Όταν το Brooklands άνοιξε το 1907, ήταν η πρώτη ειδικά κατασκευασμένη πίστα αγώνων στον κόσμο, δίνοντας τη δυνατότητα στις εταιρείες να ανταγωνίζονται η μία την άλλη αλλά και να δοκιμάζουν τα αυτοκίνητά τους. Αρχικά η Λέσχη Αγώνων Αυτοκινήτου Brooklands (BARC) δεν επέτρεπε στις γυναίκες να αγωνίζονται στην πίστα. Τα μέλη της λέσχης, άνδρες στο σύνολο απέρριπταν την ιδέα των γυναικών στο τιμόνι. Από την άλλη πλευρά όμως υπήρχαν γυναίκες δυνατές και φιλόδοξες που αγωνίζονταν για να καθίσουν στη θέση του οδηγού. Πρόκειται για γυναίκες που ως οδηγοί δεν φοβούνται τη σύγκριση με τους άνδρες και που από τα τέλη του 19ου αιώνα, μέχρι σήμερα έχουν αφήσει το στίγμα τους στην ιστορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Πρόκειται για γυναίκες που είχαν πάθος με τα αυτοκίνητα και κάθε είδους αγώνας, είτε πρόκειται για αγώνα αντοχής είτε για αγώνα F1.

Τελικά το 1928 η BARC υποχώρησε, επιτρέποντας στις γυναίκες να αγωνίζονται σε αγώνες Ladies-only Handicaps και μετά από ακόμη περισσότερες πιέσεις, τους επετράπη τελικά να δοκιμάσουν τις ικανότητές τους απέναντι στους άνδρες το 1932. Επειδή στην εφηβεία μου διάβαζα τις ιστορίες για την Janet Guthrie, την Shirley Muldowney και είχα την τύχη να δω την Μιchèle Mouton να τρέχει το Acropolis δεν μου φάνηκε παράλογο να βλέπω γυναίκες οδηγούς σε αγώνες. Αυτό δεν σημαίνει, ιδίως στα χρόνια δημιουργίας του αθλήματος ότι οι γυναίκες έπρεπε να ξεπεράσουν τεράστιες δυσκολίες καταρχήν να μπουν σε ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο, πόσο μάλλον για να αγωνιστούν μαζί με τους άνδρες. Όλα ξεκίνησαν το 1899, όταν η Madame Labrousse ήταν η πρώτη γυναίκα που συμμετείχε σε αγώνα μηχανοκίνητου αθλητισμού, στον αγώνα Paris-Spa στο Βέλγιο, όπου τερμάτισε πέμπτη στην κατηγορία των 3θέσιων αυτοκινήτων.

Αυτές οι 3 MG οδηγήθηκαν όλες από γυναίκες στο Λε Μαν το 1935, η ομάδα ονομάστηκε “The Dancing Daughters” από ένα δημοφιλές νούμερο και οι οδηγοί ήταν: Margaret Allen & Coleen Eaton, Doreen Evans & Barbara Skinner, Joan Richmond & Joan Simpson.

