Την συνάντησα στο Παρασκήνιο της οδού Καλλιδρομίου που εκείνη την ώρα την έλουζαν ανά τόπους χρυσές ακτίνες που τρεμόπαιζαν μέσα από τις στάλες της πρώτης βροχής. Πλησίασε στο τραπέζι κάπως αργά κι αέρινα, φορώντας ένα μακρύ τιρκουάζ κιμονό και με χαιρέτισε με ένα γλυκό μειδίαμα και ένα ταμπεραμέντο μειλίχιας θεατρικότητας.

Είχαμε γνωριστεί ένα βράδυ στο Santa Rosa στην Ασκληπιού, όπου με είχε ρωτήσει αν πιστεύω στα ζώδια, και απάντησα ότι «δεν ξέρω αν πιστεύω στα ζώδια, αλλά ξέρω ότι μου αρέσουν αυτές οι λοξόδρομες ερμηνείες  του κόσμου», που ερμηνεύουν τη ζωή και τις ανθρώπινες σχέσεις μυθολογικά. Λένε μια διαφορετική ιστορία που υπερβαίνει τον μαθηματικό ορθολογισμό της πεζής μας καθημερινότητας. Ξαφνικά, τα μεγάλα βαθυκύανα μάτια της ζωήρεψαν και μου απάντησε καταφατικά: «Μου αρέσουν κι εμένα οι ιστορίες και τα σύμβολά. Το να βλέπουμε τα πράγματα ως σύμβολα που μπορεί να κρύβουν κάτι που στην πρώτη ανάγνωση δεν φαίνεται». Και συμφωνήσαμε ότι η πραγματικότητα δεν είναι μια, αλλά  πολλές, παράλληλες, που διαχέονται η μια στην άλλη.

Η συζήτησή μας κινήθηκε σαν ένα κινηματογραφικό σλάλομ ανάμεσα στις παράλληλες αυτές πραγματικότητες. Από τις πρώτες της μουσικές αναμνήσεις, μέχρι τη μεταμόρφωσή της από Βιολέτα σε Nalyssa Green, τη σχέση της με τον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη -μιας και καθόμασταν μόλις λίγα μέτρα από τα πέτρινα ερείπια του σπιτιού του. Εκεί όπου έζησε αφήνοντας μπουκέτα και στίχους απελπισμένους στο παράθυρο μιας γειτόνισσάς του που έγραφαν «θα είμαι ο ίσκιος σας, παντού και πάντα!». Συζητήσαμε για τον γάτο της, τον Βαλέριο και για την γοητεία της νύχτας και των μπαρ. Παραδέχτηκε ότι είναι άνθρωπος της νύχτας που κινέιται τις ώρες όπου ο χρόνος είναι πιο πυκνός και πιο δημιουργικός, καθώς, όπος μου εξήγησε, η «νύχτα είναι επινόηση, υπάρχουν ερεθίσματα για όλα εκεί και για όλες τις αισθήσεις».

«Λοξόδρομες αφηγήσεις του κόσμου», αυτό  μου βγάζουν και τα τραγούδια σου, της εξομολογήθηκα. Στα λάιβ της, μαγνητίζει τα βλέμματα πάνω της, με μια σεμνή παραστατικότητα  και  με τη φωνή της να αφήνει μυριάδες μελένιους  λεπτόπλοκους κόκκους που κολλάνε στις  ιδρωμένες ψυχές του κοινού, που φαίνεται να την αγαπά πολύ.

Αυτή παράγγειλε λικέρ βύσσινο, κι εγώ τζιν τόνικ. Καθώς μιλούσαμε φόρεσε το δαχτυλίδι της, και μου εξήγησε, «νιώθω γυμνή αν δεν το φορέσω». Μεγάλωσε στη Νίκαια, άκουγε Pink Floyd από το πικ απ των γονιών της και ήταν καλή μαθήτρια. Δεν ήταν ποτέ η πρώτη, «αλλά από τους καλούς». Είναι αυτοδίδακτη και παίζει πλήκτρα, κιθάρα, ακορντεόν και θέρεμιν. Από τις πιο σημαντικές εκπροσώπους της ελληνόφωνης dream pop μουσικής, η Βιολέτα, κατά κόσμον Nalyssa Green, συνθέτει πρωτότυπη μουσική για το θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, ενώ συμμετέχει ενίοτε και σε παραστάσεις ως performer. Το Σάββατο, 23 Σεπτεμβρίου θα έχουμε τη χαρά να την παρακολουθήσουμε στην σκηνή του Πλύφα, στα πλαίσια του Αγοροφοβικού Φεστιβάλ, πλάι σε υπέροχους καλλιτέχνες της εγχώριας σκηνής όπως τον Pan Pan, τη Σtella, τον the Boy, τα Παιδιά της Παλαιότητας, την Melentini κ.α.

