ενημέρωση, ελέγχους κλπ, άκουγε από τους καθηγητές «Καλό παιδί, αλλά είναι λίγο “αλλού”». Δεν ήξερε τι μπορεί να σημαίνει αυτό, τι υποδήλωνε για εμένα και την πορεία μου αργότερα, αλλά ούτε κι εγώ ήξερα τι συνέβαινε -σίγουρα όχι και οι καθηγητές. Το βλέμμα μου χανόταν έξω από το παράθυρο της τάξης και έβλεπα τον κόσμο μέσα από hip-hop στίχους. Παρατηρητής καταστάσεων, και τότε και τώρα.
Είχα την τύχη στο Λύκειο να έχουμε και απογευματινά οπότε αυτές οι μέρες ήταν οι καλύτερές μου. Δεν είμαι σίγουρος αν αυτό συνέβαλε στην διαμόρφωση ενός τρόπου ζωής που με ακολουθεί έως τώρα, αλλά σίγουρα εκείνα τα χρόνια ανακάλυψα την ομορφιά της νύχτας. Μέσα από το ξενύχτι ένιωσα πως απελευθερώνομαι. Μπορεί στην πραγματικότητα να μην περπατούσα κάθε βράδυ σε άλλους δρόμους, ωστόσο, με το μυαλό μου κάθε φορά που οι δείκτες του ρολογιού ξεπερνούσαν τα μεσάνυχτα, ανακάλυπτα νέα μονοπάτια. Είτε μέσω της μουσικής είτε μέσω κάποιας ταινίας, κάποιου βιβλίου ή συζήτησης με τον Λ., τον Σ., τον Γ., τον Γ. και τον Α., διαμόρφωνα άποψη για την ζωή, έστω αυτή που ζούσα τότε, και έχτιζα σταδιακά μία κοσμοθεωρία.
Ίσως με επηρέασαν και τα λόγια του παππού μου -αυτός που «φοβόταν τους βλάκες»– που υποστήριζε ότι όποιος κοιμάται πολύ χάνει ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής του. Δεν μπαίνω φυσικά σε διαδικασία σύγκρισης, ούτε καν, αλλά και ο Leonardo da Vinci δεν είχε σε ιδιαίτερη εκτίμηση τον ύπνο. Τον θεωρούσε «εργαλείο» και όχι αυτοσκοπό, γι’ αυτό και εφάρμοζε το σύστημα “Uberman”, με το οποίο κοιμόταν συνολικά 2 ώρες την ημέρα, κατά τις οποίες έπαιρνε μικρούς 20λεπτους ύπνους -αυτό που λέμε σήμερα “power nap- περίπου κάθε 4 ώρες.
Η λογική του ήταν η εξής: Λιγότερος χρόνος ύπνου = περισσότερος χρόνος ζωής. Η τήρηση του ριζοσπαστικού κύκλου ύπνου του Da Vinci θα έδινε στον μέσο άνθρωπο επιπλέον 20 χρόνια κατά τη διάρκεια της ζωής του.
Δεν ξέρω τελικά αν κατάφερε να «κερδίσει» περισσότερα χρόνια απ’ αυτά που έζησε, ούτε τότε γνώριζα το “Uberman”. Αυτό που ένιωθα, και νιώθω ακόμη, ήταν πως όσο ξενυχτάω τόσο περισσότερο ζω.
