Ειλικρινά τα έχω χαµένα. ∆εν το πιστεύουν τα µάτια µου, δεν αντέχουν να ακούνε όλες αυτές τις «ανοησίες» τα αυτιά µου. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που όταν διεκδικούν µια θέση παρουσιάζουν τα «πειστήρια» της αξιοσύνης τους, τα πτυχία τους, καβαλάνε αµέσως µετά το ά-λογο του οράµατος της «µεγένθυσης», χωρίς να απαντούν το «γιατί να µεγαλώσει το ΑΕΠ, γιατί να γίνουµε πλουσιότεροι, γιατί να υπερκαταναλώνουµε, γιατί να κυνηγάµε, χάνοντας τον πολύτιµο χρόνο µας, την ικανοποίηση άχρηστων αναγκών». Όλοι αυτοί οι άνθρωποι πάνε ανέξοδα προς την δόξα, µεγαλοστοµούν µε υποσχέσεις ότι θα διορθώσουν όλα τα αδιόρθωτα που όµοιοι τους και οι γονείς τους δηµιούργησαν. Κι όλα αυτά γιά να τους εµπιστευτούν οι «µη έχοντες που να πιαστούν» και οι άλλοι που κρατιούνται από τη διαθεσή τους να µην αλλάξει τίποτα.
Όλα να µείνουν όπως είναι για να συνεχίσουν να «λύνουν και να δένουν», στη βάση των δικών τους συµφερόντων.
Γελάω πολύ, τόσο πολύ. Ειλικρινά γελάω και λυπάµαι τον εαυτό µου, που ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που διακρίνουν πίσω από τα λευκά ατσαλάκωτα πουκάµισα και πίσω από τα κασµιρένια κουστούµια τους, την απάτη των δηλώσεων τους, τις πραγµατικές τους προθέσεις, τη συνεχιζόµενη εξαπάτηση χιλιάδων ανθρώπων.
Ασύλληπτο. Κάνουν ό,τι κάνουν, µόνο και µόνο για να ψηφιστούν να κάνουν µιά δουλειά που είναι ανίκανοι -όπως αποδεικνύεται- να κάνουν.
Αν υπήρχε µια ανεξάρτητη πανεπιστηµιακή αρχή, που να εκπροσωπεί τα σπουδαιότερα πανεπιστήµια του κόσµου (Χάρβαρντ, ΜΙΤ, Γέηλ, Μπέρκλεϊ, Οξφόρδη…) θα παρενέβαινε σίγουρα και θα έπαιρνε από κάποιους απόφοιτους που µας κυβερνούν σήµερα, πίσω τα πτυχία για πάντα. Για να σταµατήσει η δυσφήµιση των σπουδαίων αυτών κέντρων παραγωγής γνώσης και σκέψης.
Που φτάσαµε Θεέ µου! Να παρακαλάµε να είµαστε κλινικά «ηλίθιοι», «τυφλοί», κοινωνικά και πολιτικά, «χαρά γεµάτοι», γιά να µην νοιώθουµε την κοροϊδια αυτών που διαχειρίζονται το σύστηµα.
Μπορεί το ∆ωµάτιο της εξουσίας να είναι το βασικό διαχειριστικό κέντρο του συστήµατος, αλλά τελικά αποδεικνύεται κι ο πιο πρόσφορος χώρος ανάδειξης των µειονεκτηµάτων των ανθρώπων που προσωρινά το κατοικούν.
∆εν ξέρω αν το καταλαβαίνουν οι πολλοί, γιατί οι λίγοι το ξέρουν: αυτοί που βρίσκονται στο ∆ωµάτιο της Εξουσίας είναι «ανίκανοι» καλοπερασάκηδες κοµπιναδόροι. Καλά µην αντιδράτε έτσι µε αυτά που λέω… Υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά ποιός δίνει σήµερα τη δύναµη στις εξαιρέσεις; Η χρησιµότητα των εξαιρέσεων είναι να επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Όπως πάντα. ∆υστυχώς!