– Πιστεύεις θα κάτσουμε, να πάρω άλλο ένα;

– Ναι, ναι, θα πάρω κι εγώ ένα ακόμη τζιν…

– Όπως λέει και ο Εντουάρντο Γκαλεάνο, «Όλες οι ιστορίες στον κόσμο είναι ζωή». Από ποιο σημείο θα ήθελες να ξεκινήσουμε την δική σου ιστορία;
Γεννήθηκα στον Χολαργό στο μαιευτήριο αλλά μεγάλωσα στη Νίκαια. Γυμνάσιο, λύκειο πήγα στον Πειραιά, οπότε θεωρώ και τον Πειραιά κάπως πατρίδα. Είχα κάνει αρμόνιο στις πρώτες τάξεις του δημοτικού – το σιχαινόμουν, τα μαθήματα δηλαδή, μετά συνέχισα με μαθήματα ακορντεόν τα οποία επίσης σιχαινόμουν, τα μαθήματα δηλαδή, κι αργότερα στο γυμνάσιο ζήτησα κιθάρα και μου είπαν «δεν σου ξαναπαίρνουμε δάσκαλο, βγάλτα πέρα μόνη σου» – και καλά κάνανε, και λίγο προσπαθούσα με την κιθάρα κι άρχισα να ακούω μουσική πολύ ενεργά. Ωστόσο, μετά το σχολείο μου είχε βγει έντονα η ανάγκη να παίξω και να γράψω.

– Ποιες ήταν οι πρώτες σου αναμνήσεις από την μουσική;
Τα βινύλια των γονιών μου που άκουγα στο σπίτι, θυμάμαι κάπου στο δημοτικό να ακούω το The Dark Side of the Moon των Pink Floyd, θυμάμαι ένα λάιβ του Σαββόπουλου στο Λαύριο, σαν σε όνειρο το θυμάμαι αυτό, και στο γυμνάσιο θυμάμαι να ακούω ό,τι άκουγε η μεγαλύτερη αδερφή μου. Άκουγε doors κυρίως. Είχαμε και ένα αρμόνιο στο σπίτι όπου έπαιζε η αδερφή μου κι εγώ λίγο.

– Ποια ήτα η πρώτη φορά που έπαιξες μπροστά σε κόσμο;
Ήταν το 2008 και είχα παίξει μαζί με την Glorybox και κάποιους άλλους φίλους στο Κουκάκι και το διοργάνωνε το Μικρό Μουσικό Θέατρο.

– Τι παίξατε σε αυτό το λάιβ, θυμάσαι;
Είχα παίξει με την Glorybox κάποια από τα τραγούδια της, είχα παίξει με τον φίλο μου τον Πέτρο Σαλίχο που αργότερα έκανε την μπάντα «Άλλη μια μπάντα από τη Νότια Ντακότα», όπου είχαμε παίξει ένα κομμάτι δικό μας, όπου αυτός είχε γράψει τη μουσική κι εγώ τους στίχους αλλά και διασκευές, είχαμε παίξει θυμάμαι «κι όμως σαν τρελός σε αγαπάω» του Βέρτη σε blues διασκευή, και το raining pleusure των triffids, το οποίο το θυμήθηκα πρόσφατα, μια μέρα που έβρεχε.

– Πότε και πώς η Βιολέτα μεταμορφώθηκε σε Nalyssa Green;
Κάπου εκεί όπου έγινε αυτό το λάιβ που σου ανέφερα, υπήρχε το Myspace, όπου χρησιμοποιούσαν αυτό το nickname, κι εκεί ήταν που ανέβασα και τα πρώτα μου κομμάτια. Όταν είχα ετοιμάσει τα πρώτα κομμάτια και αναζητούσα να βρω το όνομά της, δεν ήθελα το βαφτιστικό, οπότε χρησιμοποίησα το “Nalyssa Green”.

