Ο Θάνος Λέκκας στην Α’ Γυμνασίου αγάπησε τη Βιολογία από το πρώτο κιόλας μάθημα, γεγονός που τον οδήγησε στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο για την σπουδάσει. Μπορεί να μην ασχολήθηκε τελικά επαγγελματικά, αλλά δεν έπαψε ποτέ να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του.

Ήδη το ξέρετε ότι τον κέρδισε η υποκριτική. Αυτό που δεν ξέρετε είναι ότι δεν έχει την ίδια σχέση μαζί της, όπως με τη Βιολογία. Θα μπορούσα να την περιγράψω ή να προσπαθήσω να την εξήγησω με κάποιον περιφραστικό τρόπο, αλλά δεν θα σας τα δώσω όλα στο πιάτο. Στο κάτω κάτω, μας τα λέει ο ίδιος και αυτός είναι και ο σκοπός της συνέντευξης.

Την περασμένη σεζόν, κατάφερα να πάω σε αρκετές παραστάσεις, αλλά και πάλι δεν πήγα σε όσες θα ήθελα. Είδα, λοιπόν, τον Θάνο στην παράσταση “Μια άλλη Θήβα” που θα επαναληφθεί και φέτος στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, καθώς και στην παράσταση “Ο σκύλος, η νύχτα και το μαχαίρι” στην Πειραιώς 260 του Φεστιβάλ Αθηνών. Και στις δύο περιπτώσεις τα χειροκροτήματα ήταν διαρκή και δυνατά, όπως θα έπρεπε να είναι δηλαδή. Όπως καταλαβαίνετε, η συνάντησή μου με τον Θάνο Λέκκα ήταν ζήτημα χρόνου.

Εκτός από το θέατρο, ο Θάνος Λέκκας συμμετέχει και στη νέα δραματική σειρά του Mega, “To Ναυάγιο“. Λίγο πριν την πρεμιέρα της σειράς, αυτή την Κυριακή (01/10 στις 21:00), ο ηθοποιός μίλησε στο Olafaq όχι μόνο για το ένα τηλεοπτικό “Το Ναυάγιο” αλλά και για τα “ναυάγια” της κοινωνίας, τη σημασία της ελευθερίας, και το bullying.

– Πριν ασχοληθείς με την υποκριτική, είχες σπουδάσει βιολογία, την οποία έχεις δηλώσεις ότι αγαπάς. Σε ποια ηλικία άρχισε να σου κινεί το ενδιαφέρον; Με ποια κομμάτια συνδέεσαι μαζί της μέχρι και σήμερα;
Στο πρώτο μάθημα βιολογίας, στην Α’ Γυμνασίου, όταν αρχίσαμε να μαθαίνουμε όλες τις βαθμίδες της ζωής, αλλά και το πως κάτι που μπορεί να μας φαίνεται περίπλοκο, στην πραγματικότητα μπορεί να αναχθεί σε πάρα πολλά μικρά κομματάκια και όταν φτάσαμε στην αντιγραφή και τη μεταγραφή, εκεί έπαθα σοκ. Η πληροφορία της δημιουργίας του σώματος ή οποιουδήποτε πράγματος, ότι από το τίποτα αρχίζει να μαζεύει και να κολλάει. Εγώ τρελάθηκα με αυτό και έτσι ασχολήθηκα. Ταυτόχρονα, υπήρχε και το θέατρο στη ζωή μου. Δεν θέλω να πω ότι ήταν ανάγκη μου να βρίσκομαι πάνω σε μία σκηνή, αλλά όταν έβλεπα τον κόσμο από κάτω ένιωθα κάτι. Συνήθως μπορεί να ένιωθα φόβο και ανασφάλεια εκτός σκηνής, αλλά πάνω σε αυτή (παίρνει βαθιά ανάσα), βίωνα μία περιπέτεια. Στη Βιολογία ένιωθα θαυμασμό και δέος για οτιδήποτε. Ακόμα έχω τα βιβλία μου σε ένα ράφι σε εμφανές σημείο, να τα βλέπω, δεν τα κρύβω. Αυτό που στη πραγματικότητα στη Βιολογία ήταν ότι υπήρχε ένα “τετράγωνο” σύστημα, ότι τώρα πρέπει να κάνω αυτό, μετά να πάω εκεί, ήταν κάπως περιορισμένο και με έπιανε η ψυχή μου.

