Πόσο κοστίζει η ζωή ανώνυμων πολιτών; Όσο κοστίζει μια κλήση στο 166. Είναι τζάμπα.
Την προηγούμενη εβδομάδα, στην Κω, μια γυναίκα 69 ετών έχασε τις αισθήσεις της και πέθανε σε καρότσα αγροτικού πηγαίνοντας στο νοσοκομείο επειδή δεν υπήρχε ασθενοφόρο.
Η γυναίκα βρισκόταν στα γενέθλια της εγγονής της, όταν ξαφνικά έχασε τις αισθήσεις της και έπεσε κάτω με αποτέλεσμα να χτυπήσει το κεφάλι. Αμέσως, γιατρός που βρίσκονταν στην εκδήλωση προσπάθησε να τις δώσει τις πρώτες βοήθειες και οι συγγενείς της κάλεσαν το ασθενοφόρο, το οποίο καθυστέρησε 50 λεπτά.
Συγκεκριμένα, από ό, τι γράφτηκε, το ασθενοφόρο και το πλήρωμα του ΕΚΑΒ βρίσκονταν σε άλλο περιστατικό και έτσι χρειάζονταν πάρα πολύ ώρα για να φτάσουν στην 63χρονη καθώς δεν υπήρχε άλλο προσωπικό διασωστών για να την παραλάβουν.
Ένα αγροτικό την μετέφερε στο νοσοκομείο, αλλά ο δρόμος ήταν κλειστός λόγω έργων και έτσι και το αγροτικό καθυστέρησε. Όταν η γυναίκα έφτασε στο νοσοκομείο οι γιατροί προσπάθησαν να την επαναφέρουν αλλά ήταν πλέον αργά.
Στην Κω (και σε πάρα πολλά άλλα νησιά και όχι μόνο) υπάρχουν ασθενοφόρα, ως οχήματα δηλαδή, αλλά δεν υπάρχει προσωπικό, δηλαδή άνθρωποι να οδηγήσουν και να σηκώσουν ανθρώπους. Υπάρχουν διασώστες που έχουν καταθέσει τα χαρτιά τους να μετατεθούν στο νησί, αλλά δεν έχει εξεταστεί το αίτημά τους ακόμα. Το αίτημά τους εκκρεμεί, επειδή «έτσι».
Ο ΔΟΜ και η Fraport έχουν δωρίσει στην Κω δύο ασθενφόρα (άρα το κράτος καν δεν τα πλήρωσε) και αυτά κάθονται αγκυροβολημένα στην ξηρά, καθώς δεν υπάρχει το απαιτούμενο πλήρωμα για να κινηθούν.
«Επτά μόνιμοι διασώστες και τρεις συμβασιούχοι καλύπτουν οριακά τις βάρδιες του ενός ασθενοφόρου και τα καθημερινά περιστατικά, τις διακομιδές στο Αεροδρόμιο και στο λιμάνι Μαστιχαρίου», δήλωσαν στην ΕΡΤ Ν. Αιγαίου οι εργαζόμενοι.
Αρκετές ζωές έχουν χαθεί και κινδυνεύουν κι άλλες.
Δείτε την ανάρτηση του ανθρώπου που οδηγούσε το αγροτικό, δείτε πόσο μπορεί να πονάει αυτή η ρημάδα η «ατομική ευθύνη» που κάνει απλούς, ενσυνείδητους πολίτες να νιώθουν ενοχές επειδή δεν κατάφεραν να σώσουν έναν συμπολίτη τους.
Λίγες μέρες αφού προσπαθήσαμε να χωνέψουμε τι συνέβη στην Κω, ένα άλλο αντίστοιχο περιστατικό έγινε γνωστό.
Ο θάνατος μιας εγκύου γυναίκας μόλις 19 ετών στη Νέα Μάκρη και οι καταγγελίες των συγγενών της ότι το ασθενοφόρο άργησε για ώρες να πάει κινητοποίησαν την διοίκηση του ΕΚΑΒ και την Υγειονομική Περιφέρεια Ανατολικής Αττικής.