– Ποιες είναι οι αγαπημένες σου μυρωδιές;
Το νυχτολούλουδο και το γιασεμί μου αρέσει, και ο βασιλικός. Κάποιες κολόνιες που θυμάμαι από παλιά, CK1 που φορούσανε όλοι στο γυμνάσιο, και είχε και ο μπαμπάς της κολλητής μου και όταν πήγαινα στο σπίτι της κρυφά, έβαζα λίγο. Μου άρεσε.

– Αν η Nalyssa του 2008 συναντούσε τη Nalyssa του 2023, πιστεύεις ότι θα συμπαθούσε η μια την άλλη; Το κάνω και εικόνα τώρα.
Κι εγώ το κάνω εικόνα (γέλια). Νομίζω ναι, θα την συμπαθούσε -ίσως είμαι και σε μια φάση της ζωής μου που μου αρέσει να κάνω παρέα με νέα παιδιά, οπότε, κάτι θα βρίσκαμε να πούμε με την Nalyssa του τότε. Καλή ήταν μωρέ (γέλια).

– Μιας και βρισκόμαστε 200 μέτρα από το σπίτι του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, και μιας και έχεις ερμηνεύσει μελοποιημένα ποιήματά του, ήθελα να σε ρωτήσω ποια είναι η σχέση σου μαζί του.
Γνώριζα τον  Χρίστο Θεοδώρου με τον οποίο υπήρχε μια αμοιβαία εκτίμηση, και μου πρότεινε να ερμηνεύσω το «Κλείσε τα Παράθυρα» για τον δίσκο του, και το αγάπησα πολύ από την αρχή, το βρίσκω πολύ όμορφο. Έχω πει ακόμα ένα του Λαπαθιώτη, με τον Ορέστη Καραμανλή, το «Μαύρο Δενδρί». Είχαμε κάνει και μια παράσταση στη Θεσσαλονίκη με μελοποιημένα ποιήματα, όπου κι εκεί είχα πει Λαπαθιώτη, κάπως όλο με «κυνηγά». Μου προτείνουν πολύ συχνά να τραγουδήσω Λαπαθιώτη, και νομίζω ότι δεν είναι τυχαίο, υπάρχει κάποια συγγένεια. Μου αρέσει πολύ η ποίησή του -απ’ όσο έχω έρθει σε επαφή μαζί της, και τον θεωρώ πολύ ρομαντική και ιδιαίτερη ύπαρξη. Ήταν μια περσόνα που ήρθε σε μεγάλη ρήξη με την εποχή του, ήταν επαναστατικός ως προς τον τρόπο που ζούσε, και το γεγονός ότι είμαστε δίπλα στο σπίτι του, ότι περνάω από το σπίτι του, με συγκινεί.

– Ο έρωτας κατέχει τη μερίδα του λέοντος στο κομμάτι της έμπνευσης;
Θα έλεγα ότι είναι μια ισχυρή κινητήρια δύναμη, και σου δημιουργεί πράγματα που πρέπει να εκφραστούν. Σε βάζει σε μια διαδικασία να δημιουργήσεις. Και στην θετική του χροιά, αλλά ίσως λίγο περισσότερο στην αρνητική του χροιά (γέλια). Έχω καταλάβει ότι όταν δυσκολεύομαι να εκφράσω κάτι ή όταν κάτι δεν πάει καλά στην αληθινή επικοινωνία, με βοηθά πολύ να φτιάχνω ένα τραγούδι. Είναι κάπως βασικό στη γραφή μου, έχω και κομμάτια βέβαια που δεν ξεκινούν από κάτι τέτοιο, αλλά είναι και πολλά που ξεκινούν από μια τέτοια ιστορία.