– Ένιωθες δηλαδή ότι εγκλωβιζόσουν;
Πολύ. Όμως, δεν μας εγκλωβίζει τίποτα, εμείς εγκλωβιζόμαστε στις επιλογές μας και στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τον κόσμο. Προσπαθώ τα τελευταία χρόνια να απεγκλωβιστώ από αυτά που νόμιζα ότι έπρεπε να κάνω, είχα πάρα πολλά “πρέπει”.

– Όπως;
Πρέπει να μην αρρωστήσω ποτέ. Πρέπει να μην είμαι ποτέ αδύναμος. Πρέπει να είμαι πάντα ο καλός, ο ευγενικός, ο σωστός, ο έντιμος… Όλα αυτά είναι σωστά και καλά όταν δεν έρχονται ως τίμημα σε σχέση με αυτό που σου βγαίνει εκείνη την ώρα. Άλλο πράγμα η ευγένεια και η καλοσύνη και άλλο ο ψυχαναγκασμός. Νομίζω ότι μεγαλώσαμε σε μία εποχή που έπρεπε να γίνεις κάτι καλό και να είσαι καλός. Δεν ήταν το ίδιο πιο παλιά. Παλιά ήταν «γίνε ό,τι μπορείς για να τα βγάλουμε πέρα και θα έχεις όποιος χρειαστείς δίπλα σου». Τώρα είναι ο καθένας μόνος του. Πρέπει να τα καταφέρεις με πολλά “πρέπει”.

– Αν η Βιολογία είναι αγάπη, το θέατρο τι είναι;
Δεν ξέρω, είμαι πολύ τυχερός που έχω βρει αυτό που μπορώ και θέλω να κάνω. Είναι ένα πολύ σαδιστικό και παράλογο πράγμα το θέατρο. Βρισκόμαστε κάποιοι άγνωστοι μεταξύ μας, μέχρι να γνωριστούμε, να γίνουμε φίλοι και οικογένεια. Με αυτούς τους αγνώστους μοιράζεσαι απόκρυφες, ντροπιαστικές, γελοίες, παιδικές, κρυμμένες αναμνήσεις για να μπορέσεις να φτιάξεις και να δώσεις ζωή σε μία ιστορία που ένας άλλος άγνωστος έχει γράψει. Επίσης, κάνεις πρόβες με κάποιον άλλον άγνωστο που σου λέει «όχι, δεν ήσουν αρκετά καλός τώρα. Πρέπει να γίνεις πιο καλός με αυτόν τον τρόπο». Κρίνει εσένα, τον τρόπο που κινείσαι, που φέρεσαι. Αυτό που έκανε η μητέρα μας, όταν ήμασταν μικροί, το κάνουμε επαγγελματικά, για να φτιάξουμε μία ιστορία για να τη μοιραστούμε με άλλους αγνώστους. Είναι μία πάρα πολύ περίεργη συνθήκη. Αν αυτό δεν το αγαπάς, το κουραστικά σωματικό και πνευματικό πράγμα, αλλά δεν ξέρω αν είναι αγάπη. Είδα μία ταινία πρόσφατα, “Λου – Lou” λέγεται και την είδα στο Φεστιβάλ Δράμας, στην οποία ήταν μία κοπέλα που περίπου την είχαν βιάσει, γιατί είχε πάει με αυτόν τον τύπο σπίτι της και κάπως ξεκίνησε να γίνεται κάτι και μετά έγινε κάτι που δεν ήθελε. Ήταν στο μπάνιο, φώναξε την κολλητή της που της είπε περίπου τι έγινε και η κολλητή της έλεγε να πάει στην αστυνομία και να μην κάνει μπάνιο. Όμως η κοπέλα απαντούσε «δεν έγινε κάτι, εγώ τον φώναξα», υπήρχε ένα μπρος-πίσω, ένας φόβος, πολύ έντονος. Έδιωξε τη φίλη της και άνοιξε το νερό να τρέχει και όταν πλησίασε και άρχισε να νιώθει τις πρώτες σταγόνες πάνω της, νιώθω ότι αυτό που συνειδητοποίησε είναι ότι το νερό θα το πλύνει όλο αυτό. Αυτό την έφερε σε μία συνειδητοποίηση και την έκανε να πάει μπροστά. Το θέατρο είναι τόσο αυτό, δεν είναι θεωρητικό, είναι μία κατάσταση στην οποία βρίσκομαι και με ξεπερνάει. Με αφορά και με απορροφά ολόκληρο, χωρίς να το θέλω, χωρίς να το σκέφτομαι και σκέφτομαι πολύ.

