Είναι μεγάλος μπούρδας ο Will Smith.
Ίσως ο μεγαλύτερος που έχει βγάλει το Χόλιγουντ –τηρουμένων των αναλογιών και του μεγέθους του, άλλωστε μιλάμε για έναν από τους 3-4 πιο ακριβοπληρωμένους a-listers της κινηματογραφικής βιομηχανίας παγκοσμίως.
Είναι ένας τύπος που σπανίως αστειεύεται. Ένας τύπος που παίρνει πολύ σοβαρά την τέχνη του. Ένας τύπος που ουδέποτε έχει «τσαλακωθεί» δημοσίως επιμένοντας να διατηρεί για τον εαυτό του την (προσεκτικά δομημένη, από τις αρχές της δεκαετίας του 1990) εικόνα του «καλού παιδιού», του goody two-shoes που λένε και στο Αμέρικα, του Αφροαμερικανού της μέσης τάξης που κάνει «γκελ» εξίσου στην μαύρη, όσο και την λευκή κοινότητα.
Κάτι που φαίνεται και από τις (άθλιες) ταινίες που φτιάχνει, η μία χειρότερη από η άλλη. Δίχως βάθος, δίχως καν μια δεύτερη κινηματογραφική διάσταση σε αυτές, ανώδυνες και απλές για όλη την οικογένεια, και για τον οκτάχρονο γιο, αλλά και για τον 88χρονο παππού του.
Οικογενειακός διασκεδαστής δηλαδή, στα βήματα του (όπως έχει παραδεχτεί και ο ίδιος) υποκριτικού προτύπου του, του Bill Cosby, του άλλου Αφροαμερικανού ηθοποιού που στήριξε όλη του την εικόνα πάνω σε αυτήν την καλοκάγαθη εικόνα μέχρι που αποκαλύφθηκε ότι πίσω από αυτήν βρισκόταν ο δόκτωρ Χάιντ, που νάρκωνε νεαρές κοπέλες με χάπια και τις βίαζε ενόσω αυτές είχαν λιποθυμήσει.
Καλά πήγε αυτό, που λέμε.
Και, αντίστοιχα καλά, πήγε και η φάση με τον, ανώδυνο ωσάν τριαντάφυλλο που του έκοψες τα αγκάθια, Smith.
Μόνο που στο Χόλυγουντ, και να θέλεις, δεν μπορείς να κρύβεις τα (όποια) αγκάθια σου για πάντα.
The boy with the thorn in his side
Κάποιοι είπαν ότι το προ ωρών περιστατικό με τον Chris Rock ήταν (καρά)στημένο: κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο ήδη πολλά στοπ-καρέ στιγμιότυπα του σκηνικού που δείχνουν, σε αργή κίνηση, τον Smith και τον Rock να μειδιούν πριν και μετά το περιστατικό.
Ο Smith, για αρχή, αντιδρά στο αστείο του Rock γελώντας, μέχρι που το μάτι του θεατή πέφτει στην γυναίκα του, παραδίπλα, η οποία κάνει eye-rolling με εμφανή την απογοήτευσή της που το όνομα της… χρησιμοποιήθηκε επί ματαίω.
Κατόπιν, ο Will ανεβαίνει στη σκηνή και ρίχνει το μπουκέτο σχεδόν χαμογελώντας, ενώ απομακρύνεται δίχως ίχνος έντασης ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του, ενώ μετά αρχίζει τα θεατρικά μπινελίκια στον Rock.
Κανείς δεν ξέρει αν το περιστατικό ήταν staged, που λένε και οι Αμερικανοί. Προσχεδιασμένο δηλαδή. Αλλά Χόλυγουντ είναι, everything goes.
Εμείς, για λόγους προ-οικονομίας της συζήτησης, θα αποδεχτούμε ότι ΔΕΝ ήταν προσχεδιασμένο και ότι ο Smith αντέδρασε όντως έτσι, πάνω στην ένταση της στιγμής (ή την παντόφλα που θα έτρωγε κατόπιν στο σπίτι, μετά τις δολοφονικές ματιές που πήρε από την σύζυγο του).