Η άτυχη 19χρονη από τη Νέα Μάκρη, που ήταν 9 μηνών έγκυος, ενημέρωσε τον σύζυγό της ότι αισθάνεται αδιαθεσία και εκείνος κάλεσε το ΕΚΑΒ, καθώς δεν διέθεταν αυτοκίνητο για να την πάει σε νοσοκομείο. Το περιστατικό δεν θεωρήθηκε υψηλής προτεραιότητας. Ακολούθησε δεύτερη κλήση, μιάμιση ώρα αργότερα, κατά την οποία υπήρξε ενημέρωση ότι η κοπέλα γεννάει.
Μόλις τότε, ήδη πολύ καθυστερημένα δηλαδή, ξεκίνησε κινητή μονάδα από την Αρτέμιδα με γιατρό, η οποία έφθασε 20 λεπτά αργότερα. Η έγκυος είχε ήδη καταλήξει.
Σύμφωνα με δηλώσεις του Γιώργου Μαθιόπουλου στην εκπομπή Πρωινή Ζώνη του Action24, τα μισά περίπου ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ είναι στο συνεργείο.
«Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα στην Αττική: Από τα 90-95 ασθενοφόρα, τα 40 περίπου είναι μόνιμα ακινητοποιημένα σε πάρκινγκ των εταιρειών που έχουν προμηθεύσει τα ΕΚΑΒ. Με δικαιολογίες τύπου ότι ‘δεν υπάρχουν ανταλλακτικά. Υπάρχουν ασθενοφόρα που είναι και τρεις μήνες ακινητοποιημένα.»
Όλο αυτό μου θυμίζει τα Τέμπη. Τις πυρκαγιές. Περιπτώσεις που βλέπουμε σε μια χώρα εκσυγχρονισμένη σε πολλά ζητήματα, μια χώρα πολιτισμένη, δημοκρατική, ευρωπαϊκή να συμβαίνουν καταστροφές, να χάνονται ζωές μαζικά ή μία-μία και η ευθύνη να είναι του Δημοσίου, του κράτους.
Ενός Δημοσίου και ενός κράτους που δεν φαίνεται ότι ενδιαφέρεται για τους πολίτες. Όλα αυτά, ως διαπιστώσεις, φαντάζουν ακόμα θλιβερότερα εν μέσω εκλογικής περιόδου. Μου φαινόταν προ μηνών γραφική η δήλωση «ζούμε από τύχη», γιατί θεωρώ ότι είναι άκρως αληθινή και δεν ισχύει μόνο για εμάς που ζούμε στην Ελλάδα, αλλά για όσους ζουν γενικώς, τελεία.
Κι όμως, στην Ελλάδα το να ζεις φαίνεται ακόμα μεγαλύτερη τύχη. Σάββατο πρωί, αρχές Ιούνη, στα Εξάρχεια που ήταν άδεια από κόσμο λόγω τριημέρου και καλοκαιρίας, ένας τουρίστας έπεσε κάτω με πόδι γεμάτο αίματα, σταμάτησα, τον ρώτησα τι έπαθε. Μου είπε ότι γδάρθηκε από ένα σκουριασμένο κίτρινο κολωνάκι, γωνία Αραχώβης και Μπενάκη. Μπορούσα να δω το κόκαλό του. Κάλεσα ασθενοφόρο. Μου είπαν ότι το συντομότερο θα ήταν εκεί. Ήρθε μετά από 40 λεπτά. Ο άνθρωπος είχε ασπρίσει. Κόσμος σταμάταγε και προσέφερε νερά. Πιέζαμε μια λευκή γάζα πάνω στην πληγή. Αν ήταν μεγαλύτερης ηλικίας θα είχε λιποθυμήσει.
Η καρδιά μου σφίχτηκε από τον φόβο.
Όμως, ποιος θα τα θυμάται όλα αυτά σε μερικές εβδομάδες, μερικούς μήνες, μερικά χρόνια; Τα Τέμπη μήπως τα θυμηθήκαμε όταν επισκεφθήκαμε τις κάλπες πρόσφατα;
Η καρδιά μου σφίγγεται και από την θλίψη.
