Άλλα λέμε, άλλα κάνουμε, άλλα εννοούμε. Προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας. Προσοχή στο κενό μεταξύ λόγου και πράξης. Στο Olafaq έχω γράψει για την σημασία των λέξεων, μιας που συχνά απαξιώνονται σαν παντοτινά, δυνάμει ψεύδη. Συγκεκριμένα, λέω ότι οι πράξεις είναι το χώμα των σχέσεων, εκεί ριζώνουν, εκεί φυτρώνουν. Ας πούμε ότι οι λέξεις είναι το νεράκι, η βροχή, το ποτιστήρι ή το λάστιχο. Θρέφουν και ενδυναμώνουν και ξεδιψούν. Οι πράξεις είναι άχρονες και απέθαντες, αλλά οι λέξεις τις προσδιορίζουν.
Το θέμα μάς αφορά όλους. Η συνέπεια είναι δύσκολο πράγμα. Η συνέπεια ως έννοια που χρίσαμε (και καλά κάναμε) σπουδαία αρετή του ανθρώπου δεν υπολογίζει ότι ο άνθρωπος αυτός είναι κατ’ ουσίαν πολλοί άνθρωποι μαζί και οι ποιότητες δεν είναι χρώμα ματιών να τις έχουμε καθ’ ολοκληρίαν και απαράλλαχτες μες στον χρόνο. Το αν είμαστε συνεπείς, ευέξαπτοι, πειραχτήρια βρίσκεται εν πολλοίς στο χέρι το δικό μας, το αποφασισμένο να πράξει έτσι ή αλλιώς, να επιλέξει αυτό ή εκείνο. Και αυτό είναι μια διαδικασία που παίρνει χρόνο, χρόνια. Δεν ολοκληρώνεται μέσα σε μία ή δυο στιγμές, θέλει δουλειά καθημερινή, προσήλωση.
Συμβαίνει και σε εσάς να σας καμαρώνετε με μια σχεδόν έκπληξη κάθε φορά που σας ακούτε να δίνετε συμβουλές σε φίλες, φίλους κι δικούς; Μα, τι ωραία που τα εξηγείτε, τα αναλύετε και τα σκέφτεστε! Τι καλός συνομιλητής και φίλος που είστε! Μάλλον κάποιον τόπο θα έχουν πιάσει τα βιβλία (αυτοβοήθειας και μη) που έχετε καταβροχθίσει μες στα χρόνια. Προτρέπετε για ψυχραιμία, θέτετε ωραία και χρήσιμα ερωτήματα, προσπαθείτε να ηρεμήσετε τον αναστατωμένο συνομιλητή σας, ο οποίος κατά πάσα πιθανότητα βοηθιέται αληθώς εκείνη τη στιγμή από το support σας, αλλά παραμένει αβέβαιο το αν θα καταφέρει να εφαρμόσει τις συμβουλές σας. Μήπως, τελικά, όλοι κάνουμε του κεφαλιού μας και ό, τι συμβουλή μάς δίνουν από το ένα αυτί μπαίνει, από το άλλο βγαίνει;
Όταν βρισκόμαστε «έξω από τον χορό», είναι λογικό να μας είναι κάπως ευκολότερο να κρίνουμε, να εξετάζουμε την κατάσταση, να την ζυγίζουμε στις ρεαλιστικές της διαστάσεις. Δεν μας καίει την ψυχή, δεν κάνει το αίμα μας να τρέχει γρηγορότερα και την καρδιά να φουσκώνει, άρα, με σταθερές αναπνοές, θέτουμε σε λειτουργία το ωραίο μας μυαλουδάκι και λέμε αυτές τις ενεκδιήγειτες μπούρδες/σοφίες (είναι και τα δύο, την ίδια στιγμή!) που ανάθεμα κι αν έχουμε την ψυχραιμία να τις σκεφτούμε σε αντίστοιχο δικό μας πρόβλημα. Όταν όλα μάς πάνε στραβά ή, έστω, τέλος πάντων, κάτι, τα χάνουμε, νιώθουμε ανίσχυροι απέναντι στην συμφορά, τα μεγαλοποιούμε όλα, χαωνόμαστε. Εμείς οι ίδιοι που όταν πέθανε το σκυλάκι του κολλητού μας, του μιλήσαμε όμορφα, γλυκά και ουσιαστικά, τον σαπορτάραμε να διαχειριστεί την απώλεια, τον βοηθήσαμε να ανοίξει το μυαλό του σε ατραπούς που θα διευκολύνουν την λύτρωση και την απάλυνση του πόνου, τώρα που απλώς έπεσε από τα χέρια μας το κινητό κι έσπασε η οθόνη, φέρνουμε την καταστροφή.