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι όντως προσβλήθηκε με το αστείο, το οποίο θεώρησε ότι αποτελεί προσωπική (και κακόγουστη) επίθεση στην γυναίκα του, η οποία πάσχει από αλωπεκία.
Για αρχή, διαβάζοντας από το πρωί σχόλια και άρθρα στα αμερικανικά ΜΜΕ, σχεδόν κανείς δεν ήξερε, μέχρι πολύ πρόσφατα, ότι η Jada Pinkett Smith πάσχει από αλωπεκία.
Κανείς.
Είναι κάτι, γράφουν τα ΜΜΕ, που η ίδια η Smith κρατάει κρυφό εδώ και χρόνια, επιμένοντας να μην πολυμιλάει για αυτό –και καλά κάνει, είναι δικαίωμά της να το χειριστεί όπως θέλει το όλο θέμα.
Πάντως, το Χόλυγουντ δεν γνώριζε για το θέμα.
Αντιθέτως, άλλα πράγματα είναι ευρύτερα γνωστά για το εν λόγω ζευγάρι. Όπως, λόγου χάρη, το ότι έχουν «ανοικτή σχέση» στον γάμο τους και ο καθένας από αυτούς μπορεί να έχει εξωσυζυγικές σχέσεις με όποιον θέλει.
Και όπως πολύ εύστοχα επεσήμανε προ ημερών η κωμικός Rebel Wilson, «η καλύτερη ερμηνεία που έχει δώσει ποτέ στην 30χρονη καριέρα του ο Smith είναι να υποδύεται τον σύζυγο που είναι απολύτως οκ με το να μαθαίνει κάθε βδομάδα από τα περιοδικά για τον κάθε καινούργιο γκόμενο της γυναίκας του».
Κάπως έτσι, νομίζω ότι ο Smith έχει μαζέψει μέσα του πολλά νεύρα: άλλα χρόνια και άλλα πρόσφατα. Τα χρόνια έχουν μαζευτεί από τότε που έβλεπε, μικρό παιδί, τον πατέρα του να ξυλοφορτώνει την μάνα του.
Ωραίο πατρικό παράδειγμα. Και μετά απορούμε πώς τα παιδιά βγάζουν κακή «ματσίλα», όπως έβγαλε ο Smith πάνω στον Rock.
Απορώ, αυτός ο γιος του Smith, τι παράδειγμα θα πήρε, άραγε, από τον πατέρα του, βλέποντάς τον να ανεβαίνει στη σκηνή, σε μια εκδήλωση που παρακολουθούν δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλη την υφήλιο και να μπουφλίζει τον παρουσιαστή;
Ακόμη χειρότερα, τι παράδειγμα πήρε από τον πατέρα του που, για ακόμη μια φορά, δεν έβαλε σε λειτουργία τους χιουμοριστικούς του αδένες και αποδείχθηκε ο πιο οξύθυμος και παρεξηγιάρης ηθοποιός όλης της αμερικανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας;
Λίγα λεπτά αργότερα, όταν ο Γουίλ Σμιθ παρέλαβε το Όσκαρ Α’ Αντρικού ρόλου, δικαιολόγησε την χειροδικία ως «προστασία της οικογένειάς του».
Αλήθεια τώρα; Πόση κακή πατριαρχία μπορεί να χωρέσει στην Ακαδημία Κινηματογράφου;
Λες και η συζυγός του δεν είναι αρκετή ώστε να υπερασπιστεί τον εαυτό της, αλλά χρειάζεται τον πάτερ φαμίλια.
Ρε ουστ από δω, που το παίζεις «προστάτης» και αυτομάτως απαξιώνεις την ίδια σου την γυναίκα. Νούμερο.
Χόλυγουντ, ο ναός του political correctness
Eπίσης, δεν αντέχω, αλλά θα το πω. Ήμαρτον, ένα αστείο για την αλωπεκία ήταν (αν ήταν όντως), δεν ειρωνεύτηκε κάποιον με καρκίνο σε τελικό στάδιο.
