H Βίκυ Βολιώτη εμπνέεται από το βερολινέζικο καμπαρέ και μαζί με μια ομάδα νέων ταλαντούχων καλλιτεχνών παρουσιάζουν μια πολύ ξεχωριστή παράσταση.
Φωτ.: Μαρία Γοζαδίνου
Η δράση του “Μισάνθρωπου” δομείται πάνω σε δύο άξονες: αφενός την προσπάθεια του πρωταγωνιστή να μείνει μόνος με το αντικείμενο του πόθου του για να της αποσπάσει “ομολογία” πίστης και αποκλειστικότητας και αφετέρου την εξέλιξη μιας δίκης, που εκτυλίσσεται εκτός σκηνής, και στην οποία είναι κατηγορούμενος.
Φωτ.: Aπόστολος Δελάλης / Olafaq
Ο Άρης Σερβετάλης ανεβάζει Ντοστογιέφσκι, δεν συμμετέχει στην τηλεόραση γιατί δεν κάνει ερωτικές σκηνές, θεωρεί ότι ταπείνωση είναι να μπορείς να πληγώνεις τον εγωισμό σου.
Μια τρανς εξομολογείται σε έναν βραβευμένο μονόλογο για την αποδοχή της διαφορετικότητας.
Μια ημέρα πριν την επίσημη πρεμιέρα είδαμε τη γενική πρόβα της πολυαναμενόμενης παράστασης “Bent” του Martin Sherman, σε σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια, στο Θέατρο Χώρα.
Ξανάρχεται στην κεντρική σκηνή του θεάτρου Επί Κολωνώ μετά την θερμή υποδοχή από κοινό και κριτικούς την περασμένη Άνοιξη.
Φωτ.: Ανδρέας Σταυρινίδης / Olafaq
Ο Νίκος Κουρής ενσαρκώνει για ακόμα μια φορά ένα ρόλο βαθιά ψυχογραφικό. Η “Μοναξιά της Δύσης”, η πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα γίνεται όχημα για μια συζήτηση για τις παιδικές πληγές και για τις αναπηρίες της αγάπης.
Το έργο αποπειράται να παρουσιάσει ένα γεγονός του 16ου αιώνα στο σήμερα, με έναν τρόπο διαμεσολαβημένο και χωροταξικά περιορισμένο, τοποθετώντας τους ήρωες εγκλωβισμένους σε μια ιδεατή βιτρίνα, η οποία τους προσδίδει μεν κύρος, αλλά τους αφαιρεί κάθε διέξοδο φυγής.
Το 2003 ο Λαρς φον Τρίερ υπέγραψε το σενάριο σκηνοθετώντας ένα έργο με σαφείς αναφορές στη Παλαιά Διαθήκη. Με τη διαφορά πως στο τέλος η λύτρωση δεν έρχεται με τη συγχώρεση αλλά με τη δικαιοσύνη.
Φωτ.: Wang Ziling © DnA Design
Μια αρχιτεκτονική παρέμβαση με την υπογραφή του γραφείου DnA_Design and Architecture δίνει ζωή σε ένα εγκαταλελειμμένο λατομείο στην Κίνα.