– Σε λίγες μέρες ξεκινάει το “Ναυάγιο” στο Mega. Θες να μας πεις λίγα λόγια για τη σείρα;
Η σειρά ξεκινάει γύρω από ένα τραγικό ναυάγιο που συμβαίνει το 1966 και είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Σπύρου Πετρουλάκη, το οποίο αναφέρεται στο ναυάγιο της Φαλκονέρας. Έγινε σε μία εποχή μεγάλης αναταραχής της χώρας, πολιτική με μεγάλη αστάθεια και διαφθορά. Μετά από αυτό το ναυάγιο αποφασίστηκε ότι τα λιμεναρχεία θα δίνουν άδεια, αν μπορεί να βγει ένα πλοίο ή όχι και όχι ο καπετάνιος. Τώρα απαγορεύεται στα πλοία να φύγουν από το λιμάνι, αν έχει κακό καιρό. Τότε, ο καπετάνιος μπορούσε να αποφασίσει μόνος του να το κάνει. Βλέπουμε τις ιστορίες των ανθρώπων, πριν το ναυάγιο και πως η ζωή τους αλλάζει μετά από αυτό. Μία κατάσταση που δυστυχώς θυμίζει πάρα πολύ όλες τις τραγωδίες που έχουμε ζήσει ως χώρα, πολύ μαζεμένες. Το πως αντιμετωπίζει τη τραγωδία αυτός που έχει εξουσία, το πως τη χρησιμοποιεί , πως προσπαθεί να την καλύψει, πως προσπαθεί να πάρει ανθρώπους με το μέρος του, πως προσπαθεί να αλλάξει τα δεδομένα, να τα προσαρμόσει, να τα μαλακώσει. Είναι πάρα πολύ οικεία. Νομίζω ότι και το 1800 να ήταν γραμμένο και το 430 π.Χ., το ίδιο πράγμα θα ήταν, μας αφορά όλους. Οι χαρακτήρες τότε, ήταν πολύ πιο αυθεντικοί, δεν υπάρχει αυτό το «πρέπει να τα κάνω όλα», ο καθένας κάνει αυτό που είναι να κάνει, που είναι κάπως αυθεντικό και ανακουφιστικό με έναν τρόπο. Πολλές ιστορίες που μπλέκονται μεταξύ τους, σασπένς, έχει χιούμορ, δράμα και έρωτα. Όμως, όλα αυτά υπάρχουν στο πλαίσιο μίας πραγματικότητας πολύ σκληρής και αναπόφευκτης, με ένα τεράστιο αριθμό θανάτων.

– Ποιος είναι ο δικός σου ρόλος;
Ο δικός μου ρόλος είναι ο Μιχάλης Αργυράκης, είναι ο πρώτος μηχανικός στο πλοίο που ναυαγεί. Έχει παραιτηθεί λίγο πριν το ναυάγιο και ταξιδεύει στο πλοίο ως επιβάτης για την Αθήνα, για μία υποχρέωσή του. Συνειδητοποιεί ότι πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά, ότι δεν θα έπρεπε ποτέ να είχαν φύγει από το λιμάνι. Όταν αρχίζει το πλοίο να παίρνει νερά και να υπάρχουν όλες αυτές οι καταστροφές σε αυτό, είναι εκεί και προσπαθεί να σώσει την κατάσταση, να καθυστερήσει το ναυάγιο, να σώσει τον κόσμο, να οργανώσει το πλήρωμα και τελικά να σώσει όσους μπορεί.