Πόσο κοστίζει η ζωή ανώνυμων πολιτών; Όσο κοστίζει μια κλήση στο 166. Είναι τζάμπα.
Την προηγούμενη εβδομάδα, στην Κω, μια γυναίκα 69 ετών έχασε τις αισθήσεις της και πέθανε σε καρότσα αγροτικού πηγαίνοντας στο νοσοκομείο επειδή δεν υπήρχε ασθενοφόρο.
Η γυναίκα βρισκόταν στα γενέθλια της εγγονής της, όταν ξαφνικά έχασε τις αισθήσεις της και έπεσε κάτω με αποτέλεσμα να χτυπήσει το κεφάλι. Αμέσως, γιατρός που βρίσκονταν στην εκδήλωση προσπάθησε να τις δώσει τις πρώτες βοήθειες και οι συγγενείς της κάλεσαν το ασθενοφόρο, το οποίο καθυστέρησε 50 λεπτά.
Συγκεκριμένα, από ό, τι γράφτηκε, το ασθενοφόρο και το πλήρωμα του ΕΚΑΒ βρίσκονταν σε άλλο περιστατικό και έτσι χρειάζονταν πάρα πολύ ώρα για να φτάσουν στην 63χρονη καθώς δεν υπήρχε άλλο προσωπικό διασωστών για να την παραλάβουν.
Ένα αγροτικό την μετέφερε στο νοσοκομείο, αλλά ο δρόμος ήταν κλειστός λόγω έργων και έτσι και το αγροτικό καθυστέρησε. Όταν η γυναίκα έφτασε στο νοσοκομείο οι γιατροί προσπάθησαν να την επαναφέρουν αλλά ήταν πλέον αργά.
Στην Κω (και σε πάρα πολλά άλλα νησιά και όχι μόνο) υπάρχουν ασθενοφόρα, ως οχήματα δηλαδή, αλλά δεν υπάρχει προσωπικό, δηλαδή άνθρωποι να οδηγήσουν και να σηκώσουν ανθρώπους. Υπάρχουν διασώστες που έχουν καταθέσει τα χαρτιά τους να μετατεθούν στο νησί, αλλά δεν έχει εξεταστεί το αίτημά τους ακόμα. Το αίτημά τους εκκρεμεί, επειδή «έτσι».
Ο ΔΟΜ και η Fraport έχουν δωρίσει στην Κω δύο ασθενφόρα (άρα το κράτος καν δεν τα πλήρωσε) και αυτά κάθονται αγκυροβολημένα στην ξηρά, καθώς δεν υπάρχει το απαιτούμενο πλήρωμα για να κινηθούν.
«Επτά μόνιμοι διασώστες και τρεις συμβασιούχοι καλύπτουν οριακά τις βάρδιες του ενός ασθενοφόρου και τα καθημερινά περιστατικά, τις διακομιδές στο Αεροδρόμιο και στο λιμάνι Μαστιχαρίου», δήλωσαν στην ΕΡΤ Ν. Αιγαίου οι εργαζόμενοι.
Αρκετές ζωές έχουν χαθεί και κινδυνεύουν κι άλλες.
Δείτε την ανάρτηση του ανθρώπου που οδηγούσε το αγροτικό, δείτε πόσο μπορεί να πονάει αυτή η ρημάδα η «ατομική ευθύνη» που κάνει απλούς, ενσυνείδητους πολίτες να νιώθουν ενοχές επειδή δεν κατάφεραν να σώσουν έναν συμπολίτη τους.
Λίγες μέρες αφού προσπαθήσαμε να χωνέψουμε τι συνέβη στην Κω, ένα άλλο αντίστοιχο περιστατικό έγινε γνωστό.
Ο θάνατος μιας εγκύου γυναίκας μόλις 19 ετών στη Νέα Μάκρη και οι καταγγελίες των συγγενών της ότι το ασθενοφόρο άργησε για ώρες να πάει κινητοποίησαν την διοίκηση του ΕΚΑΒ και την Υγειονομική Περιφέρεια Ανατολικής Αττικής.