Για να καλλιεργήσουμε την διατήρηση της ψυχραιμίας μας, σίγουρα χρειαζόμαστε (ιδίως τα πιο θερμόαιμα και αυθόρμητα άτομα) υποστήριξη από κάποιον ειδικό. Η ψυχοθεραπεία θα ξεκλειδώσει αρκετά κλειδωμένα σεντούκια τάσεων και συμπεριφορών μας, θα μας βοηθήσει να αντιληφθούμε γιατί τα έχουμε και πώς μπορούμε να τα διαχειριζόμαστε αποτελεσματικότερα για την καλύτερη ψυχική μας ισορροπία. Το ότι δεν μπορούμε, προς ώρας, να είμαστε οι τέλειοι διαχειριστές των προωπικών μας κρίσεων, δεν σημαίνει πως θα πρέπει να σταματήσουμε να συζητάμε και να συμβουλεύουμε τους φίλους μας, ιδίως όταν εκείνοι προστρέχουν σε εμάς ζητώντας την γνώμη μας ή/και την βοήθειά μας. Απλώς, θα μπορούσαμε να κάνουμε την αρχή σταματώντας για λίγο, με το που μας συμβεί κάτι κακό. Step back, που λέμε. Ανάσα. Αυτό θα ήταν μια αρκετά καλή αρχή για την αποστασιοποίηση (την μερική, έστω αποστασιοποίηση) που χρειαζόμαστε να πάρουμε απέναντι στην κατάσταση ή το σκηνικό που μας τινάζει τα μυαλά στον αέρα.
Να δούμε τους εαυτούς μας, έστω με λίγο χιούμορ και αυτοσαρκασμό, σαν να είμαστε οι φίλοι μας, οι «ξένοι» συνομιλητές μας. Ας μας δώσουμε αυτή την ευκαιρία. Ο δρόμος της αυτο-βελτίωσης είναι τραχύς και δύσβατος πολλές φορές, ας ην είμαστε αυστηροί με τον εαυτό μας αν δεν το καταφέρουμε στην αμέσως επόμενη κρίση. Μπορούμε όμως να το επιθυμήσουμε, να το στοχεύσουμε, να το κρατήσουμε κατά νου. Μπορούμε να το εντάξουμε στα New Year’ s Resolutions μας, γιατί όχι; Για να τα λέμε ωραία και να τα κάνουμε κιόλας. Αμέ!
Άλλα λέμε, άλλα κάνουμε, άλλα εννοούμε. Προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας. Προσοχή στο κενό μεταξύ λόγου και πράξης. Στο Olafaq έχω γράψει για την σημασία των λέξεων, μιας που συχνά απαξιώνονται σαν παντοτινά, δυνάμει ψεύδη. Συγκεκριμένα, λέω ότι οι πράξεις είναι το χώμα των σχέσεων, εκεί ριζώνουν, εκεί φυτρώνουν. Ας πούμε ότι οι λέξεις είναι το νεράκι, η βροχή, το ποτιστήρι ή το λάστιχο. Θρέφουν και ενδυναμώνουν και ξεδιψούν. Οι πράξεις είναι άχρονες και απέθαντες, αλλά οι λέξεις τις προσδιορίζουν.
Το θέμα μάς αφορά όλους. Η συνέπεια είναι δύσκολο πράγμα. Η συνέπεια ως έννοια που χρίσαμε (και καλά κάναμε) σπουδαία αρετή του ανθρώπου δεν υπολογίζει ότι ο άνθρωπος αυτός είναι κατ’ ουσίαν πολλοί άνθρωποι μαζί και οι ποιότητες δεν είναι χρώμα ματιών να τις έχουμε καθ’ ολοκληρίαν και απαράλλαχτες μες στον χρόνο. Το αν είμαστε συνεπείς, ευέξαπτοι, πειραχτήρια βρίσκεται εν πολλοίς στο χέρι το δικό μας, το αποφασισμένο να πράξει έτσι ή αλλιώς, να επιλέξει αυτό ή εκείνο. Και αυτό είναι μια διαδικασία που παίρνει χρόνο, χρόνια. Δεν ολοκληρώνεται μέσα σε μία ή δυο στιγμές, θέλει δουλειά καθημερινή, προσήλωση.