– Σήμερα ποιο θεωρείς ότι είναι το μεγαλύτερο “ναυάγιο” που ζούμε;
Δυστυχώς πια τα πράγματα εκτονώνονται, υπάρχει ένα μαξιλάρι γύρω απ’ όλα. Ένα μαξιλάρι που λέγεται “είμαστε καλά” και ένα μαξιλάρι που λέγεται “μέσα κοινωνικής δικτύωσης”, που όλη αυτή η πληροφορία θαμπώνει την πραγματικότητα, νομίζεις ότι πρέπει να ανταποκριθείς στον κοινωνικό ιστό, στο δίκτυο αυτό που έχει διαμορφωθεί και όχι στην πραγματικότητα. Επομένως δημιουργεί έναν φραγμό. Αυτό είναι “ναυάγιο”. Αλλάζει ο πλανήτης, αλλάζει η θερμοκρασία του, το κλίμα και οι συνθήκες του. Άνθρωποι πεινάνε, όλα γίνονται για το χρήμα. Ακόμα και η πράσινη επανάσταση και η πράσινη ενέργεια, αυτή τη στιγμή βρίσκεται ελέγχεται από τα χέρια ισχυρών που πάλι την αντιμετωπίζουν μαρκετινίστικα. Μας χειρίζονται μπροστά στα μάτια μας και δεν κάνουμε πολλά, λόγω αυτού του μαξιλαριού. Νομίζω ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο ναυάγιο. Συγκεκριμένα η Ελλάδα είναι μία χώρα που όλα είναι αφημένα στην τύχη τους, αυτή είναι η αίσθηση που έχω τώρα. Αν δεν συμβεί κάτι κακό για να το αλλάξουμε, τα πράγματα μένουν ανεπιδιόρθωτα. Δεν θα καθαριστούν οι δρόμοι, δεν θα αποφραχθούν τα λούκια, οι αποχετεύσεις και τα φρεάτια. Δεν θα συντηρηθούν οι γραμμές, δεν θα εξυγιανθεί η γραφειοκρατία και ο κρατικός μηχανισμός. Θα μείνουν όλα όπως είναι και θα πάρουν από τα πλάγια ό,τι μπορεί ο καθένας.και αυτό είναι ένα αργό ναυάγιο.

– Έχεις δηλώσει ότι δε θέλεις να καταπιέζουν την ελευθερία σου. Τι σημαίνει ελευθερία;
Ελευθερία είναι να μπορείς να πας και να κινηθείς όπου νιώθεις ότι δε σφίγγεσαι, δεν κρατίεσαι, δεν καταπιέζεσαι από κάποια σκέψη ή από κάτι πρακτικό, γιατί προφανώς υπάρχει και ελευθερία του ανθρώπου που μπορεί να κυκλοφορεί στο δρόμο και δεν είναι πίσω από σίδερα. Η ελευθερία του να εκφράζεσαι σημαίνει να μη φοβάσαι ότι αυτό που θα πεις μπορεί να μην αρέσει. Η ελευθερία σου σταματά εκεί που τελειώνουν τα όρια του άλλου, αυτό το θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό και αναζωογονητικό. Σε διαφορετική περίπτωση, είσαι μία διάχυτη ενέργεια που δεν έχει σκοπό, ενώ αν θες με την ελευθερία σου να δώσεις ελευθερία και στον άλλον ή αν θες συνδυάσεις ελευθερίες, τότε εκεί αρχίζει να γίνεται ένα υπέροχο πράγμα. Να πουν τι πρέπει να κάνω και πότε ή αν πρέπει να το κάνω, όλα αυτά με πιέζουν. Μου δημιουργούν ανασφάλεια, γιατί είμαι πάρα πολύ επιρρεπής και ανασφαλής ως άνθρωπος. Είμαι πάρα πολύ πειθήνιος και καλό παιδί, οπότε πολύ εύκολα καταπιέζομαι.