Η άτυχη 19χρονη από τη Νέα Μάκρη, που ήταν 9 μηνών έγκυος, ενημέρωσε τον σύζυγό της ότι αισθάνεται αδιαθεσία και εκείνος κάλεσε το ΕΚΑΒ, καθώς δεν διέθεταν αυτοκίνητο για να την πάει σε νοσοκομείο. Το περιστατικό δεν θεωρήθηκε υψηλής προτεραιότητας. Ακολούθησε δεύτερη κλήση, μιάμιση ώρα αργότερα, κατά την οποία υπήρξε ενημέρωση ότι η κοπέλα γεννάει.
Μόλις τότε, ήδη πολύ καθυστερημένα δηλαδή, ξεκίνησε κινητή μονάδα από την Αρτέμιδα με γιατρό, η οποία έφθασε 20 λεπτά αργότερα. Η έγκυος είχε ήδη καταλήξει.
Σύμφωνα με δηλώσεις του Γιώργου Μαθιόπουλου στην εκπομπή Πρωινή Ζώνη του Action24, τα μισά περίπου ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ είναι στο συνεργείο.
«Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα στην Αττική: Από τα 90-95 ασθενοφόρα, τα 40 περίπου είναι μόνιμα ακινητοποιημένα σε πάρκινγκ των εταιρειών που έχουν προμηθεύσει τα ΕΚΑΒ. Με δικαιολογίες τύπου ότι ‘δεν υπάρχουν ανταλλακτικά. Υπάρχουν ασθενοφόρα που είναι και τρεις μήνες ακινητοποιημένα.»
Όλο αυτό μου θυμίζει τα Τέμπη. Τις πυρκαγιές. Περιπτώσεις που βλέπουμε σε μια χώρα εκσυγχρονισμένη σε πολλά ζητήματα, μια χώρα πολιτισμένη, δημοκρατική, ευρωπαϊκή να συμβαίνουν καταστροφές, να χάνονται ζωές μαζικά ή μία-μία και η ευθύνη να είναι του Δημοσίου, του κράτους.
Ενός Δημοσίου και ενός κράτους που δεν φαίνεται ότι ενδιαφέρεται για τους πολίτες. Όλα αυτά, ως διαπιστώσεις, φαντάζουν ακόμα θλιβερότερα εν μέσω εκλογικής περιόδου. Μου φαινόταν προ μηνών γραφική η δήλωση «ζούμε από τύχη», γιατί θεωρώ ότι είναι άκρως αληθινή και δεν ισχύει μόνο για εμάς που ζούμε στην Ελλάδα, αλλά για όσους ζουν γενικώς, τελεία.
Κι όμως, στην Ελλάδα το να ζεις φαίνεται ακόμα μεγαλύτερη τύχη. Σάββατο πρωί, αρχές Ιούνη, στα Εξάρχεια που ήταν άδεια από κόσμο λόγω τριημέρου και καλοκαιρίας, ένας τουρίστας έπεσε κάτω με πόδι γεμάτο αίματα, σταμάτησα, τον ρώτησα τι έπαθε. Μου είπε ότι γδάρθηκε από ένα σκουριασμένο κίτρινο κολωνάκι, γωνία Αραχώβης και Μπενάκη. Μπορούσα να δω το κόκαλό του. Κάλεσα ασθενοφόρο. Μου είπαν ότι το συντομότερο θα ήταν εκεί. Ήρθε μετά από 40 λεπτά. Ο άνθρωπος είχε ασπρίσει. Κόσμος σταμάταγε και προσέφερε νερά. Πιέζαμε μια λευκή γάζα πάνω στην πληγή. Αν ήταν μεγαλύτερης ηλικίας θα είχε λιποθυμήσει.
Η καρδιά μου σφίχτηκε από τον φόβο.
Όμως, ποιος θα τα θυμάται όλα αυτά σε μερικές εβδομάδες, μερικούς μήνες, μερικά χρόνια; Τα Τέμπη μήπως τα θυμηθήκαμε όταν επισκεφθήκαμε τις κάλπες πρόσφατα;
Η καρδιά μου σφίγγεται και από την θλίψη.