Πότε σταματήσαμε να είμαστε χαλαροί ακόμη και στο (ελαφρώς αποτυχημένο) χιούμορ και ξαφνικά όλα μας ενοχλούν και όλα μας πειράζουν τόσο πολύ;
Aν ο Smith (και ο κάθε Smith) δεν αντέχει να παρευρεθεί σε μια εκδήλωση την οποία παρουσιάζει ένας επαγγελματίας κωμικός (δηλαδή κάποιος που πληρώνεται για να κάνει αστεία, όχι για να είναι αρεστός απέναντι στους άλλους), ας μην πάει στην εν λόγω εκδήλωση.
Αν ο Smith δεν μπορεί να αντέξει ένα, σχετικά άκακο, αστείο για την γυναίκα του, ας μειδιάσει έστω ή ας γελάσει (όπως, θυμίζω, έκανε με το που έπεσε το αστείο, μέχρι να δει το θυμωμένο βλέμμα της γυναίκας του), ας κάτσει στα αυγά του και ας αφήσει τους κωμικούς να κάνουν την δουλειά τους –που, ενίοτε, είναι να αστειεύονται και με τέτοια θέματα.
Αν είναι αστείο ένα ανέκδοτο για έναν καραφλό σαν εμένα ή για τον πατέρα μου (που έχει αλωπεκία από τα 26 του χρόνια), είναι και για όλους. Αλωπεκία είναι. Μπορούμε να αστειευτούμε γι’ αυτό.
Δεν απειλείται η ζωή κανενός από την αλωπεκία. Δεν είναι σκλήρυνση κατά πλάκας, ούτε μιλάμε για έναν ΑμΕΑ, που αποδεδειγμένα είναι μικρόψυχο να ασχολείσαι, χιουμοριστικά, με αυτό το ζήτημα.
Μπορούμε να σκάσουμε ένα μικρό, ένα αμήχανο ή ένα εγκάρδιο χαμόγελο και να συνεχίσουμε τις ζωές μας με χάρη και όχι με το entitlement που (νομίζει ότι) διαθέτει ο Will Smith.
Γιατί το μόνο που απέδειξε, γι’ ακόμη μια φορά, είναι ότι ένας αχιούμορος και ασυμπάθιστος μπούρδας –μάλιστα, ακόμη χειρότερα, ένας μπούρδας που στην πραγματικότητα του άρεσε το αστείο για την γυναίκα του, αλλά έκρινε σκόπιμο να επέμβει σαν τον Κόναν τον Εξολοθρευτή μόνο όταν είδε την παντόφλα να έρχεται προς το μέρος του.
Δηλαδή, αυτεπίγνωση και ενσυναίσθηση μηδέν εις το πηλίκο, συνοδευόμενες από ισόποσες δόσεις θεσμικής υποκρισίας.
Και κάτι τελευταίο: την τελευταία δεκαετία, ο Ricky Gervais, στις πάμπολλες εναρκτήριες ομιλίες του στις Χρυσές Σφαίρες, πέρασε από γενεές δεκατέσσερις ιερά τέρατα της έβδομης τέχνης, από τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο μέχρι τον Μάρτιν Σκορσέζε.
Κανείς δεν σηκώθηκε από την θέση του να πάει να χαστουκίσει τον Gervais γιατί του είπε κάτι που τον προσέβαλλε.
Μόνο κάτι βλαμμένοι σαν τον Will Smith θα το έκαναν αυτό.
Γιατί;
Γιατί απέναντί του δεν είχε έναν «στιβαρό» και σεβαστό απ’ όλους κωμικό, όπως τον Βρετανό, αλλά έναν μετρίου αναστήματος (σε κωμικό μέγεθος αλλά και σε σωματικό ύψος) περφόρμερ όπως ο Rock.
Γεγονός που κάνει την πράξη του ακόμη πιο γελοία, γιατί χτύπησε το σαμάρι για να ακούσει ο γάιδαρος.
Θλιβερός τύπος, πραγματικά.