– Μπορείς να ανακαλέσεις ποια είναι η ύστατη στιγμή ελευθερίας που έχεις νιώσει μέχρι τώρα;
Είχαμε πάει πρόσφατα ένα ταξίδι στη Νέα Υόρκη και είχαμε δει μία παράσταση που λέγεται “Sleep No More” από τους Punchdrunk. Αυτοί έχουν πάρει ένα παλιό βιομηχανικό κτίριο και μέσα έχουν φτιάξει ένα απίστευτο σκηνικό από Σαίξπηρ και Χίτσκοκ. Με ξεχωριστά δωμάτια, ψυχιατρείο, νεκροταφείο, δάσος, αίθουσες χορού, αμπάρια καραβιού, σπίτι μάγισσας, δρόμος με μαγαζιά εποχής, όλα αυτά με χαμηλά φώτα και μουσική. Σου φοράνε μια μάσκα τύπου βενετσιάνικη σου λένε ότι δεν θα μιλήσεις, δεν θα εμποδίσεις τους performers, αν θέλουν να κάνουν κάτι μαζί σου, αν θες δέξου το.

– Εσείς ήσασταν στάσιμοι στον χώρο ή μπορούσατε να κινηθείτε;
Εμείς μπορούσαμε να κινηθούμε, όπου θέλαμε. Μας δίνουν την επιλογή πάνω ή κάτω και μας ξαμόλησαν μουγκούς, να είμαστε όλοι άγνωστοι μεταξύ μας και άρχισα να βλέπω φαντάσματα, έβλεπα μόνο την περιέργεια, τη βούληση και το μυαλό των ανθρώπων, τίποτα άλλο. Ένιωσα ότι είμαι μόνος μου. Ήξερα βέβαια ότι όλο αυτό είναι μία κατασκευή, ένα ψέμα και είχα μπει με πολύ περίεργη διάθεση, γιατί μας είχαν πει να αφήσουμε τα κινητά, τα διαβατήρια και τα πράγματά μας απ’ έξω και είχα ξενερώσει πάρα πολύ. Όμως όταν βγήκα από μία αίθουσα που μόλις είχε γίνει ένα μεγάλο σκηνικό, ξαναμπήκα μετά από ένα λεπτό και υπήρχε ένα μεγάλο δάσος, με καπνό, μπλε φως, μουσική και έκανε κρύο ξαφνικά. Ένιωθα ότι είμαι σε δάσος. Ήξερα ότι εκείνη τη στιγμή υπήρχαν 8 μάτια που με κοιτούσαν και με παρακολουθούσαν, αλλά ένιωθα μόνος και ελεύθερος να κάνω ό,τι θέλω μέσα στα πλαίσια της εξερεύνησης εκείνου του κόσμου. Αυτή ήταν μία στιγμή που υπήρχε το excitement της ανακάλυψης. Δυστυχώς, στην πραγματική ζωή μπαίνουν όλα τα φίλτρα και ενώ νιώθω ελεύθερος στη σκηνή όταν παίζω κυρίως, στις κανονικές διαδράσεις της ζωής μπαίνουν εμπόδια.

– Υπάρχουν συναισθήματα από αυτή την εμπείρια που σου λείπουν που δεν τα βιώνεις στην καθημερινή σου ζωή, στον “πραγματικό” κόσμο;
Ένιωθα ότι είχα το θάρρος της επιλογής και της γνώμης μου. Τώρα εγώ επιλέγω να πάω δεξιά ή αριστερά. Επιλέγω να ανέβω, να ακολουθήσω τους άλλους ή τελικά μπορεί να ακολουθήσω κάποιους άλλους. Θα ακολουθήσω έναν performer ή θα κάτσω παραπάνω σε ένα δωμάτιο. Βαρέθηκα και μπορώ να πάω αλλού. Όλα αυτά.