Στην Ιταλία η πρώτη γυναίκα οδηγός αγώνων ήταν η κόμισσα Elsa D’Albrizzi το 1900, ενώ η πρώτη γυναίκα οδηγός που αγωνίστηκε σε διεθνή διαδρομή ήταν η Γαλλίδα Camille du Gast, τερματίζοντας δέκατη πέμπτη στον αγώνα Παρίσι-Βερολίνο το 1904. Η αδιαμφισβήτητη πρωταθλήτρια ταχύτητας ήταν η Dorothy Levitt με το ρεκόρ των 146,25 km/h που έκανε, οδηγώντας ένα εξακύλινδρο Napier, ενώ η πιο επίμονη ήταν η Γερμανίδα κόμισσα Anna Maria Borghese: το 1907 έλαβε μέρος, μαζί με τον σύζυγό της, στο πρώτο ράλι Πεκίνο-Παρίσι. Η διαδρομή των 15 χιλιάδων χιλιομέτρων σχεδιάστηκε στις 31 Ιανουαρίου 1907 με μια ανακοίνωση στη γαλλική εφημερίδα Le Matin, προκαλώντας τους ατρόμητους: “Αυτό που πρέπει να αποδειχθεί σε αυτόν τον αγώνα είναι ότι εφόσον ένας άνθρωπος έχει ένα αυτοκίνητο, μπορεί να κάνει τα πάντα και να πάει οπουδήποτε. Υπάρχει κάποιος που θα τολμήσει να ταξιδέψει αυτό το καλοκαίρι από το Πεκίνο στο Παρίσι με αυτοκίνητο;”. Η διαδρομή, η οποία παραμένει ακόμα και σήμερα μια δύσκολη πρόκληση, δοκίμασε σκληρά την κόμισσα Μποργκέζε και τον σύζυγό της, αλλά και οι δύο έφτασαν στον προορισμό τους.

Η Gordon Simpson και η νεαρή προστατευόμενή της Joan Richmond, καθισμένες στο 3λιτρο GP Ballot αγωνιστικό τον Ιούλιο του 1934, απολαμβάνουν ένα τσιγάρο πριν από τον αγώνα.

Η Ουγγαρέζα Elisabeth von Papp ήταν η πρώτη επαγγελματίας συνοδηγός και στο πλαίσιο του ρόλου της ως “co-pilot”, συμμετείχε σε πολλά γυναικεία πληρώματα. Το 1920 η Maria Antonietta d’Avanzo ήταν η πρώτη γυναίκα που έλαβε μέρος στο Targa Florio, το οποίο, μαζί με το Mille Miglia, είναι ο πιο διάσημος ιταλικός αγώνας στον κόσμο, ενώ η Elisabeth Junek ήταν η πρώτη γυναίκα επαγγελματίας οδηγός που συμμετείχε σε Grand Prix. Ένας από τους μεγαλύτερους προσωπικούς της θριάμβους ήταν στο γερμανικό γκραν πρι, όπου τερμάτισε τέταρτη και έκανε νέο ρεκόρ στην πίστα. Αυτό ήταν όμως και το τελευταίο της ρεκόρ, καθώς, μετά τον πρόωρο θάνατο του συζύγου της σε ατύχημα στην ίδια πίστα, η Junek εγκατέλειψε στη συνέχεια τους αγώνες.

Η J Alwyne μια καταξιωμένη μηχανικός επισκευάζει ένα ταλαιπωρημένο αγωνιστικό στο Brooklands το 1931.

Το 1935 η Καναδή Kay Petre έγινε γνωστή ως οδηγός για την εξαιρετική  ικανότητας της, στην αγωνιστική πίστα του Brooklands, η οποία θεωρούνταν ιδιαίτερα δύσκολη. Όντας πολύ αθλητική και ανταγωνιστική, η Petre είχε πάρει από τον σύζυγό της ως δώρο γενεθλίων το πρώτο της αγωνιστικό αυτοκίνητο, ένα Wolseley Hornet Daytona Special. Αφού έκανε μερικά μαθήματα από έναν οικογενειακό φίλο, η καριέρα της στους αγώνες απογειώθηκε αμέσως με μια τρίτη και μια δεύτερη θέση στους δύο πρώτους αγώνες της. Συνέχισε για μερικές σεζόν με τη μικρή Wolseley, αν και σε αρκετές περιπτώσεις είχε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει και άλλα αυτοκίνητα στην πίστα. Γοητευτική και συμπαθητική, η Petre δεχόταν προτάσεις για να οδηγήσει αυτά τα αυτοκίνητα και έπαιρνε συμβουλές οδήγησης από άλλους πιο έμπειρους οδηγούς. Το 1933, ωστόσο, αγόρασε το πρώτο της πραγματικό αγωνιστικό αυτοκίνητο: μια δίλιτρη Bugatti με την οποία έτρεξε στην πίστα Brooklands Mountain, μια πολύ πιο δύσκολη πίστα από την αρχική οβάλ πίστα. Σε αυτήν ακριβώς την πίστα, στην κατηγορία F Mountain Class, η Petre κατάφερε να κάνει το ρεκόρ ταχύτητας με τον πιο γρήγορο γύρο.