– Ποιες είναι οι επιρροές σου;
Άπειρα πράγματα που έχω ακούσει από παιδί μέχρι σήμερα, πράγματα που γνωρίζω συνειδητά ότι με έχουν επηρεάσει, αλλά και πράγματα που πιστεύω με έχουν επηρεάσει υποσυνείδητα. Για παράδειγμα, έχω ακούσει πάρα πολύ Radiohead στη ζωή μου, από μικρή όπως και Beatles, αλλά και Indie μουσικές που ακούω απ’ όταν τελείωσα το σχολείο όταν κατάλαβα ότι υπάρχει και μια άλλη σκηνή, η οποία με εντυπωσίασε και με ενέπνευσε να μπω στη διαδικασία να γράφω τραγούδια. Επιπλέον, έχω ακούσει πάρα πολύ ελληνική μουσική και με ενδιαφέρει η ελληνική μουσική. Πέρα από αυτά όμως, είναι εποχές. Ο προηγούμενος δίσκος για παράδειγμα, περιέγραφε μια εποχή που άκουγα Άλκηστις Πρωτοψάλτη, ήταν μια εποχή που με ενδιέφερε το 90s,καλό έντεχνο. Ή τα τωρινά μου ακούσματα περιλαμβάνουν πολύ Lana Del Rey, Billie Eillish και Rosalia. Αλκίνοο Ιωαννίδη έχω ακούσει πάρα πολύ στη ζωή μου και σκεφτόμουν προσφάτως ότι παίζει να είναι και από τις πρώτες μου μουσικές δημιουργικές στιγμές που πήγαινα στις συναυλίες και έκανα «δεύτερες», γιατί όταν τραγούδαγα πρώτες δεν με άκουγα, οπότε αναγκαζόμουν να κάνω δεύτερες φωνές, κι αυτό κάπως με έμαθε να βρίσκω μελωδίες.

– Τι νιώθεις ότι σου λείπει στη ζωή σου;
Συνήθως μου λείπει η επαφή με την φύση, αλλά αυτή τη στιγμή όχι, γιατί γύρισα από διακοπές και έζησα πολλή φύση. Ίσως να ήθελα μια μεγαλύτερη ασφάλεια όσον αφορά την εργασία και τον βιοπορισμό μου, μια καλύτερη οργάνωση, αλλά όσο περνάν τα χρόνια, είτε το συνηθίζω, είτε το φτιάχνω.

– Για ποια πράγματα είσαι ευγνώμων;
Νιώθω πολύ ευγνώμων που μπορώ να κάνω αυτή τη δουλειά, που για μένα είναι αναγκαίο, δεν γίνεται να μην παίζω ή να μην γράφω. Είναι προσωπική μου ανάγκη και μου φαίνεται υπέροχο που μπορώ να το κάνω και που παράλληλα υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που το εισπράττουν και υπάρχει ανταπόκριση, οπότε νιώθω ότι δεν είναι μάταιο όλο αυτό.

– Πόσες φορές στη ζωή σου μέχρι σήμερα έχεις μετανιώσει που παίζεις μουσική και δεν ζεις μία «κανονική» ζωή;
Πολλές αλλά και όχι, γιατί όποτε τα πράγματα είναι δύσκολα, ή γκρινιάζω, ή παραπονιέμαι, σκέφτομαι την εναλλακτική να είχα μια κανονική δουλειά, και καταλήγω στο να μην με ενδιαφέρει καθόλου. Δεν θα ήμουν ευτυχισμένη σε ένα τέτοιο πλαίσιο. Το είχα κάνει δηλαδή και σε μικρότερη ηλικία, είχα μια δουλειά γραφείου και έβλεπα ότι δεν είμαι εγώ αυτό, μαράζωνα.

 – Πως περνάς τον χρόνο σου όταν δεν κάνεις μουσική;
Γενικά, περνάω πολύ χρόνο που δεν κάνω απολύτως τίποτα και τα τελευταία χρόνια έχω καταλάβει ότι δεν χρειάζεται να έχω ενοχές γι΄αυτό. Είναι πάρα πολύ σημαντικό για οποιοδήποτε δημιουργικό άτομο, το να παίρνει “Off”, να μην κάνει τίποτα, να κλείνει το σύστημα, το οποίο για μένα σημαίνει ότι κάθομαι και βλέπω τηλεόραση για ώρες. Αράζω στον καναπέ μου με τη γάτα μου και δεν κάνω τίποτα. Αλλιώς, μου αρέσει να βγαίνω, μου αρέσει να περνάω χρόνο με τους φίλους μου, μου αρέσουν τα ταξίδια -όσο μπορώ, αυτά.

