Η Άρια Μπουμπάκη είναι dance artist που ασχολείται με το χορό και ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Αποφοίτησε από την Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης, ενώ συνέχισε τις σπουδές της στο πρόγραμμα μεταπτυχιακής χορογραφικής έρευνας Ex.e.r.ce στο Ici-Ccn (Χορογραφικό Κέντρο του Μονπελιέ στη Γαλλία), ως δικαιούχος υποτροφίας από το Ίδρυμα Ωνάση.
Τα έργα της Άριας Μπουμπάκη χαρακτηρίζονται από την δημιουργική διαδικασία που τα διαμορφώνει και την έννοια της κοινότητας που προβάλλεται μέσα από την τέχνη της. Εξερευνώντας το χορευτικό σώμα σε διάφορες πραγματικότητες, δημιουργεί έργα με διαφορετικές δομές και τοποθεσίες, όπως σκηνικά έργα, εγκαταστάσεις, πρότζεκτ που ενσωματώνονται σε συγκεκριμένους χώρους, κοινοτικά έργα, κείμενα, βίντεο και πολλά άλλα. Η Άρια έχει έντονο ενδιαφέρον για τον ήχο, τη γλώσσα, τα αντικείμενα και την αρχιτεκτονική, και συνεργάζεται με καλλιτέχνες από διάφορα πεδία, όπως οπτικές τέχνες, μουσική και χορός. Εμπνευσμένη από το σώμα και την κινητική του ταυτότητα, συχνά προσκαλεί μη επαγγελματίες χορευτές να εξερευνήσουν και να επαναπροσδιορίσουν το χορευτικό και σκηνικό σώμα, εστιάζοντας στην ανάγκη για έναν σωματικό-κινητικό ρεαλισμό στα έργα της. Επιθυμεί να εργάζεται με συλλογικότητες, να απολαμβάνει την κίνηση και να αφυπνίζει τη συνείδηση, προωθώντας την τρυφερότητα ως μέσο επανάστασης!
Παράλληλη της δημιουργικής της διαδικασίας βρίσκεται η διδασκαλία με τη μορφή τακτικών εργαστηρίων τεχνικής σύγχρονου χορού, αυτοσχεδιασμού και χορογραφίας σε εκπαιδευτικά ιδρύματα, στούντιο χορού και φεστιβάλ. Έχει συνεργαστεί με το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, την Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, το Kέντρο Pompidou, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών. Τα τελευταία της projects έχουν χρηματοδοτηθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού. Το 2020 ήταν danceweb υπότροφος του διεθνούς φεστιβάλ IMPULSTANZ – Vienna, καθώς και μία εκ των καλλιτεχνών στις/στους οποίους απονεμήθηκε το βραβείο ARTWORKS του Προγράμματος Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ).
Φωτ.: Γιάννης Παπαϊωάννου / Olafaq
Το Olafaq τη συνάντησε στην Αρχαία Αγορά και η ανάκριση εξελίχθηκε κάπως έτσι:
– Όταν ήσουν παιδί τι έλεγες ότι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Χορογράφος και αρχαιολόγος.
– Ποιος είναι ο ιδανικός ήχος για ένα ξυπνητήρι;
Το κελάιδισμα ενός κοκκινολαίμη.
– Τι μουσική θα έπρεπε να παίζουν τα μεγάφωνα του μετρό;
Ποπ, θαρρώ, αλλά δεν είμαι και σίγουρη.
– Ποιο κομμάτι της Αθήνας σε εμπνέει πιο πολύ;
Ο ευωδιαστός δρόμος της οδού Ευριπίδου με τα μπαχάρια και τα βότανα.
– Αν είχες τη δύναμη τι θα άλλαζες στην Αθήνα;
Θα ξεκινούσα προσθέτοντας ράμπες αναπήρων και φυτεύοντας δέντρα.
– Τι θεωρείς μοντέρνο στην πόλη που ζεις;
Νομίζω τίποτα.
Φωτ.: Γιάννης Παπαϊωάννου / Olafaq
– Συμπλήρωσε τη φράση «Αθήνα σε αγαπάω αλλά…»
Έχω κουραστεί.
– Ποιο είναι το ιδανικό σημείο της πόλης για να διαβάσεις ένα βιβλίο;
Ο Εθνικός Κήπος εάν έχεις καλύψει κάθε επιφάνεια του δέρματός σου για να γλιτώσεις από τα κουνούπια.
– Ποιον διάσημο θα ήθελες να έχεις γείτονα;
Τη Laurie Anderson.