Συμβαίνει και σε εσάς να σας καμαρώνετε με μια σχεδόν έκπληξη κάθε φορά που σας ακούτε να δίνετε συμβουλές σε φίλες, φίλους κι δικούς; Μα, τι ωραία που τα εξηγείτε, τα αναλύετε και τα σκέφτεστε! Τι καλός συνομιλητής και φίλος που είστε! Μάλλον κάποιον τόπο θα έχουν πιάσει τα βιβλία (αυτοβοήθειας και μη) που έχετε καταβροχθίσει μες στα χρόνια. Προτρέπετε για ψυχραιμία, θέτετε ωραία και χρήσιμα ερωτήματα, προσπαθείτε να ηρεμήσετε τον αναστατωμένο συνομιλητή σας, ο οποίος κατά πάσα πιθανότητα βοηθιέται αληθώς εκείνη τη στιγμή από το support σας, αλλά παραμένει αβέβαιο το αν θα καταφέρει να εφαρμόσει τις συμβουλές σας. Μήπως, τελικά, όλοι κάνουμε του κεφαλιού μας και ό, τι συμβουλή μάς δίνουν από το ένα αυτί μπαίνει, από το άλλο βγαίνει;
Όταν βρισκόμαστε «έξω από τον χορό», είναι λογικό να μας είναι κάπως ευκολότερο να κρίνουμε, να εξετάζουμε την κατάσταση, να την ζυγίζουμε στις ρεαλιστικές της διαστάσεις. Δεν μας καίει την ψυχή, δεν κάνει το αίμα μας να τρέχει γρηγορότερα και την καρδιά να φουσκώνει, άρα, με σταθερές αναπνοές, θέτουμε σε λειτουργία το ωραίο μας μυαλουδάκι και λέμε αυτές τις ενεκδιήγειτες μπούρδες/σοφίες (είναι και τα δύο, την ίδια στιγμή!) που ανάθεμα κι αν έχουμε την ψυχραιμία να τις σκεφτούμε σε αντίστοιχο δικό μας πρόβλημα. Όταν όλα μάς πάνε στραβά ή, έστω, τέλος πάντων, κάτι, τα χάνουμε, νιώθουμε ανίσχυροι απέναντι στην συμφορά, τα μεγαλοποιούμε όλα, χαωνόμαστε. Εμείς οι ίδιοι που όταν πέθανε το σκυλάκι του κολλητού μας, του μιλήσαμε όμορφα, γλυκά και ουσιαστικά, τον σαπορτάραμε να διαχειριστεί την απώλεια, τον βοηθήσαμε να ανοίξει το μυαλό του σε ατραπούς που θα διευκολύνουν την λύτρωση και την απάλυνση του πόνου, τώρα που απλώς έπεσε από τα χέρια μας το κινητό κι έσπασε η οθόνη, φέρνουμε την καταστροφή.
Για να καλλιεργήσουμε την διατήρηση της ψυχραιμίας μας, σίγουρα χρειαζόμαστε (ιδίως τα πιο θερμόαιμα και αυθόρμητα άτομα) υποστήριξη από κάποιον ειδικό. Η ψυχοθεραπεία θα ξεκλειδώσει αρκετά κλειδωμένα σεντούκια τάσεων και συμπεριφορών μας, θα μας βοηθήσει να αντιληφθούμε γιατί τα έχουμε και πώς μπορούμε να τα διαχειριζόμαστε αποτελεσματικότερα για την καλύτερη ψυχική μας ισορροπία. Το ότι δεν μπορούμε, προς ώρας, να είμαστε οι τέλειοι διαχειριστές των προωπικών μας κρίσεων, δεν σημαίνει πως θα πρέπει να σταματήσουμε να συζητάμε και να συμβουλεύουμε τους φίλους μας, ιδίως όταν εκείνοι προστρέχουν σε εμάς ζητώντας την γνώμη μας ή/και την βοήθειά μας. Απλώς, θα μπορούσαμε να κάνουμε την αρχή σταματώντας για λίγο, με το που μας συμβεί κάτι κακό. Step back, που λέμε. Ανάσα. Αυτό θα ήταν μια αρκετά καλή αρχή για την αποστασιοποίηση (την μερική, έστω αποστασιοποίηση) που χρειαζόμαστε να πάρουμε απέναντι στην κατάσταση ή το σκηνικό που μας τινάζει τα μυαλά στον αέρα.
Να δούμε τους εαυτούς μας, έστω με λίγο χιούμορ και αυτοσαρκασμό, σαν να είμαστε οι φίλοι μας, οι «ξένοι» συνομιλητές μας. Ας μας δώσουμε αυτή την ευκαιρία. Ο δρόμος της αυτο-βελτίωσης είναι τραχύς και δύσβατος πολλές φορές, ας ην είμαστε αυστηροί με τον εαυτό μας αν δεν το καταφέρουμε στην αμέσως επόμενη κρίση. Μπορούμε όμως να το επιθυμήσουμε, να το στοχεύσουμε, να το κρατήσουμε κατά νου. Μπορούμε να το εντάξουμε στα New Year’ s Resolutions μας, γιατί όχι; Για να τα λέμε ωραία και να τα κάνουμε κιόλας. Αμέ!