Είναι μεγάλος μπούρδας ο Will Smith.
Ίσως ο μεγαλύτερος που έχει βγάλει το Χόλιγουντ –τηρουμένων των αναλογιών και του μεγέθους του, άλλωστε μιλάμε για έναν από τους 3-4 πιο ακριβοπληρωμένους a-listers της κινηματογραφικής βιομηχανίας παγκοσμίως.
Είναι ένας τύπος που σπανίως αστειεύεται. Ένας τύπος που παίρνει πολύ σοβαρά την τέχνη του. Ένας τύπος που ουδέποτε έχει «τσαλακωθεί» δημοσίως επιμένοντας να διατηρεί για τον εαυτό του την (προσεκτικά δομημένη, από τις αρχές της δεκαετίας του 1990) εικόνα του «καλού παιδιού», του goody two-shoes που λένε και στο Αμέρικα, του Αφροαμερικανού της μέσης τάξης που κάνει «γκελ» εξίσου στην μαύρη, όσο και την λευκή κοινότητα.
Κάτι που φαίνεται και από τις (άθλιες) ταινίες που φτιάχνει, η μία χειρότερη από η άλλη. Δίχως βάθος, δίχως καν μια δεύτερη κινηματογραφική διάσταση σε αυτές, ανώδυνες και απλές για όλη την οικογένεια, και για τον οκτάχρονο γιο, αλλά και για τον 88χρονο παππού του.
Οικογενειακός διασκεδαστής δηλαδή, στα βήματα του (όπως έχει παραδεχτεί και ο ίδιος) υποκριτικού προτύπου του, του Bill Cosby, του άλλου Αφροαμερικανού ηθοποιού που στήριξε όλη του την εικόνα πάνω σε αυτήν την καλοκάγαθη εικόνα μέχρι που αποκαλύφθηκε ότι πίσω από αυτήν βρισκόταν ο δόκτωρ Χάιντ, που νάρκωνε νεαρές κοπέλες με χάπια και τις βίαζε ενόσω αυτές είχαν λιποθυμήσει.
Καλά πήγε αυτό, που λέμε.
Και, αντίστοιχα καλά, πήγε και η φάση με τον, ανώδυνο ωσάν τριαντάφυλλο που του έκοψες τα αγκάθια, Smith.
Μόνο που στο Χόλυγουντ, και να θέλεις, δεν μπορείς να κρύβεις τα (όποια) αγκάθια σου για πάντα.
The boy with the thorn in his side
Κάποιοι είπαν ότι το προ ωρών περιστατικό με τον Chris Rock ήταν (καρά)στημένο: κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο ήδη πολλά στοπ-καρέ στιγμιότυπα του σκηνικού που δείχνουν, σε αργή κίνηση, τον Smith και τον Rock να μειδιούν πριν και μετά το περιστατικό.
Ο Smith, για αρχή, αντιδρά στο αστείο του Rock γελώντας, μέχρι που το μάτι του θεατή πέφτει στην γυναίκα του, παραδίπλα, η οποία κάνει eye-rolling με εμφανή την απογοήτευσή της που το όνομα της… χρησιμοποιήθηκε επί ματαίω.
Κατόπιν, ο Will ανεβαίνει στη σκηνή και ρίχνει το μπουκέτο σχεδόν χαμογελώντας, ενώ απομακρύνεται δίχως ίχνος έντασης ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του, ενώ μετά αρχίζει τα θεατρικά μπινελίκια στον Rock.
Κανείς δεν ξέρει αν το περιστατικό ήταν staged, που λένε και οι Αμερικανοί. Προσχεδιασμένο δηλαδή. Αλλά Χόλυγουντ είναι, everything goes.
Εμείς, για λόγους προ-οικονομίας της συζήτησης, θα αποδεχτούμε ότι ΔΕΝ ήταν προσχεδιασμένο και ότι ο Smith αντέδρασε όντως έτσι, πάνω στην ένταση της στιγμής (ή την παντόφλα που θα έτρωγε κατόπιν στο σπίτι, μετά τις δολοφονικές ματιές που πήρε από την σύζυγο του).