Μέσα στο ∆ωµάτιο της Εξουσίας, µόνο λίγοι είναι πια, φανατικοί του «µπορούµε να αλλάξουµε τον κόσµο, την ζωή µας, αν αγωνιστούµε όλοι µαζί». Οι περισσότεροι µέσα στο ∆ωµάτιο της Εξουσίας είναι ελλιπείς, συµπλεγµατικοί, αριβίστες, «µέτριοι του κερατά» µε πτυχίο, που δεν θα τους εµπιστευόσασταν ούτε την διαχείρηση της πολυκατοικίας µας!
Ας είµαστε ειλικρινείς. Αυτή είναι η αιτία των περισσοτέρων κακών γύρω µας. Παντού γύρω µας, τις θέσεις «κλειδιά» πια, τις νέµονται µέτριοι, εύκολα «εξαγοράσιµοι», όλοι αυτοί που µέχρι χθες θα σφουγγάριζαν τα γραφεία που τώρα διοικούν. Βλέπω θέσεις αποφάσεων να διευθύνονται από πρώην ντεληβεράδες, να µιλάνε και να αποφασίζουν (διευθυντές, γραµµατείς και υπουργοί) διαζευγµένοι οι περισσότεροι µε την Γνώση. Άσχετοι που µιλάνε σαν να ξέρουν.
Οι πνευµατικοί άνθρωποι της χώρας είναι στα «ξερονήσια της αφάνειας». Κανείς δεν τους καλεί να γράψουν, να µιλήσουν, να φωτίσουν τα γεγονότα. Κανείς δεν φιλοξενεί τις απόψεις τους.Κλείσανε στο Υπόγειο αυτούς που θαυµάζαµε µέσα από το έργο τους και δώσανε φωνή στους άεργους του πνεύµατος, στους καλαµπουριτζήδες, στους εξυπνάκηδες, στους ανιστόρητους. ∆ώσανε φωνή στους «ρηχούς», να µας πουν πως θα κολυµπήσουµε στα «άπατα»!
Ακούστε κάτι για να καταλάβετε την µετριότητά τους. Όταν ξέσπασε το σκάνδαλο των Υποκλοπών, ανέβαλαν τις εκλογές για να περάσει ο καιρός να ξεχαστούν οι υποκλοπές, να ξεθυµάνει το θέµα και οι πιθανές εκλογικές συνέπειες του. Περιµένοντας να ξεχαστεί και να ξεθυµάνει το ένα κακό ξέσπασε το δεύτερο κακό, η υπόθεση Πάτσης. Αναβάλλονται οι εκλογές άλλη µια φορά, γιατί έπρεπε να ξεθυµάνει η οργή από τις Υποκλοπές και την Υπόθεση Πάτση. Περιµένοντας ήρθε η απόφαση του Αρείου Πάγου για τους πλειστηριασµούς της πρώτης κατοικίας. Αναβάλλονται οι εκλογές για να ξεχαστούν, να ξεθυµάνουν οι Υποκλοπές, ο Πάτσης, οι πλειστηριασµοί! Και εκεί που όλα είχαν πάρει τον δρόµο τους γιά την ενάτη Απριλίου, ταΐζοντας τα πλήθη των ψηφοφόρων µε επιδόµατα που απευθύνονταν στους πολλούς αλλά κατάφερναν να πάρουν µόνο λίγοι, «γαµώ την ατυχία µου, γαµώ» ήρθε το δυστύχηµα των δυστυχηµάτων στα Τέµπη. Και πάλι αναβλήθηκαν οι εκλογές για να διαχειρηστούµε την µνήµη του λαού που είναι κατά την άποψη των µετρίων, «κοντή»! Έφυγαν 57 νέοι άνθρωποι από δική τους εγκληµατική αµέλεια, αλλά αυτοί το βιολί τους. ∆ακρύζουν µπρος στις κάµερες, πενθούν στις κηδείες µε τους συγγενείς των νεκρών παιδιών, αλλά µόλις γυρίζουν στα γραφεία τους, τα βάζουν µε την µοίρα τους. Το εγκληµατικό δυστύχηµα τους χάλασε η εκλογική «µανέστρα», την δυνατότητα της αυτοδυναµίας για άλλα τέσσερα χρόνια. Ούτε αυτή την τραγική στιγµή δεν παραδέχονται την ανικανότητά τους. Τα βάζουν µόνο µε την µοίρα τους.
