Από κάπου μακριά ακούγεται να παίζει το «Σορμπέ», και η μουσική γίνεται η μαρμελάδα της ψυχής. Συλλαβίζει τους στίχους καθώς τα πλήκτρα του πιάνου χωρίζουν τις νότες μια-μια σαν τρυφερή ανάμνηση, και μεμιάς μυριάδες λεπτοπλοκοι καλειδοσκοπικοί κρύσταλλοι συνθλίβονται και στη συνέχεια διαστέλλονται μέσα στα αφτιά μας σαν υπόκωφο παιδικό νανούρισμα κάτω από τον βυθό της θάλασσας. Στους στίχους της η Αθήνα μετατρέπεται σε μια μεγάλη μεταφορά, θυμίζοντας τη τάση του λογοτεχνικού είδους του μαγικού ρεαλισμού. Γάτες κάνουν ακροβατικά, την ίδια στιγμή που κάποιοι λένε μεταξύ τους μυστικά κι ένας άλλος στέλνει ένα ακουστικό φιλί. Mια κυρία φροντίζει ζώα πίσω από κάποια αγάλματα σε χιονισμένο τοπίο. Ένα φυτό στο σαλόνι του σπιτιού αρχίζει να χορεύει και να ψιθυρίζει τα όνειρά μας, ενώ ο Λυκαβηττός να φαίνεται μέσα από τα σπίτια. Κάποιοι φιλιούνται την ίδια στιγμή που ένα μπαλόνι χάνεται στον ορίζοντα.
Αφήνει τις μεγάλες αφηγήσεις και σε καλεί να κρυφοκοιτάξεις στα ημιφωτισμένα χολ των ενοικιασμένων διαμερισμάτων, τις απλωμένες μπουγάδες, και να κρυφακούσεις ομιλίες και φταρνίσματα στους Αθηναϊκούς ακάλυπτους. Σ ‘εκείνο το φως του χειμώνα που τρεμοπαίζει αναποφάσιστο, με χαμηλόφωνες ουτοπίες λέξεων και συχνοτήτων η Δεσποινίς Τρίχρωμη μας ψιθυρίζει καθησυχαστικά στο αυτί πως θα σωθούμε. Στις ζωντανές εμφανίσεις της θα την δείτε καθώς τραγουδάει να ακουμπάει με ευγένεια κουμπάκια και πλήκτρα, θυμίζοντας μια τελετουργική επιστροφή στη συναισθηματική πλευρά του κόσμου.
Το 2014 κυκλοφόρησε ο δίσκος της με τίτλο «Πού πάνε τα μπαλόνια;», συνοδευόμενος από ένα μικρό βιβλίο. Το 2017 κυκλοφόρησε ο 2ος δίσκος της με τίτλο «’Ονομα Ζώο Πράγμα», πρόσφατα και σε κασέτα, ενώ το 2020 κυκλοφόρησε ο δίσκος της με τίτλο «Φίλες». Την ίδια χρονιά μαζί με τον Αλέξανδρο Βούλγαρη κυκλοφόρησαν το soundtrack της ταινίας «Winona» που περιλαμβάνει τραγούδια με λόγια, μουσικά θέματα, κυκλικές φωνές που κοιτάζουν τη θάλασσα. Επιπλέον, αυτή την περίοδο ετοιμάζει το soundtrack της καινούργιας ταινίας του The Boy, «Πολύδροσο». Τη Δεσποινίδα Τρίχρωμη συχνά την συνοδεύουν συνεργάτες της μουσικοί, όπως ο The Boy, η Nalyssa Green, ο Logout, η Κατερίνα Παπαχρήστου και ο Ευάγγελος Ασλανίδης, ενώ έχει επίσης συνεργαστεί με τους Μαριέττα Φαφούτη, Moa Bones, Jack Heart, His Majesty the King of Spain, Lumiere Brother, και Modrec.
Εν όψει της εμφάνισής της το ερχόμενο Σάββατο 22 Οκτωβρίου στη σκηνή του Gagarin μαζί με τους The Boy, Nalyssa Green και Mazoha, σε μια συναυλία που ονομάστηκε «Αισθηματική Αγωγή» από το ομώνυμο βιβλίο του Γκυστάβ Φλωμπέρ, συζητήσαμε με τη Δεσποινίδα Τρίχρωμη για την πόλη, τη μουσική και τους Αθηναϊκούς ακάλυπτους.