– Είσαι cat person;
Φουλ. Μιλάω σε όλα τα γατάκια, κάποια μου μιλάνε, κάποια όχι. Δηλαδή όλα τα ζωάκια τα αγαπώ, και τα σκυλάκια είναι γλυκούλικα, αλλά εντάξει, είμαι cat person. Ζω και με γατάκι, οπότε κάπως έχω μάθει τη φάση τους και μου φαίνονται πολύ μαγικά πλάσματα.

– Α αυτό το μεγάλο. Θύμισέ μου πώς το λένε;
Βαλέριο.

– Ποια η σχέση σου με τη νοσταλγία, με ποια κριτήρια επιλέγεις να επαναφέρεις στο θυμικό μας παλιά τραγούδια;
Μ’ αρέσει να καταπιάνομαι με κομμάτια που αγαπώ να ακούω, και αγαπώ να τραγουδάω. Και μ’ αρέσει να τα κάνω εντελώς αλλιώς, και πολύ δικά μου. Δεν με ενδιαφέρει να τα πω όπως ήταν, θέλω να τα πω με έναν πολύ δικό μου προσωπικό τρόπο. Το σκεφτόμουν πρόσφατα, ότι έχω κάνει άπειρες διασκευές όλα αυτά τα χρόνια. Μου αρέσει να τα παίρνω από εκεί που βρίσκονται και να τα τοποθετώ σε έναν άλλο χώρο και να βγάζω από τη σκιά άλλες ποιότητές τους. Για παράδειγμα, είχαμε διασκευάσει παλιά το “What is love, baby don’t hurt me”, σε μπαλάντα με ακουστική κιθάρα, και βασικά άκουγα το κομμάτι το οποίο αγαπώ και αγαπάμε όλοι και είχα συνειδητοποιήσει ότι τα λόγια είναι πολύ συγκινητικά και ρομαντικά. Είναι λες και σε αυτό το τραγούδι άξιζε να ακουστεί με έναν τέτοιο τρόπο, όπως και άλλα τραγούδια, ή παλιά λαϊκά να παιχτούν με σύνθια. Μ’ αρέσει να τα πειράζω, αλλά είναι όλα τραγούδια που έχω αγαπήσει πολύ.

– Και τώρα θα ήθελα να σε ρωτήσω για ένα συγκεκριμένο κομμάτι που οι στίχοι του με έχουν βάλει σε σκέψεις υπαρξιακές. «Μ ‘αρέσει να κρατάω τη φωτιά / πολύ κοντά στο πρόσωπό μου /σκυλιά μαζεύτηκαν κι απόψε / γαυγίζουνε το θάνατό μου…», λες στην «Παπαρούνα». Ποια είναι η ιστορία του τραγουδιού;
Ήταν ένα βράδυ που ήμουν στο παλιό μου σπίτι στη Νίκαια, όταν ένας στίχος του Παυλίδη μου είχε κάνει κάτι. ‘Έλεγε, «και καπνίζω λουλούδια από καιρό πεθαμένα». Γενικά έχω παρατηρήσει ότι ο θάνατος παίζει πάρα πολύ στους στίχους μου. Αυτό βγαίνει κάπως σαν αυτόματη γραφή, δεν είναι αυτοσκοπός μου να γράψω ένα τραγούδι για το θάνατο. Ούτε στη ζωή μου τον σκέφτομαι τόσο πολύ, αλλά μάλλον όπως φαίνεται με προβληματίζει υποσυνείδητα, κι αυτό περνάει στους στίχους μου. Και μάλλον είναι ένα ζήτημα που απασχολεί όλη την ανθρωπότητα, ως βασική έννοια της ύπαρξής μας, όπως και η ζωή.

– Νύχτα ή μέρα;
Νύχτα. Τι εννοείς; Θες να στο αναλύσω;

– Φυσικά.
Νομίζω ότι είναι κάποιοι άνθρωποι που είναι φτιαγμένοι για την μέρα και κάποιοι άνθρωποι που είναι φτιαγμένοι για τη νύχτα. Εγώ ανήκω στη δεύτερη ομάδα. Καταρχάς, το πρωί, ειδικά στην Αθήνα, δεν αντέχεται. Δηλαδή η Αθήνα -αυτό το πανέμορφο πράγμα που αγαπώ- γεννιέται αφότου κλείσουν τα γραφεία και τα καταστήματα. Το πρωί, άγχος, τρέξιμο, σπρωξίδια, κίνηση, και τόσο πολύ φως- δεν είναι του γούστου μου όλο αυτό.