Πέστε µου, αυτή η συµπεριφορά είναι συµπεριφορά ανθρώπων ικανών, που έχουν αίσθηση του τραγικού; Πέστε µου τι δηλώνει γιά όλους αυτούς τους ανθρώπους αυτή η συµπεριφορά;
Επιμύθιο
Λαός χωρίς μνήμη, λαός χωρίς μέλλον.
Θα είμαστε ένας «νεκρός» λαός αν ξεχάσουμε γενικώς και ιδιαιτέρως αν ξεχάσουμε αυτό που συνέβει με τα δύο τρένα στα Τέμπη. Να ξεχάσουμε, μόνο και μόνο γιά να επανεκλεγεί στη θέση του ένας πρωθυπουργός που και σε αυτή την περίπτωση -όπως στις παρακολουθήσεις και στην περίπτωση Πάτση- δεν «γνώριζε» τίποτα. Δεν γνώριζε τίποτα κι ας ήταν προτεραιότητά του να πάρει την ΕΥΠ υπό τον ελεγχό του, να αλλάξει τον νόμο για να επιβάλει στη θέση του Διοικητή της ΕΥΠ τον δικό του άνθρωπο και να επιλέξει έναν χαρακτήρα σαν του Πάτση να εκπροσωπήσει το κόμμα του, στη μονοεδρική των Γρεβενών. Τέλος ακούσαμε ότι δεν «γνώριζε» τίποτα ο Πρωθυπουργός για την κατάσταση στους σιδηροδρόμους κι ας ετοιμαζόταν την επόμενη μέρα του τραγικού δυστυχήματος να κόψει την κορδέλα της τεχνολογικής επανάστασης που οδηγεί στην μεγαλύτερη ασφάλεια των μετακινήσεων στα τρένα. Με άλλα λόγια όταν «ο κόσμος το’χε τούμπανο… αυτός κρυφό καμάρι»! Θα μου πείτε όμως, τι φταίει ένας ανθρωπος που μεγάλωσε, χωρίς να έχει την δυνατότητα επιλογής, μέσα σε ένα σπίτι που ο πατέρας του ο ίδιος, πίστευε και το δήλωνε ευθαρσώς δημόσια, ότι ο Έλληνας ξεχνάει, ότι τελικά είμαστε ένας λαός με πολύ κοντή μνήμη. Ποιός δεν θυμάται σήμερα την απαράδεκτη φράση του Κωσταντίνου Μητσοτάκη γιά το Μακεδονικό: «Σε 10 χρόνια, θα το έχουμε ξεχάσει».
Θα έπρεπε όμως να είχε μάθει o Κυριάκος Μητσοτάκης, κάτι από την ίδια την ζωή. Κανείς δεν ξέχασε σε αυτή την χώρα το Μακεδονικό κι ας πίστευε ο Κωσταντίνος Μητσοτάκης ότι θα το ξεχνούσαν οι Έλληνες. Τριάντα χρόνια το Μακεδονικό βασάνισε αυτή την χώρα. Κανείς δεν το ξέχασε. Κανείς.
Θέλω να πιστεύω ότι δεν είμαστε παιδιά ούτε του πατέρα, ούτε του γιού Μητσοτάκη. Είμαστε παιδιά του νομπελίστα ποιητή Γιώργου Σεφέρη που μας άφησε παρακαταθήκη την εθνική φράση: «Η μνήμη, όπου την αγγίξεις πονεί». Ναι, πονάμε και θα συνεχίσουμε να πονάμε, όσες ενέσεις αμνησίας κι αν μας κάνουν, γιατί τα 57 νεκρά παιδιά θα κρέμονται πάνω από τα κεφάλια όλων μας. Και η ζωή συνεχίζεται… δυστυχώς άδοξα!