– Ποιες είναι οι πρώτες σου αναμνήσεις από τη μουσική;
Θυμάμαι έναν εμφανίσιμο νεαρό να παίζει κιθάρα στην τηλεόραση και να τραγουδάνε πολλοί νέοι άνθρωποι μαζί στα Αγγλικά, πηγαίνοντας εκδρομή στη θάλασσα.
– Πότε και πώς γεννήθηκε η ιδέα της Δεσποινίδος Τρίχρωμης, και τι κουβαλούσε στη φαρέτρα της;
Μία μέρα ξεκίνησα να γράφω και μου άρεσε πολύ. Από αυτό βγήκε ένα μικρό βιβλίο, το οποίο σκέφτηκα να συνοδεύσω με μουσική. Έτσι, μια άλλη μέρα (κάποια χρόνια μετά) ξεκίνησα εντελώς δοκιμαστικά κάποιες ηχογραφήσεις. Από αυτό βγήκε ένας μικρός δίσκος. Μετά ακολούθησαν τα επόμενα. Δεν υπήρχε κάτι στη φαρέτρα, γενικά κάθε τραγούδι που γράφω πάντα νομίζω ότι θα είναι το τελευταίο μου.
– Ποια μουσικά είδη θεωρείς πως έχουν επηρεάσει περισσότερο τη μουσική σου;
Κάποια soundtrack, κάποιες εικόνες, κάποια συναισθήματα και κάποιοι μουσικοί που αυτοκτόνησαν. Lo-fi, folk, indie, synth-pop, electronic.
– Ποιες ήταν οι κύριες πηγές της έμπνευσης σου;
Δεν είμαι σίγουρη. Κυρίως οι εμπειρίες μου. Γράφουν μέσα μου και κάποια στιγμή όταν μαζεύονται γίνονται μουσική. Έμπνευση επίσης για μένα αποτελεί το να βλέπω καλλιτέχνες να είναι αληθινοί με τον εαυτό τους, ανεξαρτήτου τέχνης.
– Την πόλη και το αστικό τοπίο γενικότερα τα συναντάμε συνεχώς στα τραγούδια σου. Θα ήθελες να μας μιλήσεις λίγο για τη σημασία της;
Ο λόγος που ζω στην πόλη είναι κυρίως για τους ανθρώπους. Μου αρέσει να παρατηρώ τον κόσμο και να νοιώθω να περπατάνε γύρω μου, να ψωνίζουν, να κάνουν τζόκινγκ, να τρέχουν για να προλάβουν τα λεωφορεία, ο καθένας για τη δική του διαδρομή, ο καθένας νομίζει ότι ζει τη δική του ζωή όμως μας συνδέουν πολλά. Όταν συμβαίνει κάτι στην πόλη, πχ μια αναπάντεχη καταιγίδα, ξαφνικά όλοι γινόμαστε λίγο λιγότερο άγνωστοι.
– Πώς σου αρέσει να περνάς το χρόνο σου πέρα από τη μουσική;
Βόλτες, φίλοι, ταξίδια, βιβλία, σπίτι, καφές, φαγητό.
– Είναι απαραίτητο ένας μουσικός να εφεύρει μια ουτοπία, έναν άλλο κόσμο για να μπορεί να πορευτεί;
Ο καθένας κάνει ότι του βγαίνει για να πορευτεί. Δεν έχω νοιώσει την ανάγκη να εφεύρω κάποια (άλλη) ουτοπία, οπότε ζω στον κανονικό κόσμο. Σίγουρα χρειάζεται ένας μουσικός σε στιγμές να κάνει απόλυτη ησυχία και να ακούει την εσωτερική του φωνή (ή φωνές).
– Θα ήθελα να σταθούμε λίγο στο track «Ανασαίνεις» του δίσκου «κάτω από την άσφαλτο υπάρχει παραλία», που έγραψες για την παράσταση της Κωνσταντίνας Βούλγαρη, όπου σε ένα σημείο λες «κάποτε η ίδια γλώσσα δεν επαρκεί». Ποια γλώσσα προσπαθεί να μιλήσει η Δεσποινίς Τρίχρωμη και σε ποιους;
Ευτυχώς έχω νοιώσει μέσα στα χρόνια ότι υπάρχουν άνθρωποι που μιλάμε την ίδια γλώσσα, καθώς έχουμε συνεννοηθεί μια χαρά. Νομίζω ότι η γλώσσα αυτή είναι λέξεις τοποθετημένες σε μία σειρά, δημιουργώντας συναισθήματα σε αυτούς που τη μιλάνε;
– Μου δίνεται η αίσθηση ότι αφήνεις τις μεγάλες αφηγήσεις και επιλέγεις να εστιάσεις στις μικροϊστορίες των Αθηναϊκών ακάλυπτων. Μίλησε μου αν θες λίγο για αυτή την καλειδοσκοπική ματιά των τραγουδιών σου.