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι όντως προσβλήθηκε με το αστείο, το οποίο θεώρησε ότι αποτελεί προσωπική (και κακόγουστη) επίθεση στην γυναίκα του, η οποία πάσχει από αλωπεκία.
Για αρχή, διαβάζοντας από το πρωί σχόλια και άρθρα στα αμερικανικά ΜΜΕ, σχεδόν κανείς δεν ήξερε, μέχρι πολύ πρόσφατα, ότι η Jada Pinkett Smith πάσχει από αλωπεκία.
Κανείς.
Είναι κάτι, γράφουν τα ΜΜΕ, που η ίδια η Smith κρατάει κρυφό εδώ και χρόνια, επιμένοντας να μην πολυμιλάει για αυτό –και καλά κάνει, είναι δικαίωμά της να το χειριστεί όπως θέλει το όλο θέμα.
Πάντως, το Χόλυγουντ δεν γνώριζε για το θέμα.
Αντιθέτως, άλλα πράγματα είναι ευρύτερα γνωστά για το εν λόγω ζευγάρι. Όπως, λόγου χάρη, το ότι έχουν «ανοικτή σχέση» στον γάμο τους και ο καθένας από αυτούς μπορεί να έχει εξωσυζυγικές σχέσεις με όποιον θέλει.
Και όπως πολύ εύστοχα επεσήμανε προ ημερών η κωμικός Rebel Wilson, «η καλύτερη ερμηνεία που έχει δώσει ποτέ στην 30χρονη καριέρα του ο Smith είναι να υποδύεται τον σύζυγο που είναι απολύτως οκ με το να μαθαίνει κάθε βδομάδα από τα περιοδικά για τον κάθε καινούργιο γκόμενο της γυναίκας του».
Κάπως έτσι, νομίζω ότι ο Smith έχει μαζέψει μέσα του πολλά νεύρα: άλλα χρόνια και άλλα πρόσφατα. Τα χρόνια έχουν μαζευτεί από τότε που έβλεπε, μικρό παιδί, τον πατέρα του να ξυλοφορτώνει την μάνα του.
Ωραίο πατρικό παράδειγμα. Και μετά απορούμε πώς τα παιδιά βγάζουν κακή «ματσίλα», όπως έβγαλε ο Smith πάνω στον Rock.
Απορώ, αυτός ο γιος του Smith, τι παράδειγμα θα πήρε, άραγε, από τον πατέρα του, βλέποντάς τον να ανεβαίνει στη σκηνή, σε μια εκδήλωση που παρακολουθούν δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλη την υφήλιο και να μπουφλίζει τον παρουσιαστή;
Ακόμη χειρότερα, τι παράδειγμα πήρε από τον πατέρα του που, για ακόμη μια φορά, δεν έβαλε σε λειτουργία τους χιουμοριστικούς του αδένες και αποδείχθηκε ο πιο οξύθυμος και παρεξηγιάρης ηθοποιός όλης της αμερικανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας;
Λίγα λεπτά αργότερα, όταν ο Γουίλ Σμιθ παρέλαβε το Όσκαρ Α’ Αντρικού ρόλου, δικαιολόγησε την χειροδικία ως «προστασία της οικογένειάς του».
Αλήθεια τώρα; Πόση κακή πατριαρχία μπορεί να χωρέσει στην Ακαδημία Κινηματογράφου;
Λες και η συζυγός του δεν είναι αρκετή ώστε να υπερασπιστεί τον εαυτό της, αλλά χρειάζεται τον πάτερ φαμίλια.
Ρε ουστ από δω, που το παίζεις «προστάτης» και αυτομάτως απαξιώνεις την ίδια σου την γυναίκα. Νούμερο.
Χόλυγουντ, ο ναός του political correctness
Eπίσης, δεν αντέχω, αλλά θα το πω. Ήμαρτον, ένα αστείο για την αλωπεκία ήταν (αν ήταν όντως), δεν ειρωνεύτηκε κάποιον με καρκίνο σε τελικό στάδιο.