– Τι αξιολογείς ως απαραίτητα στη δική σου “γεμάτη” ημέρα;
Ένα καλό πρωινό και τουλάχιστον τρεις αγκαλιές διαρκείας.
– Ποια απόλαυση κρύβει για εσένα τις περισσότερες ενοχές;
Δεν έχω ενοχές όταν απολαμβάνω κάτι, αλλιώς δεν το αντιλαμβάνομα ως απολαυστικό.
– Ποιο κομμάτι της καθημερινότητάς σου σε ενοχλεί περισσότερο;
Οι ώρες που μένω κολλημενη στην κίνηση με το αυτοκίνητο.
– Τι είναι ευτυχία;
Η βαθιά επικοινωνία.
Φωτ.: Γιάννης Παπαϊωάννου / Olafaq
– Ο αγαπημένος σου αστικός μύθος για την Αθήνα;
Δεν είναι αστικός μύθος, αλλά σίγουρα πιστεύω στα πρώτα φιλιά στο λόφο της Πνύκας.
– Ένα σημείο της Αθήνας που σας χτύπησε ο έρωτας κεραυνοβόλα;
Στις κυλιόμενες σκάλες προς την έξοδο Ακαδημίας στο μετρό Πανεπιστήμιο.
– Ποιο είναι αυτό το στοιχείο που κάνει απλό έναν άνθρωπο (common people);
Ο θάνατος.
– Ποιον στίχο τραγουδιού θα έκανες γκράφιτι σε έναν τοίχο;
There is a light that never goes out, από Τhe Smiths.
– Ποια γνωστή ταινία θα ήθελες να έχει γυριστεί στην Αθήνα;
Το Toy Story.
– Τι προτιμάς να φωτογραφίζεις στην πόλη;
Τις βιτρίνες των μαγαζιών που έχουν κλείσει και τα «απομεινάρια», τα σκουπίδια που έχουν μείνει μέσα και φαίνονται από το τζάμι.
Φωτ.: Γιάννης Παπαϊωάννου / Olafaq
– Μια λέξη που σου έχει κολλήσει στο μυαλό σαν τσίχλα;
Η λέξη οριακά.
– Είναι η Αθήνα μια πόλη που ξέρει να τα σπάει τη νύχτα;
Παλιότερα θα σου έλεγα ΝΑΙ με σιγουριά. Τώρα πια δε ξέρω. Ίσως φταίει που μεγαλώνω και δε βγαίνω πια τόσο πολύ, ίσως φταίει και η Αθήνα που αλλάζει γοργά και περίεργα…
– Tι σημαίνει για εσένα η φράση «Η πόλη ανάποδα»; Σε μια *πόλη ανάποδα* περπατάς το καλοκαίρι χωρίς να ιδρώνεις, τα παγωτά δε λιώνουν πάνω στα χέρια σου, οι έρωτες κρατούν χρόνια, σεβόμαστε όλες τις υπάρξεις που μας περιβάλλουν, δε σπαταλάμε νερό στις μπανιέρες και αγκαλιαζόμαστε συχνότερα. Τα σούπερ μάρκετ είναι φθηνότερα, τα νοσοκομεία μας φροντίζουν όλους, δεν αισθανόμαστε τη διαφθορά να μας χτυπάει κάθε μέρα την πόρτα και ο ουρανός δεν έχει ποτέ αφρικάνικη σκόνη.
– Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κάνεις πριν κοιμηθείς;
Σκέφτομαι για ποιους ανθρώπους, για ποια πράγματα είμαι ευγνώμων που υπάρχουν στη ζωή μου.
– Ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που διάβασες στο Olafaq πρόσφατα;
Το ότι συμπολίτες μας χάνουν τη ζωή τους όλο και πιο συχνά επειδή έχει απαξιωθεί το δημόσιο σύστημα υγείας. Είναι τρομακτικό, μου προκαλεί θυμό και με προβληματίζει για το ποια κοινωνία διεκδικούμε να έχουμε.
– Ποια είναι τα σχεδιά σου για το μέλλον; Τι ετοιμάζεις για τον επόμενο καιρό;
Η τελευταία μου παράσταση θα παρουσιαστεί στο χώρο ΠΛΥΦΑ 14-17 Ιουνίου και λέγεται “I’M TOO SAD TO”. Πρόκειται για ένα έργο που ψάχνει ρωγμές στη θλίψη με στόχο το φως. Επί σκηνής είμαστε τρεις περφόρμερς και μία μουσικός.