– Όταν δηλαδή κάπως αρχίζει να υποχωρεί η πραγματικότητα;
Όταν αναδύεται η άλλη πραγματικότητα. Υπάρχουν πολλές. Όταν δύει ο ήλιος νιώθω ότι κάτι ξεκινά, όχι κάτι ότι τελειώνει. Ίσως είναι και το βιολογικό μου ρολόι. Πάντα με δυσκόλευε τρελά το πρωινό ξύπνημα, σε αντίθεση με τη νύχτα. Και τότε είναι που λειτουργώ καλύτερα. Και γράφω τη νύχτα, και δουλεύω καλύτερα τη νύχτα, περνάω γενικά πολύ ωραία τη νύχτα.

– Τι ρόλο παίζουν στη ζωή σου οι φίλοι;
Πολύ σημαντικό, είναι η οικογένεια που επιλέγουμε. Εγώ έχω φίλους που τους νιώθω ως προέκταση του εαυτού μου. Νιώθω πολύ τυχερή και ασφαλής που τους έχω στη ζωή μου. Πολύ σημαντικό και ζωτικό κομμάτι στην καθημερινότητά μου. Βρίσκομαι και μιλάω συνεχώς με τους πολύ κοντινούς μου ανθρώπους.

– Υπάρχει πάρα πολύς κόσμος που έχει ταυτιστεί με τα κομμάτια σου, και τα έχει βάλει στη ζωή του. Σου δημιουργεί κάποιο βάρος όλο αυτό;
Όχι, νιώθω μια βαθιά ευγνωμοσύνη, όπως είχα πει και πιο πριν, και παράλληλα πολλή συγκίνηση και χαρά. Όταν τα βλέπω στα λάιβ να τραγουδάνε τους στίχους, τα βλέμματα, ή όταν μοιράζονται μαζί μου ιστορίες από τη ζωή τους που έχουν ταυτιστεί με κάποιο κομμάτι μου. Αυτό είναι το πιο ωραίο πράγμα σε αυτή τη δουλειά. Μου δίνει την αίσθηση ότι δεν είμαι μόνη μου. Μπορεί να μην γνωριζόμαστε στ’ αλήθεια, αλλά μοιραζόμαστε κάτι. Επίσης, συνήθως όλοι αυτοί είναι υπέροχοι άνθρωποι. Και είναι υπέροχο το γεγονός ότι η ανάγκη μου να γράψω τραγούδια, με φέρνει σε επαφή με υπέροχους ανθρώπους. Και το νιώθω τιμή μου να μπαίνω στις ζωές, στα σπίτια και στις σχέσεις τους, και στα όμορφα και στα δύσκολα. Με συγκινεί πολύ αυτό.

– Τι ετοιμάζεις μουσικά;
Ετοιμάζω τον νέο μου δίσκο, του οποίου έχω αναλάβει εγώ την παραγωγή αυτή τη φορά, και ελπίζω να κυκλοφορήσει στις αρχές του 2024. Θα περιλαμβάνει ένα featuring, που ίσως είναι πολύ νωρίς να το ανακοινώσουμε, αλλά ας το κάνουμε. Υπάρχει ένα outro σε ένα κομμάτι που έχω ονειρευτεί να «χώσει» ραπ η Penny, και της ταιριάζει πάρα πολύ, και πιστεύω ότι θα γίνει.

– Αγοραφοβικό φεστιβάλ. Από το όνομά του και μόνο ακούγεται πολύ ενδιαφέρον. Τι θα παρουσιάσεις εσύ τη δεύτερη μέρα του φεστιβάλ;
Παίζω με το σχήμα που παίξαμε και το καλοκαίρι στον Νιάρχο, που είναι το πιο πληθωρικό σχήμα που έχω παίξει ποτέ -είμαστε 6 άτομα επί σκηνής, που είναι όλα τα αγαπημένα μου songwriters, και φανταστικά μουσικά άτομα, θα στα πω μία όλα: Δεσποινίς Τρίχρωμη, Logout, Tsolimon, Χρυσάνθη Τσουκαλά και ο Kristof – μια από τις αγαπημένες μπάντες που είχα ποτέ, κι έχω μεγάλη χαρά που θα παίξουμε όλοι μαζί, όπως και στο φεστιβάλ που έχει ένα φανταστικό lineup.