Ειλικρινά τα έχω χαµένα. ∆εν το πιστεύουν τα µάτια µου, δεν αντέχουν να ακούνε όλες αυτές τις «ανοησίες» τα αυτιά µου. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που όταν διεκδικούν µια θέση παρουσιάζουν τα «πειστήρια» της αξιοσύνης τους, τα πτυχία τους, καβαλάνε αµέσως µετά το ά-λογο του οράµατος της «µεγένθυσης», χωρίς να απαντούν το «γιατί να µεγαλώσει το ΑΕΠ, γιατί να γίνουµε πλουσιότεροι, γιατί να υπερκαταναλώνουµε, γιατί να κυνηγάµε, χάνοντας τον πολύτιµο χρόνο µας, την ικανοποίηση άχρηστων αναγκών». Όλοι αυτοί οι άνθρωποι πάνε ανέξοδα προς την δόξα, µεγαλοστοµούν µε υποσχέσεις ότι θα διορθώσουν όλα τα αδιόρθωτα που όµοιοι τους και οι γονείς τους δηµιούργησαν. Κι όλα αυτά γιά να τους εµπιστευτούν οι «µη έχοντες που να πιαστούν» και οι άλλοι που κρατιούνται από τη διαθεσή τους να µην αλλάξει τίποτα.
Όλα να µείνουν όπως είναι για να συνεχίσουν να «λύνουν και να δένουν», στη βάση των δικών τους συµφερόντων.
Γελάω πολύ, τόσο πολύ. Ειλικρινά γελάω και λυπάµαι τον εαυτό µου, που ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που διακρίνουν πίσω από τα λευκά ατσαλάκωτα πουκάµισα και πίσω από τα κασµιρένια κουστούµια τους, την απάτη των δηλώσεων τους, τις πραγµατικές τους προθέσεις, τη συνεχιζόµενη εξαπάτηση χιλιάδων ανθρώπων.
Ασύλληπτο. Κάνουν ό,τι κάνουν, µόνο και µόνο για να ψηφιστούν να κάνουν µιά δουλειά που είναι ανίκανοι -όπως αποδεικνύεται- να κάνουν.
Αν υπήρχε µια ανεξάρτητη πανεπιστηµιακή αρχή, που να εκπροσωπεί τα σπουδαιότερα πανεπιστήµια του κόσµου (Χάρβαρντ, ΜΙΤ, Γέηλ, Μπέρκλεϊ, Οξφόρδη…) θα παρενέβαινε σίγουρα και θα έπαιρνε από κάποιους απόφοιτους που µας κυβερνούν σήµερα, πίσω τα πτυχία για πάντα. Για να σταµατήσει η δυσφήµιση των σπουδαίων αυτών κέντρων παραγωγής γνώσης και σκέψης.
Που φτάσαµε Θεέ µου! Να παρακαλάµε να είµαστε κλινικά «ηλίθιοι», «τυφλοί», κοινωνικά και πολιτικά, «χαρά γεµάτοι», γιά να µην νοιώθουµε την κοροϊδια αυτών που διαχειρίζονται το σύστηµα.
Μπορεί το ∆ωµάτιο της εξουσίας να είναι το βασικό διαχειριστικό κέντρο του συστήµατος, αλλά τελικά αποδεικνύεται κι ο πιο πρόσφορος χώρος ανάδειξης των µειονεκτηµάτων των ανθρώπων που προσωρινά το κατοικούν.
∆εν ξέρω αν το καταλαβαίνουν οι πολλοί, γιατί οι λίγοι το ξέρουν: αυτοί που βρίσκονται στο ∆ωµάτιο της Εξουσίας είναι «ανίκανοι» καλοπερασάκηδες κοµπιναδόροι. Καλά µην αντιδράτε έτσι µε αυτά που λέω… Υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά ποιός δίνει σήµερα τη δύναµη στις εξαιρέσεις; Η χρησιµότητα των εξαιρέσεων είναι να επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Όπως πάντα. ∆υστυχώς!