Ένας μηχανικός του Brooklands βοηθά την Dorothy Turner να δέσει το κράνος της, 1937.

Στη μεταπολεμική περίοδο η Αγγλίδα Anne Hall έγινε μια από τις πιο διάσημες γυναίκες οδηγούς της Ευρώπης, κερδίζοντας μια σειρά από αγώνες, όπως το “Κύπελλο Κυριών στο London Motor Rally” στο Ηνωμένο Βασίλειο, το “Κύπελλο Κυριών στο Dutch Tulip Rally” στις Κάτω Χώρες, το “Coupe des Dames at Monte Carlo” στο Μονακό, καθώς και την “Κατηγορία Κυριών του International Viking Rally” στη Νορβηγία. Το 1958 η Maria Teresa de Filippis έλαβε μέρος στο βελγικό Grand Prix οδηγώντας μια Maserati 250 F, αλλά η πιο διάσημη Ιταλίδα οδηγός της Ιταλίας ήταν η Lella Lombardi, η οποία συμμετείχε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Formula 1 και ήταν η πρώτη γυναίκα που κέρδισε βαθμούς στο πρωτάθλημα. Το 1981 η Michèle Mouton και η συνοδηγός της Fabrizia Pons έγιναν οι πρώτες γυναίκες που κέρδισαν μια διαδρομή στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι, κατακτώντας την πρώτη θέση στο Ράλι Σαν Ρέμο.  Η Mouton εξακολουθεί να θεωρείται η πιο επιτυχημένη γυναίκα οδηγός όλων των εποχών, έχοντας τον τίτλο της “Βασίλισσας της ταχύτητας”.

Μαθαίνοντας γι’ αυτές τις συναρπαστικές προσωπικότητες είτε πρόκειται για άνδρες είτε για γυναίκες, οι ιστορίες τους είναι  αυτές που μας έκαναν να αγαπήσουμε το άθλημα και τους οδηγούς του. Η Γαλλίδα Violette Morris για παράδειγμα, είναι μακράν η πιο ακραία περίπτωση. Είναι η πεμπτουσία του ορισμού του αγοροκόριτσου. Είναι ο κατεξοχήν ορισμός του, ό,τι μπορεί να κάνει ένας άντρας, μπορεί να το κάνει και μια γυναίκα σε όλα τα επίπεδα. Αγωνίστηκε με επιτυχία σε πολλά αθλήματα μεταξύ άλλων και στην πυγμαχία. Ήταν παντρεμένη για πέντε χρόνια, ωστόσο δεν έκρυψε την  ομοφυλοφιλία της, ντυνόταν με ανδρικά κοστούμια και  είχε πάντα ένα τσιγάρο στο στόμα της. Ήταν τόσο αφοσιωμένη στην αγωνιστική οδήγηση, που αφαίρεσε οικειοθελώς το στήθος της, ώστε να χωράει πιο εύκολα πίσω από το τιμόνι. Με το παρατσούκλι “η ύαινα της Γκεστάπο”, πήρε το μέρος του Χίτλερ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν εκλεκτή καλεσμένη στο ολυμπιακό του θεωρείο, τροφοδοτούσε με μυστικά τους Γερμανούς κατά τη διάρκεια της κατοχής στη Γαλλία και τελικά βρήκε τη μοίρα της όταν συναντήθηκε με την γαλλική αντίσταση σε μια αποστολή που είχε σχεδιαστηκε για την εξόντωσή της.