Πιστεύω ότι ένα απλό στιγμιότυπο, μία αθέατη λεπτομέρεια από τις ζωές μας μπορεί να κρύβει έναν ολόκληρο κόσμο, μία ολόκληρη ιδιοσυγκρασία, και με ενδιαφέρει πολύ όλο αυτό, ο τρόπος που είναι απλωμένα τα ρούχα σε έναν ακάλυπτο, το πού αφήνουμε το κλειδί αφού μπαίνουμε στο σπίτι, το αν σε μία παύση από τη συζήτηση κάποιος θα κοιτάξει μηχανικά τον ουρανό ή το πάτωμα. Γενικά δε συμπαθώ τις περιττές λέξεις, που θα μπορούσαν να λείπουν χωρίς να αλλάζει το νόημα.
– Το Σάββατο 22 Οκτωβρίου θα εμφανιστείς στη σκηνή του Gagarin 205 μαζί με τους The Boy, Nalyssa Green και Mazoha, σε μια συναυλία που ονομάσατε «Αισθηματική Αγωγή». Θα ήθελα να μας πεις λίγα λόγια για το τι συνδέει τα project αυτά αλλά και τι μας περιμένει εκείνο το βράδυ;
Είμαι πολύ χαρούμενη για αυτή τη συναυλία, με τα υπόλοιπα παιδιά μας συνδέουν πολλά και καλλιτεχνικά αλλά και σε προσωπικό επίπεδο. Μας περιμένουν αλλεπάλληλα 45λεπτα από τον κόσμο του καθενός.
– Θα ακολουθήσουν και άλλες συναυλίες;
Προς το παρόν δεν υπάρχει κάτι κλεισμένο αλλά όλο και κάτι θα ακολουθήσει.
– Υπάρχουν κάποια μελλοντικά σχέδια που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;
Αυτή την περίοδο ετοιμάζω το soundtrack της καινούργιας ταινίας του The Boy, «Πολύδροσο».
Από κάπου μακριά ακούγεται να παίζει το «Σορμπέ», και η μουσική γίνεται η μαρμελάδα της ψυχής. Συλλαβίζει τους στίχους καθώς τα πλήκτρα του πιάνου χωρίζουν τις νότες μια-μια σαν τρυφερή ανάμνηση, και μεμιάς μυριάδες λεπτοπλοκοι καλειδοσκοπικοί κρύσταλλοι συνθλίβονται και στη συνέχεια διαστέλλονται μέσα στα αφτιά μας σαν υπόκωφο παιδικό νανούρισμα κάτω από τον βυθό της θάλασσας. Στους στίχους της η Αθήνα μετατρέπεται σε μια μεγάλη μεταφορά, θυμίζοντας τη τάση του λογοτεχνικού είδους του μαγικού ρεαλισμού. Γάτες κάνουν ακροβατικά, την ίδια στιγμή που κάποιοι λένε μεταξύ τους μυστικά κι ένας άλλος στέλνει ένα ακουστικό φιλί. Mια κυρία φροντίζει ζώα πίσω από κάποια αγάλματα σε χιονισμένο τοπίο. Ένα φυτό στο σαλόνι του σπιτιού αρχίζει να χορεύει και να ψιθυρίζει τα όνειρά μας, ενώ ο Λυκαβηττός να φαίνεται μέσα από τα σπίτια. Κάποιοι φιλιούνται την ίδια στιγμή που ένα μπαλόνι χάνεται στον ορίζοντα.
Αφήνει τις μεγάλες αφηγήσεις και σε καλεί να κρυφοκοιτάξεις στα ημιφωτισμένα χολ των ενοικιασμένων διαμερισμάτων, τις απλωμένες μπουγάδες, και να κρυφακούσεις ομιλίες και φταρνίσματα στους Αθηναϊκούς ακάλυπτους. Σ ‘εκείνο το φως του χειμώνα που τρεμοπαίζει αναποφάσιστο, με χαμηλόφωνες ουτοπίες λέξεων και συχνοτήτων η Δεσποινίς Τρίχρωμη μας ψιθυρίζει καθησυχαστικά στο αυτί πως θα σωθούμε. Στις ζωντανές εμφανίσεις της θα την δείτε καθώς τραγουδάει να ακουμπάει με ευγένεια κουμπάκια και πλήκτρα, θυμίζοντας μια τελετουργική επιστροφή στη συναισθηματική πλευρά του κόσμου.