Μέσα στο ∆ωµάτιο της Εξουσίας, µόνο λίγοι είναι πια, φανατικοί του «µπορούµε να αλλάξουµε τον κόσµο, την ζωή µας, αν αγωνιστούµε όλοι µαζί». Οι περισσότεροι µέσα στο ∆ωµάτιο της Εξουσίας είναι ελλιπείς, συµπλεγµατικοί, αριβίστες, «µέτριοι του κερατά» µε πτυχίο, που δεν θα τους εµπιστευόσασταν ούτε την διαχείρηση της πολυκατοικίας µας!
Ας είµαστε ειλικρινείς. Αυτή είναι η αιτία των περισσοτέρων κακών γύρω µας. Παντού γύρω µας, τις θέσεις «κλειδιά» πια, τις νέµονται µέτριοι, εύκολα «εξαγοράσιµοι», όλοι αυτοί που µέχρι χθες θα σφουγγάριζαν τα γραφεία που τώρα διοικούν. Βλέπω θέσεις αποφάσεων να διευθύνονται από πρώην ντεληβεράδες, να µιλάνε και να αποφασίζουν (διευθυντές, γραµµατείς και υπουργοί) διαζευγµένοι οι περισσότεροι µε την Γνώση. Άσχετοι που µιλάνε σαν να ξέρουν.
Οι πνευµατικοί άνθρωποι της χώρας είναι στα «ξερονήσια της αφάνειας». Κανείς δεν τους καλεί να γράψουν, να µιλήσουν, να φωτίσουν τα γεγονότα. Κανείς δεν φιλοξενεί τις απόψεις τους.Κλείσανε στο Υπόγειο αυτούς που θαυµάζαµε µέσα από το έργο τους και δώσανε φωνή στους άεργους του πνεύµατος, στους καλαµπουριτζήδες, στους εξυπνάκηδες, στους ανιστόρητους. ∆ώσανε φωνή στους «ρηχούς», να µας πουν πως θα κολυµπήσουµε στα «άπατα»!
Ακούστε κάτι για να καταλάβετε την µετριότητά τους. Όταν ξέσπασε το σκάνδαλο των Υποκλοπών, ανέβαλαν τις εκλογές για να περάσει ο καιρός να ξεχαστούν οι υποκλοπές, να ξεθυµάνει το θέµα και οι πιθανές εκλογικές συνέπειες του. Περιµένοντας να ξεχαστεί και να ξεθυµάνει το ένα κακό ξέσπασε το δεύτερο κακό, η υπόθεση Πάτσης. Αναβάλλονται οι εκλογές άλλη µια φορά, γιατί έπρεπε να ξεθυµάνει η οργή από τις Υποκλοπές και την Υπόθεση Πάτση. Περιµένοντας ήρθε η απόφαση του Αρείου Πάγου για τους πλειστηριασµούς της πρώτης κατοικίας. Αναβάλλονται οι εκλογές για να ξεχαστούν, να ξεθυµάνουν οι Υποκλοπές, ο Πάτσης, οι πλειστηριασµοί! Και εκεί που όλα είχαν πάρει τον δρόµο τους γιά την ενάτη Απριλίου, ταΐζοντας τα πλήθη των ψηφοφόρων µε επιδόµατα που απευθύνονταν στους πολλούς αλλά κατάφερναν να πάρουν µόνο λίγοι, «γαµώ την ατυχία µου, γαµώ» ήρθε το δυστύχηµα των δυστυχηµάτων στα Τέµπη. Και πάλι αναβλήθηκαν οι εκλογές για να διαχειρηστούµε την µνήµη του λαού που είναι κατά την άποψη των µετρίων, «κοντή»! Έφυγαν 57 νέοι άνθρωποι από δική τους εγκληµατική αµέλεια, αλλά αυτοί το βιολί τους. ∆ακρύζουν µπρος στις κάµερες, πενθούν στις κηδείες µε τους συγγενείς των νεκρών παιδιών, αλλά µόλις γυρίζουν στα γραφεία τους, τα βάζουν µε την µοίρα τους. Το εγκληµατικό δυστύχηµα τους χάλασε η εκλογική «µανέστρα», την δυνατότητα της αυτοδυναµίας για άλλα τέσσερα χρόνια. Ούτε αυτή την τραγική στιγµή δεν παραδέχονται την ανικανότητά τους. Τα βάζουν µόνο µε την µοίρα τους.