– Θα σε δούμε για 2η χρονιά μαζί με τον Δημήτρη Καπουράνη στην παράσταση “Μία άλλη Θήβα”, που κατέγραψε απανωτά sold out και έχει ξεκινήσει και φέτος με αυτή τη δυναμική. Είναι ένα βαθιά κοινωνικό και πολιτικό έργο. Πώς το “διαβάζεις” σε σχέση με το σήμερα;
Αν είναι πολιτικό και κοινωνικό, συμβαίνει γιατί είναι ανθρώπινο. Επειδή βλέπεις μέσα σε 2 ώρες να αναπτύσσεται μία σχέση που βλέπεις χτίζεται με τα όποια προβλήματα μπορεί να υπάρξουν. Ακολουθείς μία πορεία και αρχίζει να σου αλλάζει τον εσωτερικό ρυθμό. Κάναμε πρόβα με τον Δημήτρη τις προάλλες και ήμασταν 2,5 ώρες μόνοι μας και περάσαμε καλά, παίζοντας το έργο. Είναι έργο που μπορεί από κάποιο καλπασμό ξαφνικά να πηγαίνεις αργά. Αυτό σε κάνει να σκέφτεσαι πολλά πράγματα: πώς ζω στην καθημερινότητά μου, ποιον αγαπάω, πώς με έχουν αφήσει οι γονείς μου, πώς είμαι ως γονιός; Αυτές οι κλωστές είναι που μας διαμορφώνουν, άρα και το τι ψηφίζουμε, το πως φερόμαστε στην κοινωνία ως μέλη της. Νομίζω ότι με αυτό τον τρόπο το έργο φτάνει στην πολιτική και την κοινωνία.

– Ένας από τους ήρωες του έργου, ο Μαρτίν που τον υποδύεται ο Δήμητρης, έχει δεχθεί έντονη κακοποίηση, η οποία τον οδήγησε να σκοτώσει τον πατέρα του. Είναι από τις περιπτώσεις που μπορεί να δικαιολογηθεί μία δολοφονία;
Υπάρχουν περιπτώσεις που τέτοια παιδιά που είχαν λεφτά και δικηγόρους, είναι έξω. Η κοινωνία τους δικαιολόγησε. Υπάρχουν γιοι που σκότωσαν τους πατεράδες τους, επειδή κακοποιούσαν τις αδερφές τους και όλο το νησί ήταν έξω από τη δίκη για να αφεθεί το παιδί ελεύθερο. Από ένα σημείο και μετά είμαστε υπεύθυνοι των επιλογών μας και πρέπει να πληρώσουμε γι’ αυτό που κάναμε. Ίσως πρέπει να πληρώσει και ένας κακοποιητικός άνθρωπος. Σίγουρα μετά πρέπει να κοιτάξουμε τον άνθρωπο που έκανε τον φόνο, γιατί μπορεί να είναι το δίκιο κάποια ασθένεια ή οτιδήποτε. Σίγουρα θα θέλει φροντίδα και προσοχή, αλλά νομίζω ότι είναι αφελές να λέμε ότι δεν είναι στη φύση του ανθρώπου να σκοτώνει. Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη ο πρώτος φόνος στην ιστορία της ανθρωπότητας ήταν του Άβελ και διαπράχθηκε από τον αδερφό του Κάιν. Εγώ έχω πει ψέματα, έχω κλέψει, έχω εξαπατήσει και δεν θέλω να το ξανακάνω. Όμως, το έκανα γιατί είμαι άνθρωπος και γιατί μου βγήκε. Η φύση μας είναι πολύπλοκη. Δεν έχει σημασία να παίρνουμε μόνο τα καλά ότι ο άνθρωπος είναι σωστό και ηθικό ον. Έχουμε την ορμή και τη δυνατότητα να κάνουμε τα πάντα και αυτή η ορμή μπορεί να μας πάει μπροστά. Πρέπει να χρησιμοποιούμε την ορμή και την οργή για να καλλιεργήσουμε τη γη, να κάνουμε έρωτα, να ζήσουμε την ηδονή, να φτιάξουμε πόλεις…

