Δεν έχω να πω πολλά, ούτε ξέρω τι ακριβώς θέλω να γράψω. Την στιγμή που πληκτρολογώ αυτές τις γραμμές, στο γραφείο του Olafaq, αγνοείται η ουσία του κειμένου. Ίσως ξεδιπλωθεί κάποια ιδέα παρακάτω. Ποιος ξέρει; Θα βάλουμε την τεχνητή νοημοσύνη να αναζητήσει το νόημα σε αυτό (βλ. cover εικόνα).  Τέλος πάντων.

Τις περισσότερες φορές χρησιμοποιώ το «τεσπά» αντί του «τέλος πάντων», γιατί ακόμα και αυτές τις δύο μικρές λέξεις έχω την ανάγκη να τις κάνω μία, να είναι πιο σύντομο και άμεσο το μήνυμα που θέλω να περάσω. Τεσπά, γιατί βαριέμαι τις μακροσκελείς προτάσεις, τα πολλά λόγια που είναι θόρυβος στα αυτιά μου, τις πομπώδεις απόψεις, τις στομφώδεις ανακοινώσεις.

Γίνονται τόσα πολλά γύρω μας, που μόνο αυτή η λέξη μπορεί να λειτουργήσει ως διέξοδος. Φυσικά, υπάρχουν και διάφορα πρόσωπα στην ζωή μου που μπορούν να το πετύχουν αυτό, αλλά πολλές φορές είμαστε μόνοι μας – μάρτυρες κάποιου γεγονότος, ακροατές και παρατηρητές μιας κατάστασης – οπότε δεν μπορώ να βασίζομαι πάντα σε εκείνους. Κουβαλάω ένα «τέλος πάντων» επάνω μου για ώρα ανάγκης, σε περίπτωση που χρειαστεί να το χρησιμοποιήσω για να δραπετεύσω από κάπου. Τεσπά.

Είναι μία λέξη που την χρησιμοποιώ συχνά τα τελευταία χρόνια, δείγμα, ίσως, της σταδιακής έλλειψης υπομονής που έχω. Μερικοί έχουν τόσα μεγάλα αποθέματα αυτής της ικανότητας – υπερδύναμη θα την χαρακτήριζα – που πραγματικά τους θαυμάζω. Αλλά είναι λίγοι, και ενίοτε, αισθάνομαι ότι ανήκω κι εγώ σε αυτόν τον «κύκλο». Ωστόσο, η υπομονή είναι σαν μία χύτρα μαγειρέματος. Όσο περνάει η ώρα τόσο το περιεχόμενό της βράζει και σε κάποιο σημείο χρειάζεται μια αποσυμπίεση για να μην ανατιναχθούν όλα στον αέρα. Εκεί, έρχεται το «τεσπά». Κάπως έτσι λειτουργεί. Το λες, και ξαφνικά σε κατακλύζει ένα αίσθημα ανακούφισης.

Ποιος θέλει μια ζωή γεμάτη εντάσεις; Ή, ακόμα και ενστάσεις; Αντιρρήσεις, διαφωνίες, «όχι, εγώ θα σου πω» και «ναι, αλλά». Ο κόσμος είναι ζόρικος και η καθημερινότητα μία μάχη. Δεν μπορούμε Δευτέρα με Κυριακή να βουτάμε στον βούρκο της ηλιθιότητας με την ελπίδα πως θα την εξαλείψουμε και θα δείξουμε τον σωστό δρόμο για τους άλλους. Τεσπά.

Όχι, αλήθεια τεσπά.

Πλησιάζουμε προς το τέλος του 2022 και κάποιοι θα κάνουν απολογισμό. Μου θυμίζει τους μαγαζάτορες που κάνουν «ταμείο» κλείνοντας στην ταμειακή το «Ζ» όταν φεύγει και ο τελευταίος πελάτης. Όμως δεν μπορώ να αντιμετωπίσω την ζωή μου κατ’ αυτόν τον τρόπο. Να την χωρίσω σε «βάρδιες» των 365 ημερών και πριν ξεκινήσει η επόμενη να δω την σούμα. Τεσπά.

Ακόμα και στην περίπτωση του writer’s block, την συνθήκη όπου το μυαλό δεν κατεβάζει καμία ιδέα για να γράψεις κάτι – ακόμα και αν έχεις πληθώρα εμπνεύσεων, το «τεσπά» έρχεται σαν σανίδα σωτηρίας. Γιατί το «απόλυτο τίποτα» του writer’s block προέκυψε λόγω «καψίματος» – και δεν αναφέρομαι στο είδος τραυματισμού. Οπότε με ένα «τεσπά», κάπως όλα απομακρύνονται, αποχρωματίζονται, για να δώσω εγώ ο ίδιος αργότερα το χρώμα που θέλω σε καθετί, και στρογγυλεύουν οι γωνίες.

Κάποια πράγματα συμβαίνουν γιατί υπάρχει κάποιος λόγος. Όχι απαραίτητα μεταφυσικός, που δεν εξηγείται επιστημονικά – ναι, λες και για όλα έχουμε απαντήσεις, τεσπά. Πιστεύω στη μοίρα και την αποδέχομαι. Στο μυαλό μου την έχω ως μια εξίσωση με καθορισμένες αλληλουχίες και συμπαντικές συμπτώσεις. Είμαστε, όμως, μέρος αυτής άλυτης μαθηματικής πράξης και πολλές φορές βάζουμε εμείς το πρόσημο που προηγείται ή μας ακολουθεί. Άλλοτε ο παράγοντας Χ εμφανίζεται σχετικά γρήγορα, ενώ κάποιες άλλες φορές χρειάζεται να σπάσεις το κεφάλι σου για να τον ανακαλύψεις. Όπως και να ‘χει, τέλος πάντων.

Όλα είναι τόσο αφηρημένα, γενικά και απροσδιόριστα, που μας ξεπερνάνε, μας προσπερνάνε και μας ισοπεδώνουν. Είμαστε τελικά τόσο μικροί και ασήμαντοι; Μπροστά στο μέγεθος της Γης, σίγουρα. Συγκριτικά με ένα μυρμήγκι, φυσικά και όχι. Και που βρίσκεται αυτή η δύναμη; Πόσο βαθιά μέσα μας κρύβεται; Μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε σωστά ή θα κάνουμε κατάχρηση όταν συνειδητοποιήσουμε πως την έχουμε; Τεσπά.

Ο ήλιος έχει υποχωρήσει. Τέτοια ώρα η πόλη από το παράθυρο, εδώ στο γραφείο του Olafaq, φαίνεται πιο όμορφη απ΄ ότι είναι στην πραγματικότητα. Πανόρμου και Κηφισιάς. Βρώμικες τέντες, κατεστραμμένα πεζοδρόμια, κόρνες αυτοκινήτων, τσαλακωμένες ψυχές που περιμένουν να ανάψει πράσινο να περάσουν απέναντι. Διάβαση πεζοναυτών και όχι πεζών. Χρειάζεσαι ειδική εκπαίδευση για να τα καταφέρεις. Και που θα καταλήξεις; Σε κακόγουστα café που έχουν τέρμα μουσική, σε μπυραρίες που έχουν να προσφέρουν μόνο refill και σε αδιάφορα σουβλατζίδικα. Τεσπα.

Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως #i_poli_anapoda να έρχεται μόνο με ένα «τεσπά». Διαφορετικά σε καταπίνει και σε ακινητοποιεί. Τεσπα.