Κάθε ιατρικό ραντεβού είναι ένας εφιάλτης, ένα δράμα, ένα μοναδικό σύμπαν στο οποίο έχει τον έλεγχο ο Doctor Strange της Marvel. Πρόκειται για το μέρος όπου ο χρόνος επιβραδύνεται, οι τοίχοι μοιάζουν να κλείνουν κάθε δευτερόλεπτο παρόλο που οι δείκτες του μεγάλου λευκού ρολογιού που είναι κρεμασμένο στο κεντρικό τοίχο συνεχίζουν να κινούνται κανονικά.

Μπαίνοντας μέσα, σε διαπερνά ένα άρωμα αντισηπτικού, μία αποστείρωσης που λειτουργεί ως ένα amuse-bouche, ένα πιάτο καλωσορίσματος δηλαδή το οποίο προμηνύει όσα θα ακολουθήσουν σε λίγα δευτερόλεπτα, στον καναπέ της αναμονής ή μάλλον καλύτερα στον καναπέ της υπομονής.

Ρίχνοντας μία γρήγορη, σχεδόν στιγμιαία ματιά στον χώρο όπου μάλλον θα βρίσκονται ήδη και άλλοι καθισμένοι να αναμένουν, θα προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε την ιδανικότερη θέση, που φυσικά είναι αυτή με τη μεγαλύτερη απόσταση από τους υπόλοιπους. Είναι ένας άτυπος κανόνας των χώρων αναμονής και η εφαρμογή του μειώνει τις πιθανότητες να μας πιάσει κάποιος τη συζήτηση.

Η αίθουσα αναμονής, γενικά, αποτελεί ένα από τα πιο άβολα κοινωνικά πεδία που μπορεί να υπάρξει κάποιος. Άλλοι βαριανασαίνουν όσο το δυνατόν πιο αθόρυβα γίνεται, καθώς ο χρόνος τους εξαντλείται, άλλοι, οι πιο αδιακριτοι, σε σκανάρουν με το βλέμμα τους από πάνω μέχρι το κάτω, με την αμηχανία να κάνει αναπόφευκτα την εμφάνισή της.

Πρόκειται για ένα πεδίο μάχης στο οποίο τα σώματα αν και στάσιμα έχουν τη μεγαλύτερη κίνηση. Είναι έτοιμα να σηκωθούν, να τρέξουν προς της πόρτα και να φύγουν. Παρόλα αυτά δεν το κάνουν και περιμένουν καρτερικά τη σειρά τους ώστε να απαλλαγούν από το μαρτύριο της αναμονής και της αφόρητης πλήξης.

Η σιωπή που διαχέεται στον χώρο, είναι αυτή που εντείνει την αμηχανία και ουσιαστικά που τους ωθεί όλους να παραμένουν σε αυτή την κατάσταση. Σε τόση πυκνή σιωπή ο παραμικρός θόρυβος μπορεί να μοιάζει εκκωφαντικός.

Παλαιότερα, αυτή η σιωπή δεν ήταν συχνό φαινόμενο, γιατί έσπαγε με το ξεφύλλισμα των περιοδικών. Σε εμφανές σημείο βρίσκονταν πάντα μία στοίβα από περιοδικά, τα οποία αν και δεν αγόραζες ποτέ από το περίπτερο, ξαφνικά, όταν τα έβλεπες μπροστά σου, σου κινούσαν την περιέργεια να τα ανοίξεις: συνεντεύξεις, ζώδια, αυτοκίνητα, μαγειρική, όλα υπήρχαν. Βέβαια, το μόνο κακό ήταν ότι θα ενημερωνόσουν για όσα έγιναν στον κόσμο μήνες πριν, αφού τα περιοδικά στους χώρους αναμονής δεν ανανεώνονταν συχνά. Σήμερα, τα περιοδικά στις αίθουσες αναμονής είναι είδους υπό εξαφάνιση, αφού πλέον η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων ασχολείται με το κινητό της.

Small talks στους χώρους αναμονής

Στους χώρους αναμονής πραγματοποιούνται οι πιο ουσιώδεις μικρές συνομιλίες. Συνήθως, ξεκινάνε με συνηθισμένες φράσεις όπως «περιμένετε πολύ ώρα;» ή «αυτός ο καναπές είναι αρκετά άβολος» και αυτές είναι αρκετές για να λυθεί η γλώσσα και να σπάσει η άβολη σιωπή.

Οι αίθουσες αναμονής αποτελούν το ιδανικό πλαίσιο για να συναντηθούν και να ειπωθούν δεκάδες ανθρώπινες ιστορίες. Επειδή πρόκειται για χώρους μετεπιβίβασης και οι άνθρωποι γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται να ειδωθούν ξανά, είναι πολύ πιο εύκολο να μιλήσουμε, να εξομολογηθούμε και ίσως ακόμα και να μοιραστούμε κάποια βαθιά συναισθήματά μας όπως είναι ο φόβος για τη διαδικασία κάποια εξέτασης.

Τότε, το αποξενωμένο εγώ περνάει στο εμείς. Η ύπαρξη βρίσκει πραγματικά τον χώρο της και ξαφνικά νιώθει το αίσθημα του ανήκειν. Πρόκειται για μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνθήκη από κοινωνιολογική και ψυχαναλυτική άποψη. Άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι αποφασίζουν να συνομιλήσουν για να περάσει η ώρα τους ή για να μοιραστούν το πρόβλημά τους και να λειτουργήσουν ο ένας για τον άλλον ως στήριγμα, ένα γενονός που μετατρέπει τον χώρο αναμονής σε χώρο ένωσης.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο συγκεκριμένος χώρος έχει αποτελέσει σημείο δράσης σε θεατρικές παραστάσεις όπως η αρκετά πρόσφατη “Αίθουσα Αναμονής. Humanity” του Ένκε Φεζολάρι αλλά και σε ταινίες όπως το ισπανικό “Tok Tok”.

Οι αίθουσες αναμονής είναι ένα πεδίο που μπορεί να συμβούν όλα ή και τίποτα. Μπορεί να αποτελέσει μία απόλυτα πληκτική συνθήκη ή το έναυσμα για προσωπική ενδυνάμωση. Τα σενάρια είναι εκατοντάδες, αλλά συνήθως έχουν κοινό τέλος: το άνοιγμα της πόρτας με κάποιον να φωνάζει το όνομά μας για να περάσουμε στο επόμενο δωμάτιο και να ξεκινήσει η επόμενη πράξη.

Αν και οι χώροι αναμονής τις περισσότερες φορές θα μπορούσαν άνετα να μετονομαστούν σε χώρους ανίας και βαρεμάρας, κάποιες φορές μπορεί να κρύβουν μερικές αρκετά ευχάριστες εκπλήξεις ή να μετατραπούν σε ένα εξαιρετικό μέσο ένωσης των ανθρώπων.