Ξεχνάμε ονόματα όχι επειδή δεν προσέχουμε, αλλά γιατί η στιγμή μάς κατακλύζει, το βλέμμα, η φωνή, η αμηχανία, όλα μαζί. Κι όμως, μέσα σε αυτή τη σιωπηλή παύση, υπάρχει χώρος για ειλικρίνεια, για χιούμορ, για εκείνη τη σπάνια ανθρώπινη επαφή που γεννιέται όταν απλώς παραδεχόμαστε: «Θύμισέ μου το όνομά σου;»
			
		
							
		
	Ξεχνάμε ονόματα όχι επειδή δεν προσέχουμε, αλλά γιατί η στιγμή μάς κατακλύζει, το βλέμμα, η φωνή, η αμηχανία, όλα μαζί. Κι όμως, μέσα σε αυτή τη σιωπηλή παύση, υπάρχει χώρος για ειλικρίνεια, για χιούμορ, για εκείνη τη σπάνια ανθρώπινη επαφή που γεννιέται όταν απλώς παραδεχόμαστε: «Θύμισέ μου το όνομά σου;»