Βραδινός τύπος
Τελειώνοντας το Λύκειο, αλλά και τα επόμενα στάδια εκπαίδευσης που ακολούθησα, είχε πλέον εδραιωθεί μέσα μου πως είμαι ένας «βραδινός τύπος». Ήταν πλέον τρόπος ζωής και αυτό δεν άλλαξε. Σε διάφορες περιπτώσεις και σε κάποιες συγκεκριμένες περιόδους της ζωής μου αυτή η στάση με ζόρισε αλλά δεν υιοθέτησα κάτι άλλο. Παρέμεινα πιστός στα πιστεύω μου. Ποια είναι αυτά; Ας βάλω ενδεικτικά μερικά σε bullets:
- Όποιος κοιμάται πολύ, στο τέλος, είναι χαμένος
- Αυτός που εκθειάζει τον ύπνο δεν ξέρει να ζει
- Προτεραιότητα έχουν οι στιγμές που έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά
- Σημασία έχουν τα όνειρα που κάνουμε και όχι τα όνειρα που βλέπουμε
- Η «βουβή» φασαρία της νύχτας έχει περισσότερο ενδιαφέρον από τους εκκωφαντικούς ήχους της ημέρας
- Το βράδυ οι αγκαλιές και τα φιλιά διαρκούν για πάντα
- Οι όμορφες αναμνήσεις είναι υποφωτισμένες και δεν «καίγονται» από φως
- Όταν κοιμούνται όλοι επικρατεί γαλήνη
- Το φεγγάρι είναι πιο «ζεστό» απ’ τον ήλιο
- Οι βραδινές απολαύσεις είναι απείρως περισσότερες απ’ αυτές της ημέρας
- Τη νύχτα όλα φαίνονται πιο όμορφα κι ας μην είναι
Η μάχη μέσα μου
Θα μου πεις «Ωραία όλα αυτά, αλλά πώς μπορώ να ανταπεξέλθω στις υποχρεώσεις της ημέρας με λίγες ώρες ύπνου;» Ειλικρινά, δεν ξέρω. Κάποιες μέρες δίνω μάχη μέσα μου και αναρωτιέμαι για πόσο καιρό θα συνεχίσω να ζω έτσι, με 4-5 ώρες ύπνου.
Αυτό που για πολλούς είναι εμπόδιο, για μένα είναι συνήθεια. Έχω αποδεχθεί πως έτσι είμαι και πορεύομαι μ’ αυτό. Όπως αγάπησα το σώμα μου με τα όποια ελαττώματά του, έτσι αγαπώ και τον ψυχισμό μου. Πολλές φορές το τελευταίο διάστημα μονολογώ στο γραφείο «για πόσο καιρό θα συνεχίζεται αυτό;» αλλά αυτό δεν με πτοεί και το βράδυ πάλι θα ξενυχτήσω. Είμαι στα όριά μου, χρόνια τώρα, αλλά μετά από κάθε ξενύχτι λέω μέσα μου πως άξιζε. Μερικές φορές τρομάζω και αγχώνομαι όταν ξέρω ότι τις επόμενες μέρες θα έχω πολύ γεμάτο πρόγραμμα, γιατί γνωρίζω ότι θα ξενυχτήσω όπως και να ‘χει και θα αναγκαστώ να πιέσω τον εαυτό μου, αλλά «ε και;»
Εκείνες τις ώρες που όλοι κοιμούνται, βρίσκω την ησυχία μου -όχι ότι με ενοχλούν οι άνθρωποι γύρω μου- και μένω με τον εαυτό μου χωρίς αντιπερισπασμούς. Μπορεί να μην υπάρχει η διάθεση και η αντοχή για ενδοσκόπηση και να «ακούσω» τις σκέψεις μου, έχω όμως χρόνο να ακούσω έναν δίσκο (μία άτυπη ψυχοθεραπεία).
Ειλικρινά δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που κοιμήθηκα πριν τις 12. Μπορεί και να μην είναι τόσο μακριά όσο υποθέτω ή φαντάζεστε, αλλά κι αυτό κάτι σημαίνει. Πως το βράδυ που κοιμήθηκα νωρίς, άρα παρέμεινα στο κρεβάτι για κάποιες επιστημονικώς αποδεκτές ώρες, δεν «κέρδισα» κάτι και ήταν μία νύχτα αδιάφορη.
Τις προάλλες ένας φίλος μου είπε «Μαλάκα μου ζήτημα να κοιμόμουν 4 ώρες την ημέρα αυτή την περίοδο, αλλά ένιωθα τόσο γεμάτος και ξεκούραστος που δεν ένιωθα καμία κόπωση». Δεν το έχετε νιώσει και εσείς αυτό;
Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν γεμίζουν οι μπαταρίες μας με ύπνο, αλλά με ζωή. Ας ξενυχτήσουμε για να ζήσουμε πιο όμορφα -όχι απαραίτητα περισσότερο, όπως υπολόγιζε ο Da Vinci.