– Έχεις δεχθεί bullying, επειδή έκανες ενόργανη γυμναστική. Όταν ακούμε τη λέξη “bullying” έχουμε συνηθίσει να την τοποθετούμε στο σχολικό περιβάλλον. Όμως, υπάρχει και στην καθημερινότητά μας, στην ενήλικη ζωή. Βέβαια, δεν υπάρχει μόνο το bullying, αλλά και άλλες μορφές βίας. Πώς βλέπεις τον εαυτό σου μέσα σε αυτές τις συνθήκες;
Τώρα ο αλγόριθμος στο Facebook -και στα υπόλοιπα μέσα κοινωνικής δικτύωσης- βγάζει τους ομοϊδεάτες μας. Δεν έχω πολλούς ανθρώπους της δεξιάς ιδεολογίας στο προφίλ μου. Μερικές φορές βλέπω τους φίλους να δημοσιεύουν post, της αντίπαλης ομάδας ας πούμε ή μπορεί να ποστάρουν κάτι οι ίδιοι και βλέπω σχόλια με όλες αυτες τις υπεραιωνόβιες σάπιες απόψεις. Πρόκειται για σκέψεις που βλέπουμε συνεχώς, ξανά και ξανά, είναι πάντα ίδιες. Είναι μία σκέψη που έχει ριζώσει όπως ένας μύκητας, όχι όπως ένα δέντρο. Δεν θα βγάλει κάτι καλύτερο, απλώς τρώει συνεχώς. Εκεί απογοητεύομαι, θέλω να μιλήσω, αλλά δεν ξέρω ακριβώς τι να πω. Δεν ξέρω ποιο επιχείρημα μπορείς να πεις σε έναν άνθρωπο που λέει «σας αξίζει κρεμάλα, να καθαρίσει ο τόπος». Όταν ακούς τέτοια πράγματα από οποιονδήποτε… Ακούω φιλελεύθερους ανθρώπους να λένε ο τάδε που ψήφισε αυτόν του αξίζει κρεμάλα ή κάποιος άλλος λέει «σας αξίζει να πάτε σε ένα νησί και να πνιγείτε». Σκέφτεσαι πως θα μπορούσε να έχει διορθωθεί, δεν μπορείς να το διορθώσεις τώρα. Το καλό θέλει πολύ καιρό για να γίνει. Θέλει μόρφωση, θέλει χρόνο, θέλει ανθρώπους να αγκαλιάσουν όλη τη διαφορετικότητα και να μην τη φοβούνται και να καταλάβουν ότι δεν είναι η διαφορετικότητα το πρόβλημα αλλά ο κανόνας. Δυστυχώς το bullying υπάρχει, σε οποιαδήποτε ηλικία και φύλο. Μας έχει κλείσει η κοινωνία, δεν φταίει ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος είναι ένα εύπλαστο ον που όσο μεγαλώνει κάθεται πάνω του η σκόνη και παίρνει το σχήμα που έχει αναγκαστεί να πάρει. Κι αυτό σε πολλούς από εμάς είναι κακοφορμισμένο και αιχμηρό προς τους άλλους.

– Έχεις κάποιο επαγγελματικό απωθημένο; Κάτι στο οποίο θα ήθελες να δοκιμαστείς;
Ναι, το σινεμά. Κάποια στιγμή θα ήθελα να γίνει. Μακάρι σιγά σιγά, δεν ξέρω. Ο Δημήτρης (Καπουράνης) ας πούμε, το κυνηγάει, προσπαθεί. Εγώ δεν κυνηγάω πράγματα, αφήνω να μου έρχονται μόνα τους. Ναι, είναι λάθος. Θα ήθελα κάποια στιγμή να κάνω σινεμά όμως.

– Εκτός από το “Ναυάγιο” και την παράσταση, θα σε δούμε κάπου αλλού;
Ξανανεβαίνει το “Into the Woods” σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μπογδάνου στην Εναλλακτική Σκηνή ΕΛΣ από τις 14 Δεκεμβρίου μέχρι τις 7 Ιανουαρίου. Είναι ένα μιούζικαλ του Στήβεν Σόντχαϊμ που είναι όλα τα παραμύθια των Γκριμ, που μπερδεύονται οι ιστορίες τους και μετά αλλάζει το τέλος τους, που θα μπορούσε να είναι όπως και στην πραγματικότητα με έναν περίεργο τρόπο. Εξαιρετικές μουσικές, απίστευτοι συνεργάτες που είναι και φίλοι.

Η νέα δραματική σειρά “Το Ναυάγιο” κάνει πρεμιέρα την Κυριακή 1 Οκτωβρίου στις 21:00 με διπλό επεισόδιο. Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε εδώ.

Πληροφορίες για την παράσταση “Μία άλλη Θήβα” θα βρείτε εδώ.

Πληροφορίες για το “Into the Woods” θα βρείτε εδώ.

➸ Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία το Godmama’s Yard.

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News