Πότε σταματήσαμε να είμαστε χαλαροί ακόμη και στο (ελαφρώς αποτυχημένο) χιούμορ και ξαφνικά όλα μας ενοχλούν και όλα μας πειράζουν τόσο πολύ;
Aν ο Smith (και ο κάθε Smith) δεν αντέχει να παρευρεθεί σε μια εκδήλωση την οποία παρουσιάζει ένας επαγγελματίας κωμικός (δηλαδή κάποιος που πληρώνεται για να κάνει αστεία, όχι για να είναι αρεστός απέναντι στους άλλους), ας μην πάει στην εν λόγω εκδήλωση.
Αν ο Smith δεν μπορεί να αντέξει ένα, σχετικά άκακο, αστείο για την γυναίκα του, ας μειδιάσει έστω ή ας γελάσει (όπως, θυμίζω, έκανε με το που έπεσε το αστείο, μέχρι να δει το θυμωμένο βλέμμα της γυναίκας του), ας κάτσει στα αυγά του και ας αφήσει τους κωμικούς να κάνουν την δουλειά τους –που, ενίοτε, είναι να αστειεύονται και με τέτοια θέματα.
Αν είναι αστείο ένα ανέκδοτο για έναν καραφλό σαν εμένα ή για τον πατέρα μου (που έχει αλωπεκία από τα 26 του χρόνια), είναι και για όλους. Αλωπεκία είναι. Μπορούμε να αστειευτούμε γι’ αυτό.
Δεν απειλείται η ζωή κανενός από την αλωπεκία. Δεν είναι σκλήρυνση κατά πλάκας, ούτε μιλάμε για έναν ΑμΕΑ, που αποδεδειγμένα είναι μικρόψυχο να ασχολείσαι, χιουμοριστικά, με αυτό το ζήτημα.
Μπορούμε να σκάσουμε ένα μικρό, ένα αμήχανο ή ένα εγκάρδιο χαμόγελο και να συνεχίσουμε τις ζωές μας με χάρη και όχι με το entitlement που (νομίζει ότι) διαθέτει ο Will Smith.
Γιατί το μόνο που απέδειξε, γι’ ακόμη μια φορά, είναι ότι ένας αχιούμορος και ασυμπάθιστος μπούρδας –μάλιστα, ακόμη χειρότερα, ένας μπούρδας που στην πραγματικότητα του άρεσε το αστείο για την γυναίκα του, αλλά έκρινε σκόπιμο να επέμβει σαν τον Κόναν τον Εξολοθρευτή μόνο όταν είδε την παντόφλα να έρχεται προς το μέρος του.
Δηλαδή, αυτεπίγνωση και ενσυναίσθηση μηδέν εις το πηλίκο, συνοδευόμενες από ισόποσες δόσεις θεσμικής υποκρισίας.
Και κάτι τελευταίο: την τελευταία δεκαετία, ο Ricky Gervais, στις πάμπολλες εναρκτήριες ομιλίες του στις Χρυσές Σφαίρες, πέρασε από γενεές δεκατέσσερις ιερά τέρατα της έβδομης τέχνης, από τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο μέχρι τον Μάρτιν Σκορσέζε.
Κανείς δεν σηκώθηκε από την θέση του να πάει να χαστουκίσει τον Gervais γιατί του είπε κάτι που τον προσέβαλλε.
Μόνο κάτι βλαμμένοι σαν τον Will Smith θα το έκαναν αυτό.
Γιατί;
Γιατί απέναντί του δεν είχε έναν «στιβαρό» και σεβαστό απ’ όλους κωμικό, όπως τον Βρετανό, αλλά έναν μετρίου αναστήματος (σε κωμικό μέγεθος αλλά και σε σωματικό ύψος) περφόρμερ όπως ο Rock.
Γεγονός που κάνει την πράξη του ακόμη πιο γελοία, γιατί χτύπησε το σαμάρι για να ακούσει ο γάιδαρος.
Θλιβερός τύπος, πραγματικά.