Πέστε µου, αυτή η συµπεριφορά είναι συµπεριφορά ανθρώπων ικανών, που έχουν αίσθηση του τραγικού; Πέστε µου τι δηλώνει γιά όλους αυτούς τους ανθρώπους αυτή η συµπεριφορά;
Επιμύθιο
Λαός χωρίς μνήμη, λαός χωρίς μέλλον.
Θα είμαστε ένας «νεκρός» λαός αν ξεχάσουμε γενικώς και ιδιαιτέρως αν ξεχάσουμε αυτό που συνέβει με τα δύο τρένα στα Τέμπη. Να ξεχάσουμε, μόνο και μόνο γιά να επανεκλεγεί στη θέση του ένας πρωθυπουργός που και σε αυτή την περίπτωση -όπως στις παρακολουθήσεις και στην περίπτωση Πάτση- δεν «γνώριζε» τίποτα. Δεν γνώριζε τίποτα κι ας ήταν προτεραιότητά του να πάρει την ΕΥΠ υπό τον ελεγχό του, να αλλάξει τον νόμο για να επιβάλει στη θέση του Διοικητή της ΕΥΠ τον δικό του άνθρωπο και να επιλέξει έναν χαρακτήρα σαν του Πάτση να εκπροσωπήσει το κόμμα του, στη μονοεδρική των Γρεβενών. Τέλος ακούσαμε ότι δεν «γνώριζε» τίποτα ο Πρωθυπουργός για την κατάσταση στους σιδηροδρόμους κι ας ετοιμαζόταν την επόμενη μέρα του τραγικού δυστυχήματος να κόψει την κορδέλα της τεχνολογικής επανάστασης που οδηγεί στην μεγαλύτερη ασφάλεια των μετακινήσεων στα τρένα. Με άλλα λόγια όταν «ο κόσμος το’χε τούμπανο… αυτός κρυφό καμάρι»! Θα μου πείτε όμως, τι φταίει ένας ανθρωπος που μεγάλωσε, χωρίς να έχει την δυνατότητα επιλογής, μέσα σε ένα σπίτι που ο πατέρας του ο ίδιος, πίστευε και το δήλωνε ευθαρσώς δημόσια, ότι ο Έλληνας ξεχνάει, ότι τελικά είμαστε ένας λαός με πολύ κοντή μνήμη. Ποιός δεν θυμάται σήμερα την απαράδεκτη φράση του Κωσταντίνου Μητσοτάκη γιά το Μακεδονικό: «Σε 10 χρόνια, θα το έχουμε ξεχάσει».
Θα έπρεπε όμως να είχε μάθει o Κυριάκος Μητσοτάκης, κάτι από την ίδια την ζωή. Κανείς δεν ξέχασε σε αυτή την χώρα το Μακεδονικό κι ας πίστευε ο Κωσταντίνος Μητσοτάκης ότι θα το ξεχνούσαν οι Έλληνες. Τριάντα χρόνια το Μακεδονικό βασάνισε αυτή την χώρα. Κανείς δεν το ξέχασε. Κανείς.
Θέλω να πιστεύω ότι δεν είμαστε παιδιά ούτε του πατέρα, ούτε του γιού Μητσοτάκη. Είμαστε παιδιά του νομπελίστα ποιητή Γιώργου Σεφέρη που μας άφησε παρακαταθήκη την εθνική φράση: «Η μνήμη, όπου την αγγίξεις πονεί». Ναι, πονάμε και θα συνεχίσουμε να πονάμε, όσες ενέσεις αμνησίας κι αν μας κάνουν, γιατί τα 57 νεκρά παιδιά θα κρέμονται πάνω από τα κεφάλια όλων μας. Και η ζωή συνεχίζεται… δυστυχώς άδοξα!