Το 2014 κυκλοφόρησε ο δίσκος της με τίτλο «Πού πάνε τα μπαλόνια;», συνοδευόμενος από ένα μικρό βιβλίο. Το 2017 κυκλοφόρησε ο 2ος δίσκος της με τίτλο «’Ονομα Ζώο Πράγμα», πρόσφατα και σε κασέτα, ενώ το 2020 κυκλοφόρησε ο δίσκος της με τίτλο «Φίλες». Την ίδια χρονιά μαζί με τον Αλέξανδρο Βούλγαρη κυκλοφόρησαν το soundtrack της ταινίας «Winona» που περιλαμβάνει τραγούδια με λόγια, μουσικά θέματα, κυκλικές φωνές που κοιτάζουν τη θάλασσα. Επιπλέον, αυτή την περίοδο ετοιμάζει το soundtrack της καινούργιας ταινίας του The Boy, «Πολύδροσο». Τη Δεσποινίδα Τρίχρωμη συχνά την συνοδεύουν συνεργάτες της μουσικοί, όπως ο The Boy, η Nalyssa Green, ο Logout, η Κατερίνα Παπαχρήστου και ο Ευάγγελος Ασλανίδης, ενώ έχει επίσης συνεργαστεί με τους Μαριέττα Φαφούτη, Moa Bones, Jack Heart, His Majesty the King of Spain, Lumiere Brother, και Modrec.
Εν όψει της εμφάνισής της το ερχόμενο Σάββατο 22 Οκτωβρίου στη σκηνή του Gagarin μαζί με τους The Boy, Nalyssa Green και Mazoha, σε μια συναυλία που ονομάστηκε «Αισθηματική Αγωγή» από το ομώνυμο βιβλίο του Γκυστάβ Φλωμπέρ, συζητήσαμε με τη Δεσποινίδα Τρίχρωμη για την πόλη, τη μουσική και τους Αθηναϊκούς ακάλυπτους.
– Ποιες είναι οι πρώτες σου αναμνήσεις από τη μουσική;
Θυμάμαι έναν εμφανίσιμο νεαρό να παίζει κιθάρα στην τηλεόραση και να τραγουδάνε πολλοί νέοι άνθρωποι μαζί στα Αγγλικά, πηγαίνοντας εκδρομή στη θάλασσα.
– Πότε και πώς γεννήθηκε η ιδέα της Δεσποινίδος Τρίχρωμης, και τι κουβαλούσε στη φαρέτρα της;
Μία μέρα ξεκίνησα να γράφω και μου άρεσε πολύ. Από αυτό βγήκε ένα μικρό βιβλίο, το οποίο σκέφτηκα να συνοδεύσω με μουσική. Έτσι, μια άλλη μέρα (κάποια χρόνια μετά) ξεκίνησα εντελώς δοκιμαστικά κάποιες ηχογραφήσεις. Από αυτό βγήκε ένας μικρός δίσκος. Μετά ακολούθησαν τα επόμενα. Δεν υπήρχε κάτι στη φαρέτρα, γενικά κάθε τραγούδι που γράφω πάντα νομίζω ότι θα είναι το τελευταίο μου.
– Ποια μουσικά είδη θεωρείς πως έχουν επηρεάσει περισσότερο τη μουσική σου;
Κάποια soundtrack, κάποιες εικόνες, κάποια συναισθήματα και κάποιοι μουσικοί που αυτοκτόνησαν. Lo-fi, folk, indie, synth-pop, electronic.
– Ποιες ήταν οι κύριες πηγές της έμπνευσης σου;
Δεν είμαι σίγουρη. Κυρίως οι εμπειρίες μου. Γράφουν μέσα μου και κάποια στιγμή όταν μαζεύονται γίνονται μουσική. Έμπνευση επίσης για μένα αποτελεί το να βλέπω καλλιτέχνες να είναι αληθινοί με τον εαυτό τους, ανεξαρτήτου τέχνης.