H Kay Petre με το τερατώδες Delage του 1924 – ένα αυτοκίνητο με κινητήρα V12 10,5 λίτρων που έκανε ρεκόρ ταχύτητας γης, με το οποίο έτρεχε εναντίον των ανδρών. Λόγω του σχετικά μετρίου αναστήματός της, η Kay χρειαζόταν μεγάλα ξύλινα τετράγωνα δεμένα στα πεντάλ για να μπορεί να τα χειρίζεται. Το 1935 κατέκτησε το γυναικείο ρεκόρ ταχύτητας ξηράς με 134.75 μίλια/ώρα με το Delage.

Υπήρχαν όμως και εκείνες οι γυναίκες οδηγοί που δεν είχαν κανένα απολύτως θέμα  στο να διατηρήσουν τη θηλυκότητά τους σε συνδυασμό με την επιθετικότητα στην πίστα. Η Kay Petre, η οποία ως γνωστόν μονομάχησε με την Gwenda Stewart-Hawkes στο Brooklands σε μια από τις πιο επικές μονομαχίες που έχουν γίνει ποτέ γνωστές. Η Petre απέδειξε επίσης ότι η γυναίκα δεν ήταν απρόσβλητη από τους κινδύνους του αθλήματος, καθώς παραλίγο να χάσει τη ζωή της στο Brooklands αφού εμβολίστηκε από πίσω από τον Reg Parnell. Αργότερα, ήρθαν οι Gilberte Thirion, Annie Bousquet και Marie-Claude Beaumont, οι οποίες δεν είχαν κανένα πρόβλημα να είναι ταυτόχρονα γυναίκα και οδηγός αγώνων.

Η Doreen Evans πίνοντας μια γουλιά τσάι στο Brooklands τον Ιούλιο του 1936, ήταν μια από τις κορυφαίες γυναίκες οδηγούς αγώνων της δεκαετίας του 1930 που προέρχεται από μια οικογένεια αφοσιωμένων οδηγών αγώνων, στην οποία ανήκε το γκαράζ Bellevue στο Wandsworth. Ήταν επίσης μία από τις “Κόρες του Χορού” που αγωνίστηκαν για την MG στο Le Mans το 1935.

Η Divina Galicia, η Desiré Wilson και η Giovanna Amati είναι γυναίκες που έχουν συμβάλει στην ιστορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Επίσης η Jutta Kleinschmidt, η πρώτη γυναίκα που κέρδισε τη γενική κατάταξη στο ράλι Παρίσι-Ντακάρ, η Αντωνία Τερζή, με εξειδίκευση στην αεροδυναμική, και η Tanja Bauer, η κορυφαία δημοσιογράφος της Formula 1 στη Γερμανία. Οι γυναίκες δεν δίστασαν ποτέ να πατήσουν το πόδι τους στο γκάζι.

Αυτή η φωτογραφία δείχνει την Kay Petre όταν αναρρώνει μετά τον σοβαρό τραυματισμό της από ένα ανεξέλεγκτο αυτοκίνητο το 1937. Χτυπήθηκε από πίσω και έχασε τον έλεγχο με μεγάλη ταχύτητα, με αποτέλεσμα να καρφωθεί κάτω από το αυτοκίνητο και να υποστεί τραύματα που ήταν σχεδόν θανατηφόρα. Ωστόσο, δεν άφησε αυτό να τη σταματήσει και συνέχισε να αγωνίζεται σε όλη την Ευρώπη σε αγώνες όπως το Ράλι των Άλπεων και το Ράλι Μόντε Κάρλο. Αφού αποσύρθηκε από τους αγώνες, η Kay έγινε δημοσιογράφος αυτοκινήτου και σχεδιάστρια. Δημιούργησε τα σχέδια υφασμάτων που χρησιμοποιήθηκαν στα πρώτα Mini.
Η Gwenda Stewart κατέκτησε το ρεκόρ γύρου του Ladies Outer Circuit το 1935 με μέση ταχύτητα 135.95 μίλια/ώρα.
Το αυστηρό ζευγάρι Elsie “Bill” Wisdom και Joan Richmond τον Ιούλιο του 1932.