– Την πόλη και το αστικό τοπίο γενικότερα τα συναντάμε συνεχώς στα τραγούδια σου. Θα ήθελες να μας μιλήσεις λίγο για τη σημασία της;
Ο λόγος που ζω στην πόλη είναι κυρίως για τους ανθρώπους. Μου αρέσει να παρατηρώ τον κόσμο και να νοιώθω να περπατάνε γύρω μου, να ψωνίζουν, να κάνουν τζόκινγκ, να τρέχουν για να προλάβουν τα λεωφορεία, ο καθένας για τη δική του διαδρομή, ο καθένας νομίζει ότι ζει τη δική του ζωή όμως μας συνδέουν πολλά. Όταν συμβαίνει κάτι στην πόλη, πχ μια αναπάντεχη καταιγίδα, ξαφνικά όλοι γινόμαστε λίγο λιγότερο άγνωστοι.
– Πώς σου αρέσει να περνάς το χρόνο σου πέρα από τη μουσική;
Βόλτες, φίλοι, ταξίδια, βιβλία, σπίτι, καφές, φαγητό.
– Είναι απαραίτητο ένας μουσικός να εφεύρει μια ουτοπία, έναν άλλο κόσμο για να μπορεί να πορευτεί;
Ο καθένας κάνει ότι του βγαίνει για να πορευτεί. Δεν έχω νοιώσει την ανάγκη να εφεύρω κάποια (άλλη) ουτοπία, οπότε ζω στον κανονικό κόσμο. Σίγουρα χρειάζεται ένας μουσικός σε στιγμές να κάνει απόλυτη ησυχία και να ακούει την εσωτερική του φωνή (ή φωνές).
– Θα ήθελα να σταθούμε λίγο στο track «Ανασαίνεις» του δίσκου «κάτω από την άσφαλτο υπάρχει παραλία», που έγραψες για την παράσταση της Κωνσταντίνας Βούλγαρη, όπου σε ένα σημείο λες «κάποτε η ίδια γλώσσα δεν επαρκεί». Ποια γλώσσα προσπαθεί να μιλήσει η Δεσποινίς Τρίχρωμη και σε ποιους;
Ευτυχώς έχω νοιώσει μέσα στα χρόνια ότι υπάρχουν άνθρωποι που μιλάμε την ίδια γλώσσα, καθώς έχουμε συνεννοηθεί μια χαρά. Νομίζω ότι η γλώσσα αυτή είναι λέξεις τοποθετημένες σε μία σειρά, δημιουργώντας συναισθήματα σε αυτούς που τη μιλάνε;
– Μου δίνεται η αίσθηση ότι αφήνεις τις μεγάλες αφηγήσεις και επιλέγεις να εστιάσεις στις μικροϊστορίες των Αθηναϊκών ακάλυπτων. Μίλησε μου αν θες λίγο για αυτή την καλειδοσκοπική ματιά των τραγουδιών σου.
Πιστεύω ότι ένα απλό στιγμιότυπο, μία αθέατη λεπτομέρεια από τις ζωές μας μπορεί να κρύβει έναν ολόκληρο κόσμο, μία ολόκληρη ιδιοσυγκρασία, και με ενδιαφέρει πολύ όλο αυτό, ο τρόπος που είναι απλωμένα τα ρούχα σε έναν ακάλυπτο, το πού αφήνουμε το κλειδί αφού μπαίνουμε στο σπίτι, το αν σε μία παύση από τη συζήτηση κάποιος θα κοιτάξει μηχανικά τον ουρανό ή το πάτωμα. Γενικά δε συμπαθώ τις περιττές λέξεις, που θα μπορούσαν να λείπουν χωρίς να αλλάζει το νόημα.
– Το Σάββατο 22 Οκτωβρίου θα εμφανιστείς στη σκηνή του Gagarin 205 μαζί με τους The Boy, Nalyssa Green και Mazoha, σε μια συναυλία που ονομάσατε «Αισθηματική Αγωγή». Θα ήθελα να μας πεις λίγα λόγια για το τι συνδέει τα project αυτά αλλά και τι μας περιμένει εκείνο το βράδυ;
Είμαι πολύ χαρούμενη για αυτή τη συναυλία, με τα υπόλοιπα παιδιά μας συνδέουν πολλά και καλλιτεχνικά αλλά και σε προσωπικό επίπεδο. Μας περιμένουν αλλεπάλληλα 45λεπτα από τον κόσμο του καθενός.
– Θα ακολουθήσουν και άλλες συναυλίες;
Προς το παρόν δεν υπάρχει κάτι κλεισμένο αλλά όλο και κάτι θα ακολουθήσει.
– Υπάρχουν κάποια μελλοντικά σχέδια που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;
Αυτή την περίοδο ετοιμάζω το soundtrack της καινούργιας ταινίας του The Boy, «Πολύδροσο».
